Tradities in Nederland. De tour met Mart Smeets
En ja hoor, daar is hij weer. Mart Smeets leidt de Avondetappe. Waarschijnlijk omdat dit een jubileumeditie is, maar toch, steeds weer hetzelfde gezicht, en ten tijden van de crisis krijgt een gepensioeneerde journalist de eer om het publiek te entertainen.
Ik vind het opvallend. Een land als Nederland dat zo weinig waarde hecht aan tradities en bekend staat als innovatief en vernieuwend, vaak "haantje de voorste," als het gaat om initiatieven waar andere culturen liever (met gezond verstand) de kat uit de boom kijken, houdt er soms hardnekkig ouderwetse principes op na.
Nederland stond als eerste, in de kopgroep waar het homo-huwelijk mogelijk werd. Een peloton aan landen volgenden, vaak een decennia later pas wanneer de scherpe en vernieuwende kantjes eraf geschaafd waren en de tijd rijp werd voor de massa die lang genoeg de tijd heeft gehad om over de komende verandering na te denken en haar weerstand gezamelijk op te geven.
Er zijn vele voorbeelden waar de Nederlandse cultuur al het nieuwe en exotische omarmt zonder na te denken waar een andere cultuur behoudend toekijkt of dat wel goed gaat. "Gaan jullie maar eerst," hoor je ze denken, "wanneer de kinderziektes eruit zijn volgen wij wel."
En dan het andere extreem is dat de Nederlanders jaren zonder enige verandering blijven vasthouden aan één en dezelfde presentator. Altijd weer hetzelfde.
Wat is het precies dat ervoor zorgt het dat deze extremen samen gaan? Hoe is het mogelijk dat een land op bepaalde vlakken zo progressief overkomt terwijl het zich op andere gebieden zo consequent conservatief gedraagt?
Ik vind het opvallend. Een land als Nederland dat zo weinig waarde hecht aan tradities en bekend staat als innovatief en vernieuwend, vaak "haantje de voorste," als het gaat om initiatieven waar andere culturen liever (met gezond verstand) de kat uit de boom kijken, houdt er soms hardnekkig ouderwetse principes op na.
Nederland stond als eerste, in de kopgroep waar het homo-huwelijk mogelijk werd. Een peloton aan landen volgenden, vaak een decennia later pas wanneer de scherpe en vernieuwende kantjes eraf geschaafd waren en de tijd rijp werd voor de massa die lang genoeg de tijd heeft gehad om over de komende verandering na te denken en haar weerstand gezamelijk op te geven.
Er zijn vele voorbeelden waar de Nederlandse cultuur al het nieuwe en exotische omarmt zonder na te denken waar een andere cultuur behoudend toekijkt of dat wel goed gaat. "Gaan jullie maar eerst," hoor je ze denken, "wanneer de kinderziektes eruit zijn volgen wij wel."
En dan het andere extreem is dat de Nederlanders jaren zonder enige verandering blijven vasthouden aan één en dezelfde presentator. Altijd weer hetzelfde.
Wat is het precies dat ervoor zorgt het dat deze extremen samen gaan? Hoe is het mogelijk dat een land op bepaalde vlakken zo progressief overkomt terwijl het zich op andere gebieden zo consequent conservatief gedraagt?
Reacties