Doodgaan is een privézaak

Opeens begreep ik het. Iets dat je al langer aanvoelt komen, en dan opeens zo ver is. Ik zocht een blog, vond het maar ... leeg, enkel de url was er nog.

Wat was er aan de hand, wilde ik weten en stuurde een email naar het adres dat ik even opzocht. Een mobiel gaf continu in-gesprek.

[...] is begin december overleden. Op [...] verzoek in stilte, doodgaan is een privé aangelegenheid. [..]  had een hekel aan sociale media e.d. Ik verzoek u hier discreet mee om te gaan.

Een korte e-mail uitwisseling volgde met een nabestaande.

Een vreemd verhaal. Ik wilde wat schrijven natuurlijk (...) maar dat werd me sterk afgeraden. Je ziet in de media ook niets over dit overlijden. Eén enkele website gaf een melding in een blogpost over een artikel.

U zoekt werk

Veel van dit alles doet me twijfelen. Het onderscheid tussen publiek en privé? En waarom zou de dood anders zijn dan het leven? Is doodgaan niet wat al ons mensen verbindt?

U kent hem niet

Dat klopt denk ik. Net zoals ik voor velen een onbekende blijd. Wat blijft is de vraag: wanneer ken je iemand echt?  En hoeveel moet je van een privéleven weten om iemand te kennen? Heidegger volgde Aristoteles - wiens quote ik even niet bij de hand heb - en zei zoiets, lees mijn werk maar. Maar juist deze filosoof zou je enkel kunnen beoordelen, niet op zijn werk, maar op zjin privéleven.

Maar goed. Een vreemd verhaal. Ik respecteer de wens en schrijf niets.

--

...