Call me Chichiro
De put, El Hoyo, is geen film voor mij. Op moment van publiceren heb ik twee series gezien die grote impact op me hebben gemaakt, voornamelijk omdat ze me terug brengen naar een tijd ergens in de vorige eeuw. Maar daarover later meer.
"Call me Chichiro," is geen parel of anderszins een exceptionele film, maar ik zag deze precies na het lezen van een exposé van David Lynch over creativiteit en films en een van de dingen die Lynch daar zegt is dat films intuïtief te begrijpen zijn, en dat probeerde ik hier in de praktijk te brengen.
Franse Wikipedia:
"Chihiro heeft haar baan als prostituee opgezegd en werkt nu parttime in een bento-winkel in een kleine badplaats. Ze leeft een gelukkig leven zonder te proberen te verbergen dat ze een voormalige prostituee is en iedereen zonder discriminatie behandelt.
De mensen die dicht bij haar komen, hebben elk hun eenzaamheid. Ze deelt bento's met een dakloze oude man en neemt hem mee om zich bij haar thuis te wassen. Okaji is een middelbare scholier die zich onderdrukt voelt door haar strenge familie en vervreemd is van haar klasgenoten. Makoto is een jonge jongen die alleen wordt opgevoed door zijn alleenstaande moeder. Hij hunkert naar de liefde van deze moeder, die hem vaak aan zijn lot overlaat omdat ze moet werken. Taniguchi is een bento-winkelklant die worstelt met een gecompliceerde vader-zoonrelatie. Baiju is een kennis uit de tijd dat Chihiro een prostituee was, Becchan een voortijdig schoolverlater en mangaliefhebber. Chihiro ontmoet al deze kleine mensen, praat met ze en moedigt ze aan, soms zachtjes, soms krachtig, zodat ze hun eenzaamheid onder ogen kunnen zien en vooruit kunnen komen.
De dood van haar moeder, de hereniging met Utsumi, de voormalige manager van het bordeel waar ze werkte, de interactie met Tae, de blinde vrouw van de baas van de bentowinkel, die ze in het ziekenhuis bezoekt, zorgen ervoor dat Chihiro ook geconfronteerd wordt met zijn eigen eenzaamheid en verandert beetje bij beetje." (https://fr.wikipedia.org/wiki/Call_Me_Chihiro)
Een review uit Peru.
In fictie wordt het verhaal verteld van een voormalige sekswerker zonder wroeging, die nu werknemer is in de bentowinkel van een klein kustplaatsje. Zo wordt het de troost van de eenzame zielen die voorbijkomen.
Tegen het einde van de film roept Chihiro haar vrienden op voor een diner om het ontslag van Tae te vieren. De vrouw van de bento-winkeleigenaar herstelt en iedereen verwelkomt haar. Op deze manier kunnen we op schermen elk van de mensen zien die positief werden beïnvloed door onze hoofdpersoon.
Kortom, Chihiro hielp Okaji bij het omgaan met zijn familieproblemen, Mokoto werd een attente zoon, Basil vond gezelschap en ten slotte vond Betchin een vriend in Okaji.
Door de hele film heen zagen we echter hoe Chihiro te maken kreeg met een gevoel van eenzaamheid dat moeilijk voor haar te overwinnen was. In die zin neemt ze liever afstand van de harmonie van de ontmoeting en kiest ze ervoor om alleen te zijn.
Op dezelfde manier verlaat de jonge vrouw, nadat ze afscheid heeft genomen van Tae, haar baan en verhuist. Zoals de productie laat zien, begint hij nu een nieuw leven op een boerderij, waar hij beetje bij beetje het benodigde vak zal leren.
Het feit dat “Call Me Chihiro” eindigt met het feit dat de hoofdpersoon een groep mensen achterlaat die haar met liefde omringen, zou kunnen impliceren dat ze in werkelijkheid niet langer bang is voor de eenzaamheid die haar overweldigde. Integendeel, hij probeert nu zijn stralende persoonlijkheid andere mensen te laten beïnvloeden.
Het lijkt erop dat het meisje bereid is anderen te helpen betekenisvolle relaties te vinden. Dat wil zeggen, hij ziet dat zijn werk in de kustzone ‘voltooid is’ en hij neemt de beslissing om verder te gaan.
Vanaf dit moment zal Chihiro haar omgeving op een positieve manier blijven begeleiden. En zo kan iemand die een moeilijke jeugd heeft gehad, veel mensen helpen die met kleine persoonlijke problemen kampen.
https://elcomercio.pe/mag/fama/me-llamo-chihiro-final-explicado-de-la-pelicula-de-netflix-call-me-chihiro-ending-explained-japon-nnda-nnlt-noticia/?ref=ecr
Intuitie en "moeilijke" films
Chichiro is niet echt een moeilijke film, maar wel een film die geldt als materiaal voor David Lynch zijn intuïtieve denken. Het idee om intuïtie te gebruiken om een film te "begrijpen" is op zich al vreemd, omdat intuïtie moeilijk te vatten is.
In deze film gebeurt er weinig, maar toch heeft de producent een verhaal te vertellen. En iets dat blijft hangen. Bijvoorbeeld in deze film dat Chichiro de eerste keer gevraagd wordt "wat ze qua werk hiervoor gedaan heeft." Dat is een vraag die gevoelig ligt waarop de hoofdrolspeler hoe dan ook heel eenvoudig met de waarheid op reageert. Maar wanneer ze aan het eind opnieuw van werk veranderd is, en deze vraag opnieuw gesteld wordt antwoord ze weer naar waarheid, "ik heb bento's verkocht." maar het antwoord ligt niet meer gevoelig..
Reacties