Twee weken in Nederland
Na een kortstondige regenbui schijnt de zon opnieuw. Het weer zit mee...
Ik lees De Volkskrant van zaterdag 17 augustus, over de nieuwe wereld die gewijd is aan de visie van Ruard Ganzevoort. Hij zegt daarin, op de vraag of de wereld zonder religie beter af zou zijn:
"mijn stelling is dat religie tot de mooiste cultuurvormen hoort die we hebben, en ook tot de gevaarlijkste. En volgens mij is die dubbelheid onoplosbaar."
Ik kijk ook naar Zomergasten. Niet exclusief en geconcentreerd zoals vroeger, maar zappend en om de sfeer te proeven. De gast heeft het in zijn inleiding over de koelte die hij voelt in de opnameruimte en vertelt hoe warmte beter bij comedies past en een koele temperatuur meer hoort bij een tragedie... Ik moet denken aan het koude noorden en het warme zuiden.
In de nrc lees ik een verhaal over altruïsme (het ideaal) en egoïsme (de realiteit) en merk dat ik meer gemist heb bijvoorbeeld het optreden van Hans Teeuwen bij zomergasten en zijn visie over Moeder Teresa; "ze hield helemaal niet van armen, maar van armoede."
Maandag 19 augustus schijnt wederom de zon, alleen in de verte neem ik wat wolken waar. Wat een geluk. Op een voorheen braakliggend veld in de buurt worden nu voorbereidingen getroffen voor de bouw van drie nieuwe flats. De buurt heeft jarenlang geklaagd en geprotesteerd tegen het plan, maar het initiatief gaat - vertraagd - gewoon door. Typisch.
Gemoedelijke stilte. Wat direct opvalt is de relatieve rust op de markt. Ik bezoek een boeken- en curiositeitenmarkt en merk dat iedereen rustig kijkt of in gesprek is. In Spanje overheerst op een markt tumult en geschreeuw, mensen zijn niet in gesprek maar in gevecht lijkt het. De decibellen springen om je oren. Hier niet, er is geen stemverheffing te horen.
Wat ook opvalt is dat de tweedehands boeken voor behoorlijke prijzen van eigenaar verwisselen. Boeken behouden hier hun waarde. Een romannetje - netjes geordend onder "literatuur," gaat voor acht euro naar de koper. "De prijs staat voorin," alles is van te voren al geregeld. Dat een koper wil afdingen zie ik niet, maar gebeurt misschien wel. Ik zie een voor mij interessant boek: Nederland en zijn bewoners van Edmondo de Amicis.
De sectie boeken op een Spaanse markt beslaat een paar rijen willekeurig gegroepeerde exemplaren die voor één of twee euro te bemachtigen zijn.
In de PZC lees ik een column die als titel "Zeeuws meisje vaarwel," heeft gekregen. Het aantal Zeeuwse vrouwen dat nog in klederdracht loopt is in drie jaar gehalveerd. In de aansluitende twee pagina's staat een uitgebreide reportage waarin de conclusie is dat er altijd nog belangstelling voor klederdracht is. De zeven klederdracht-verenigingen zijn nog springlevend, maar blijkbaar vooral om de merchandising die de klederdracht motiveert, zoals de verkoop van boterbabbelaars. In dezelfde krant ook de eerste berichten over de eerste vrouwelijke SGP-lijsttrekker in Vlissingen.
Het Nederlandse terras is ook typisch. Mensen praten er niet. Ze kijken naar de voorbijgangers. Op de tafeltjes zie ik een verloren glas witte wijn, of twee koffiekopjes. Net een stilleven.
Een bezoek aan de gemeente hoort ook bij een bezoek aan Nederland. Ik heb papieren nodig omdat het sociale zekerheidssysteem in mijn woonplaats gewijzigd is. Dan blijkt dat Nederland aardig bezig is geweest met het organiseren en automatiseren van haar dienstverlening. Dat blijkt naast Mijn loket allereerst uit het telefoonnummer.
Telefoonnummer 14 010 op werkdagen van 8:30 tot 17:00 uur Let op: toets alleen deze 5 cijfers (14 010) in, zonder het netnummer ervoor!
Ik moet een afspraak maken omdat ik geen digiID heb. Een afspraak maken kan, maar niet voor "morgen." Het voordeel is dat je online kunt afspreken, het nadeel is dat de agenda waarschijnlijk vol staat met loze afspraken en een spoedige afhandeling benadeelt.
Dat centrale telefoonnummer is ook wel aardig. Ik "draai" het centrale nummer en moet dan de naam van de betreffende gemeente inspreken. Wat daar nu precies het voordeel van is, wordt me niet direct duidelijk. Wel dat centralisatie een uitgangspunt is voor de overheid. Toch ziet het er professioneel uit.
Op nieuwsuur luister ik naar het verhaal over de honderdduizend Polen die in Nederland aan het werk zijn. "Zijn Polen meer gemotiveerd dan Nederlanders," vraagt de verslaggever... De Nederlandse werknemer vindt het "oneerlijke concurrentie." ... "Straks komen ook de Roemenen en Bulgaren."
Het grote verschil met vroeger toen de tomatenplukkers nog uit Afrika gerecruteerd werden, was er nog sprake van groei en kon de autochtoon op zoek naar "hoogwaardiger" werk. Maar die tijd is voorgoed voorbij. Ruard Ganzevoort ziet die groei van vroeger nooit meer terugkomen.
Een paar weken voor vertrek naar Nederland las ik de roman "Juntacadaveres," van de Uruguayaanse schrijver Carlos Onetti over een man die een bordeel wil oprichten in een dorp en daarvoor een politieke strijd aangaat met de lokale geestelijke... Op 5 september - lees ik in de bijlage Zeeland Nazomer Festival - speelt er een band met dezelfde naam. De band is opgericht in Antwerpen en "legt een link tussen Argentijnse tango, jazz, rock en hiphop." De bandleider is een Argentijn die in zijn land werkte als jazzmuzikant. "Melancholie en tristesse smelten bij El Juntacadaveres samen met de hardheid van het moderne leven," schrijft René de Dreu. Het [Juntacadaveres] is een roman over een man met een droom, iemand die gelooft in het onmogelijke. Daarvoor moet je onconventionele beslissingen nemen, nieuwe wegen zoeken zonder je hart en ziel te verliezen. Dat sluit aan op de manier waarop wij met muziek omgaan."
Tijdens het (semi) hardlopen kwam ik de blikvanger tegen. Interessant concept, handige uitvinding dat nog te denken geeft, namelijk dat je sportief met afval moet omgaan. Het thema afval vraagt namelijk sowieso de aandacht. Zo vind ik nergens papierbakken, wel glas- en plasticcontainers en natuurlijk de restafvalbakken. Maar juist deze laatste gaan niet open. Hiervoor schijnt men een PAS nodig te hebben. Een soort OV-jaarkaart waar de overheid precies in de gaten kan houden of u uw afvallimiet niet te boven gaat. Pardon?
Ik ben hier nog geen week maar voel dat de overheid de burgers continue tot last is. Dat merk je ook aan het parkeren. De stad ziet er na 17:31 verlaten uit, maar de parkeerautomaten eisen dat u tot 20:00 of 22:00 blijft doorbetalen. Logisch - denk ik dan - dat er zoveel fraude is. Grunberg schrijft in zijn voetnoot dat je het openbaar vervoer ook niet afschaft omdat er zwartrijders zijn, maar juist de continue jacht op de burger door de (lokale) overheid zorgt voor zwartrijders en fraudeurs. In Spanje heerst er corruptie, hier is er fraude. Je merk het conflict tussen overheid en burger ook bij de benzinepomp. Nergens is de benzine zo duur, en niet omdat men hier minder autorijdt, nee eerder (denk ik) omdat de overheid de jacht opent op de tolerante burger die toch zijn mond houdt. Nederland heeft een riante verzorgingsstaat opgebouwd, maar juist door dit soort frictie zie je dat deze staat wankelt.
Vandaag de eerste dag met regen, inclusief met een grijs wolkendek die als een dekbed over je heen ligt. Ik blijf nog even liggen.
Een nuanceverschil merk ik op bij de gratis wifi in de bieb. Dat is er wel, maar alleen met gebruik van je bibliotheekpas. Die heb je dus nodig, of je kan evt. een leenpas afhalen. Verschil: bij ons in 't dorp staat de wifi-code bij binnenkomst opeen bord. Je hebt geen pas nodig.
In de krant las ik eerder deze week over de toegenomen inschrijvingen voor exacte studies. Ik zie er de logica wel van in. In feite neemt bij een crisis de diversiteit (de wildgroei die in conjuncturele topjaren ontstaan is) af en richt men zich weer meer op de kern en betastudies verschaffen die mogelijkheid.
Er zijn eigenlijk slechts drie Amerikaanse steden waar ik kan wonen: New York, New Orleans en San Francisco, de Europese steden van de Verenigde Staten. (Woody Allen, interview, VK)
Vandaag is er dan een nieuwe formule voor talkshow als antwoord op Pauw & Witteman, gepresenteerd door Humberto Tan. In de voorbeschouwing schreef men dat de eigen mening van Tan mogelijk een probleem kon vormen. Een van de eerste gasten, Marlies Dekkers vroeg inderdaad - toen de kersverse presentator zijn eigen visie over online kledingsverkopen - of zij niet het verhaal zou vertellen. Maar echt storend was het niet, maar het is misschien wel een waarschuwing. Ruimte voor meer conflict hoopte ik te vinden in de journalist (Telegraaf) tegen de advocaat (), maar echt conflictief werd het niet. Wel was Tan ad-rem in het inbrengen van een brief die de advocaat had meegenomen, maar daar kon een voorbereiding in zitten.
De online chat van Mark is een ludieke variant van de zapp-service en ik zit nu te wachten op de foto-van-de-dag.
Maar echt vernieuwend is het nog niet. Is dit een antwoord op P& W, en dan een antwoord wat het einde van P & W in zal luiden? De vraag daarbij is welke formule het beste past bij een veranderende tijdgeest. Het "gezellige" en "comfortabele" uit het huidige succesformule van P&W blijft nog even aan de leiding denk ik. Interessant is te zien hoe de input van het nieuwe programma (de gasten) voor vernieuwing kan zorgen. Vooralsnog is bij de selectie van de gasten geen wijziging in het beleid te vinden.
"P&W pakken de concurrentie sportief op," schrijft het AD.
...
Ik lees De Volkskrant van zaterdag 17 augustus, over de nieuwe wereld die gewijd is aan de visie van Ruard Ganzevoort. Hij zegt daarin, op de vraag of de wereld zonder religie beter af zou zijn:
"mijn stelling is dat religie tot de mooiste cultuurvormen hoort die we hebben, en ook tot de gevaarlijkste. En volgens mij is die dubbelheid onoplosbaar."Ik kijk ook naar Zomergasten. Niet exclusief en geconcentreerd zoals vroeger, maar zappend en om de sfeer te proeven. De gast heeft het in zijn inleiding over de koelte die hij voelt in de opnameruimte en vertelt hoe warmte beter bij comedies past en een koele temperatuur meer hoort bij een tragedie... Ik moet denken aan het koude noorden en het warme zuiden.
In de nrc lees ik een verhaal over altruïsme (het ideaal) en egoïsme (de realiteit) en merk dat ik meer gemist heb bijvoorbeeld het optreden van Hans Teeuwen bij zomergasten en zijn visie over Moeder Teresa; "ze hield helemaal niet van armen, maar van armoede."
Maandag 19 augustus schijnt wederom de zon, alleen in de verte neem ik wat wolken waar. Wat een geluk. Op een voorheen braakliggend veld in de buurt worden nu voorbereidingen getroffen voor de bouw van drie nieuwe flats. De buurt heeft jarenlang geklaagd en geprotesteerd tegen het plan, maar het initiatief gaat - vertraagd - gewoon door. Typisch.
Gemoedelijke stilte. Wat direct opvalt is de relatieve rust op de markt. Ik bezoek een boeken- en curiositeitenmarkt en merk dat iedereen rustig kijkt of in gesprek is. In Spanje overheerst op een markt tumult en geschreeuw, mensen zijn niet in gesprek maar in gevecht lijkt het. De decibellen springen om je oren. Hier niet, er is geen stemverheffing te horen.
Wat ook opvalt is dat de tweedehands boeken voor behoorlijke prijzen van eigenaar verwisselen. Boeken behouden hier hun waarde. Een romannetje - netjes geordend onder "literatuur," gaat voor acht euro naar de koper. "De prijs staat voorin," alles is van te voren al geregeld. Dat een koper wil afdingen zie ik niet, maar gebeurt misschien wel. Ik zie een voor mij interessant boek: Nederland en zijn bewoners van Edmondo de Amicis.
De sectie boeken op een Spaanse markt beslaat een paar rijen willekeurig gegroepeerde exemplaren die voor één of twee euro te bemachtigen zijn.
In de PZC lees ik een column die als titel "Zeeuws meisje vaarwel," heeft gekregen. Het aantal Zeeuwse vrouwen dat nog in klederdracht loopt is in drie jaar gehalveerd. In de aansluitende twee pagina's staat een uitgebreide reportage waarin de conclusie is dat er altijd nog belangstelling voor klederdracht is. De zeven klederdracht-verenigingen zijn nog springlevend, maar blijkbaar vooral om de merchandising die de klederdracht motiveert, zoals de verkoop van boterbabbelaars. In dezelfde krant ook de eerste berichten over de eerste vrouwelijke SGP-lijsttrekker in Vlissingen.
Het Nederlandse terras is ook typisch. Mensen praten er niet. Ze kijken naar de voorbijgangers. Op de tafeltjes zie ik een verloren glas witte wijn, of twee koffiekopjes. Net een stilleven.
Een bezoek aan de gemeente hoort ook bij een bezoek aan Nederland. Ik heb papieren nodig omdat het sociale zekerheidssysteem in mijn woonplaats gewijzigd is. Dan blijkt dat Nederland aardig bezig is geweest met het organiseren en automatiseren van haar dienstverlening. Dat blijkt naast Mijn loket allereerst uit het telefoonnummer.
Telefoonnummer 14 010 op werkdagen van 8:30 tot 17:00 uur Let op: toets alleen deze 5 cijfers (14 010) in, zonder het netnummer ervoor!
Ik moet een afspraak maken omdat ik geen digiID heb. Een afspraak maken kan, maar niet voor "morgen." Het voordeel is dat je online kunt afspreken, het nadeel is dat de agenda waarschijnlijk vol staat met loze afspraken en een spoedige afhandeling benadeelt.
Dat centrale telefoonnummer is ook wel aardig. Ik "draai" het centrale nummer en moet dan de naam van de betreffende gemeente inspreken. Wat daar nu precies het voordeel van is, wordt me niet direct duidelijk. Wel dat centralisatie een uitgangspunt is voor de overheid. Toch ziet het er professioneel uit.
Op nieuwsuur luister ik naar het verhaal over de honderdduizend Polen die in Nederland aan het werk zijn. "Zijn Polen meer gemotiveerd dan Nederlanders," vraagt de verslaggever... De Nederlandse werknemer vindt het "oneerlijke concurrentie." ... "Straks komen ook de Roemenen en Bulgaren."
Het grote verschil met vroeger toen de tomatenplukkers nog uit Afrika gerecruteerd werden, was er nog sprake van groei en kon de autochtoon op zoek naar "hoogwaardiger" werk. Maar die tijd is voorgoed voorbij. Ruard Ganzevoort ziet die groei van vroeger nooit meer terugkomen.
Een paar weken voor vertrek naar Nederland las ik de roman "Juntacadaveres," van de Uruguayaanse schrijver Carlos Onetti over een man die een bordeel wil oprichten in een dorp en daarvoor een politieke strijd aangaat met de lokale geestelijke... Op 5 september - lees ik in de bijlage Zeeland Nazomer Festival - speelt er een band met dezelfde naam. De band is opgericht in Antwerpen en "legt een link tussen Argentijnse tango, jazz, rock en hiphop." De bandleider is een Argentijn die in zijn land werkte als jazzmuzikant. "Melancholie en tristesse smelten bij El Juntacadaveres samen met de hardheid van het moderne leven," schrijft René de Dreu. Het [Juntacadaveres] is een roman over een man met een droom, iemand die gelooft in het onmogelijke. Daarvoor moet je onconventionele beslissingen nemen, nieuwe wegen zoeken zonder je hart en ziel te verliezen. Dat sluit aan op de manier waarop wij met muziek omgaan."
Tijdens het (semi) hardlopen kwam ik de blikvanger tegen. Interessant concept, handige uitvinding dat nog te denken geeft, namelijk dat je sportief met afval moet omgaan. Het thema afval vraagt namelijk sowieso de aandacht. Zo vind ik nergens papierbakken, wel glas- en plasticcontainers en natuurlijk de restafvalbakken. Maar juist deze laatste gaan niet open. Hiervoor schijnt men een PAS nodig te hebben. Een soort OV-jaarkaart waar de overheid precies in de gaten kan houden of u uw afvallimiet niet te boven gaat. Pardon?
Ik ben hier nog geen week maar voel dat de overheid de burgers continue tot last is. Dat merk je ook aan het parkeren. De stad ziet er na 17:31 verlaten uit, maar de parkeerautomaten eisen dat u tot 20:00 of 22:00 blijft doorbetalen. Logisch - denk ik dan - dat er zoveel fraude is. Grunberg schrijft in zijn voetnoot dat je het openbaar vervoer ook niet afschaft omdat er zwartrijders zijn, maar juist de continue jacht op de burger door de (lokale) overheid zorgt voor zwartrijders en fraudeurs. In Spanje heerst er corruptie, hier is er fraude. Je merk het conflict tussen overheid en burger ook bij de benzinepomp. Nergens is de benzine zo duur, en niet omdat men hier minder autorijdt, nee eerder (denk ik) omdat de overheid de jacht opent op de tolerante burger die toch zijn mond houdt. Nederland heeft een riante verzorgingsstaat opgebouwd, maar juist door dit soort frictie zie je dat deze staat wankelt.
Vandaag de eerste dag met regen, inclusief met een grijs wolkendek die als een dekbed over je heen ligt. Ik blijf nog even liggen.
Een nuanceverschil merk ik op bij de gratis wifi in de bieb. Dat is er wel, maar alleen met gebruik van je bibliotheekpas. Die heb je dus nodig, of je kan evt. een leenpas afhalen. Verschil: bij ons in 't dorp staat de wifi-code bij binnenkomst opeen bord. Je hebt geen pas nodig.
In de krant las ik eerder deze week over de toegenomen inschrijvingen voor exacte studies. Ik zie er de logica wel van in. In feite neemt bij een crisis de diversiteit (de wildgroei die in conjuncturele topjaren ontstaan is) af en richt men zich weer meer op de kern en betastudies verschaffen die mogelijkheid.
Er zijn eigenlijk slechts drie Amerikaanse steden waar ik kan wonen: New York, New Orleans en San Francisco, de Europese steden van de Verenigde Staten. (Woody Allen, interview, VK)
Vandaag is er dan een nieuwe formule voor talkshow als antwoord op Pauw & Witteman, gepresenteerd door Humberto Tan. In de voorbeschouwing schreef men dat de eigen mening van Tan mogelijk een probleem kon vormen. Een van de eerste gasten, Marlies Dekkers vroeg inderdaad - toen de kersverse presentator zijn eigen visie over online kledingsverkopen - of zij niet het verhaal zou vertellen. Maar echt storend was het niet, maar het is misschien wel een waarschuwing. Ruimte voor meer conflict hoopte ik te vinden in de journalist (Telegraaf) tegen de advocaat (), maar echt conflictief werd het niet. Wel was Tan ad-rem in het inbrengen van een brief die de advocaat had meegenomen, maar daar kon een voorbereiding in zitten.
De online chat van Mark is een ludieke variant van de zapp-service en ik zit nu te wachten op de foto-van-de-dag.
Maar echt vernieuwend is het nog niet. Is dit een antwoord op P& W, en dan een antwoord wat het einde van P & W in zal luiden? De vraag daarbij is welke formule het beste past bij een veranderende tijdgeest. Het "gezellige" en "comfortabele" uit het huidige succesformule van P&W blijft nog even aan de leiding denk ik. Interessant is te zien hoe de input van het nieuwe programma (de gasten) voor vernieuwing kan zorgen. Vooralsnog is bij de selectie van de gasten geen wijziging in het beleid te vinden.
"P&W pakken de concurrentie sportief op," schrijft het AD.
...
Reacties