Doelen stellen wel, ritualiseren niet
Deze uitspraak is van de coach en oom van Rafa Nadal, Toni Nadal. Hij heeft zijn visie over coaching in een boek uitgewerkt en dat geeft een beeld over zijn succes met Rafa, maar geeft ook wel duidelijke richtlijnen hoe te coachen. En vooral over zijn eigen aanpak waarin hij stelt dat alles te trainen is (todo se puede entrenar).
Na het lezen van het boek kom je tot de conclusie dat deze coach een ouderwetse coach is, wat hij zelf soms letterlijk toegeeft. A-chronisch ten opzichte van het huidige tijdsbeeld waar innovatieve methoden geprobeerd worden.
Een korte samenvatting die uitgaat van de inhoudsopgave is als volgt. Alles begint bij de omgeving of beter gezegd de omstandigheden. Bij Toni en Rafa komen twee wereld bij elkaar die elkaar perfect versterken; Rafa als enthousiast kind met talent voor tennis, en Toni als ex-sportman die na heel wat sporten geprobeerd had, uit een sportfamilie komt en zijn passie en roeping vond in de instructie. Niet elke coach krijgt zo´n succesverhaal "in de schoot geworpen."
Veeleisend. Zowel de oom als de neef zijn veeleisend. Het boek wordt niet versierd met grappige cartoons, coaching is een serieuze bezigheid die volgens de trainer begint door veel te eisen, voornamelijk bij jezelf. Een kwestie van attitude past daar weer bij. Psychologie speelt daarbij een rol en hij vertelt over het boek Emotionele Intelligentie van Daniel Goleman, over een buschauffeur die elke dag weer enthousiast passagiers ontmoet en met een vriendelijk woord bejegent. Op een toernooi let Toni op en mede-tennisser , "die half niet zo goed is als Rafa," en die steeds maar weer liep je zeuren en te mopperen. Dat soort gedrag accepteert Toni niet.
Als je traint heb je een systeem nodig. Dat geldt voor elke "tak van sport". Hijzelf vind zichzelf soms orthodox en is daar trots op. Zoals gezegd gaat hij niet mee met de nieuwste hypes en houdt het eenvoudig.
Eenvoud. Eenvoud zit erin dat iedereen doet waar hij goed in is. En het is in dit hoofdstuk waarin hij zijn methode afzet tegen die van de organisatiewereld. Impliciet heeft hij het dan over verschil tussen cultuur en psychologie. Bij organisatiecultuur en trainingen ziet hij dat ze beginnen met en over rituelen en daar wil hij niets van hebben. Maar dat komt (denk ik) omdat tennis een puur individuele sport is, cultuur (met groepsprocessen) werkt heel anders ("al die professionals in een organisatie dat vind ik maar niks, al die konijnen in een kooi, het wilde is eraf en dat maakt het juist zo interessant"). Geen rituelen, geen corporate richtlijnen, enkel eenvoudige DOELEN. Doelen stellen is essentieel. (zowel op individueel niveau als voor organisaties denk ik erbij).**
Voorbeeld: De service van Rafa werkt slecht, oplossing: train de service. Zijn backhand werkt matig, oplossing, heel eenvoudig: train je backhand!
Net als Solon, een van de zeven Griekse wijzen, gaat het om methode, orde, wil, inspanning en opoffering, tenminste als je de overwinning wilt bereiken. Maar zegt de coach, blijkbaar is dat alles tegenwoordig niet meer belangrijk, gegeven ...
Capaciteit om te verbeteren. Op de vraag aan Rafa, "wat ga je hierna doen," zegt deze, er valt nog veel te verbeteren. Dat is vlak nadat hij een nieuw toernooi heeft gewonnen. er is altijd iets te verbeteren. Maar ook dat verbeteren gaat niet zonder nieuwe doelstellingen.
Karakter. Ergens op dit pad bouwt de professional zijn karakter. Hoe dat precies gaat beschrijft hij niet, maar refereert aan Nando die een vliegtuigongeluk overleeft door dagen of weken zelfs op het Andesgebergte moet zien te overleven. De les: overwin jezelf. Als anderen dat kunnen. Hier vertelt de coach over nature versus nurture, dat iedereen wel genetisch materiaal heeft met als wil om te overleven, maar dat juist formatie kan helpen bij de inspanning die nodig is om barrières te slijten. En volgens de methode van Toni moet je daarbij niet teveel afhankelijk zijn van derden zoals psychologen, maar moet je zelf zien hoe je problemen overwint. Hij volgt daarbij de filosofie van de epicuristen die pijn juist niet altijd probeerden te vermijden en genot juist wel. het echte genot komt dan pas later.
Hoe ga je om met tegenspoed en hoe leer je verantwoording? Leren omgaan met de eerste is door dit als een natuurlijk proces te zien. O.a door problemen niet op te blazen en steeds weer de uitdaging aan te gaan en je niet uit het veld te laten slaan (mijn woorden). Bij verantwoording gaat het in tegenstelling tot de eerste om je eigen vermogen om zelf iets te doen. Bij beiden gaat het om je eigen kracht en inzet, want tegenslag kent iedereen, het is je eigen verantwoordelijkheid om door te zetten. In (je) dromen ontstaat verantwoordelijkheid, zei William Butler Yates. En dus: "Yes we can". E.e.a. gaat niet zonder moed en reflectie. In dit hoofdstuk vraag je je af hoe groot het belang is van de coach in het leven van Rafa en wat het verschil is met een gewone psycholoog.
De kracht van het woord. Dat een beeld meer zegt dan duizend woorden vindt Toni onzin. Een beeld geeft geen antwoord waarom jij deze backhand zo slecht geslagen hebt. Daarvoor is reflectie nodig. Praten met je pupil is dan ook het belangrijkste wat er is.*
Normaal blijven: If you can meet with Thriumph and Disaster And treat those two impostors just the same, Rudyard Kipling. Dit gedicht staat bij de uitgang naar het centercourt van Wimbledon en verwoordt de coach´s zijn visie wederom omtrent een houding: ook al ben je een winnaar dat maakt je niet speciaal.
Na het lezen van het boek zou je een productiviteitsprofiel kunnen opstellen van zijn model, qua stijl is hij duidelijk behoudend (wel verbeteren, zo min mogelijk innoveren), qua productiviteit is hij een duidelijke supporter, net zoals een psycholoog, maarrrrr vooral ook een duidelijke producent (expert, met duidelijke eigen mening).
...
Een plezier om gelezen te hebben. Het is zoals de schrijver op de kaft meegeeft, de principes die Rafa Nadal geholpen hebben om zijn succes te bereiken. Daardoor is het boek minder algemeen als coachingsboek geschikt.
* - Toni Nadal is een echte prater. Dat past denk ik goed bij het profiel van een coach. Als je niet makkelijk en graag praat wordt dan geen coach.
** - Het voorbeeld dat hij hier gebruikt was dat Rafa vlak voor een belangrijk toernooi ging golven, iets dat volgens de moderne organisatiedeskundigen "echt niet kon". Overigens als je de biografie van Rafa leest merk je dat hij zelf wel vasthoudt aan bepaalde rituelen, zoals het samenzijn met de familie vlak voor een wedstrijd.
--
2016/05/het-verhaal-van-rafa
Na het lezen van het boek kom je tot de conclusie dat deze coach een ouderwetse coach is, wat hij zelf soms letterlijk toegeeft. A-chronisch ten opzichte van het huidige tijdsbeeld waar innovatieve methoden geprobeerd worden.
Een korte samenvatting die uitgaat van de inhoudsopgave is als volgt. Alles begint bij de omgeving of beter gezegd de omstandigheden. Bij Toni en Rafa komen twee wereld bij elkaar die elkaar perfect versterken; Rafa als enthousiast kind met talent voor tennis, en Toni als ex-sportman die na heel wat sporten geprobeerd had, uit een sportfamilie komt en zijn passie en roeping vond in de instructie. Niet elke coach krijgt zo´n succesverhaal "in de schoot geworpen."
Veeleisend. Zowel de oom als de neef zijn veeleisend. Het boek wordt niet versierd met grappige cartoons, coaching is een serieuze bezigheid die volgens de trainer begint door veel te eisen, voornamelijk bij jezelf. Een kwestie van attitude past daar weer bij. Psychologie speelt daarbij een rol en hij vertelt over het boek Emotionele Intelligentie van Daniel Goleman, over een buschauffeur die elke dag weer enthousiast passagiers ontmoet en met een vriendelijk woord bejegent. Op een toernooi let Toni op en mede-tennisser , "die half niet zo goed is als Rafa," en die steeds maar weer liep je zeuren en te mopperen. Dat soort gedrag accepteert Toni niet.
Als je traint heb je een systeem nodig. Dat geldt voor elke "tak van sport". Hijzelf vind zichzelf soms orthodox en is daar trots op. Zoals gezegd gaat hij niet mee met de nieuwste hypes en houdt het eenvoudig.
Eenvoud. Eenvoud zit erin dat iedereen doet waar hij goed in is. En het is in dit hoofdstuk waarin hij zijn methode afzet tegen die van de organisatiewereld. Impliciet heeft hij het dan over verschil tussen cultuur en psychologie. Bij organisatiecultuur en trainingen ziet hij dat ze beginnen met en over rituelen en daar wil hij niets van hebben. Maar dat komt (denk ik) omdat tennis een puur individuele sport is, cultuur (met groepsprocessen) werkt heel anders ("al die professionals in een organisatie dat vind ik maar niks, al die konijnen in een kooi, het wilde is eraf en dat maakt het juist zo interessant"). Geen rituelen, geen corporate richtlijnen, enkel eenvoudige DOELEN. Doelen stellen is essentieel. (zowel op individueel niveau als voor organisaties denk ik erbij).**
Voorbeeld: De service van Rafa werkt slecht, oplossing: train de service. Zijn backhand werkt matig, oplossing, heel eenvoudig: train je backhand!
Net als Solon, een van de zeven Griekse wijzen, gaat het om methode, orde, wil, inspanning en opoffering, tenminste als je de overwinning wilt bereiken. Maar zegt de coach, blijkbaar is dat alles tegenwoordig niet meer belangrijk, gegeven ...
Capaciteit om te verbeteren. Op de vraag aan Rafa, "wat ga je hierna doen," zegt deze, er valt nog veel te verbeteren. Dat is vlak nadat hij een nieuw toernooi heeft gewonnen. er is altijd iets te verbeteren. Maar ook dat verbeteren gaat niet zonder nieuwe doelstellingen.
Karakter. Ergens op dit pad bouwt de professional zijn karakter. Hoe dat precies gaat beschrijft hij niet, maar refereert aan Nando die een vliegtuigongeluk overleeft door dagen of weken zelfs op het Andesgebergte moet zien te overleven. De les: overwin jezelf. Als anderen dat kunnen. Hier vertelt de coach over nature versus nurture, dat iedereen wel genetisch materiaal heeft met als wil om te overleven, maar dat juist formatie kan helpen bij de inspanning die nodig is om barrières te slijten. En volgens de methode van Toni moet je daarbij niet teveel afhankelijk zijn van derden zoals psychologen, maar moet je zelf zien hoe je problemen overwint. Hij volgt daarbij de filosofie van de epicuristen die pijn juist niet altijd probeerden te vermijden en genot juist wel. het echte genot komt dan pas later.
Hoe ga je om met tegenspoed en hoe leer je verantwoording? Leren omgaan met de eerste is door dit als een natuurlijk proces te zien. O.a door problemen niet op te blazen en steeds weer de uitdaging aan te gaan en je niet uit het veld te laten slaan (mijn woorden). Bij verantwoording gaat het in tegenstelling tot de eerste om je eigen vermogen om zelf iets te doen. Bij beiden gaat het om je eigen kracht en inzet, want tegenslag kent iedereen, het is je eigen verantwoordelijkheid om door te zetten. In (je) dromen ontstaat verantwoordelijkheid, zei William Butler Yates. En dus: "Yes we can". E.e.a. gaat niet zonder moed en reflectie. In dit hoofdstuk vraag je je af hoe groot het belang is van de coach in het leven van Rafa en wat het verschil is met een gewone psycholoog.
De kracht van het woord. Dat een beeld meer zegt dan duizend woorden vindt Toni onzin. Een beeld geeft geen antwoord waarom jij deze backhand zo slecht geslagen hebt. Daarvoor is reflectie nodig. Praten met je pupil is dan ook het belangrijkste wat er is.*
Normaal blijven: If you can meet with Thriumph and Disaster And treat those two impostors just the same, Rudyard Kipling. Dit gedicht staat bij de uitgang naar het centercourt van Wimbledon en verwoordt de coach´s zijn visie wederom omtrent een houding: ook al ben je een winnaar dat maakt je niet speciaal.
Na het lezen van het boek zou je een productiviteitsprofiel kunnen opstellen van zijn model, qua stijl is hij duidelijk behoudend (wel verbeteren, zo min mogelijk innoveren), qua productiviteit is hij een duidelijke supporter, net zoals een psycholoog, maarrrrr vooral ook een duidelijke producent (expert, met duidelijke eigen mening).
...
Een plezier om gelezen te hebben. Het is zoals de schrijver op de kaft meegeeft, de principes die Rafa Nadal geholpen hebben om zijn succes te bereiken. Daardoor is het boek minder algemeen als coachingsboek geschikt.
* - Toni Nadal is een echte prater. Dat past denk ik goed bij het profiel van een coach. Als je niet makkelijk en graag praat wordt dan geen coach.
** - Het voorbeeld dat hij hier gebruikt was dat Rafa vlak voor een belangrijk toernooi ging golven, iets dat volgens de moderne organisatiedeskundigen "echt niet kon". Overigens als je de biografie van Rafa leest merk je dat hij zelf wel vasthoudt aan bepaalde rituelen, zoals het samenzijn met de familie vlak voor een wedstrijd.
--
2016/05/het-verhaal-van-rafa
Reacties