Een monument
Vandaag is het hier moederdag. En het is de eerste moederdag sinds haar overlijden.
Gisteren was het dodenherdenking.
Eind vorige week kreeg ik bericht dat de grafsteen afgeleverd was. Ik kon daar niet bij zijn, en wil een andere dag plannen om het graf nog een keer te bezichtigen.
Toen ik vorig jaar nog, de as van mijn moeder daar bracht, probeerde ik me in te denken hoe het voor haar geweest moest zijn, om haar echtgenoot te begraven. Want het maken van een grafsteen duurde nu ca. vijf maanden. Dat zal in die tijd niet anders geweest zijn. Dus toen haar man overleed, werd hij begraven maar was er nog geen grafsteen. En dan moet je nog de rationaliteit opbrengen om een steenhouwer in te schakelen een een graftekst te bedenken. Vier of vijf maanden later moet je dan opnieuw naar het graf.
Mijn moeder ging enkel voor ons. Zo zei ze me eens. Net zoals ze ook nooit teruggegaan is naar haar geboorteland, wilde ze geen graf van haar grote liefde bezoeken. Het idee in haar hoofd kon geen werkelijkheid verdragen.
Iedereen denkt daar anders over, denk ik. Er waren vroeger weinig foto's van de man die ze in de trein had ontmoet en die de reis met haar niet meer dan tien jaar voort kon zetten.
De grafsteen die ik besteld heb, is moderner maar wel van hetzelfde soort steen. Het opschrift wijkt in stijl af, van het klassieke model dat mijn moeder gebruikt heeft, maar al die voornamen en letters.
Zelf ben ik wel blij met een graf, bovendien is de begraafplaats een van de mooiste in Nederland (overdrijf ik nu) waar ook bekende schrijvers te vinden zijn. De wereld staat altijd even stil op zo'n plek.
Met de grafsteen is ook een nieuwe mijlpaal bereikt in het rouwproces.
Reacties