Corona-cultuur: het mondkapje

Het mondkapje verbroedert, lees ik in de media. Los van de wetenschappelijk basis of het nu wel of niet helpt, gebruiken mensen het, omdat mensen zich verbonden voelen, door het te dragen.
 
Zo werkt cultuur en cultuurverandering dus. In een maand tijd heeft het gebruik van het mondkapje onze gevoelens veranderd: allereerst schaamde we ons, want we leken halve Koreanen met zo'n kapje, en nu doen wij het ook. En dat terwijl de Nederlander een van de meest individualistische cultuur kent. Maar omdat iedereen overstag is gegaan, is het gebruik nu de nieuwe norm geworden.

cultuur ten voeten uit. We doen dingen niet omdat het helpt of omdat er een wetenschappelijke basis is, we doen het omdat andere het ook doen. Dan komt er een kantelpunt en wanneer dat er is, wordt de uitzondering mainstream.


 Op dezelfde manier moet je dus de boerka of de sluier zien: niet omdat er een religieuze of wetenschappelijke basis is, maar omdat de mensen die het dragen bij een groep wil horen.
Niet iedereen leeft in of met dezelfde - sterke - overtuiging. Nederlanders zijn at meer nonchalant, dan anderen. Het feit dat iemand een Boerka verkiest geeft wel een bepaalde manier van overtuiging aan, tenminste wanneer die persoon in een seculiere samenleving woont.

Een boerka of sluier geeft geen bescherming tegen het corona-virus, tenzij de stof van zijde is. Een mooi onderzoek op straat zou zijn of mensen met een sluier (bij boerka is dat niet te zien) ook een mondkapje dragen.

Is iemand die geen mondkapje draagt minder dan iemand die het wel draagt?
Cultuur gaat om emotie. Bij het niet dragen van een mondkapje ging het om schaamte, bij het (nu) wel dragen om trots. Iedereen die een boerka draagt voelt zich trots.

--
2012/09/iedereen-doet-het
2014/03/doen-en-meedoen


Reacties

Populaire posts van deze blog

Typisch Spaans: Balay

Voorbij goed en kwaad (Nietzsche)

Begraven of cremeren?