De vrouw met de teckel

Op maandagochtend zijn de winkels in Nederland dicht, en daar kwam ik op die dag ook achter. We waren net bij de gemeente geweest - die is dan wel gewoon open - maar om te winkelen was het dus nog te vroeg. Met "de fiets," gingen we op stap.

Na iets meer dan een half uur fietsen kwam we op een kruispunt met enkel koffiehuisjes (hetgeen ook koffieshops, cafetaria of cafés konden zijn), maar bij nader onderzoek, eetgelegenheden waren. Het eerste een pannenkoekenhuis en de anderen meer voor algemene keuzes. We stopten bij het pannenkoekenhuis en ik bestelde een capuccino. Er waren nog geen gasten, behalve een vrouw van mijn leeftijd met een tekel. Het contact bleef niet uit en het eerste wat ze toevoegde aan een opening van mijn kant, naast dat het een prachtige omgeving was, dat ze haar koffie eerst verdiend moest hebben.

Ze kwam dus als stamgast koffie drinken, maar niet voordat ze een flink stuk met de hond had gelopen. 

- Koffie moet je verdienen.

Ik moest aan Taleb denken die de mens nog als jager ziet en voordat de moderne mens kan ontbijten eerst oefeningen moet doen.

Of de hond uitlaten.

De dorp of het kruispunt had de naam Lage Vuursche meegekregen, als ik me niet vergis.

Het ging mij om de bosrijke omgeving, iets dat ik niet ken. Later besefte ik dat opnieuw. Dat mijn kennis en ervaring van het Nederlandse landschap, de parken, eventueel duinen en her en der een "los" bos, geisoleerd vertoeven in het Zuid-HOllandse stedengebied. Maar de veluwe als natuurgebied ken ik van kleine tochtjes en uitjes. In Breda ben ik toen ik jong was wel geweest en ook in de bossen. Utrecht is niet heel veel anders, maar toch was het weinig herkenbaar. Ik voelde me niet opeens in het Mastbos terug toen ik acht was, of zo.

De natuur is prachtig. Welke woorden passen bij een doeltreffende beschrijving daarvan? De vrouw sprak haar bewondering uit voor de natuur, maar toch voelde het vreemd aan. Niet alleen de teckel, maar ook het cafe (...) dat geen echt cafe was.

Want toch is die natuur niet voldoende. De vrouw zocht ook contact met de sociale wereld, rond het bos. En dat was daar niet moeilijk, want ook op een maandagochtend, met af en toe zon, was er een toeloop van bezoekers. Een groep kinderen onder aanvoering van een aantal juffen en  meesters ging ter fiets deze natuur onderzoeken. Zelf was ik er net aangekomen en even later kwam er een paar mensen die met sportkleding, waarschijnlijk ook een kop koffie hadden verdiend.

Het idee van een trekpleister komt in me op nu ik aan dit voorval terugdenk.

Maar misschien valt me toch vooral op dat de mens best zonder de natuur kan. Misschien zal een enkele Jeroen Brouwers de natuur overleven, of de fictieve Walden, maar de gewone mens heeft de ander nodig. Dat begint misschien wel bij die teckel. Een huisdier is een dier die op de grens van de natuur leeft, maar ook gewoon onderdeel is van de samenleving. Een hond moet je uitlaten en bij een wandeling kom je dan een andere hondeliefhebber tegen, waar mee je een praatje maakt.