CDA heeft "de schuldige" gevonden
10 jaar lang ging het goed, en nu is er dan een cultuurprobleem. Een typische reactie die ook in het bedrijfsleven van stal gehaald wordt als de economische wind tegen zit (in de sector waarin je bedrijf opereert). Maar het echte probleem is echt niet de organisatiecultuur...
Het CDA deed het zo slecht tijdens de afgelopen Tweede Kamerverkiezingen doordat de partij een onduidelijke boodschap, weinig vernieuwende mensen op de kandidatenlijst en een gebrek aan sprankelende personen had. Ook de breekpunten die de partij van tevoren al had geformuleerd, deden de partij de das om tijdens de verkiezingen van 9 juni.
Dat staat in een evaluatierapport van de CDA-jongeren, dat dinsdag wordt gepresenteerd, meldt Trouw dinsdag. Het CDA haalde tijdens de afgelopen verkiezingen 21 zetels, twintig minder dan de partij had.
De jongeren zijn vooral kritisch over de huidige partijcultuur, die te veel op zichzelf gericht zou zijn en te weinig op contact met de samenleving. De partij kent een verstikkende consensuscultuur, veel politici zijn te technocratisch in hun handelen en te onduidelijk in hun communicatie.
Politici worden geselecteerd worden geselecteerd op basis van geslacht, geloof en regio en niet op basis van inhoudelijke en communicatieve competenties. Standpunten komen daarnaast niet voort uit een bredere visie op de samenleving, maar uit pragmatische overwegingen waar belangengroeperingen tevreden mee moeten worden gesteld.
Ook heeft de partij flinke steken laten vallen en waren bijvoorbeeld de campagnes van het CDA te veel gebaseerd op peilingen en strategieën en te weinig op de inhoud. De manier waarop Kamerleden die een samenwerking met de PVV niet zagen zitten is de jongeren eveneens een doorn in het oog. Zaken als de buitenechtelijke relatie die voormalig CDA-staatssecretaris Jack de Vries met een ondergeschikte had, doen de partij eveneens weinig goeds. Het CDA zou immers de partij van het gezin, normen en waarden zijn.
De komende verkiezingen moet het CDA volgens de jongeren uitgaan van de eigen kracht en een heldere hoofdboodschap formuleren met daaromheen het liefst drie inhoudelijke speerpunten.
-- september 2024.
Dit boek behandelt de oppositie van het Christen-Democratisch Appel (CDA) tegen het eerste kabinet-Kok (1994-1998). Het beschrijft de omschakeling van het CDA als spil van de Nederlandse politiek naar een partij in de schaduw van de macht. De onwennig-
heid met de nieuwe oppositierol komt aan de orde, maar ook de verstoorde verhoudingen tussen de Tweede-Kamerfractie en het partijkader, de moeilijkheden om een eigen politieke boodschap te formuleren, en het wegzakken van de christen-democratie in be-
langrijke bestuurlijke netwerken (De honden blaffen, Kees Versteegh, waarom het CDA geen oppositie kan voeren, 1999)
heid met de nieuwe oppositierol komt aan de orde, maar ook de verstoorde verhoudingen tussen de Tweede-Kamerfractie en het partijkader, de moeilijkheden om een eigen politieke boodschap te formuleren, en het wegzakken van de christen-democratie in be-
langrijke bestuurlijke netwerken (De honden blaffen, Kees Versteegh, waarom het CDA geen oppositie kan voeren, 1999)
Reacties