lunchen in de ... kerk
Volgens Klaas Hendrikse bidt twee van de drie Nederlanders. Volgens een recent onderzoek van Trouw is meer dan de helft van dezelfde bevolking niet religieus, namelijk atheist of ietist. Hoeveel mensen niet meer kerkganger zijn maar wel nog geloven is me niet bekend. Geloven in de huidige tijd is overgenomen door thema's als spiritualiteit (op de werkvloer).
Dezelfde Klaas schrijft in zijn boek geloven in een God die niet bestaat, dat de kerk wat hem betreft een plaats (ruimte) moet zijn voor bezinning en stilte. Ik ben geen dominee, maar deel die opinie.
Ik ben ook niet religieus, maar wanneer ik een kerk betreed dan overvalt me toch altijd wel respect voor kerkgangers en zeker voor het geloof. In Spanje is er een bedevaartsoort zoals El Rocio, een dorp waar de straten nog enkel voor paarden bedoeld zijn en dus met zand zijn geegaliseerd. Het dorp en het kerkje zorgen ervoor dat de tijd even stil staat...
Maar het is niet anders dat sommige kerken hun deuren hebben moeten sluiten. En ook dat handige ondernemers de kans zagen om met het traditionele gebouw een nieuwe doelgroep te bereiken. Zoals dat van de gourmet: een kerk omgetoverd tot restaurant. Er is geen architect of die weet wel de functie van een gebouw om te vormen.
Laatst bezocht ik zo'n eetgelegenheid en ik kwam terug met gemengde gevoelens, die ik door het bovengenoemde boek beter onder woorden kan brengen.
Het was een aardig kerkje in het zuiden van Zeeland, en de gemeente had meegewerkt aan de reconstructie door een subsidie. Daar begint het al. Het gemeentebestuur was blijkbaar gevoelig voor het voortbestaan van het gebouw, ook al wordt het niet meer gebruikt.
Het interieur van de kerk was conform je van een dergelijke ruimte verwachten mag: traditioneel ingericht, met de oorspronkelijke glas-in-loodramen, grijzig met het typische kerkelijke paars als contrast. Bij binnenkomst overvalt je een gevoel van overweldiging wat je ook in een echte kerk kan overkomen, maar het gevoel ebt sneller weg. Naarmate je je realiseert dat je in een eetgelegenheid bent aangekomen zal je het sneller relativeren. Dat overviel mij in ieder geval.
Daarbij komt dat in dit restaurant de prijzen aan de luxe kant waren - 64 euro 50 voor een viergangenmenu - terwijl de bezoekers gewoon in spijkerbroek en wolle trui aan tafel zaten. Wanneer je dan een keer gaat eten (ervanuitgaande dat niet iedereen in Nederland deze prijzen kan betalen als zijnde een gewoon etentje) trek dan ook netjes een pak aan. Dat was nog wat me het meeste stoorde. Verder probeerde ik het religieuze element op me in te laten werken, maar moest bemerken dat ik het toch te geforceerd vond overkomen: je zat welliswaar in een kerk, maar ook gewoon in een restaurant.
En wat je doet in een restaurant is eten. Je mag het nog dineren noemen of lunchen of er een ander meer franstalige uitdrukking bij betrekken, maar de functie van een restaurant is het accomoderen van bezoekers aan de hand van voeding. Dat staat bijna haaks op de functie van een kerk, waar het juist om geestelijke voeding gaat. Om bezinning. Eenmaal bij het Grand-desert aangekomen merk je dat er geen ruimte is voor bezinning. Of stilte. Op elk moment klonk er moderne popmuziek op de achtergrond...
Toch een leuke ervaring? Ja.
Voor herhaling vatbaar? Nee.
Dezelfde Klaas schrijft in zijn boek geloven in een God die niet bestaat, dat de kerk wat hem betreft een plaats (ruimte) moet zijn voor bezinning en stilte. Ik ben geen dominee, maar deel die opinie.
Ik ben ook niet religieus, maar wanneer ik een kerk betreed dan overvalt me toch altijd wel respect voor kerkgangers en zeker voor het geloof. In Spanje is er een bedevaartsoort zoals El Rocio, een dorp waar de straten nog enkel voor paarden bedoeld zijn en dus met zand zijn geegaliseerd. Het dorp en het kerkje zorgen ervoor dat de tijd even stil staat...
Maar het is niet anders dat sommige kerken hun deuren hebben moeten sluiten. En ook dat handige ondernemers de kans zagen om met het traditionele gebouw een nieuwe doelgroep te bereiken. Zoals dat van de gourmet: een kerk omgetoverd tot restaurant. Er is geen architect of die weet wel de functie van een gebouw om te vormen.
Laatst bezocht ik zo'n eetgelegenheid en ik kwam terug met gemengde gevoelens, die ik door het bovengenoemde boek beter onder woorden kan brengen.
Het was een aardig kerkje in het zuiden van Zeeland, en de gemeente had meegewerkt aan de reconstructie door een subsidie. Daar begint het al. Het gemeentebestuur was blijkbaar gevoelig voor het voortbestaan van het gebouw, ook al wordt het niet meer gebruikt.
Het interieur van de kerk was conform je van een dergelijke ruimte verwachten mag: traditioneel ingericht, met de oorspronkelijke glas-in-loodramen, grijzig met het typische kerkelijke paars als contrast. Bij binnenkomst overvalt je een gevoel van overweldiging wat je ook in een echte kerk kan overkomen, maar het gevoel ebt sneller weg. Naarmate je je realiseert dat je in een eetgelegenheid bent aangekomen zal je het sneller relativeren. Dat overviel mij in ieder geval.
Daarbij komt dat in dit restaurant de prijzen aan de luxe kant waren - 64 euro 50 voor een viergangenmenu - terwijl de bezoekers gewoon in spijkerbroek en wolle trui aan tafel zaten. Wanneer je dan een keer gaat eten (ervanuitgaande dat niet iedereen in Nederland deze prijzen kan betalen als zijnde een gewoon etentje) trek dan ook netjes een pak aan. Dat was nog wat me het meeste stoorde. Verder probeerde ik het religieuze element op me in te laten werken, maar moest bemerken dat ik het toch te geforceerd vond overkomen: je zat welliswaar in een kerk, maar ook gewoon in een restaurant.
En wat je doet in een restaurant is eten. Je mag het nog dineren noemen of lunchen of er een ander meer franstalige uitdrukking bij betrekken, maar de functie van een restaurant is het accomoderen van bezoekers aan de hand van voeding. Dat staat bijna haaks op de functie van een kerk, waar het juist om geestelijke voeding gaat. Om bezinning. Eenmaal bij het Grand-desert aangekomen merk je dat er geen ruimte is voor bezinning. Of stilte. Op elk moment klonk er moderne popmuziek op de achtergrond...
Toch een leuke ervaring? Ja.
Voor herhaling vatbaar? Nee.
Reacties