Halverwege de heuvel

 Vandaag heb ik niks te melden.

Ik verbaas me desondanks dat de tijd zo snel gaat, het is al weer een maand lente en april is voor meer dan de helft voorbij. Maar meer dan dat de tijd "vliegt," vind ik dat er meer veranderingen in de wereld te vinden zijn. Terwijl we vorig jaar nog volop in de AI hype zaten, lijkt dat nu al weer gewoon. We vinden het normaal dat we video's zien die door Aigenten gemaakt zijn. 

En zo haal ik mijn schouders op.

In Nederland zijn nauwelijks bergen te vinden, misschien wat heuvels in het zuiden, en de bergmetafoor is niet specifiek voor Nederlanders, bedenk ik me. Maar toch herkent ongetwijfeld iedereen wle het idee dat je een berg klimt of een heuvel oploopt, en dat je op een bepaald moment terug kijkt. Wanneer je dat doet is het mogelijk dat je meer terug ziet dan dat je nog voor je hebt. Eenmaal op de top van de berg zie je natuurlijk weer iets nieuws, maar tot die top is wat je nog aan nieuws meemaakt minder dan wat je al achter de rug hebt.

Een wat omslachtige manier om die situatie met het huidige nieuws te vergelijken. Ik heb het totaal onbewijsbare gevoel dat er veel achter ons ligt, maar dat er veel meer voor ons ligt. Dat gevoel heb ik niet zo vaak.

Er komen nog grote veranderingen.

Bij bergbeklimmen stuit je vaak op een plateau waarna het vervolgens weer omhoog gaat. Dat plateau geeft even rust en nodigt uit om terug te kijken in de tijd.

Waarom mensen bergen beklimmen heb ik nooit uitgediept, maar ik denk dat het fenomeen van overzicht hebben een factor is. Het idee geldt niet enkel voor de natuur. Ook in een grote stad is het een doodgewone atractie om in een van de hoogste gebouwen te klimmen, om de omgeving van de stad te ervaren.

Een toerist kijkt op die momenten naar beneden en kan ver weg kijken. Iemand die de toekomst probeert te vangen met een enkele blik heeft het veel moeilijker.

Waar de berg en de samenleving misschien op elkaar lijkt is dat concept van vooruitgang. Die positieve kijk, het onbewuste gevoel dat het in de tijd steeds beter gaat, is vaak een automatisme geweest. Maar op vele fronten is dat al lang niet meer het geval. De pensioenen zijn daar misschien wel het grootste voorbeeld van. Pensioen was vroeger iets van zelf sprekend, dat is het al lang niet meer, minimaal de indexering niet.

Het kan best zo zijn dat door de vergrijzing, de gemiddelde leeftijd op de wereld  of laten we even Nederland nemen, stijgt en daarmee misschien ook een gevoel van pessimisme. Wanneer je jong bent heb je nog een leven voor je en in mijn tijd was dat in de tijd van vooruitgang.. Dat wist ik achteraf. Maar nu is en door de vergrijzing en door de economische situatie in de wereld, de groei en verwachtingen meer gematigd als de gemiddelde leeftijd in deze vergrijzende wereld hoger.

Die twee zaken komen mogelijk in dit verhaal samen. Ik zelf zie steeds meer problemen opkomen in de nabije toekomst en ik word ook ouder en ben elke dag minder naief dan de dag ervoor. Die naiviteit is nodig voor jongeren om actief te blijven. Wanneer je overal bij stil gaat staan kom je niet vooruit.

"De redding van het schone," is een boekje van een bekende Koreaanse filosoof waarin hij uitlegt dat men in deze wereld niet meer negatief mag zijn. Hij ziet de kunstenaar Jeff Koons als vertegenwoordiger van dit tijdperk, waar in alles gepolijst wordt. Door geen kritiek te geven, wordt de weereld niet afgeremt en gaat daardoor steeds sneller. Die snelheid is nodig in het kapitalistische systeem. Niet nadenken maar kopen. Consumenten vertrouwen voeg ik zelf toe, is niet gebaat bij pessimisme.

Maar hoe verder omhoog, hoe moeilijker het is om de pas erin te houden.

--