Beter authentiek dan matige imitatie

Als het gaat om stijl dan liggen de voorbeelden van kunstschilders het meeste voor de hand. Ook schrijvers hebben een stijl maar die is toch moeilijker concreet te beschrijven, bij schilders is de stijl direct in het werk opgenomen en openbaart zich direct tot de bezoeker. Duidelijke voorbeelden zijn Picasso en Dali, de laatste schilderde met een fotografische nauwkeurigheid, de eerste werkte veel meer abstract. Stijl is hierbij de vorm waarin de expressie tot uiting komt. Maar er is nog een stijlkenmerk dat beide meesters identificeert: Dali was loyaal aan een en dezelfde stijl, terwijl Picasso gedurende zijn leven meerdere stijlen heeft uitgeprobeerd. Hij was in die zin misschien wel flexibeler of creatiever dan Dali (hier is geen kunsthistoricus aan het woord overigens).

Voor de gewone ondernemer, werknemer of professional in het algemeen geldt dat deze net zo goed een stijl hanteert in z'n werk. Ook hier is deze werkstijl minder zichtbaar en pas wanneer we er over nadenken of twee mensen in een team zien samenwerken, merken we dat ze verschillende stijlen hanteren. Soms conflicteert dat, los van de problemen die ze oplossen of de activiteiten die ze uitvoeren, is hun manier van werken verschillend.

Voor de hand liggende verschillen zijn bijvoorbeeld de mate waarin iemand zijn werk organiseert; de één kan hiervoor heel veel tijd uittrekken en zaken doordenken, de ander begint gewoon en ziet wel waar het schip strand.

In een team kunnen verschillende stijlen met elkaar botsen. Het is de organisatie die aangeeft wat daarbij de meest geaccepteerde stijl is. Bij grote organisatie is er soms geen ruimte tot improviseren.

Naarmate je biografie vordert ontwikkel je een eigen stijl, deze vormt zich naar het werk dat je uitvoert. Iemand die altijd bij hetzelfde bedrijf heeft gewerkt zal een beperkter palet aan stijlen hanteren dan iemand die bij een groot aantal verschillende organisaties heeft gewerkt.

Belangrijk bij stijl is dat je deze “moet” accepteren. In de schuilderkunst zijn er bewegingen die meer of minder gewaardeerd werden. Zo was er bijvoorbeeld de naïeve schilderkunst: schilders die een zeer kinderlijke manier van schilderen gebruikten. Dat kwam of omdat ze niet anders konden dan wel omdat ze deze manier bewust zo hanteerden. Een schilder van een dergelijke beweging – waar Henri Rousseau een exponent van was - word als eerste gewaardeerd door de techniek van de beweging en als tweede door zijn eigen unieke bijdrage binnen die beweging. Stijl is vaak hierarchisch; juist de naieve kunstbeweging werd minder hoog aangezien dan andere stromingen. Maar dat is iets voor het publiek en typisch voor stijl als onderdeel van de kunstwereld.

 

In de organisatie-wereld en voor professionals is het belangrijk dat ze hun stijl gewaarworden, maar nog belangrijker dat ze hun stijl accepteren. Ook hier speelt focus een rol; je zou misschien wat meer willen lijken op de echte Picasso, maar je werk heeft misschien meer weg van de naieve schilderkunst. Dan zij het zo; beter een authentieke Rousseau dan een imitatie Picasso.