Podcast (filosofie) over eenzaamheid
Eenzaamheid is misschien niet de beste vertaling van Solitude. Isolement, hmm ook niet, afzondering dan? Teruggetrokkenheid, stilte solitarisme, ...?
Een Youtube* gesprek
De filosofie van de eenzaamheid - van Boethius tot Thoreau... Jason Edwards bedankt voor... deze aflevering.
... in 1845 verhuisde de Amerikaanse schrijver Henry David Thoreau naar een kleine blokhut die nog gebouwd was in de bossen van de vijver genaamd Massachusetts. Hij bleef daar twee jaar wonen eenvoudig en dicht bij de natuur maar zijn afgelegen bestaan had nog een voordeel zoals je schreef in zijn meesterwerk Warden: ik heb nooit een metgezel gevonden die zo gezellig was als eenzaamheid. Thoreau is een van een lange rij denkers die eenzaamheid zochten van christelijke kluizenaars tot romantische dichters.
Voor sommigen is het een toevluchtsoord geweest van de wereld voor anderen een absolute noodzaak voor diepe contemplatie of zelfonderzoek. Allemaal dus eigenlijk gesuggereerd dat eenzaamheid grotere morele voordelen en georganiseerde religie zou kunnen bieden. Maar sommige filosofen hebben eenzaamheid gezien als zelfingenomen of actief gevaarlijk. Met mij zijn hier om de filosofie van eenzaamheid te bespreken; Melissa Lane hoogleraar politiek aan de Princeton University Simon Blackburn hoogleraar filosofie aan de nieuwe faculteit van de geesteswetenschappen en fellow van Trinity College Cambridge en John Haldane hoogleraar filosofie aan de Universiteit van st. Andrews.
Melissa Lane kunnen we beginnen met te verduidelijken wat eenzaamheid betekent voor een filosoof?
ML: Eenzaamheid is niet gewoon alleen zijn het is een actieve prestatie een onderscheidende conditie van ervaring waarin men de stemmen van de maatschappij in de geest tot zwijgen kan laten komen en dat een vorm van authentieke ervaring. En dat kan mogelijk zijn door gezelschap houden met zichzelf of het kan een ervaring zijn van de natuur of van God.
Maak je onderscheid in zijn we hier heel erg in ik ga eenzaamheid onderscheiden van alleen zijn?
ML: Absoluut, ik denk dat eenzame eenzaamheid dat is niet gewoon alleen zijn je zou alleen kunnen zijn en niet in eenzaamheid als je al je tijd besteedt aan nadenken over de maatschappij of bezig bent met met met sociale kwesties en ik denk dat eenzaamheid normaal gesproken iets is dat gekozen wordt maar het zou kunnen zijn dat als iemand in eenzame opsluiting zou zitten je toch die innerlijke ervaring zou kunnen kiezen. Dus ik denk dat dat een open vraag is. Als je erger bent dan twee eenzaamheid of je daadwerkelijk nog steeds eenzaamheid kunt bereiken en natuurlijk hebben sommigen in heel moeilijke omstandigheden.
Denk je dat er verschillende gradaties van eenzaamheid zijn of slechts één.
ML: Nee ik denk dat die er zijn en er zijn verschillen bijvoorbeeld of men denkt dat lezen eenzaamheid ervaart en voor sommige filosofen is dat het geval en voor anderen zijn boeken zelfs een vorm van samenleving die tot zwijgen moet worden gebracht om echt eenzaamheid te kunnen ervaren.
Beginnend bij het begin zoals we vaak beginnen in Europa terug naar de Grieken wij een van de eerste filosofen die serieuze aandacht besteedde aan het idee van eenzaamheid was Plato die de eerste dichter van eenzaamheid wordt genoemd wat was zijn visie.
ML: Voor Plato de sleutel tot eenzaamheid is dat het de toestand is waarin we kunnen denken dus hij definieert zelfs denken als een innerlijke dialoog in de sofisten en het is dat vermogen om daadwerkelijk te reflecteren om bij zichzelf te zijn in een innerlijk gesprek ik denk dat een van de dingen die daar interessant aan is, is dat we daar zien dat eenzaamheid op een bepaalde manier is gemodelleerd naar de samenleving het is een vorm van dialoog maar het is een interne dialoog in tegenstelling tot een externe en Plato laat ons prachtige beelden zien van Socrates, verzonken in dat soort overpeinzingen op weg naar een etentje, en hij staat urenlang op de veranda. Ik ga er niet op in omdat hij zo verzonken is in zijn solitaire denken. Hij speelde om te gaan.
Zou moeten zeggen dat als je diepe eenzaamheid wilt, je jezelf moet afsluiten van de maatschappij.
ML: Ik denk dat er bij de Grieken een echte zorg is. Weet je, als je alleen maar in eenzaamheid leeft, is dat dan zelfs mogelijk voor mensen? En ik denk dat Plato het niet was. Socrates kan dus meerdere uren alleen zijn. Hij kan zelfs vierentwintig uur alleen zijn. Als hij eenmaal op campagne is en een militaire campagne voert, staat hij verzonken te denken, maar uiteindelijk kom je weer in gesprek met anderen. En eigenlijk is die relatie tussen eenzaamheid, een soort dialectiek tussen eenzaamheid en maatschappij, iets dat volgens mij heel kenmerkend is voor beide Grieken.
En later bracht Simon Blackburn, zijn leerling Aristoteles, het vroege terrein in kaart. Hij lijkt hier een andere en misschien complexere kijk op te hebben gehad.
SB: Ja, nou, het is vrij moeilijk om Aristoteles volledig te laten helpen. Aristoteles is er natuurlijk erg op gebrand dat we politieke dieren zijn, althans dieren die leven in een polis mensen zijn sociaal hun praktische redenering heeft te maken met de manier waarop de stad met andere woorden de maatschappij zich gedraagt en dat lijkt allemaal prima en hij was hier hij roerde op de trom voor zoiets als een politiek leven hoewel er natuurlijk een Polis was een kleine stadstaat en geen grote democratie zoals de onze maar dan, zoals bekend in boek tien van de Nicomacheaanse ethiek, het laatste boek, lijkt hij dat te ontkennen en begint hij te zeuren over het leven van studie en contemplatie.
Hij denkt dat alles wat de goden kunnen doen studeren en contempleren is, omdat ze zich geen zorgen hoeven te maken over het verdienen van een inkomen en dergelijke: En dat de ideale theoretische reden dat het hoogste deel van de menselijke ziel moet worden geoefend en het best mogelijke leven, als dat mogelijk is voor een mens, is om zichzelf te wikkelen in contemplatie en dat zou volgens mij eenzaamheid impliceren.
Dus in die zin suggereert u dat hij het eens is met wat meneer zei dat Plato uiteenzette?
SB: Nou, ik denk dat het vrij dichtbij komt, want als je Socrates ziet als de mooiste momenten zoals deze waarop hij communiceerde met zijn diamant of hij stond alleen gehuld in eenzaamheid, dan zegt Aristoteles in feite dat dit de mooiste momenten zijn, dat is precies wat de zomer Summum bonum, het hoogtepunt van menselijke perfectie, zou zijn. Denk je dat Aristoteles en Plato uitlegden wat ze dachten dat je probeerde te doen toen je tekortkwam toen je sorteerde en bereikte eenzaamheid?
SB: Nou ik denk het niet ik denk het niet Aristoteles deed ik denk dat het woord op verschillende manieren vertaald wordt als studie of contemplatie als het studie is natuurlijk brengt dat ons terug bij de vraag die werd gesteld of lezen communiceren met een andere geest echt eenzaamheid zou zijn als het contemplatie is dan is er natuurlijk een vraag over wat je contempleert en niet al onze contemplatie toont dat ons beste dus ik denk dat er een echte dubbelzinnigheid of vaagheid is bij Aristoteles over wat de uitmuntendheid van het beoefenen van theoretische rede door jezelf zou opleveren.
Er is een gedrang tussen samenleving en eenzaamheid gedurende de laatste tweeënhalf duizend jaar vindt dat gedrang in de woestijn plaats tussen zwakke scholen van de epicuristen en de stoïcijnen
SB: Ja de stoïcijnen zijn nou noch de epicuristen noch de stoïcijnen waarderen of bewonderen eenzaamheid bijzonder de stoïcijnen bestaan er vooral uit dat je een politiek leven hebt nogmaals je gaat werken voor de gemeenschap de epicuristen waren erg gesteld op vriendschap een van de somatische genoegens dat soort genoegens waar ze echt van hielden was de genoegens die de genoegens van vriendschap waren genoegens van communicatie met andere mensen in de tuin en dat is het epicurische soort beste genoegen denk ik is het neerslaan van gewone verlangens en gewone lusten hij denkt dat ze angst opwekken terwijl het leven van rust dat alle Grieken waardeerden ze houden allemaal van rust je krijgt dat in principe door met vrienden door je tuin te lopen.
Dus doet dit voorgestelde idee het idee van eenzaamheid zelf was geen erg sterk idee in het vroege vroege deel van de oude wereld het nastreven van geluk was bijvoorbeeld een sterker idee.
SB: Ik zou zeggen dat absoluut ik bedoel het is duidelijk daar voor Aristoteles dat eudaimonische leven leven van geluk voor de Stoïcijnen het hoofddoel lijkt te worden om zelfvoorzienend te worden wat is waarom het uitoefenen van de Rede weer erg belangrijk wordt maar het is echt echt de rede die wordt uitgeoefend in de bevrijding voor de Stoïcijnen het is geen contemplatie.
Om jezelf af te sluiten van wat je niet kunt voorkomen dat gebeurt is het werk.
SB: ja dat klopt dus je leert onverschillig te zijn voor pijn de overheersing van een tiran wordt ook in het bijzonder door hen uitgeoefend het zou kunnen en je leert onverschillig te zijn voor wat ze je ook kunnen aandoen. Dit is een heel uitgesproken thema in epische Tatus dus natuurlijk was hij om te beginnen een slaaf dus hij moest een bepaalde hoeveelheid schade leren je weet wel de school van harde klappen maar meneer dan heb je Seneca of Marcus Aurelius de keizer die beiden een heel erg betrokken politiek leven leiden.
John Haldane, eenzaamheid is heel belangrijk geweest in de religieuze context dus hoe kwam het voor het eerst in de joods-christelijke traditie.
JH: Terecht een klein onderwerp. Toch wel ik denk waarschijnlijk ik bedoel het zou ik gewoon een ding kunnen oppikken waar ze naartoe leiden wat ik net wilde zeggen ik bedoel je begon met de vraag naar het verschil tussen eenzaamheid en eenzaamheid ik bedoel één ding dat nog niet is gezegd maar het is natuurlijk de moeite waard om toe te voegen en dit spreekt volgens mij tot de eigen ervaring en toestand van veel mensen is dat eenzaamheid kan worden gevoeld in de samenleving dus de vraag van eenzaamheidsruimte is dat het niet voldoende is om eenzaamheid te bereiken om apart gezet te worden maar aan de andere kant kan men zich ook eenzaam voelen te midden van gezelschap dus ik denk Ik denk dat het belangrijk is om te begrijpen dat het andere wat ik wilde zeggen is dat de antropologie of psychologie die een verslag wil van wat mensen zijn, erg belangrijk zal zijn voor het begrijpen van de aard van eenzaamheid en de rol ervan, enzovoort. Ik denk dat dat waarschijnlijk iets is waar we op terug zullen komen naarmate we door de eeuwen heen gaan met betrekking tot het jodendom en het christendom.
Maar we kunnen er gewoon van afdwalen, omdat het zo'n sterk centraal idee is. Wat je denkt dat het leven inhoudt, bepaalt waar je over nadenkt. Kun je dat gewoon verder uitwerken?
JH: Ja nou wat ik wilde zeggen is dat ik bedoel dat het lijkt alsof er hier drie figuren zijn die erg belangrijk zijn voor het bepalen van de voorwaarden hiervan later hebben we het over kluizenaars en de monastieke traditie misschien later. (1) In het jodendom de figuur is Elia negende-eeuwse profeet die op een gegeven moment als het ware verbannen is naar de woestijn in feite verschijnt hij ook in de Koran en hij wordt daar beschreven als een profeet van de woestijn en op een gegeven moment zie ik hier een soort contrast tussen waar de woestheid van de woestijn en de zachtheid van de stedelijke omgeving en aan de ene kant het contrast wanneer de profeet en de mensen en deze worden vaak in spanning gebracht dus wat Elia doet is een koning beschuldigen van het pad van afvalligheid enzovoort van het introduceren van valse goden en hij wordt om deze reden eruit gegooid maar dan gaat hij de woestijn in en in de reis van veertig dagen en veertig nachten. (2) Nu springend negen eeuwen vooruit komen we op het punt van Johannes de Doper die op het toneel verschijnt sommige mensen denken dat Johannes de Doper Elia is die is teruggekeerd hij is een soort we zouden nu zeggen ascetische figuur hij leeft in de woestijn leeft van sprinkhanen en honing hij draagt primitieve kleding en ga zo maar door maar hij is een heel belangrijk figuur en net zoals Elia soms door sommigen werd gezien als de Messias voorspelde hij de Beloofde aan het volk van Israël dus mensen denken misschien dat Johannes de Doper het is. Maar nee de Doper zegt dat hij niet degene is hij gaat een ander opwekken hij doopt Jezus en wat doet Jezus hij gaat veertig dagen en veertig nachten de woestijn in en daar onderwerpt hij een verleiding wat opnieuw een belangrijk thema zal worden dat de zondaar eenzaamheid iemand wordt verleid.
En dan brengt dat ons bij de kluizenaars en de jullie kluizenaars en de enorme ontwikkeling in en de eerste paar eeuwen van het christendom (3) de woestijn de woestijnkluizenaars een woestijnkluizenaars. Ja dus wat we krijgen is gewoon allereerst Johannes de aantrekkingskracht van de woestijn waar je naar verwees kun je het net zo goed treffen waarom gingen ze de woestijn in.
JH: Nou ik denk dat zoals ik zeg allereerst dat het een plek is van wildernis en ontsnapping maar het is ook een beetje paradoxaal omdat er ook een plaats van straf, dus iemand zou verbannen kunnen worden naar de woestijn en natuurlijk omdat het verboden is, zijn de omstandigheden erg moeilijk, je zou er zomaar kunnen sterven, maar je bent in de woestijn ook weg van de verleidingen, de corruptie, de zachtheid, het toegeven aan comfort en de comfortabele samenleving, enzovoort, dus het kan een plaats van zuivering zijn en ik denk dat we binnen de westerse spirituele traditie een breed gesproken christelijke traditie zullen vinden die ook een oosterse manifestatie heeft, dat zuivering erg belangrijk zal zijn, dus soms zoals dit ding wordt genoemd als een drievoudige manier,
- het begint met beproeving,
- het gaat over in verlichting
- en het eindigt met eenwording of gemeenschap,
maar die eerste fase van beproeving, het kwijtraken van onze verlangens, het kwijtraken van onze eetlust, de woestijn is de plaats waar dat kan worden gedaan, omdat het leven tot op het bot wordt teruggebracht als je eenmaal bent verwijderd van het comfort van de samenleving en je bent zelfvoorzienend of op een zeer primitieve manier afhankelijk van wat er beschikbaar is en het wordt een heleboel mensen, heel veel mensen, we weten niet hoeveel ik weet niet dat ze gaan naar de woestijn de kluizenaars de kluizenaars....
JH: Nou de dit soort monastieke traditie begint in de oosterse kerk in Egypte Palestina Syrië enzovoort Klein-Azië in de derde en vierde eeuw en deels als reactie op christenvervolgingen en dus is er een vluchten voor de onderdrukking maar er is echt een debat uitgebroken over de vraag of de beste vorm van monastiek leven een aromatische is, een op jezelf of een cenobitische, of wat uit het Grieks komt van het gemeenschappelijke leven dus is het een gemeenschappelijk leven of is het een solitair leven en de bij het debat komt het eigenlijk ook terug binnen de kloostertradities in het Westen, maar in principe is het idee van de kluizenaars, al deze in één sensor zijn onze kloostervormen waarin mensen zich overgeven aan het spirituele leven in relatieve isolatie, hetzij van de samenleving als geheel of van elkaar, kluizenaars worden gewijd aan dat leven door een gemeenschap en vaak leven ze apart naast een gemeenschap, misschien in een kapel of een zeil, enzovoort, terwijl kluizenaars er zelf gewoon meteen in kunnen stappen, maar in principe was alles voor de klasse een heel rif, wat is gemeenschapsleven in huwelijken en we zullen dat zien met Agustin Bradford Lee, de ideeën die echt waren, hoewel we onszelf uit de samenleving willen verwijderen, willen we onszelf niet uit de gemeenschap verwijderen.
Melisa Lane, een van de denkers die geassocieerd werd met de woestijnvaders, werd gestuurd door John Cassian, wat was zijn benadering van eenzaamheid.
ML: Hij is een van de geweldige denkers van deze vroege beweging die John beschreef en een van de dingen die ik geweldig vind in zijn beschrijving van de conferenties die hij had met veel van deze kluizenaars, doet het woestijnvaders? Er waren in feite ook een aantal woestijnmoeders, maar hij bespreekt ze niet, maar we weten ervan uit andere bronnen en hij beschrijft dit verbazingwekkende verhaal over met name een van hen, een andere man genaamd John, die als kluizenaar de woestijn in was getrokken en eigenlijk komt het Griekse woord ons woord kluizenaar van het Griekse woord voor wildernis of woestijn um en ontdekte toen dat hij in de woestijn alleen eigenlijk meer bezig was met zowel het voorzien in zijn materiële behoeften als met het overpeinzen van dingen die tegen hem waren gezegd mensen zouden de woestijn in komen om zich te verbazen over zijn spirituele prestatie en dan zou hij helemaal opgeblazen zijn van trots en dus ging hij terug naar een gemeenschap en zei eigenlijk in de gemeenschap ben ik beter in staat om contemplatie te bereiken omdat in mijn materiële behoeften wordt voorzien en in feite ben ik nederiger dus paradoxaal genoeg wordt de eenzaamheid van contemplatie beter bereikt in de kloostergemeenschap dan alleen in de woestijnkluizenaarschap maar je hebt ook een belangrijk punt dat de materiële moeilijkheden van het verblijven in eenzaamheid in de eerste plaats het idee van eenzaamheid verstoren ja precies en humor en en en ik denk dat het niet alleen het materiële is, hoewel het ook het psychologische is dat paradoxaal genoeg als je volledig geïsoleerd raakt je zou jezelf kunnen opblazen je blaast je ego op een manier op die potentieel een soort gevaar is of een actueel gevaar van dat soort spirituele praktijk en leven in een soort gemeenschap tempert dat eigenlijk en stelt ons in staat om het ego in toom te houden zodat je met name voor een religieus idee in gemeenschap kunt zijn met God.
Sammy Blackburn en een filosoof krijgt daar grip op met theïsten de troost van de filosofie over die tijd waar we het over hebben er is een beller die het heeft dat doorloopt tot de volgende paar honderdduizenden jaren kun je ons vertellen hoe belangrijk dat was en wat hij zei over eenzaamheid SB: ... Boëthius begint de troost van de filosofie door te klagen over zijn eenzaamheid hij is in een vreselijke staat hij is een belangrijke senator geweest een belangrijke minister van staat als het ware hij is in de gunst van de koning geweest de koning was Theodoric Ostrogoth die Rome overnam en daar regeerde tot ongeveer 525-526 en Unbury theus was de top van de stapel hij was dat hij was een soort David Cameron. En toen ging het allemaal peervormig zijn vijanden hadden hem beschuldigd van verraad aan Theodoric en algemene communicatie met Erics vijanden hij is in een kruik gegooid en in die kruik begint hij de troost te schrijven hij heeft niets voor zover ik me kan herinneren gunstig te zeggen over eenzaamheid het probleem is dat het absoluut walgelijk is en hij betreurt zijn lot en dan verschijnt filosofie of wijsheid aan hem en de dag en de troost onze dialoog tussen deze verlaten Boëthius en filosofie die het soort troost personifieert de wijsheid de erkenning dat de wereld vol ijdelheid is dat hij zich nooit druk zou moeten maken over zijn roem in zijn rijkdom dat alles tot een einde komt enzovoort enzovoort en dan de de brengen over dat de tekst zich wendt tot de plaats van het kwaad in de goede wereld en je krijgt een vrij standaard theodicee hij probeert deze slechte dingen die gebeuren te verzoenen met de Voorzienigheid die alle dingen leidt.
Is de filosofie er om te proberen te overtuigen van het belang van eenzaamheid.
SB: Nee niet bepaald filosofieën drukker om hem te proberen te overtuigen dat hij kan opstaan om onverschillig te zijn voor zijn staat en ik denk wat dat betreft zou het niet uitmaken of zijn toestand er zeker een was van eenzame opsluiting of een van verblijf aan het hof van koningen, dat zou hem onverschillig moeten laten, er is een zeer uitgesproken platonisch element, een zeer uitgesproken stoïcijns element in Boëthius, er is heel weinig christelijke familie genoeg.
Dus hoe heeft hij getagd, hoe heeft hij de link gelegd naar wat we in mijn Plato-armen hebben gezegd? SB: Ik denk dat het belangrijkste soort of platonische thema's komen uit de Timaeus en tot op zekere hoogte het prachtige het idee dat er op de een of andere manier een Voorzienigheid is in alle dingen als een sonde als een besturende Voorzienigheid er is een soort zekerheid van een religieuze metafysica. Dat is zeker. Maar er is geen zekerheid denk ik er wordt niet over Jezus gesproken er wordt niet over de wederopstanding gesproken er wordt niet over enige jaloezie juridisch Cristina's eenzaamheid heeft hem geen - wat oppervlak Oliver eenzaamheid niet voor zover ik het lees...
JH: Ik ben het eens Simon hierover ik bedoel dit is hij zit in het gedwongen eenzaamheid of zoiets als eenzame opsluiting echt wat dit is een eerbetoon aan zijn leven van filosofie ik bedoel dat is echt waar alles over ging is voor hem uit elkaar gevallen hij heeft genoten van grootheid in de ogen van de wereld en nu zit hij vast in een gevangeniscel en hij wordt geconfronteerd met de dood die in feite naar hem toe komt ja en echt het debat gaat erover waar de troost de troost is die filosofie biedt en het boek is erg belangrijk omdat het onderzoekt zoals Simon zegt alle vragen over het kwaad, bijvoorbeeld tijd als een probleem, er is determinisme enzovoort en de vraag is zitten we gevangen, zijn we slachtoffers in zekere zin van omstandigheden van tijd. En het antwoord is uiteindelijk nee, omdat we dat allemaal kunnen overstijgen en waar we naartoe gaan is een plek in een platonisch plaats waarin de kubus de waarheid overdenkt enzovoort dus dit lijden is niets is bewust in vergelijking ga gewoon. Eén ding wil ik nog kort zeggen dat het vroeger werd gedacht juist vanwege de afwezigheid van religie oprecht dat de auteur van dit werk anders was dan een andere Boëthius wiens interesse in maar eigenlijk is dat denk ik nu opgelost het is een van dezelfde persoon en hij schrijft ook religieuze geschriften in feite in Parthië in Italië hij en st. Agustinus ligt begraven in dezelfde kerk en wordt daar vereerd als een heilige. Het punt is echter dat dit een verkenning is van filosofie en de troost van filosofie.
Kunnen we teruggaan naar alles wat je over eenzaamheid zei? Stuur Agustinus. Kun je iets verder uitdiepen over wat hij in deze energie zei in de tekst?
JH: Nou, ik kreeg een ingeving, ik denk dat het erg belangrijk is, maar niet zozeer wat hij te zeggen heeft over eenzaamheid en de bekentenissen. Ik heb dat net heel kort gezegd, maar hij is de auteur van de eerste kloosterregel. Ik ben degene die het meest bekend is, hij heeft de regel van St. Benedictus, maar dat komt ongeveer een eeuw na Agustinus. Agustinus stelt de regels voor gemeenschap op voor een kloosterlijke verdeling, precisie, maar hoe is dit verbonden met eenzaamheid? Oké, wat er gebeurt, is dit. Er is een beroemd hoofdstuk in zijn bekentenissen, hoofdstuk acht, waarin hij de stadia beschrijft die leidden tot zijn bekering tot het christendom. In het eerste hoofdstuk heeft hij een ontmoeting met een groep filosofen. Hij begint met het lezen van Cicero en er is verzaking enzovoort, maar hij voelt dat hij het leven van genot niet kan verzaken. Vervolgens worstelt hij moeizaam met de vraag naar het kwaad, maar uiteindelijk komt hij tot een begrip dat een combinatie is van platonisme en christendom. Hierin zegt hij dat we in onze ziel moeten gaan en in onszelf de aanwezigheid van God moeten ontdekken. Er is een regel in de bekentenissen, zoals heel beroemd, "u hebt ons voor uzelf gemaakt, Heer, en onze harten zijn rusteloos totdat ze tot rust komen in u. De gedachte is dus een diagnose van menselijke rusteloosheid, maar je herkent de aanwezigheid van God pas als je op bezoek gaat, waar we de wereld opzij hebben gezet en zijn veranderd in een innerlijke manier dus dat is zijn dat zijn beschrijving is goed dat neem gewoon ook het is allemaal ja hij zegt je draait me als een spiegel mezelf en daarin vind ik mezelf enzovoort maar kan ik gewoon zeggen wat belangrijk is dat komt eigenlijk uit dat in gemeenschap het ding dat hij doet is dat hij is hij gaat in de eenzaamheid in de tuin hij stapt weg hij barst in tranen uit hij was vol retraites verder in de tuin en dan is hij beroemd hij is deze woorden over de tuinmuur neem op en lees helemaal been a en hij dit is een moment van bekering maar wat ik ging zeggen is wat hij onmiddellijk of kort daarna doet zijn vestigt een gemeenschap en dan schrijft hij een regel voor deze gemeenschap over hoe ze met elkaar moeten omgaan en het gaat over het delen van hun spirituele leven samen het is ontdekken dat je het beste bent als je samen bent in het spirituele leven enzovoort en dat wordt erg belangrijk.
Dus we hebben het over eenzaamheid en samenleving ... Melissa Lane gaan we komen bij Montaigne zoals we vaak doen als we het hebben over denken en een 16e-eeuwse filosoof hij had verschillende dingen te zeggen over eenzaamheid kun je ons vertellen wat ze waren en of je nu vond dat ze resoneerden.
ML: Eén opmerking eerst over wat we tot nu toe hebben gezegd, namelijk dat ik denk dat wat we zien is dat in de klassieke traditie eenzaamheid erg belangrijk is in dit idee van filosofische contemplatie en denken, maar je kunt dat doen terwijl je nog steeds fysiek aanwezig bent in de stad en dat is een groot contrast met de traditie van de woestijnvaders, die stroming in het christendom die zegt dat je de wildernis in moet trekken, de stad fysiek moet verlaten en ook om de stad mentaal te verlaten, hoewel we nu op een bepaalde manier zagen dat ons bij Montaigne brengt, want wat interessant is aan Montaigne is dat hij zich terugtrekt op zijn landgoed, hij is een landheer die blijft dienen als een soort plaatselijke magistraat, maar hij suggereert dat je eenzaamheid nodig hebt, je trekt je terug op je landgoed, je trekt je terug in je boekenkamer, in je bibliotheek, en dat wordt voor hem een model van wat hij de achtergrond van de geest noemt, dus je moet in je eigen geest een plek van eenzaamheid hebben, hoewel het niet zo is dat je daar de hele tijd woont, je leeft er op een manier die je in staat stelt om jezelf op de juiste manier voor te bereiden om in de maatschappij te zijn, dus nogmaals, eenzaamheid is een voorbereiding op de maatschappij, maar de maatschappij kan op sommige manieren ook een voorbereiding en een model voor eenzaamheid zijn.
Hij heeft het over leven in eenzaamheid, zijn levende familie en al zijn boeken gaan over vriendschap, dus wat dacht je daarvan?
ML: Ja, nou, dit is wat ik zo interessant vind is dat eenzaamheid heel zelden een soort compleet en allesomvattend ideaal is. Het zegt in de christelijke traditie, maar zelfs als er zoiets is als Johannes, want voor de meesten die in een kloostergemeenschap leven, breng je veel uren per dag door in eenzaamheid door met bidden, maar dan eet je in een gemeenschap, ook al is het in stilte. Dus je beweegt je weer in en uit eenzaamheid. En ik denk dat Montaigne het weer niet zozeer een tegenstrijdigheid vond dat hij van vriendschap hield, van zijn familie hield, maar dat hij ontdekte dat hij deze uren in zijn bibliotheek nodig had. Paradoxaal genoeg zei hij weer: wat ik doe is converseren met de grote geesten uit het verleden door middel van boeken. Ik ben in eenzaamheid, maar in gesprek met hen in mijn eigen gedachten.
Simon Blackburn, zou je denken dat Descartes filosofie opgaf, hebben we eenzaamheid teruggebracht in de filosofische arena?
SB: Ja, als ik snel iets over Montaigne mag zeggen. Ik bedoel, Montaigne. Ik denk dat het ook heel belangrijk was dat je je niet terugtrok in eenzaamheid, tenzij je je had voorbereid. je geest van tevoren had je eigenlijk een soort van goed gevulde geest en dat vind ik belangrijk omdat anders filosofische contemplatie gewoon een soort van kan zijn zoals Hegel het noemde het is als het branden van wierook en luisteren naar muziek het is niet echt denken dus ik denk dat we op tijd bij Hegel en meer sociale filosofen sociaal ingestelde filosofen zullen komen oh oké ik ben dag gesneden ja nou wat elke beginner in de filosofie weet over Descartes is dat hij in de meditaties hij zit daar alleen in zijn door een kachel verwarmde kamer en hij begint zich af te vragen over de fundamenten van kennis en hij probeert alles weg te strippen waarvan hij denkt dat hij het weet de gebruikelijke glans op dit beginners in de filosofie wat betreft dat ze zichzelf de vraag moeten stellen hoe weet ik dat ik niet droom? En inderdaad Descartes is werk gepreoccupeerd met de mogelijkheid van universele misleiding van het leven in een virtuele realiteit zoals we het zouden kunnen noemen. Ik denk dat de context eigenlijk veel historischer is dan dat maar het essentiële wat hij deed was zeggen je moet het voor jezelf doen je moet ga uit je eigen hoofd, het apparaat om vertrouwen te krijgen in de buitenwereld vertrouwen ... dat de dingen zijn zoals je geest je vertelt dat ze zullen zijn en om dat te doen moet je je ontdoen van de tirannie van de zintuigen hij leeft in een tijd waarin zintuiglijke ervaringen plotseling een beetje wiebelig begonnen te voelen Copernicus had ons verteld dat de aarde om de zon draait, niet zoals het lijkt de zon draait om de aarde mensen begonnen de microscoop te ontdekken in de telescoop of minder tegelijkertijd en alles kon er heel anders uitzien, afhankelijk van hoe je ernaar keek dus de komst van perspectief is erg belangrijk en Descartes is er heel duidelijk over dat je het voor jezelf moet doen je moet het doen vanuit je eigen beschouwende en rationele bronnen en dat is de term voor het zelf die de filosofie echt domineerde waarschijnlijk tot aan Hegel.
Is de terugkeer naar het schap deed mensen terugduwen naar het idee van eenzaamheid eenzaamheid op een schap is gerelateerd eh ik denk niet dat ze dat deden met name
SB: Descartes zelf was een beetje een eenling hij leefde een heel groot deel van zijn leven soort van het verbergen van zichzelf voor andere mensen, maar ik denk dat hij dat uiteindelijk niet is. Hij wordt niet gezien als een toonbeeld of paradigma van het eenzame leven op de manier waarop sommige mensen waar John over sprak, hij wordt gezien als iemand die een intellectueel probleem achterlaat. Er was een groot intellectueel probleem, want in feite is dat wat we het verzoenen van de normale wereldvisie met de wetenschappelijke wereldvisie noemen.
JH: Sorry, ik wilde maar één ding zeggen. ... dat we Descartes hebben. Hij komt mondeling naar ons toe als de grondlegger van de epistemologie of de theorie van kennis, dus een bepaald soort theorie of kennis. Maar in feite is het de moeite waard om te zeggen dat er een ander aspect is dat in deze spirituele tradities doorloopt en deze oude tradities omdat de titel meditaties ons al terugvoert naar oude titels maar hij is ook een product van het Jezuïeten Koninklijk College van la Flesche en de Jezuïeten werden gesticht door Ignatius van Loyola de auteur van de spirituele oefeningen. En de Spirituele Oefeningen houden zich bezig met de praktijk van onderscheiding van onderscheiding binnen iemands eigen ziel en binnen de ziel van anderen enzovoort. Dus in feite is er in Descartes een echo van waarvan hij zich volledig bewust was van deze spirituele traditie en en ik heb hem net ontmoet in een religieuze traditie, maar van dit idee dat filosofie eigenlijk een vorm van praktijk is.
SB: dus ja nou een paar dingen om daar te zeggen is natuurlijk dat hij beroemd is zijn beklimming uit deze soort nachtmerrie dat we misschien in een virtuele realiteit leven gaat via de goedheid van God hij herinnert zich dat en hij was erg bezorgd dat zijn werk aantrekkelijk zou zijn voor de orthodoxen de andere is ik denk dat het niet zozeer een meditatie wordt genoemd vanwege de spirituele kant zoals John misschien suggereerde. Ik denk dat het een meditatie omdat het je tijd zal kosten het zal je tijd kosten om uit de overheersing van ongeïnterpreteerde zintuiglijke ervaringen te klimmen en te leren om gewoon te vertrouwen op je heldere en duidelijke ideeën, en dat is waar ze op dit punt op de trom slaan, dus het is een meditatie omdat je het niet zomaar in een middag kunt lezen, je moet het laten marineren.
Melissa kunnen we het hebben over wat er gebeurt in een meer seculier gebied hoewel religieuze mensen misschien in armoede leven praat niet over Adam Smiths idee van dit onderwerp waar we maar rond en rond de randen gaan ik weet niet wat je hart heeft geraakt dacht hij na over eenzaamheid zo ja, wat vond je van eenzaamheid?
ML: Nou ik vind Smith interessant omdat hij fel gekant is tegen eenzaamheid dus hij is een van de figuren van de 18e-eeuwse verlichting waar we wantrouwend tegenover staan eenzaamheid en menselijke verliezen grote vriend aanval eenzaamheid is een van de monniksdeugden en we hebben gehoord dat het een monniksdeugd is maar als je Hume opsnuift denken beiden dat het probleem eigenlijk is dat in eenzaamheid opnieuw kunnen we ons eigen ego opblazen, we kunnen misschien niet goed oordelen over de wereld of over onszelf, dus er is een echt contrast, ik bedoel, tussen iemand als Rousseau bijvoorbeeld die zou zeggen ... "het is alleen in eenzaamheid dat we onszelf echt weer gezond kunnen maken" en Smith zegt dat "het krachtigste medicijn wat ons naar rust zal brengen niet eenzaamheid is, maar eigenlijk de samenleving" en dat is dus een heel interessant moment waarop zowel de klassieke als de religieuze soort verering van eenzaamheid en contemplatie echt de Verlichting raakt, bezorgdheid over gezelligheid en de waarde van gevoeligheid.
Maar de Verlichting, met name Hume, hamert op eenzaamheid en ja, en celibaat is inderdaad erg moeilijk, het is nutteloos, het brengt je nergens, waar moet je aan denken als je alleen aan de jouwe denkt enzovoort, enzovoort, je zou het bijna een seculiere maar zeker een empirische manier kunnen noemen, eenzaamheid waar brengt het je? Wat bewijst het? Wat eindigt het?
ML: Precies. En dat is dus echt beginnend op een manier zelfs vóór Hegel dat het begint te draaien naar een meer sociaal idee van het zelf terwijl de eenzaamheidstradities in klassieke en christelijke ideeën heel erg waren dat eenzaamheid het authentieke zelf was dat het alleen in eenzaamheid is dat je je ware stem kunt vinden dat je de valse stemmen van de maatschappij tot zwijgen kunt brengen en nu voor de Verlichting is het eigenlijk zeggen nee het is in gesprek met anderen in echte externe conversatie het soort conversatie dat we hier hebben niet in onze eigen gedachten dat we daadwerkelijk de waarheid.
SB: ik dacht gewoon dat het een vloek aangenamer is om te onthouden dat dit een van de weinige dingen is waar Johnson en Hume het over eens zouden zijn geweest de prachtige uitspraak van Johnson eenzaamheid hij voegde toe op een dag is gevaarlijk om te redeneren zonder gunstig te zijn voor de deugd voor het verzoeken van centen zijn altijd bij de hand de eenzame sterveling is zeker luxueus waarschijnlijk bijgelovig en Sibley gek de de mijn stagneert voor het verlangen naar werk wordt ziekelijk en wordt gedoofd als een kaars in bedorven lucht.
Toch ze hebben goede regels en er is een prachtig ding van Hume ik heb geen tijd om onze pop het in de nieuwsbrief of zoiets te lezen is absoluut maar tegelijkertijd had je Rousseau die zich tot de natuur wendde en een enorm effect had wat rimpelingen zijn omkeringen dan Wordsworth eenzaamheid de lege lege dialoog en de gelukzaligheid van eenzaamheid enzovoort je hebt de hele romantische beweging de natuurbeweging die jij bent die eenzaamheid neemt eenzaamheid in de natuur als serieus ze denken dat is iedereen om ecologie met God nu waar brengt dat ons in de in het is dat een filosofie?
JH: Nou ik denk een deel van wat er gebeurt is een terugkeer naar een eerdere staat, dus het idee is dat we ons door de eeuwen heen op bepaalde manieren hebben ontwikkeld die ons uiteindelijk hebben verwijderd van onze authentieke ware ware aard en een manier om daar naar terug te keren is mijn speculatie over onze oorsprong en dat is waarom Rousseau en de ideeën van de staat van natuur en Rousseau belangrijk zijn en ook andere denkers om te proberen uit te vinden hoe we hier zijn gekomen en hoe het oorspronkelijk was en velen die in die richting bewegen denken goed hoe het oorspronkelijk was dat we individuen waren, we waren op onszelf en we concurreerden niet om hulpbronnen omdat we met weinigen waren en er waren genoeg hulpbronnen we plukten gewoon de appels van de bomen enzovoort maar er is een verhaal te vertellen over hoe we van die toestand zijn gegaan een relatieve de gemakken het ging over eenheid met de wereld naar een waarin we met elkaar in conflict waren en misschien zijn we verhuisd naar de 19e eeuw en verder weet je waar Hopkins het over heeft weet je dat de wereld betreedt baard en het een en ander en dat we vervreemd zijn van één een ander is vervreemd van de wereld, dus er is deze grote beweging om te proberen te herstellen wat authentiek en oorspronkelijk is in mensen. En de natuur komt daar op het toneel, want dat is waar ons oorspronkelijke thuis is, onze oorspronkelijke plaats van herkomst. Ik zet het weer af tegen het is een beetje zoals de woestijn in de stad. Ik bedoel, de natuur staat tegenover de stedelijke omgeving en ik denk dat veel van deze figuren en dan wordt de natuur zelf natuurlijk een vervanging voor God. Nog één ding als ik heel snel kan doen, is dat ik denk dat in
- de oosterse tradities veel wordt gesproken over meditatie en
- in de westerse tradities gaat het om de relatie tussen inhoud en relatie. Je neemt altijd een soort contemplatie, er is iets waar je over nadenkt en of het God is, of de ziel, of de natuur, enzovoort.
Dus ik denk dat de natuur de plaats heeft ingenomen van sommige van deze mensen van God.
ML: Ja, dus ik denk dat er een echt contrast is tussen de Grieken voor wie je eenzaam kunt zijn, maar zelfs in het paleis, en dan voor de christenen waar je de woestijn in vlucht als een plek van roofdieren, zoals Johannes eerder zei, en nu voor Rousseau en dan leidend tot de romantici en de Amerikaanse transcendentalisten de natuur spreekt eigenlijk tot ons de natuur spreekt eigenlijk ofwel God spreekt tot ons door de natuur of alleen de natuur spreekt tot ons de natuur is nu een positieve plek waar we authenticiteit kunnen ervaren in plaats van alleen een plek van zelfkastijding ja.
Zou je Emerson en Thoreau nog wat meer kunnen ontwikkelen alsjeblieft ja het spijt me dat ik mijn negentiende-eeuwse Amerika-transcendentalist enzovoort vertel en ik blijf doorgaan en het leven leiden door de bossen in te gaan en dat soort dingen te zijn.
ML: Precies zo dus voor Emerson is het belangrijk dat en hij zegt dat de samenleving het beste is als je het echt het dichtst bij eenzaamheid komt en hij heeft het erover in tegenstelling tot Montaigne voor wie je eenzaam bent als je boeken leest Emerson zegt nee je moet je boeken achterlaten je moet naar buiten gaan en naar de sterren kijken dat is eigenlijk de manier waarop je echt eenzaamheid kunt ervaren je kunt de authentieke stem van de natuur horen en dan natuurlijk Thoreau, zoals je in de inleiding noemde is Emersons jongere leerling en hij volgt hij gaat eigenlijk en leeft twee jaar zoals je nu zei van Natuurlijk woont hij maar een mijl van de dichtstbijzijnde andere mensen, dus het is heel interessant dat het voor hem gaat om de eenzaamheid, het gaat om de doelbewustheid waarmee hij voor eenzaamheid kiest en ervoor kiest om een onafhankelijk leven te leiden, om zijn eigen huis met zijn eigen handen te bouwen, dus eenzaamheid wordt voor hem een soort beeld van onafhankelijkheid en dat is natuurlijk een heel diep Amerikaans ideaal.
Simon, ik weet dat je het over Hegel en Kant wilt hebben, ik dacht niet dat we dat echt zouden krijgen, maar kun je ons vertellen hoe Wittgenstein het leek op te lossen voor zover het sommige filosofen betrof?
SB: Zeker, kort, ik weet het goed, ik denk dat het voor Hegel, ik bedoel, patronen van wederzijdse herkenning zijn die ons zelfbewustzijn vormen. Zelfbewustzijn is in wezen een kwestie van jezelf zien in de ogen van een ander en er is een hele cirkel van meester-slaaf-dialectiek in de fenomenologie die probeert dit idee uit te werken en ik denk dat dat echt heel belangrijk werd. Het werd belangrijk voor Bradley, voor Hegels volgelingen in Groot-Brittannië, voor Collingwood en voor Wittgenstein, dit is de sociale identiteit van het zelf. Melissa noemde Thoreau die probeerde om Emerson te laten ontsnappen aan taal, nou ja, je kunt niet denken zonder taal en toch is taal een sociaal geschenk. Het is iets dat je krijgt van je moeder of vader of je gemeenschap, het is niet iets dat je voor jezelf doet. En Hegel zag volgens mij het vermogen van onszelf om elkaar vast te houden, twee betekenissen om elkaar vast te houden aan de normen die onze taal beheersen, aan de semantiek die onze termen beheerst die onze identiteit vormen, zonder dat zouden we niet eens denkers zijn en Wittegenstein pikt dat idee op en rent ermee weg. In de latere filosofie natuurlijk zijn de latere filosofieën een mijnenveld van interpretatie denk dat het een ander programma is ik denk dat het een ander programma is ja uiteindelijk maar het maar het is erg belangrijk dat deze sociale identiteit een drumbeat wordt van Hegel Marx de hele 20 of het christelijke gemeten idee blijft er iets van dat in het filosofische discours over.
Nou ik denk dat het patroon is dat een wereld zichzelf herhaalt zoals ik al zei ik bedoel het er kan een vervanging zijn van een ander object nou het object is de waarheid voor sommigen is het God maar ik denk dat we in een golf de comfortabele cirkel kunnen doen omdat we begonnen met het idee dat denken een conversatie is innerlijk gesprek in de ziel en we hebben net gehoord dat de nadruk ligt op taal en de noodzaak van taal enzovoort. Dank u nou dank u mevrouw Lane, Simon Blackburn en John Haldane.
* - https://www.youtube.com/watch?v=QiSg_00gVm0
-- 17 maart, op x vond ik een draad over Jim Carrey, als filosoof van de eenzaamheid (spaans), misschien later een vertaling:
https://x.com/honordetigre/status/1901234201203990711
Reacties