De dissident
Denk anders, is een boek van de Italiaanse filosoof Diego Fusaro. Het is een boek waarvan wanneer je het oppakt direct begrijpt dat het bij deze tijd hoort.
Disentir in het Spaans betekent oneens zijn. Een samenvatting in de vorm van bloemlezing volgt nu aan de hand van de inhoudsopgave:
1. Anders voelen
De geschiedenis van de mensheid is er een waar mensen op opstand komen. "Revolutie en rebellie, desertie en protest, opstand en muiterij, antagonisme en onenigheid, ongehoorzaamheid en opruiing, staking en ongehoorzaamheid, verzet en sabotage, protest en opstand, Guerrilla en opstand, agitatie en boycot zijn allemaal proteïsche figuren van de afwijkende mening, meervoudige uitdrukkingen die hun basis vinden in de enige matrix van ‘je anders voelen’ in het licht van orde, macht en het dominante discours." HIj geeft vele voorbeelden van personen in de geschiedenis van Luther, Jezus (die zich oponeerde tegen een de onrechtvaardigheid van het aardse leven en hemelrijk voorstond), maar ook Cromwell, Marx of Pasolini die in Italie tegen het opkomende fascisme vocht. Het geheime algoritme van het oneenszijn zit in het Nee-zeggen-tegen de symbolische orde. De Nee-zegger is tegen het establishment.
2. In het begin was er onenigheid
"In zijn essay Disobedience as a Psychological and Moral Problem (1963), beweert Erich Fromm dat de belangrijkste mythen van de westerse cultuur ervan uitgaan
als de fundamenten van de beschaving de daad van verzet, een gevraagde oppositie
in het aangezicht van een goddelijk imperatief1 of zelfs die specifieke manifestatie van gevoel verschillend van ongehoorzaamheid als een gemotiveerde afwijzing van een bevel
ontvangen dat, door het te schenden, de menselijke geschiedenis begint: een avontuur
Bewust en onafhankelijk, gekenmerkt door fouten en het overwinnen ervan"
In de juda-christelijke traditie begint de dissidentie bij Adam en Eva wanneer deze tegen de wens van het Goddelijke Commando de vrucht van de kennisboom te eten. Ook in de Griekse mythologie is het Odysseus die anders voelt dan Polifemus en zicht verzet door zijn autonomie in zijn denken en doen. De English Dissenters waren een groep die zich afzette tegen de hiërarchie van de kerk.
3. Graden en vormen van ongehomologeerd gevoel, gaat over de tipologie van Albert Hirschman met zijn Voice, Exit en Loyality.
4. Democratie en afwijkende meningen
Een democratie is een vorm die afwijkende mening moet accommoderen, en dat ook doet in tegenstelling tot een dictatuur, waar die vrijheid om Nee te zeggen onderdrukt wordt.
"En van het oude Rome tot de tijd van de Italiaanse gemeenten, veel
Auteurs beweren dat afwijkende meningen de oorzaak zijn van de achteruitgang en ineenstorting van de samenleving.
politieke stabiliteit. In het werk Res gestae (XV, 3) vertelt Ammianus Marcellinus ons
dat het in zijn tijd zelfs eng was om dromen te vertellen uit angst om aangeklaagd voor mogelijk niet-gerelateerde dominante inhoud.
In het Leviathan-model (1651) van Thomas Hobbes is de absolute macht van de
De staat strekt zich alomtegenwoordig uit, maar heeft tegelijkertijd geen toegang tot de
bewustzijn van het individuele zelf, quia cogitatio omnis libera est (want denken is vrij)7. Bewustzijn, dat structureel ondwingbaar is, is in
Het theoretische apparaat van Hobbes, een hoek van de natuurstaat die niemand kent
Macht of een sociaal contract kan corrumperen of dwingen. Het vormt daarom de basis voor
om anders te denken, wat, hoewel alleen in interiore homine, in perspectief al aanleiding geeft tot
de mogelijkheid van een ineenstorting van de gevestigde orde.
...
In de context van de zachte, overtuigende, 'democratische' afwezigheid van vrijheid
western9, de tragische ervaringen van de
totalitaire regimes van de 20e eeuw, met hun bloedige acties en hun
wreedheden die ze niet konden uitvoeren: het onderdrukken van afwijkende meningen en het standaardiseren
totaal alles voelt en denkt anders.
Dit is wat John Stuart Mill al beschreef in On Liberty (1859)
inzicht en vooruitziende blik als een "despotisme van de gewoonte"10
gewoonte), een soort algemeen conformisme volgens welke iedereen
"beeld" van despotisme komt indrukwekkend overeen met wat ik vreesde: een menigte van kwalitatief gelijke en onderling uitwisselbare mannen die alleen maar denken aan genieten – de “laatste mensen” die door de profetieën van Nietzsche—, ieder van hen onverschillig voor het lot van hun medemensen, volledig opgegaan in zichzelf en in zijn eigen hoofdloze genot, zonder identiteit of tradities, zonder kritische kracht of culturele dikte. "
5. Van de onderdrukking van divergentie naar de onmogelijkheid om tot een conclusie te komen vormen
Er is geen gevoel van oneens-zijn als er niet ook consensus is. Het is het recht van ieder individue om zich anders te voelen.
Echter met de consumptie maatschappij en door georganiseerde strategieen om consensus te fabriceren en het werk van dominees van het politieke correctheid komt er een irreflexieve oplijining tot stand die binnen de symbolische orde blijft van de dominante sociale structuur. De val van de muu rin 1989 markeert hier een keerpunt.
"Hoe dan ook, de roemloze val van het historische communisme in de 20e eeuw,
markeerde de triomf van de logica van de onbeperkte uitbreiding van het technokapitalisme met
de eigenaardige pathologieën ervan (van commodificatie tot loonslavernij,
Van de gekke mythe van onbeperkte groei tot het Chinese verhaal van
vooruitgang), na de ervaring van het socialisme dat, hoewel met zijn
tegenstrijdigheden, hadden de voortgang ervan, althans gedeeltelijk, vertraagd en beperkt"
... Hierin wortelt wat Hegel de «furie van de verdwijning» (Furie des
Verschwindens) van het Kapitalisme noemt. Het inexorable instorten van alle grenzen, werkelijk en sy,bolisch die het beheersen en reglementeren van de economisering van het leven in vorm van onbegrenzelijke koopwaar.
Met het verdwijnen van het dualisme in de wereld is uniform denken gekomen (Unidimensionaal volgens Marcuse) die luistert naar het de fanatieke structuur van de golbale financiele economie. Waar eerst het conflict op de schaal van meester en slaaf heerste wordt dit nu gedomineerd door een enkele dominante groep (techno-financieel), die alles overheerst.
... "Wat er elke dag gebeurt, ook al is het niet 'natuurlijk', wordt ervaren alsof het gebeurt.
uit. De geordende wanorde en de onmenselijke menselijkheid, maar ook de
‘economisch cretinisme’, zoals Gramsci het noemde, dat alles terugbrengt tot
berekening en de koude axiomatiek van do ut des, worden waargenomen alsof ze
fysiologisch, zonder dat het bewustzijn van individuen of groepen ontstaat
verlangen om in opstand te komen. Sociale tegenstellingen worden vervangen door
Orwelliaanse grammatica's van enkele gedachten, vanwege de "moeilijkheden van
"individu" dat zich niet weet aan te passen aan de geometrie van alles wat bestaat; in geval Als we het met het laatste niet eens zijn, moeten we de sociaal-politieke wereld niet veranderen, maar onszelf veranderen. De opstand en het groepsprotest tegen de
objectief onrechtvaardig systeem maakt plaats voor de meest frustrerende subjectieve onmacht of ook aan de schuld die het individu zichzelf oplegt."
6. De tijd van consensus van de massa
7. Neoconformisme en afwijkende meningen tegen afwijkende meningen
8. Het recht van geld en het links van gewoonte: de twee vleugels van de macht
9. politiek correct als enige gedachte
In dit hoofdstuk delft hij verder in op het centrale idee dat er geen normale dichotomie meer is maar dat "links" en "rechts" op dezelfde manier onderworpen zijn aan de dominantie van de markt. Links heeft daarbinnen het recht verworven om eigenaar te zijn van de culturele domein, waaronder dat van de universiteit die ook onderworpen is aan de macht van de markt (neo-liberale ideologie).
"De bevoorrechte plaats voor de reproductie van het intellectuele profiel en in het bijzonder van zijn merkwaardige dogmatische droom, valt vandaag de dag samen met de ruimte die de kranten manipuleren, maar ook met de gesloten campussen van universiteiten, posities geavanceerde en erkende gedachtetrainingscentra. Hij
kennis die aan universiteiten wordt overgedragen, in het algemeen beschouwd, en
Als we de waardevolle uitzonderingen buiten beschouwing laten, is het in feite de plek waar de één gedachte is cultureel georganiseerd. Massastandaardisatie en universele consensus berusten op de verbondenheid met het neoliberalisme in de economisch en op de politiek correcte enkele gedachte op het gebied cultureel. Als gevolg hiervan overheerst nu het volgende in de academische geestelijkheid:
- 1) de codex van totalitarisme op het gebied van de geschiedschrijving, om afwijkende meningen te beheersen. Elke echte of denkbeeldige ervaring die niet samenvalt met absoluut kapitalisme of de neoliberale orde;
- 2) het opleggen van het Engels, zodat het volk afstand doet van Hun moedertaal en de enige taal die gesproken en begrepen wordt is "Nieuwspraak" van de financiële markt;
- 3) de verheerlijking van het procedurele en het onttovering, naast de uitsluiting van alle utopische passie, zodat mag de formulieren en procedures vaststellen, maar mag nooit schade toebrengen aan de substantie (machtsverhoudingen, markt, etc.);
- 4) de delegitimering van de staat nationaal-democratisch als een episode uit het verleden of, alternatief, als ingebeelde en structureel gevaarlijke gemeenschap, zodat het nooit kan worden de gedepolitiseerde orde van de wereldmarkt in twijfel trekken;
- 5) de idiosyncrasie georganiseerd naar dialectisch denken en historiciteit, voor Moge de "droom van één ding" en het conflict daarover nooit meer gebeuren. alternatieve toekomstbeelden gekenmerkt door relaties tussen vrije en gelijke mensen;
- 6) de promotie, in reclamestijl, van realismen als filosofieën van aanpassing aan een realiteit die als onveranderlijk is bestempeld;
- 7) de verontschuldiging dwangmatig van relativisme en nihilisme, evenals de spot van elk waar voorbeeld, zodat men nooit kritiek kan leveren op de totale vervalsing van de sociale verhoudingen;
- 8) Manicheïstische en slaafse acceptatie van het atlantisch imperialisme verwelkomd als de best mogelijke orde, met de de daaruit voortvloeiende demonisering van elke mogelijke multipolariteit en van elke kracht antagonist op het internationale toneel (onmiddellijk gestigmatiseerd als "nieuwe Hitler»);
- 9) de holocaust-religie, die het juiste rationele geheugen vervangt en naar de herinnering aan tragedies om te voorkomen dat ze in de toekomst opnieuw gebeuren, een aanpak religieus dat —de slachtoffers als ideologisch voorwendsel gebruikt en daarom hen voor de tweede keer te doden - is bedoeld om eeuwig de schuld te geven aan de Europeanen en rechtvaardigen de onbepaalde permanentie van militaire bases Amerikanen op het oude continent."
10. De ideologie van hetzelfde
11. Zoals Glaucus, de zeegod: manipulatie
12. Nieuwspraak en de nieuwe symbolische orde
13. Onze kettingen liefhebben: de stelling van La Boétie
14. Ongehoorzaamheid, revolutie en rebellie
15. Bartleby, de scribent en Sostiene Pereira: Fenomenologie van de rebellerende Geest
"De eerste is de hoofdpersoon van Bartleby, the Scrivener (1853) van Herman
Melville. Gearticuleerd als een authentieke roman over de vorming van onenigheid,
Het verhaal vertelt het leven van de klerk Bartleby en zijn aanvankelijke blinde gehoorzaamheid aan de regels die de maatschappij hem oplegt. Zijn leven lijkt uitgeput te zijn in gehoorzaamheid met respect voor de regels, met name wat betreft de eendimensionaliteit van het gebaar dat de kopiist doet het elke dag. Bartleby begint geleidelijk aan te rijpen radicaal verzet tegen de conformistische monotonie die haar gevangen houdt. Na de verlangen naar verzet dat in zijn geweten is ontstaan, verklaart hij zijn recht om te verschillen "nee zeggen", wat, zoals we hebben aangegeven, de oorsprong vormt van het gevoel verschillend. "Ik zou liever niet" - dit is de uitdrukking symbolisch waarmee de nederige schrijver overgaat van de aanvankelijke passieve consensus naar beleefde maar besliste afwijzing van een ontvangen bestelling.
In spanning tussen het hiërarchische gevoel van vormen en het anarchistische gevoel van de bestaan, tussen sociale beperking en individuele vrijheid, Bartleby's uitdrukking vormt een onverzoenlijk contrast tussen vorm en inhoud. Het begint met een situatie van respect en gehoorzaamheid en eindigt met die absolute afwijzing, nee onderhandelbaar (niet aan) wat, dicht bij afasie, zijn plastische uitdrukking vindt in de semi-rotatie van het hoofd waarmee snelheid en kracht zich manifesteren
lineariteit van “nee zeggen”. En toch is er, in de dwangmatige herhaling van het gebaar van de schrijver Bartleby, een onbepaalde verlenging van de oppositie redeneerde, in een soort "slechte oneindigheid" van afwijkende mening die, precies zoals De opstand van Jünger zal zich wellicht nooit vertalen in een concreet besluit of in de krachtige schepping van een orde die verschilt van de orde die altijd door
protest. Een Bartleby uit de 20e eeuw kan in zekere zin worden beschouwd als de tweede karakter van de afwijkende mening die we eerder hebben opgeroepen: de protagonist van Pereira (1994) van Antonio Tabucchi. Het boek is gestructureerd en varieert de Hegels vocabulaire, volgens wat we de ‘fenomenologie van de opstandige geest». " [dit werk ken ik niet en laat ik hier dan ook onbesproken]
16. De laatste mannen en de nieuwe symbolische gevangenschap
17. De twee minuten van haat
[Over deze hoofdstukken 10-15 en 16-17 in het vervolg meer]
Youtube samenvatting
Een verhaal op Youtube geeft een samenvatting van het idee.
Denk Anders, met als ondertitel de Filosofie van de afwijking, is een boek van de jonge Italiaanse filosoof Diego Fusaro, gepubliceerd in de originele taal in 2017 en werd in het Spaans vertaald in 2022. De basis van zijn boek is dat wij leven in een maatschappij die een aantal successen heeft geboekt door alle afwijkende meningen en alternatieve modellen te vernietigen tot het punt van vormgeving naar een enkele gedachte die streeft om het mogelijke met het werkelijke te verzoenen.
Diego Fusaro is zowel filosoof als polemist met een regelmatige aanwezigheid in traditionele en digitale media, maar bovenal is hij een intellectueel, betrokken en gepassioneerd die de grens oversteekt grenzen van wat als correct wordt beschouwd links en rechts van het pad scherp kritisch denken over economie geglobaliseerde financiële macht en neoliberale beleidsmaatregelen (bron: Youtube, video:qyoQ5tGmzn0).
... wordt vervolgd
-- Een boek met dezelfde titel, behandelt een specifiek voorbeeld van een dissident, en laat hier een onbesproken thema zien, "waar is dissident, in welke cultuur, nu echt symbolisch":
- The Dissident: Alexey Navalny: Profile of a Political Prisoner, David Herszenhorn
Reacties