Schopenhauer, Nietzsche en Freud (Thomas M.)

Drie verschillende uiterlijkheden, zoals de cover van het boek - in deze uitgave - goed laat zien. Wat zit er nog meer achter die persoonlijke stijlverschillen?

Nadat ik dit boek had gelezen ben ik op zoek gegaan naar referenties, samenvattingen en reviews, en kwam ik een filosofische opdracht tegen van een studente, die laat zien wat Thomas Mann zijn non-fictie-studie zelf uitlegt:

De Toverberg als filosofische studie

Allereerst schrijft ze over de auteur - Bourgeois en Romanticus - zelf en zijn werk:

"Het zelf dat met de moderniteit wordt geboren, ontwikkelt het bewustzijn van het zijn begiftigd met onvoorwaardelijke waardigheid. Een waardigheid die zich probeert te verzetten
alles, zelfs voor het algemeen belang of het algemeen belang van welke gemeenschap dan ook het denken verdedigt als een fundamenteel uitgangspunt.  ... / ... Thomas Mann is de kampioen van esthetiek en schoonheid in een Europa op de rand van de ineenstorting van zijn beschaving en verzinkt in een oorlog
meegesleept door het Duitsland van de grote filosofen. De Duitse geest
hapert op dit cruciale moment, maar Thomas Mann is van plan het te behouden
staande, in die constante puls tussen leven, natuur, schoonheid en tijd die hij geduldig door zijn literatuur heen weeft. Weet je, net als Adorno, dat kunst het middel is om betekenis te geven aan de wereld, om haar steeds opnieuw in vraag te stellen. opnieuw.
Het lezen van De Magische Berg kost tijd en geduld. Maar er zit in de cadans iets dat ons ertoe aanzet om langzaam verder te lezen, genietend van een pagina en dan nog een….

Het werk van de Toverberg heeft een voorspellend karakter, schrijft ze ook en dat voel je in de openingszin, " Hij was bang, en voelde dat dit alles niet goed kon aflopen..."

1. Schopenhauer: liefde en dood in de Toverberg - Het is op dit punt waar het karakter van Hans Casthorp en zijn fascinatie zich manifesteert door de dood, zo jeugdig en zo “kunstenaar” de essentie verraden Schopenhauers filosofie.
... / ... Alleen Hans Castorph leert de lessen die zijn leven inhoudt spanning weten ze in “The Magic Mountain” te creëren. Je leerproces brengt ons ertoe onze ogen te openen en de wereld te aanvaarden, die, zelfs met al zijn verschrikkingen, de wereld is van hem en die van zijn tijd. Hans is voorbestemd om zijn persoonlijke geschiedenis op zich te nemen verweven met die van de tijd waarin hij leefde. Daarom zendt Thomas hem naar het slagveld en heeft slechts een paar pagina's nodig om dit te beschrijven.

2. Nietzsche: Apollo en Dionisus - Het denken van Nietzsche heeft zijn wortels in vitale krachten, morele, metafysische en religieuze die het substraat vormden dat de cultuur voedde vanuit het westen. ... / ... De zelfmoord van Peeperkorn roept de twee dieren symbolisch complementair op, de twee dieren waarmee Nietzsche's Zarathustra... "Hij verliet zijn vaderland en ging naar de bergen...", de adelaar en de slang. Hij het goddelijke principe en het duistere principe die twee kanten van één zijn rituele symboliek. Beide gezichten zijn verward in de cultus van de dood. De dood van Peepercorn doet echter ook denken aan de verklaring van Schopenhauer over zelfmoord: “Zelfmoord is verre van het ontkennen van de wil om te leven bevestigt hij het energetisch. "De zelfmoordenaar houdt van het leven." De dood van Mijnheer Peeperkorn is de definitieve verklaring van de omarming van het leven, zoals hij zelf zou zeggen, beide in zowel de christelijk Schopenhauariaanse zin als in het heidense Nietzscheaanse rol is Peeperkorn bewust dat hij  zijn leven heeft moeten leven, en kiest als zijn einde nadert Hans Casthorp als zijn favoriete discipel en met zijn dood geeft hij hem een vreemd document van wijsheid, vanwege zijn exotische procedure en zijn Dionysische mysticus: de onmerkbare scheiding tussen leven en dood.

3. Freud: De anatomie van de geest - Al in de 19e eeuw waren sommige thema's zeer gebruikelijk in de wereld van spreekt Duits, vooral die van wil en geweten. Deze onderwerpen bereiken onder Sigmund Freud  hun maximale ontwikkeling. De oorsprong van de behandeling van deze onderwerpen is te vinden in Schopenhauer. Niet alleen het anticiperen op de meest karakteristieke ideeën van Freud maar een verrassend volledige verwoording van deze ideeën. Voor Schopenhauer is de wil onbewust, maar manifesteert hij zich in het seksueel verlangen en liefde voor het leven. Freud neemt deel aan dit beeld van instincten die geworteld zijn in één onderliggende wil om te leven en stelt dat “Seksueel gedrag voortvloeit uit de diepten van onze natuur.
... / ... Op de rand van wanhoop en bezwijkend voor de verleiding van de dood, valt hij ondergedompeld in een soort onbewuste lethargie en verdiept zich in de beelden van een zeer levendige droom waarin je prachtige maar ook verschrikkelijk. Beelden van gemeenschappen die geraakt zijn door de gratie van Apollo en de verschrikkingen van de onderwereld, bevolkt door maenaden die uiteenvallen wezens paraderen voor je ogen. Dit soort dromen heeft een karakter onthullend en louterend voor de hoofdpersoon. De kern, de essentie ervan zit gevangen door Hans Casthorp en kan worden samengevat in de woorden van de jongeman: “…The De mens mag de dood niet over zijn gedachten laten heersen naam van liefde en vriendelijkheid.
Hans Casthorp verlaat het sanatorium, in tegenstelling tot andere personages de roman en hij doet het om zijn lot onder ogen te zien. Een gemarkeerde bestemming onzeker vanwege de oorlog. Er wacht hem een ​​echt leven, moeilijk en misschien miserabel. Dit is waar Thomas Mann hem in de steek laat en hier verwelkomen wij hem ons, voelend dat het dichtbij is, meebewegend met zijn lot dat wij doen
ons. (bron: Schopenhauer, Nietzsche en Freud in de ToverBerg - door Maria Teresa Arrieta Beloqui Grado de Filosofía Estética y Teoría del Arte) 

Schopenhauer, Nietzsche en Freud (Thomas Mann)

Dan het werk van Thomas Mann zelf. Daar is in bovenstaande discours indirect al wat over gezegd.

Hoe het komt dat deze drie Schopenhauer, Nietzsche en Freud in een werk samenkomen heeft alles te maken met het schrijven van essays en het geven van conferenties, waar elk van de personen centraal kwam te staan. In het geval van Schopenhauer kreeg Thomas Mann de opdracht van een Amerikaanse uitgever die "de gedachte van de grote denkers wilden uitgeven." 

Thomas Mann was in zekere zin de vertegenwoordiger van de nieuwe democratische Weimar Republiek, maar wordt al snel geconfronteerd met de opkomst van de Nazi's tegen waartegen hij zijn werk moet verdedigen. Hij schrijft de profetische woorden, "dat een toekomstige populaire staat niets anders te verwachten valt dan alle buitenlanders te deporteren die het huis bevuilen." Dat is de context van zijn eerste conferentie waar hij over Schopenhauer vertelt.

De filosofie van Shcopenhauer is altijd een eminente kunstzinnige filosofie geweest, of zelfs een filosofie per excellentie van de kunstenaars.

Tolstoi noemde Schopenhauer de meest geniale van alle mensen. Voor Richard Wagner was het een dichter (Herwegh) die hem op Schopenhauer attent maakte, en hij noemde dat een daadwerkelijke geschenk uit de hemel.

"Schopenhauer's denken brengt ons terug tot Plato. In die wereld vertegenwoordigen de schaduwen de enige waarheid. Eeuwige ideeën, de proto-vorm van alle dingen. Die ideeën kennen geen meervoud, alles is in essentie uniek, individuele dingen, tijdelijk, behorend tot eenzelfde especie. De ideeën worden noch geboren noch sterven ze zoals hun toevalt aan de kopieën. Ze kennen geen tijd, en komen niet of gaan niet zoals de vluchtige kopieën. Op die manier is De Leeuw een idee, een leeuw is niet meer dan een fenomeen. en is daarom niet een object dat pure kennis draagt. Schopenhauer maakt zodoende onderscheid tussen een bepaald en een onbepaald lidwoord...

Voor de geest van de wetenschap is het onderwijs het ondergeschikt maken van de meervoudigheid van de fenomenen aan het idee. De waarderende differentie tussen fenomeen en idee, empirie en geest, de verschijningswereld en de wereld van de waarheid, tijdelijkheid en eeuwigheid, heeft Plato een gigantische gebeurtenis gebracht in de geschiedenis van de menselijke geest... De tijd - zo zegt een prachtige zin van Plato - is het bewegende beeld van de eeuwigheid."

Hier komt het bemiddelende taak van de artiest tot manifestatie, voor de superieure wereld en de inferieure wereld, tussen idee en fenomeen, tussen geest en zintuig.

Over de positie van de kunst tussen geest en het leven schrijft hij ... "Omdat ze androgyn is als de maan, vrouwelijk is in relatie tot de geest, maar mannelijk voortkomt uit het leven, de meest onzuivere materiële manifestatie is van de hemelse sfeer, en de puurste, spirituele en onvergankelijke van de aardse sfeer, is de essentie van kunst die van een magisch-maanbemiddeling tussen beide regio's. Dat bemiddelende karakter is de bron van de ironie ervan" (aut. vertaling).

Over de wil: het is niet het intellect die de wil stuurt, maar andersom... het intellect staat in dienst van de wil...

"Hier gebeurt hetzelfde als bij de christelijke filosofen in de middeleeuwen, die de duivels hadden meegevoerd, weg van de gedachte dat de rede enkel in dienst zou moeten staan van het geloof... Maar omdat Schopenhauer van Kant "het ding an sich" overgenomen had en van Plato "de idee" was hij overtuigd Kantiaan en platonisch ondanks deze [wil en intellect] evaluatie van de rede

Nietzsche.

Hier lees ik (voor het eerst) over Novalis. Die schrijft dat de overtreffende proeve eruit bestaat om boven zichzelf uit te springen, als een "Akt," speciaal voor artiesten en acrobaten... De romantische Novalis schrijft dat het ideaal van de moraal geen grotere en gevaarlijkere rivaal kent dan het idee van de suprême kracht, van het meest energieke leven, het ideaal van de grootste esthetiek. 

Freud.

[meer over Novalis] Als laatste herschrijft hij een uitspraak van Novalis, dat de toekomst, "een authentiek betere wereld is." (bij Freud).

"Laten we nog een keer zeggen, de negentiende eeuw was "Romantisch," niet enkel in de eerste helft. De wetenschappelijke trots compenseerde het pessimisme."

Novalis schreef ook dat Wilhelm Meister (Goethe) een product van de kunst was, een werk van het begrip. "de romantici hebben altijd het concept van de kunst gezien als iets intuitiefs, het natuurlijke,, het onbewuste, en daarom begrepen ze niet de essentiële lichamelijke en spirituele kant van de kunst.

"Het Romanticisme die bevriend was met de Franse revolutie kan niet gezien worden als een pure reactie op de achttiende eeuw en tegen de klassieken. En ook niet de huidige glorificatie van het irrationele zich afzet tegen de negentiende eeuw en tegen haar veronderstelde oppervlakkigheid... het neo-idealisme maakt een ouderlijke relatie tussen de twintigste en de achttiende eeuw, en heeft al het recht om zich als revolutionaire antithese te zien van de  vijandigheid tegen het menselijk wezen, het pessimisme en de rationaliteit van de negentiende eeuw dan welke vergoddelijking van de instincten dan ook."

Over de opera Palestrina van Hans Pfitzner schrijft hij dat die opera, als een spiritueel werk, ver boven de huidige opera productie staat, en een klassieke expressie is van een psychologische standpunt van de stemming.

"De psychoanalyse vormt een onderdeel van onze wetenschap van vandaag. Het is een deel van haar geest, die juist niet veel van de geest als bepaalde kracht van het leven wil weten."  Mann gaat verder in op de theorie van Freud en wil onderstrepen dat het menselijk intellect - hij relevant voor nu met AI misschien - zwak is in vergelijking met de menselijke impuls, maar... ondanks dat deze kracht van het intellect zwak is, stopt ze niet tot ze zich heeft laten horen. [maar dat is juist weer het gevoel of de wil, denk ik dan]

Opnieuw over Novalis schrijft hij dat het ons instinct is dat ons naar desoxidatie tendeert. Het leven is geforceerde oxidatie. Hij sluit dat essay over Freud af met de woorden dat zijn onderzoek naar irrationaliteit, het zoeken naar de nacht, de droom, de instincten, die interesse in dienst komt d te staan van het geestelijk obscurantisme, visionair en involuntair.. en juist dat [onderzoek] zal een van de belangrijkste pijlers zijn van onze toekomst. De basis van een vrij en wijs menselijk leven... 

In het laatste essay voegt hij de werelden van Freud en Schopenhauer samen, de eerste heeft de laatste nooit gekend, als ook gezegden van Ibsen en de Spaanse Ortega Y Gasset, die vertelde over de antieke mens, die altijd een stap achteruit zette in het verleden om zich voor te bereiden op de problemen van het heden. Hij eindigt met een passage uit Faust en met de afsluitende woorden dat dit het volk is dat in de toekomst bevrijd zal zijn van haat, en volwassen en in vrede de toekomst tegemoet.. 

In die afsluitende zin zie je dat de schrijver een ideaal voor ogen had in de moeizame context van die tijd.

--

Dezer-dagen-heldring