Het spijkermatje
Voordat ik dit ging schrijven dacht ik dat een spijkermatje ook echt een spijkermatje was. Maar toen bedacht ik me eerst een afbeelding te zoeken, en kwam ik uit bij Bol.com. EN toen viel mijn verhaal wel een beetje in het water.
Ik had niet eerder van een spijkermat gehoord, tot voor deze week waar ik naar twee sprekers op BNR luisterde, een daarvan was Arie Boomsma en de tweede kwam in de uitzending ervoor en was ondernemer. In de reeks van BNR ging het er steeds om, om vragen door te geven aan de volgende gast. Zowel de ondernemer als Boomsma maakten gebruik van dit matje.
Boomsma ging in op de cultuur van behaaglijkheid die onze vooruitgang of onze (), gebracht had en dat mensen "niet meer de trap namen." Het weerwoord hierop, zo vertelde Aria dat iemand helemaal "naar de dertiende verdieping moest," vond hij een argument dat geen hout snijdt.
Op dit moment lees ik het werk van iemand die zijn laatste jaren van zijn leven enkel nog met filosofie bezig hield en hij was voorheen iemand die veranderingen toejuichte. Een change-cheerleader zou men nu misschien zeggen. En de verandering in onze tijd is misschien dat de techniek het ons te comfortabel heeft gemaakt. Arie vertelt hierover dat de cultuur van de VS zowel kampioen (ik weet niet of hij dat woord gebruikte) obesitas was geworden als ook, fitness-champion. De mate waarin ze in de VS fitnessen is niet te begrijpen voor Europese ogen. Ik kan dit niet beoordelen. Maar ik geloof het meteen. De VS, zo lijkt het steeds meer, heeft een filosofie in de praktijk gebracht waar alleen de uitersten tellen. En dan groeit zowel de obesitas-pool als de groep fitnessers.
Als tegenargument van de filosoof zoek ik het bij het idee dat er mensen zijn die totaal niet gediend zijn van veranderingen. Ik denk dan aan economen, die veel minder veranderingsgeneigd zijn - zeg maar conservatiever zijn - dan bedrijfskundigen. Ook ICT-ers (de echte informatici) zijn meer geneigd tot verandering dan gewone ingenieurs, door hun intrinsieke omgeving van techniek en programmeertalen die soms gewoon verdwijnen en waar in deze eeuw nieuwe talen verschijnen, gewoon omdat ze beter zijn. Crypto-miljonairs lijken me ook mensen die houden van verandering. Wat ik me afvraag is wat er gebeurt wanneer die digitale mijnbouw stopt bij de crypto's. Wat als er geen nieuwe crypto's meer uit de grond gehald kunnen worden?
Maar goed, niet iedereen houdt van verandering, en niet iedereen koopt een spijkermatje. Dat is iets dat Arie niet begrijpt, want hij doorspekt zijn verhaal met een minachting voor mensen die om zo'n spijkermatje lachen. En dat is vreemd, want dat is het merendeel van de mensheid.
Stel je voor dat ze in China, waar ze die matjes maken, opeens 18 miljoen matjes extra moeten produceren, omdat heel Nederland in de ban van Arie's betoog zo'n ding besteld heeft. En dan halen de statistieken de Tiktok-beweging en komen er ook 80 miljoen Duitsers met een order. En op een moment blijkt dat er 2 miljard mensen in de wereld een spijkermatje hebben. Gekocht.
Zo schotel ik me zelf meestal een veranderingsproces voor. Op microniveau kan ik me voorstellen dat er vraag ontstaat, maar er is ook een macro-zijde die een soort grens aangeeft. Ik denk overigens dat de termen micro en macro niet toepasselijk zijn. De meest relevante term is denk ik: "doelgroep."
Zelf neem ik ook altijd de trap, maar dat is meestal niet verder dan zeven verdiepingen. En ik denk dan wanneer ik het verhaal van Arie terug luister, ik heb gelukkig de tijd. Maar in de wereld van Arie is tijd≠geld. De hele wereld van productiviteit moet op zijn kop, alleen omdat de cultuur van geriefelijkheid ons op de hielen zit. De liftmaker Otis zal haar strategie moeten omgooien omdat er een fitness-cult aanbreekt. Niemand neemt nog de lift.
Waar het om gaat is denk ik dat dat niemand nog weet wat normaal is. Wat is de norm? We worden van alle kanten gek gemaakt. We hebben de jaren van fake-news gehad, maar nu heb je ook een deel van de bevolking die influencers gelooft en dat je met welke vernieuwing dan ook mee moet. En zelfs dat is niet nieuw, want de Iceman was er al voor de influencers-hype. En over de risico's die de iceman-volgers lopen is het laatste nog niet gezegd. Dat geld misschien ook voor mensen die na het verhaal van Arie - zonder trainen - 35 verdiepingen gaan trappen lopen en op de terugweg een hartaanval krijgen.
Mijn moeder zei altijd, doe maar gewoon, ... Maar mijn moeder hield overigens ook niet echt van veranderingen. Ze woonde 28 jaar in haar eerste huis (na haar trouwen) en 27 haar in haar tweede huis.
Reacties