Waarom schrijven, als niemand (het) leest?
The Wall Street Journal kwam deze maand met een verhaal met deze titel: Why You Should Write a Memoir—Even if Nobody Will Read It*
Miljoenen mensen dromen ervan om hun persoonlijk ervaringen in een best-seller te transformeren. Maar ook al komen de meeste niet verder dan een eerste hoofdstuk, kan het juist zinvol zijn om zo'n verhaal juist wel te schrijven...
Zo ongeveer begint het artikel. Het gaat om de positieve effecten van wat wel therapeutisch schrijven genoemd wordt. En zijn zelfs professionele bureaus die hierin begeleiding geven: het schrijven van je eigen autobiografie.
Een van de positieve dingen die ik zelf in 2017 gedaan heb. Ik begon in februari en het verhaal stond er twee maanden later. Maar tot de zomer ben ik er mee aan de gang gebleven, met schaven en polijsten, en met het idee om het uit te geven.
Dat laatste heb ik uiteindelijk niet gedaan.
Het artikel van WSJ snijdt ook dit thema aan, van de mate waarin het autobiografische materiaal publiekelijk gemaakt wordt en wat de impact daarvan is. En of je naarmate je meer voor het publiek gaat schrijven minder authentiek over komt in je relaas. De echtheid die een dagboek heeft verdwijnt wanneer je er een publiekstrekker van maakt.
En daar kan je aan toevoegen dat het therapeutische effect waarschijnlijk zal afnemen wanneer je het publiek opzoekt.
Daar ging hij mij tenslotte toch niet om, het publiek vermoeien met semi-persoonlijke verhalen doe ik al en zie je tot vermoeien toe. Maar iets schrijven waar je zelf de meeste baat bij hebt, kan misschien alleen maar wanneer de oplage klein blijft. Ik heb het boek aan ca. vijf a tien mensen laten lezen - die me toch al enigszins kende, en ik heb drie exemplaren geprint.
De biografie van een zondagskind heeft mijn leven veranderd. In mijn geval kon dat omdat ik al lange tijd opzoek was naar een ontbrekende schakel uit mijn verleden. Die kwam ik dus al schrijvend tegen.
Sindsdien schrijf ik steeds minder. Dat is waarschijnlijk een neveneffect van dit verhaal en deze actie geweest.
Het dagboek van Anne Frank werd uiteindelijk publiek goed. Net als veel (andere) persoonlijke verhalen uit de oorlog. Dat waren natuurlijk de tijden dat er echt wat gebeurde. Maar voor ieder ander normaal mens is zijn dagboek of biografie even belangrijk. Het verhaal is de essentie van wie je bent.
Aan het eind van het jaar kijkt men vaak terug op het jaar dat voorbij is. Zoiets is het ook met autobiografisch schrijven. Je kijkt terug. Je staat stil bij wat voorbij is. Met als doel, om de overgang te maken naar het nieuwe jaar. Afscheid nemen van een belangrijk deel van je verleden.
* - your-life-story-may-not-be-interesting-but-write-it-anyway
--
2017/06/bloggers-block
Miljoenen mensen dromen ervan om hun persoonlijk ervaringen in een best-seller te transformeren. Maar ook al komen de meeste niet verder dan een eerste hoofdstuk, kan het juist zinvol zijn om zo'n verhaal juist wel te schrijven...
Zo ongeveer begint het artikel. Het gaat om de positieve effecten van wat wel therapeutisch schrijven genoemd wordt. En zijn zelfs professionele bureaus die hierin begeleiding geven: het schrijven van je eigen autobiografie.
Een van de positieve dingen die ik zelf in 2017 gedaan heb. Ik begon in februari en het verhaal stond er twee maanden later. Maar tot de zomer ben ik er mee aan de gang gebleven, met schaven en polijsten, en met het idee om het uit te geven.
Dat laatste heb ik uiteindelijk niet gedaan.
Het artikel van WSJ snijdt ook dit thema aan, van de mate waarin het autobiografische materiaal publiekelijk gemaakt wordt en wat de impact daarvan is. En of je naarmate je meer voor het publiek gaat schrijven minder authentiek over komt in je relaas. De echtheid die een dagboek heeft verdwijnt wanneer je er een publiekstrekker van maakt.
En daar kan je aan toevoegen dat het therapeutische effect waarschijnlijk zal afnemen wanneer je het publiek opzoekt.
Daar ging hij mij tenslotte toch niet om, het publiek vermoeien met semi-persoonlijke verhalen doe ik al en zie je tot vermoeien toe. Maar iets schrijven waar je zelf de meeste baat bij hebt, kan misschien alleen maar wanneer de oplage klein blijft. Ik heb het boek aan ca. vijf a tien mensen laten lezen - die me toch al enigszins kende, en ik heb drie exemplaren geprint.
De biografie van een zondagskind heeft mijn leven veranderd. In mijn geval kon dat omdat ik al lange tijd opzoek was naar een ontbrekende schakel uit mijn verleden. Die kwam ik dus al schrijvend tegen.
Sindsdien schrijf ik steeds minder. Dat is waarschijnlijk een neveneffect van dit verhaal en deze actie geweest.
Het dagboek van Anne Frank werd uiteindelijk publiek goed. Net als veel (andere) persoonlijke verhalen uit de oorlog. Dat waren natuurlijk de tijden dat er echt wat gebeurde. Maar voor ieder ander normaal mens is zijn dagboek of biografie even belangrijk. Het verhaal is de essentie van wie je bent.
Aan het eind van het jaar kijkt men vaak terug op het jaar dat voorbij is. Zoiets is het ook met autobiografisch schrijven. Je kijkt terug. Je staat stil bij wat voorbij is. Met als doel, om de overgang te maken naar het nieuwe jaar. Afscheid nemen van een belangrijk deel van je verleden.
* - your-life-story-may-not-be-interesting-but-write-it-anyway
--
2017/06/bloggers-block
Reacties