Productieve valkuilen - hulp vragen
Iedere professional of amateur die productief bezig is, dus wel of niet in organisatieverband kan zijn productiviteit verbeteren.
Een productieve valkuil is een activiteit die iemand onderneemt die wel als doel heeft productief te zijn, maar ook het tegengestelde kan oproepen. Een voorbeeld van een productieve valkuil is een specialist die op een bepaald terrein zaken weet te analyseren en op te lossen, en daardoor denkt op andere terreinen dit zelfde trucje ook kan uithalen. In theorie klopt het. In de organisatiepraktijk (en de business) past die activiteit echter niet en kost het nodeloos veel geld (resources) die ten koste gaan van de productiviteit.
Een ander voorbeeld van een productieve valkuil is: hulp vragen.
Hulp vragen is normaliter positief. Waarom zou je lang op een probleem of kwestie blijven doordenken wanneer je wellicht iemand weet die het beter of sneller kan oplossen; zoals de eerder genoemde specialist.
Er zijn diverse redenen waarom iemand hulp vraagt, bijvoorbeeld omdat de persoon de activiteit zelf niet wil uitvoeren. Hulp vragen is dan een vorm van omgekeerd delegeren. De echte valkuil doet zich voor wanneer de hulpzoeker de taak zelfstandig zou moeten kunnen uitvoeren. Bij het inwerken voor een job is het logisch dan iemand hulp vraagt. Een "ervaren" werknemer zou zelfstandig moeten kunnen functioneren totdat de taken uitgebreid worden, dan wel op eigen of ander initiatief. De hulpverlener richt schade aan de organisatie aan door hulp aan te bieden die niet per sé nodig is.
In een bredere (maatschappelijke) invalshoek zou men hier kunnen denken aan het concept verzorgingsstaat en het zojuist geïntroduceerde participatiemaatschappij. Een van de oude valkuilen van de verzorgingsstaat is dat mensen die geen hulp nodig hebben die wel ontvangen kunnen òf dat hulp mensen lui en / of afhankelijk maakt. Dit laatste argument wordt ook gebruikt om de ontwikkelingshulp te stoppen "omdat het toch niet effectief is."
Een ultieme valkuil van hulp en hulpverlening is dat de hulpzoekende gered wil worden. Hij stort zich "blind" in een activiteit zonder te weten of hij er competent voor is. Het ultieme vangnet is dan de redding. Op het internet lees ik vaak de stelling dat "als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij," en dat kan misschien wel zo zijn, vooral anekdotisch. Maar de persoon in de organisatie is dan al lang en breed in een productieve valkuil gevallen.
Een productieve valkuil is een activiteit die iemand onderneemt die wel als doel heeft productief te zijn, maar ook het tegengestelde kan oproepen. Een voorbeeld van een productieve valkuil is een specialist die op een bepaald terrein zaken weet te analyseren en op te lossen, en daardoor denkt op andere terreinen dit zelfde trucje ook kan uithalen. In theorie klopt het. In de organisatiepraktijk (en de business) past die activiteit echter niet en kost het nodeloos veel geld (resources) die ten koste gaan van de productiviteit.
Een ander voorbeeld van een productieve valkuil is: hulp vragen.
Hulp vragen is normaliter positief. Waarom zou je lang op een probleem of kwestie blijven doordenken wanneer je wellicht iemand weet die het beter of sneller kan oplossen; zoals de eerder genoemde specialist.
Er zijn diverse redenen waarom iemand hulp vraagt, bijvoorbeeld omdat de persoon de activiteit zelf niet wil uitvoeren. Hulp vragen is dan een vorm van omgekeerd delegeren. De echte valkuil doet zich voor wanneer de hulpzoeker de taak zelfstandig zou moeten kunnen uitvoeren. Bij het inwerken voor een job is het logisch dan iemand hulp vraagt. Een "ervaren" werknemer zou zelfstandig moeten kunnen functioneren totdat de taken uitgebreid worden, dan wel op eigen of ander initiatief. De hulpverlener richt schade aan de organisatie aan door hulp aan te bieden die niet per sé nodig is.
In een bredere (maatschappelijke) invalshoek zou men hier kunnen denken aan het concept verzorgingsstaat en het zojuist geïntroduceerde participatiemaatschappij. Een van de oude valkuilen van de verzorgingsstaat is dat mensen die geen hulp nodig hebben die wel ontvangen kunnen òf dat hulp mensen lui en / of afhankelijk maakt. Dit laatste argument wordt ook gebruikt om de ontwikkelingshulp te stoppen "omdat het toch niet effectief is."
Een ultieme valkuil van hulp en hulpverlening is dat de hulpzoekende gered wil worden. Hij stort zich "blind" in een activiteit zonder te weten of hij er competent voor is. Het ultieme vangnet is dan de redding. Op het internet lees ik vaak de stelling dat "als de nood het hoogst is, dan is de redding nabij," en dat kan misschien wel zo zijn, vooral anekdotisch. Maar de persoon in de organisatie is dan al lang en breed in een productieve valkuil gevallen.
Reacties