Latijns Amerika als cultuurvoorbeeld

In een krantenbijlage (wekelijks tijdschrift) las ik over Zuid Amerika en waarom het daar toch maar niet tot een eenheid komt, ... ondanks dat men er in alle gebieden (nagenoeg) dezelfde taal spreekt.

Interessant cultuurthema: Men spreekt dezelfde taal, maar toch zijn er cultuurverschillen en die kunnen zo navenant zijn dat deze uitgebreide samenwerking onmogelijk maakt. Dit is ook voor Europa en de EU een aardig thema.

Een eerste stelling op deze visie kan zijn dat wanneer men in een taalgebied zoals in Latijns Amerika (LA) al niet samen kan werken wat kan men dan nog verwachten van een regio waar men met vele verschillende taalzones te maken heeft?

OF, het andere uiterste is: als taal blijkbaar toch geen mechanisme is als fundamentele basis voor samenwerking wat is er dan nodig? Dit argument gaat in tegen de mening dat door de verschillende talen in de EU er geen gezamenlijke cultuur kan ontstaan en dus een unie niet zal werken.

 LA is dus geen voorbeeld voor een vruchtbare samenwerking - even aangenomen dat iedereen hiermee akkoord is en de initiatieven zoals een gezamenlijke markt Mercosur kent die niet werken. Nu vraagt deze vergelijking wel een groot onderzoek over de verschillen tussen beiden omgevingen (LA en EU) om als model te dienen voor wat de ene unie (EU) kan leren over de andere (LA), dat geeneens een echte unie is. Maar het voorbeeld kan wel dienen o inzicht te krijgen in de cultuurproblematiek van een unie. 

In ieder geval is het spreken van dezelfde taal geen enkele garantie dat een unie kan overleven. Net zoals het niet spreken van een gedeelde taal een voorwaarde zou moeten zijn om een unie wel te laten functioneren.