Twee culturen toen (Snow) en nu (...)
TOEN.
Eindelijk dan, lees ik dit boek. Dat is in referenties al een paar keer voorgekomen.
Het boek komt van een Rede die C.P. Snow hield en daarna een eigen (publicitair) leven is gaan leiden. Zijn betoog bestaat uit vier onderdelen.
I - twee culturen
... Nee, ik ben iets serieus van plan. Ik geloof dat het intellectuele leven van de hele westerse samenleving wordt steeds meer in twee polen verdeeld groepen. Als ik het intellectuele leven zeg, bedoel ik ook een groot leven onderdeel van ons praktische leven, omdat ik de laatste persoon zou moeten zijn suggereren dat de twee op het diepste niveau kunnen worden onderscheiden. ik zal kom even later terug naar het praktische leven. Twee polaire groepen: één uiterste hebben we de literaire intellectuelen, die overigens terwijl niemand op zoek was naar zichzelf als ‘intellectuelen’ ook al waren er geen anderen. Ik herinner me G. H. Hardy ooit en zei ergens in de jaren dertig enigszins verbaasd tegen mij: ‘Had Is het je opgevallen hoe het woord ‘intellectueel’ tegenwoordig wordt gebruikt? Daar lijkt een nieuwe definitie te zijn die zeker niet omvat Rutherford of Eddington of Dirac of Adrian of ik. Het lijkt erop nogal vreemd, weet je niet.’
... Literaire intellectuelen aan de ene kant, aan de andere wetenschappers, en zo de meest representatieve, de natuurwetenschappers. Tussen de twee een kloof van wederzijds onbegrip – soms (vooral onder de jong) vijandigheid en afkeer, maar vooral gebrek aan begrip
... De niet-wetenschappers hebben de diepgewortelde indruk dat de wetenschappers dat wel zijn
oppervlakkig optimistisch, zich niet bewust van de toestand van de mens. Aan de andere kant, de wetenschappers zijn van mening dat de literaire intellectuelen totaal ontbreken vooruitziend, bijzonder onbekommerd om hun broeders, in een diepte gevoel anti-intellectueel, verlangend om zowel kunst als denken te beperken tot de existentieel moment.
II - Intellectuelen als natuurlijke luddites
De redenen voor het bestaan van de twee culturen zijn talrijk, diepzinnig, en complex, sommige geworteld in sociale geschiedenissen, sommige in persoonlijke geschiedenissen, en sommige in de innerlijke dynamiek van de verschillende soorten mentale activiteit zelf. .. om er een te isoleren die: Als we Vergeet de wetenschappelijke cultuur, en dan de rest van de westerse intellectuelen Ik heb het industriële nooit geprobeerd, gewild of kunnen begrijpen revolutie, laat staan accepteren. Intellectuelen, in het bijzonder literair intellectuelen, zijn natuurlijke Luddieten.
...
De industriële revolutie zag er naar gelang van het geval heel anders uit men zag het van boven of van beneden. Het ziet er vandaag de dag heel anders uit afhankelijk van of je het vanuit Chelsea ziet of vanuit een dorp in Azië. Voor mensen als mijn grootvader bestond er geen twijfel over dat de
de industriële revolutie was minder slecht dan wat er eerder was gebeurd. De enige vraag was: hoe kunnen we het beter maken? In meer verfijnde zin is dat nog steeds de vraag. In de geavanceerde landen hebben we op een ruwe en gewillige manier gerealiseerd wat de oude industriële revolutie met zich meebracht. Een grote stijging van bevolking, omdat toegepaste wetenschap hand in hand ging met medische wetenschap wetenschap en medische zorg. Genoeg te eten, om een soortgelijke reden.
Iedereen kan lezen en schrijven, omdat een industriële samenleving dat niet kan werk zonder. Gezondheid, voedsel, onderwijs; niets anders dan de industriële De revolutie had ze zelfs tot aan de allerarmsten kunnen verspreiden. Dat zijn primaire winsten; er zijn uiteraard ook verliezen, waarvan er één is namelijk dat het organiseren van een samenleving voor de industrie het gemakkelijk maakt om dat te doen organiseer het voor een totale oorlog. Maar de winst blijft. Zij vormen de basis van
onze sociale hoop.
En toch: begrijpen we hoe ze zijn gebeurd? Hebben we zelfs de oude industriële revolutie begon te begrijpen? Veel minder de nieuwe wetenschappelijke revolutie waarin we ons bevinden? Dat is er nooit geweest alles wat meer nodig is om te begrijpen.
III - The wetenschapsrevolutie [en het verschil met de industriële revolutie]
Door de industriële revolutie, ik bedoel het geleidelijke gebruik van machines, de inzet van mannen en vrouwen in fabrieken, de verandering in dit land van een bevolking voornamelijk uit landarbeiders naar een bevolking voornamelijk uit landarbeiders bezig met het maken van dingen in fabrieken en het distribueren ervan wanneer ze zijn gemaakt. Die verandering is, zoals ik al zei, onverwachts over ons heen geslopen, onaangetast door academici, gehaat door Luddieten, praktische Luddieten en
intellectuele. Het lijkt mij verbonden met veel van de houdingen tegenover wetenschap en esthetiek die zich onder hen hebben uitgekristalliseerd ons. Men kan het ruwweg vanaf het midden van de achttiende eeuw dateren tot begin twintigste. Daaruit groeide een andere verandering, die nauw verwant was
naar de eerste, maar veel diepgaander wetenschappelijk, veel sneller en waarschijnlijk veel wonderbaarlijker in zijn resultaat. Deze verandering komt voort uit de toepassing van echte wetenschap op de industrie, niet langer wisselvallig, nee niet langer de ideeën van vreemde ‘uitvinders’, maar het echte werk.
...
Dat brengt mij terug bij het onderwijs. Waarom gaan we niet om met de wetenschappelijke revolutie? Waarom doen andere landen het beter? Hoe zijn gaan we onze toekomst tegemoet, zowel onze culturele als praktische toekomst? Het Het zou inmiddels duidelijk moeten zijn dat ik geloof dat beide argumentatielijnen leidend zijn tot hetzelfde doel. Als men begint met alleen aan het intellectuele leven te denken, of alleen van het sociale leven, kom je op een punt waarop het zover komt laten zien dat ons onderwijs fout is gegaan, en ook fout is gegaan in de wereld zelfde manier.
IV - De Rijke en de arme
... Toch is dat niet het hoofdprobleem van de wetenschappelijke revolutie. Het belangrijkste probleem is dat de mensen in de geïndustrialiseerde landen dat wel zijn rijker worden, en degenen in de niet-geïndustrialiseerde landen zijn dat ook beste stilstaan: zodat de kloof tussen de geïndustrialiseerde
landen en de rest breidt zich elke dag uit. Op wereldschaal dit is de kloof tussen arm en rijk.
DAN -- Bing Chat AI over dit werk en afgeleide werken (zoals van SJ Gould):
CP Snow’s ‘The Two Cultures’ is een tot nadenken stemmende verkenning van de kloof tussen wetenschap en geesteswetenschappen. In zijn invloedrijke Rede Lecture uit 1959 betoogde Snow dat deze twee rijken afzonderlijke ‘culturen’ waren geworden binnen de westerse samenleving. De lezing benadrukte dat deze verdeeldheid schadelijk was voor beide terreinen bij het aanpakken van mondiale uitdagingen.
De stelling van Snow vindt zelfs vandaag de dag nog steeds weerklank. Hij betreurde dat hoogopgeleide mensen uit de geesteswetenschappen vaak niet over wetenschappelijke geletterdheid beschikten, net zoals veel wetenschappers onbekend waren met fundamentele literaire werken. Zo vergeleek hij op humoristische wijze vragen over de Tweede Wet van de Thermodynamica met de vraag of iemand Shakespeare had gelezen. Snow geloofde dat het overbruggen van deze kloof essentieel was voor het oplossen van complexe problemen.
Zijn lezing leidde tot wijdverspreide discussie en leidde tot de publicatie van het boek The Two Cultures and the Scientific Revolution. Het werk van Snow benadrukte de behoefte aan evenwichtig onderwijs waarin zowel de wetenschap als de geesteswetenschappen worden gewaardeerd. In de praktijk bekritiseerde hij het Britse onderwijssysteem omdat het de geesteswetenschappen bevoordeelde boven wetenschappelijk en technisch onderwijs, ondanks de cruciale rol van laatstgenoemde bij het winnen van de Tweede Wereldoorlog.
Interessant is dat de ideeën van Snow relevant blijven, wat aanleiding geeft tot voortdurende reflecties over de relatie tussen deze twee culturen en het belang van interdisciplinair begrip. (Bronnen: en.wikipedia.org, cambridge.org)
--------- Wikipedia.
CP Snow’s ‘The Two Cultures’ is een tot nadenken stemmende verkenning van de kloof tussen wetenschap en geesteswetenschappen. In zijn invloedrijke Rede Lecture uit 1959 betoogde Snow dat deze twee rijken afzonderlijke ‘culturen’ waren geworden binnen de westerse samenleving. De lezing benadrukte dat deze verdeeldheid schadelijk was voor beide terreinen bij het aanpakken van mondiale uitdagingen.
De stelling van Snow vindt zelfs vandaag de dag nog steeds weerklank. Hij betreurde dat hoogopgeleide mensen uit de geesteswetenschappen vaak niet over wetenschappelijke geletterdheid beschikten, net zoals veel wetenschappers onbekend waren met fundamentele literaire werken. Zo vergeleek hij op humoristische wijze vragen over de Tweede Wet van de Thermodynamica met de vraag of iemand Shakespeare had gelezen. Snow geloofde dat het overbruggen van deze kloof essentieel was voor het oplossen van complexe problemen.
Zijn lezing leidde tot wijdverspreide discussie en leidde tot de publicatie van het boek The Two Cultures and the Scientific Revolution. Het werk van Snow benadrukte de behoefte aan evenwichtig onderwijs waarin zowel de wetenschap als de geesteswetenschappen worden gewaardeerd. In de praktijk bekritiseerde hij het Britse onderwijssysteem omdat het de geesteswetenschappen bevoordeelde boven wetenschappelijk en technisch onderwijs, ondanks de cruciale rol van laatstgenoemde bij het winnen van de Tweede Wereldoorlog.
Interessant is dat de ideeën van Snow relevant blijven, wat aanleiding geeft tot voortdurende reflecties over de relatie tussen deze twee culturen en het belang van interdisciplinair begrip.
--
Het standpunt van Snow kan worden samengevat in een vaak herhaald deel van het essay:
Ik ben heel vaak aanwezig geweest bij bijeenkomsten van mensen die, naar de maatstaven van de traditionele cultuur, als hoogopgeleid worden beschouwd en die met veel enthousiasme hun ongeloof hebben geuit over het analfabetisme van wetenschappers. Een of twee keer ben ik geprovoceerd en heb ik het bedrijf gevraagd hoeveel van hen de Tweede Wet van de Thermodynamica konden beschrijven. Het antwoord was koud: het was ook negatief. Toch vroeg ik iets wat het wetenschappelijke equivalent is van: Heb je een werk van Shakespeare gelezen? Ik geloof nu dat als ik een nog eenvoudiger vraag had gesteld, zoals: wat bedoel je met massa of versnelling, wat het wetenschappelijke equivalent is van de vraag: kun je lezen? – niet meer dan één op de tien hoogopgeleiden zou het gevoel hebben gehad dat ik dezelfde taal sprak. Dus het grote gebouw van de moderne natuurkunde gaat omhoog, en de meerderheid van de slimste mensen in de westerse wereld hebben er ongeveer evenveel inzicht in als hun neolithische voorouders zouden hebben gehad.
OVER ... Stephen Jay Gould's The Hedgehog, the Fox, and the Magister's Pox
...provides a different perspective. Assuming the dialectical interpretation, it argues that Snow's concept of "two cultures" is not only off the mark, it is a damaging and short-sighted viewpoint, and that it has perhaps led to decades of unnecessary fence-building.
--- SJG Hedgehog: Bing AI
In **"The Hedgehog, the Fox, and the Magister's Pox"**, the late **Stephen Jay Gould** delves into the intricate relationship between **science** and the **humanities**. This scholarly discourse challenges the prevailing assumption of an **inescapable conflict** between these two realms of knowledge. Here are the key points:
1. **Two Cultures Revisited**: Gould revisits the concept of **C.P. Snow's "Two Cultures"**—the divide between science and the humanities. He argues that this division has persisted for too long and is detrimental to both fields.
2. **False Conflict**: Contrary to popular belief, Gould contends that the conflict between science and the humanities is **not inevitable**. He rejects the notion that they are inherently at odds.
3. **Rebuttal to Consilience**: Gould engages in a spirited rebuttal to the ideas put forth by his intellectual rival, **E. O. Wilson**, in his book *Consilience*. Wilson advocated for unifying knowledge across disciplines, but Gould challenges this approach.
4. **Nature's Randomness**: Gould emphasizes that the pursuit of knowledge must always recognize the **randomness inherent in nature**. Science and the humanities both operate within this framework.
5. **Magisteria**: Gould proposes that science and religion should be considered **two compatible, complementary fields**—what he terms "magisteria." Their authority does not overlap, but they can coexist harmoniously.
In this thought-provoking work, Gould encourages us to bridge the gap between these twin realms of knowledge, fostering a more holistic understanding of our world (Bron: Gesprek met Bing, 3/2/2024,
Goodreads, Wikipedia, De Gruyter.com)
------------
In “The Hedgehog, the Fox, and the Magister’s Pox”, the late Stephen Jay Gould delves into the intricate relationship between science and the humanities. This scholarly discourse challenges the prevailing assumption of an inescapable conflict between these two realms of knowledge. Here are the key points:
Two Cultures Revisited: Gould revisits the concept of C.P. Snow’s “Two Cultures”—the divide between science and the humanities. He argues that this division has persisted for too long and is detrimental to both fields.
False Conflict: Contrary to popular belief, Gould contends that the conflict between science and the humanities is not inevitable. He rejects the notion that they are inherently at odds.
Rebuttal to Consilience: Gould engages in a spirited rebuttal to the ideas put forth by his intellectual rival, E. O. Wilson, in his book Consilience. Wilson advocated for unifying knowledge across disciplines, but Gould challenges this approach.
Nature’s Randomness: Gould emphasizes that the pursuit of knowledge must always recognize the randomness inherent in nature. Science and the humanities both operate within this framework.
Magisteria: Gould proposes that science and religion should be considered two compatible, complementary fields—what he terms “magisteria.” Their authority does not overlap, but they can coexist harmoniously.
In this thought-provoking work, Gould encourages us to bridge the gap between these twin realms of knowledge, fostering a more holistic understanding of our world (Bron: goodreads.com, en.wikipedia.org, degruyter.com)
----------------------
BING AI: What does c.p. snow say in his work Two Cultures, about the differences in culture between Russia and the United States [hierop komt een eigen alternatief en wat algemener antwoord. Twee culturen, zoals die van Rusland en de VS gaat Bing AI uit de weg]:
-- Dit zijn de belangrijkste punten vanuit het perspectief van Snow:
The Split: Snow merkte op dat de wetenschap en de geesteswetenschappen uit elkaar waren gegroeid, waardoor er een aanzienlijke kloof ontstond. Hij was van mening dat deze scheiding schadelijk was voor beide terreinen bij het aanpakken van mondiale uitdagingen.
Het analfabetisme van wetenschappers: Snow vertelde gevallen waarin hoogopgeleide individuen met een traditionele culturele achtergrond hun ongeloof uitten over het wetenschappelijke analfabetisme van wetenschappers. Hij benadrukte het gebrek aan wederzijds begrip tussen de twee culturen.
Taalbarrière: Snow vergeleek de situatie met het vragen aan iemand uit de geesteswetenschappen of hij of zij de Tweede Wet van de Thermodynamica kon beschrijven. De reactie was vaak negatief en benadrukte dat de twee culturen verschillende talen spraken.
Kritiek op het onderwijssysteem: Snow bekritiseerde het Britse onderwijssysteem omdat het te veel nadruk legde op de geesteswetenschappen (zoals Latijn en Grieks) ten koste van wetenschappelijk en technisch onderwijs. Hij voerde aan dat deze onevenwichtigheid de Britse elites slecht voorbereid maakte om door de moderne wetenschappelijke wereld te navigeren.
Duitse en Amerikaanse benaderingen: Snow prees daarentegen Duitse en Amerikaanse scholen omdat ze ernaar streefden burgers gelijkelijk voor te bereiden op zowel wetenschappen als geesteswetenschappen. Dankzij deze evenwichtige benadering konden hun heersers in een wetenschappelijk tijdperk effectief concurreren.
Het werk van Snow leidde tot discussies over onderwijs, cultuur en interdisciplinaire samenwerking. Het blijft vandaag de dag relevant en zet aan tot nadenken over de manier waarop we de kloof tussen wetenschappelijke en humanistische kennis kunnen overbruggen.
Samenvattend benadrukt Snow’s verkenning van de ‘twee culturen’ de noodzaak van een holistische benadering die wetenschap, geesteswetenschappen en hun gedeelde taal van begrip integreert.
--
NU.
Nu zie je dat de nieuwe AI hype / ontwikkeling niet langer beide disciplines laat divergeren, maar juist laat samenkomen. Een voorbeeld lees ik in het boek The Fuzzy and the Techie van Scot hartley. Daarin gaat hij in op het tech-bedrijf Tinder dat en socioloog heeft aangetrokken om menselijke patronen in de omgang in kaart te brengen. Tinder op zich is al een voorbeeld waar technologie juist voor de a-socialen een oplossing moet bieden. Grapje.
Misschien later meer over dit boek.
Reacties