Het noodpakket
Wanneer de koe verdronken is... Ergens in het nieuws las ik over een idee dat iedereen aangespoord werd om voor drie dagen eten in huis te halen, voor wanneer de nood toeslaat. Even zoeken vind ik al noodpakketten, en daar is dus al veel eerder over nagedacht. Ik ken iemand die het liefst zo onafhankelijk als het maar kan leeft, en ook provisie in huis heeft, water in opslag elektriciteit via autonome oplossingen en andere defensieve tactieken.
Maar wanneer politici er over spreken dan is de toekomstverwachting toch wel somber en aanwezig.
Alleen al voor de economie is dat een goed plan. Want het spoort de bestedingen aan, en als de nood echt toeslaat dan is die bufferfunctie niet tevergeefs geweest. Is er geen nood, dan is het ook geen probleem. Beter voorbereid op het ergst, of... ook daar zal wel een spreekwoord voor zijn.
Ik denk dat elke natie hier anders mee omgaat. In Zwitserland heeft (of had) elk huis al een bunker, en is de bevolking meer voorbereid dan in andere landen. Voor de armere landen geldt dit sowieso niet. Dat past ook bij het schaarsteprobleem: hoe minder ruimte een huishouden of economie heeft hoe minder buffers er ook zullen zijn.
Sinds de covid-crisis weten we dat buffers i de economie goed werken, of dat te weinig buffers tot supply-chain-crises kunnen leiden, als ergens een probleem ontstaat. Maar dat is op macro-schaal.
Maar voor de gewone mens. Hoe zit dat?
Moet ik me voorbereiden op een catastrofe. En wat gebeurt er vervolgens, is dan die 72 uur voldoende? Hoe lang en breed moet een buffer zijn?
Na de Valencia-catastrofe als ik die term mag gebruiken (#Dana oktober 2024) hoor je dat de hulpverlening uit onverwachte hoe komt. Iedereen lijkt elkaar in de buurt te helpen. Maar als iedereen voor zichzelf gaat bufferen, werkt dat dan ook voor het geheel? The common-good is een ondergewaardeerde factor in de economie (en economische theorie) en is buffering daardoor een oplossing? Of juist niet? Kan niet elke infrastructuur door privé-initiatieven georganiseerd worden, zoals Starlink of is dat slecht iets dat op beperkte schaal en voor beperkte technologie werkt?
Het idee blijft natuurlijk goed. Hoe beter iedereen is voorbereid op een ramp hoe groter de kans dat ook de minder bedeelden hulp kunnen ontvangen van diegenen die dan wel voorbereid dan wel geen schade hebben geleden. Iedereen kan zich wapenen tegen elektriciteitsuitval, en vooral als je weet dat het toch vaker kan voorkomen en juist ook vaker zal gaan gebeuren. De ondernemers bereiden zich al voor op een nieuwe business: catastrofe-planning.
Ik heb er geen onderzoek naar gedaan, maar het in privébeheer buffers - ieder voor zich - opbouwen lijkt me qua stijl in ieder geval tegengesteld te werken aan het idee van samenwerken dat juist bij rampen nodig is. Daarmee denk ik dat wanneer het Rode Kruis dit soort maatregelen verkondigt ze dat doen uit ervaring, wetende dat de mens zich te weinig voorbereid. Dat lijkt me overigens een heel ander aspect van dit alles. Risicobeheer blijkt wel vaker te weinig middelen en macht te hebben wanneer rampen hebben plaatsgevonden.. Het hele idee van bouwen ten koste van de natuurlijke loop van rivieren en dergelijke laat dit ook zien, voor een samenleving als geheel. Dus binnen een huishouden zal dat niet anders zijn.
Reacties