Infantilisering in een relatie uit zich o.a. in : excessieve afhankelijkheid (neediness), constant contact, ondermijnen van de ander, ter discussie stellen van eenvoudige zaken, en gaslighting.. De impact hiervan leidt tot dysfunctionele relaties, door zelf-twijfel, anxiety voor het nemen van beslissingen, ontbreken van vertrouwen, vertwijfeling over identiteit, commitment problemen en ontbreken van richting... Zo lees ik op een website. veel van dit gedrag is terug te vinden in een nieuwe soort doelgroep bijvoorbeeld bij het verzorgen van ouderen, en mentaal zieken. Maar intantilisering gaat verder dan dit.
EEN.
Wetenschappelijke onderzoekers, ontwikkelingspsychologen, pedagogen
en onderwijskundigen, zij allen zouden naar die wegen moeten gaan
zoeken. Het begint met de erkenning dat kinderen en adolescenten vooral
bestudeerd moeten worden als cultuur-historisch en maatschappelijk
bepaalde wezens. Dat was de reden dat Koops, Levering en de Winter 10
jaar lang reeksen lezingen organiseerden in het kader van het Studium
Generale van de Universiteit Utrecht onder de titel: “Het Kind als
Spiegel van de Beschaving”. Een en ander resulteerde in een reeks
publicaties, waarin de culturele bepaaldheid van kinderen en jeugdigen
is beschreven (Koops & De Winter, 2011; Koops, Levering, & De
Winter, 2007, 2008, 2010, 2014).
De volgende stap is dat (kinderen en) adolescenten als volwaardige
gesprekspartners worden beschouwd (zie De Winter, 1995; De Winter, 2015;
Koops, 2016, hfst. 7).
Het betekent tenslotte ook dat het wetenschappelijk onderzoek naar
adolescenten onder alle omstandigheden de motieven en intenties van de
adolescenten serieus neemt, in plaats van de jeugd te problematiseren
(De Winter, 2011). Ook als die motieven en intenties ons niet bevallen.
Immers: de adolescent kan alleen onze gesprekspartner zijn als we die
partner serieus nemen. Voorbeelden van een dergelijke
onderzoeks-oriëntatie zijn te vinden in recent onderzoek naar
radicalisering (Sieckelinck, Kaulingfreks, & De Winter, 2015; Van
San, Sieckelinck, & De Winter, 2010).
Het inzicht dat de adolescentie een cultuurhistorisch bepaald
fenomeen is, zoals in dit essay wordt verduidelijkt, is de aanzet tot
onderzoek, waarin jongeren als serieuze gesprekspartners van volwassenen
worden opgevat en waarin naar wegen wordt gezocht om ze maatschappelijk
te engageren (Willem Koops, https://www.aup-online.com/content/journals/10.5117/PED2017.2.KOOP)
TWEE.
Door de infantilisering van de samenleving verwerpen aanzienlijk meer volwassenen levenswijzen die langdurige verbintenissen inhouden.... Infantilisatie betekent het behandelen van volwassenen als kinderen. Wie dat doet creëert een cyclus van afhankelijkheid waarin de volwassene voortdurend verteld moet worden wat hij moet doen en hoe. De infantilisering van de samenleving bestaat uit het behandelen van volwassenen als kinderen. Het bevordert steeds kinderlijker houdingen en manieren van leven die niet geassocieerd worden met volwassenheid.
...
Presentisme en pseudo-volwassenheid -- Presentisme is een gedwongen keuze in het individu dat geen onzekerheid onder ogen wil zien. In een geglobaliseerde en presentistische samenleving is het hier en nu van het grootste belang geworden.
Een overdreven of slecht uitgebalanceerde presentistische benadering annuleert echter de toekomst en alle projecten en langetermijnverplichtingen. Dit zijn de soorten die vroeger indicatoren waren voor de maatschappelijke erkenning van de volwassene, van de volwassenheid. Zo ontstaat een beeld van een onstabiele en onverantwoordelijke pseudo-volwassenheid.
-...
Zo wordt het hervatten van voor kinderen geclassificeerde activiteiten in het volwassen leven (zoals videospelletjes) als volkomen geldig gezien, zolang het niet gekoppeld is aan het vermijden van verantwoordelijkheid ten opzichte van de eigen persoon.
Het kinderlijke is niet alleen synoniem met het ontkennen van zelfredzaamheid, maar is een toevluchtsoord voor alles wat bedreigend is in ons leven. Door het bombardement van consumptieverplichtingen, arbeidsuitbuiting en sociale druk willen we ons onderdompelen in activiteiten die typisch zijn voor een tijd waarin alles eenvoudig was.
In feite is dit kinderlijke toevluchtsoord het bastion van rust dat veel mensen nodig hebben om een minimum aan emotionele gezondheid te garanderen (https://verkenjegeest.com/de-infantilisering-van-de-samenleving-waarom-volwassenen-zich-als-kinderen-gedragen/
DRIE.
In dit essay wordt de geschiedenis van de opvattingen van kinderlijke
ontwikkeling beschreven als een proces van infantilisering, waarin het
kinderlijke tijdperk steeds langer wordt en de afstand tussen kinderen
en volwassenen steeds groter. Rousseau gaf in de 18de
eeuw met zijn Emile een sterke impuls aan de historische
infantilisering. Hij wilde een nieuwe Franse samenleving; hij wees de
heersende cultuur af en was daarmee een voorloper van de Franse
revolutie. Hij beval aan dat kinderen pas laat in de ontwikkeling gingen
lezen om niet beïnvloed te worden door de heersende cultuur. Het eerste
boek voor zijn Émile was de Robinson Crusoë, die immers op een
onbewoond eiland alles zelf moest uitvinden.
In dit essay wordt aangetoond dat de Pinokkio van Collodi een
vergelijkbare rol heeft gespeeld in het infantiliseringsproces: de
Pinokkio is een oproep tot begrip van de eigen aard van kinderen:
spontaniteit, impulsiviteit en een geleidelijke ontwikkeling naar
volwassenheid. Ook Collodi was revolutionair en wilde een nieuwe
Italiaanse samenleving. Zowel de Robinson Crusoë als de Pinokkio hebben
wereldwijd bijgedragen aan de verdere infantilisering, aan de opvatting
dat een natuurlijk ontwikkelingsproces noodzakelijk voorafgaat aan
volwassenwording (Willem Koops ii - https://www.aup-online.com/content/journals/10.5117/PED2022.2.005.KOOP)
VIER. Cultuur
Als je regelmatig tv kijkt, heb je waarschijnlijk een cartoonbeer gezien die je toiletpapier aanprijst, een gekko met een Brits accent die je autoverzekeringen verkoopt en een konijn met een zonnebril die batterijen promoot.
Dit heb ik altijd een beetje vreemd gevonden. Natuurlijk is het logisch om cartoonfiguren te gebruiken om producten aan kinderen te verkopen – een fenomeen dat goed is gedocumenteerd.
Maar waarom gebruiken adverteerders dezelfde technieken bij volwassenen?
Voor mij is het slechts een symptoom van een bredere trend van infantilisering in de westerse cultuur. Het begon vóór de komst van smartphones en sociale media. Maar, zoals ik betoog in mijn boek "The Terminal Self", hebben onze dagelijkse interacties met deze computertechnologieën de infantiele neigingen van onze cultuur versneld en genormaliseerd.
Het woordenboek definieert infantiliseren als het behandelen van iemand "als een kind of op een manier die zijn of haar volwassenheid in leeftijd of ervaring ontkent."
Wat als leeftijdsadequaat of volwassen wordt beschouwd, is uiteraard vrij relatief. Maar de meeste samenlevingen en culturen zullen gedragingen passend achten voor sommige levensfasen, maar niet voor andere.
Zoals de Bijbel het zegt in 1 Korintiërs 13:11: "Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, dacht ik als een kind, redeneerde ik als een kind. Toen ik een man werd, heb ik kinderlijke gewoonten achter me gelaten."
Sommige psychologen zullen er snel op wijzen dat niet iedereen zijn "kinderlijke gewoonten" achter zich laat. Je kunt gefixeerd raken op een bepaald stadium van ontwikkeling en er niet in slagen een leeftijdsadequaat niveau van volwassenheid te bereiken. Wanneer je te maken krijgt met onhandelbare stress of trauma, kun je zelfs terugvallen in een eerder stadium van ontwikkeling. En psycholoog Abraham Maslow heeft gesuggereerd dat spontaan kinderlijk gedrag bij volwassenen niet inherent problematisch is.
Maar sommige culturele gebruiken infantiliseren tegenwoordig routinematig grote delen van de bevolking.
We zien het in ons dagelijks taalgebruik, wanneer we volwassen vrouwen "meisjes" noemen; in de manier waarop we ouderen behandelen, wanneer we ze in centra voor volwassenenzorg plaatsen waar ze gedwongen worden hun autonomie en privacy op te geven; en in de manier waarop schoolpersoneel en ouders tieners behandelen, weigeren hun intelligentie en behoefte aan autonomie te erkennen, beperken hun vrijheid en beperken hun vermogen om de arbeidsmarkt te betreden.
Kunnen hele samenlevingen ten prooi vallen aan infantilisering?
Frankfurter Schule-geleerden zoals Herbert Marcuse, Erich Fromm en andere kritische theoretici suggereren dat – net als individuen – een samenleving ook kan lijden aan een ontwikkelingsachterstand.
Volgens hen is het onvermogen van volwassenen om emotionele, sociale of cognitieve volwassenheid te bereiken niet te wijten aan individuele tekortkomingen.
Het is eerder sociaal gemanipuleerd.
Tijdens een bezoek aan Amerika in 1946 gaf de Franse antropoloog Claude Lévi-Strauss commentaar op de innemend infantiele trekken van de Amerikaanse cultuur. Hij merkte met name de kinderlijke bewondering van volwassenen voor honkbal op, hun gepassioneerde benadering van speelgoedachtige auto's en de hoeveelheid tijd die ze investeerden in hobby's.
Zoals hedendaagse geleerden echter opmerken, is deze "infantilistische ethos" minder charmant geworden – en meer alomtegenwoordig.
Onderzoekers aan beide kanten van de Atlantische Oceaan hebben gezien hoe dit ethos nu in een groot aantal sociale sferen is doorgedrongen.
Op veel werkplekken kunnen managers hun werknemers nu elektronisch monitoren, van wie velen in open ruimtes werken met weinig persoonlijke privacy. Zoals socioloog Gary T. Marx opmerkte, creëert het een situatie waarin werknemers het gevoel hebben dat managers van hen verwachten dat ze zich "onverantwoordelijk gedragen, misbruik maken en fouten maken, tenzij ze alle verleiding wegnemen, voorkomen dat ze dat doen of hen misleiden of dwingen om iets anders te doen."
Er is veel geschreven over de neiging van het hoger onderwijs om zijn studenten te infantiliseren, of het nu gaat om het monitoren van hun sociale media-accounts, het begeleiden van elke stap die ze zetten of het promoten van "veilige ruimtes" op de campus.
Ondertussen promoten toeristische bestemmingen zoals Las Vegas overdaad, verwennerij en vrijheid van verantwoordelijkheid in casino-omgevingen die herinneringen oproepen aan kinderfantasieën: het Wilde Westen, middeleeuwse kastelen en het circus. Wetenschappers hebben ook onderzocht hoe deze vorm van "Disneyficatie" in Las Vegas-stijl zijn stempel heeft gedrukt op geplande gemeenschappen, architectuur en hedendaagse kunst.
Vervolgens hebben we de opkomst van een “therapiecultuur” gezien, die, zoals socioloog Frank Furedi waarschuwt, volwassenen behandelt als kwetsbaar, zwak en fragiel, terwijl hij impliceert dat hun problemen die geworteld zijn in hun kindertijd hen kwalificeren voor een “permanente opschorting van moreel besef.” Hij betoogt dat dit volwassenen vrijwaart van volwassen verantwoordelijkheden en hun vertrouwen in hun eigen ervaringen en inzichten ondermijnt.
Onderzoekers in Rusland en Spanje hebben zelfs infantilistische trends in taal geïdentificeerd, en de Franse socioloog Jacqueline Barus-Michel merkt op dat we nu communiceren in “flitsen” in plaats van via een doordacht discours – “armer, binair, vergelijkbaar met computertaal en gericht op shockeren.”
Anderen hebben soortgelijke trends opgemerkt in de populaire cultuur – in de kortere zinnen in hedendaagse romans, in het gebrek aan verfijning in politieke retoriek en in sensationele kabelnieuwsverslaggeving.
Hightech-fopspenen
Terwijl scolars holars zoals James Côté en Gary Cross herinneren ons eraan dat infantiliserende trends al lang voor ons huidige moment begonnen, ik geloof dat onze dagelijkse interacties met smartphones en sociale media juist zo plezierig zijn omdat ze infantiele disposities normaliseren en bevredigen.
Ze onderschrijven egocentrisme en opgeblazen exhibitionisme. Ze promoten een oriëntatie op het heden, belonen impulsiviteit en vieren constante en directe bevrediging.
Ze vleien onze behoefte aan zichtbaarheid en bieden ons 24/7 persoonlijke aandacht, terwijl ze ons vermogen om empathie te voelen met anderen ondermijnen.
Of we ze nu gebruiken voor werk of plezier, onze apparaten bevorderen ook een onderdanige houding. Om te profiteren van alles wat ze te bieden hebben, moeten we ons overgeven aan hun eisen, akkoord gaan met "voorwaarden" die we niet begrijpen en persoonlijke gegevens overhandigen.
De routineuze en agressieve manieren waarop onze apparaten onze privacy schenden via bewaking, ontnemen ons automatisch dit fundamentele volwassen recht.
Hoewel we het misschien triviaal of grappig vinden, wordt het infantilistische ethos vooral verleidelijk in tijden van sociale crises en angst. En de voorkeur voor simpel, gemakkelijk en snel verraadt natuurlijke affiniteiten voor bepaalde politieke oplossingen boven andere.
En doorgaans geen intelligente.
Democratisch beleid vereist debat, vraagt om compromissen en vereist kritisch denken. Het houdt in dat verschillende standpunten worden overwogen, de toekomst wordt voorspeld en doordachte wetgeving wordt opgesteld.
Wat is een snel, gemakkelijk en eenvoudig alternatief voor dit politieke proces? Het is niet moeilijk om je voor te stellen dat een infantiele samenleving zich aangetrokken voelt tot autoritair bestuur.
Helaas lijken onze sociale instellingen en technologische apparaten kenmerken van volwassenheid te ondermijnen: geduld, empathie, solidariteit, nederigheid en toewijding aan een project dat groter is dan jezelf.
Dit zijn allemaal kwaliteiten die traditioneel als essentieel worden beschouwd voor zowel een gezonde volwassenheid als voor het goed functioneren van de democratie. (Simon Gottschalk
Emeritus Professor of Sociology, University of Nevada, Las Vegas, https://theconversation.com/the-infantilization-of-western-culture-99556)
--
Reacties