Een jaar later
En dan opeens is het een jaar later.
In hoeverre is onverwacht, onverwacht? Iedereen heeft verwachtingen, en sommigen zijn meer onbewust gezeteld, en zo was het misschien met het overlijden van mijn moeder, dat na een zeer stressvolle week, toch onverwacht kwam.
In de tijd na die ene oktober, tot ongeveer mei ben ik vooral bezig geweest met het regelen van zaken, die nog steeds niet allemaal voorbij zijn. Na mei heb ik de rust genomen om bewuster na te denken en over dat gemis een plaats te geven. Van alles wat ik van mijn moeder kon zeggen was het meest typerende wel dat ze er altijd was. Haar aanwezigheid en beschikbaarheid voor ons zoals je het in moderne termen zou zeggen, leek oneindig. Dat begon toen ze een baan vond die ze - in die tijd al (jaren zeventig) - thuis kon uitvoeren.
Muziek speelt in ieders leven een grote rol en bij mijn moeder verbaasde ik me dat er nooit platen en later CD's waren van Opera's. Want ze had een aantal operaboeken waarin bij verschillende opera's aantekeningen te vinden waren. Opera en vooral klassieke muziek was haar connectie met haar verleden en achtergrond. Een opera hebben we samen gezien, La Traviata, in 1984. [Later toen ze ziek werd hebben we via de TV (eerst thuis nog) en daarna op de PC of Tablet opera's gezien. In het begin kon ze alles met enthousiasme en toewijding volgen, maar langzaam dwaalde haar blik af]
Voor haar was opera - Mozart, Verdi, maar zeker geen Wagner - vooral het schouwspel denk ik dan, terwijl voor mij de performance me minder interesseert; de muziek vind ik voldoende. Maar toch zal ik nog de nodige opera's gaan bezoeken, als vorm van concrete herdenking. Een herdenkingsritueel, een ode aan mijn moeder.
Geheugen is ook iets wat je opbouwt, lees ik vaak. En in de afgelopen maanden heb ik een deel van mijn geheugen een soort facelift gegeven, als het gaat om mijn moeder.
--
Reacties