Management, Cultuur & Verandering

Deze gedachte is al weer een paar maanden oud. Is het een voorlopige conclusie? Een wens om tot closure te komen? Of gewoon een gevoel: ik heb mijn grens gezien, ben mijn grens tegen gekomen in de studie van filosofie. Of gewoon even hardop denken, een overzicht maken, om de filosofische route weer te vervolgen? Dat is een vrij recent gevoel, laten we het daar nog op houden. Dat begon met de vervolgstap om concrete werken van filosofen te gaan lezen in plaats van steeds maar te blijven hangen in de commentaren en duidingen van academische filosofen. Een van de eerste werken waar ik met enthousiasme doorheen wilde "ploegen" was dat van Michel de Montaigne. Een filosoof die door velen als een van de groten werd beschouwd. De confessies () van Rousseau gingen hier aan vooraf en die vond ik zeer goed te verteren. Van Plato had ik vroeger al wel wat gelezen en in mijn jeugd heb ik me lang bezig gehouden met het bekende traktaat van Wittgenstein. En als ik nog wat doordenk, dan ko...

 Afgelopen week was ik alleen thuis in de woonkamer en besloot ik na wat gewone films wat door de documentaires bij Netflix te browsen. Daar zaten wel leuke dingen tussen zoals die Duitser die 25 jaar lang de wereld rondfietste, of Ram Dass, een spirituele leraar en die voorheen als een psychologieprofessor die nog op Harvard heeft gedoceerd. Maar wat echt een indruk heeft achtergelaten was wel een documentaireserie over de natuur. De natuur kan je eeuwig observeren, maar een natuurdocumentaire is geen standaard tv-product in de zin dat het verslavend is. In tegendeel zou ik juist zeggen. Wanneer je een zo'n aflevering hebt gezien, wil je echt wel weer wat anders.  Maar deze documentaire begon blijkbaar in Hawaï en werd gepresenteerd door "niemand minder dan": Barack Obama. Niet de advocaat of president, maar de ex-president Barack. Van hem heb ik niet zijn boek - a promised land - gelezen, terwijl dat van Clinton - My life - nog wel, omdat ik die verhalen toch niet erg g...

Tijdens mijn economenproject kwam ik deze econoom (en of historicus) tegen en heb destijds wat aantekeningen gemaakt. Hoe belangrijk was hij? En wat was speciaal in zijn productieve profiel? Op Wikipedia is er een enkele pagina over hem, in het Duits. EEN  [Eduard März (geboren op 21 december 1908 in Lemberg, Oostenrijk-Hongarije; overleden op 9 juli 1987 in Wenen) was een Oostenrijks economisch historicus. Eduard März werd geboren als zoon van een horlogemaker in Lemberg, dat toen deel uitmaakte van de Habsburgse monarchie, en kwam als kind naar Wenen tijdens de gebeurtenissen van de Eerste Wereldoorlog. Hij groeide op in Wenen, studeerde cum laude af aan de Hogere Technische Hogeschool voor Textieltechnologie en studeerde aan de toenmalige Universiteit van Wereldhandel, waar hij afstudeerde met een graad in bedrijfskunde. March was ook geïnteresseerd in literatuur en sloot zich al vroeg aan bij de socialistische beweging, gepolitiseerd door de gebeurtenissen van juli 1927. März w...

Over cultuur raakt men niet uitgepraat en uitgeschreven zoals hier. I. Boek Beschrijving (conclusie: de hubris van cultuur). Cultuur is een bepalend aspect van wat het betekent om mens te zijn. Cultuur definiëren en de rol ervan in ons leven bepalen is echter niet zo eenvoudig. Terry Eagleton, een van onze belangrijkste literaire en culturele critici, is als geen ander in staat om de uitdaging aan te gaan. In dit scherp analytische en bijtend grappige boek onderzoekt hij hoe cultuur en onze conceptualiseringen ervan zich de afgelopen twee eeuwen hebben ontwikkeld - van een verfijnde sfeer tot nederige praktijken, en van een bolwerk tegen de inbreuken van het industrialisme tot de meest winstgevende export van het hedendaagse kapitalisme. Het boek beslaat zowel kunst en literatuur als filosofie en antropologie, en belangrijke maar enigszins 'onmodieuze' denkers als Johann Gottfried Herder en Edmund Burke, evenals T.S. Eliot, Matthew Arnold, Raymond Williams en Oscar Wilde, Eagle...

 Ooit reisde ik door Japan, en kwam ergens bij een groep mensen terecht waar ik vervolgens moeilijk los van kon komen.  Dat beeld herinnerde me ik laatst toen ik betrokken was bij een groep. Ik ben niet zo'n groepsmens, en wanneer je als nieuweling ergens binnenkomt is het van beide kanten aftasten. De groep ziet de nieuwkomer als bedreiging, want er is cohesie in de groep en men heeft een doel, is bezig met activiteiten en men is tevreden met de staat van dienst van het moment. De nieuwkomer is vaak iemand die niet direct bij de groep hoort. Ten eerste puur omdat hij of zij net binnenkomt, en dus mogelijk niet precies past. Maar ook omdat een nieuwe toetreder vaak met zijn eigen ideeën aankomt en niet weet wat er leeft in die groep. Een bepaalde basis is er natuurlijk altijd wel, want een groep heeft een bepaald label. Men doet iets en is zichtbaar.  Ik kwam destijds de tempel binnen en dacht niet anders dat het een openbaar gebouw was, maar terwijl ik opging in de menig...

Voordat ik dit ging schrijven dacht ik dat een spijkermatje ook echt een spijkermatje was. Maar toen bedacht ik me eerst een afbeelding te zoeken, en kwam ik uit bij Bol.com. EN toen viel mijn verhaal wel een beetje in het water. Het getoonde spijkermatje is toch wel wat onschuldiger dan ik gedacht had. Ik had niet eerder van een spijkermat gehoord, tot voor deze week waar ik naar twee sprekers op BNR luisterde, een daarvan was Arie Boomsma en de tweede kwam in de uitzending ervoor en was ondernemer. In de reeks van BNR ging het er steeds om, om vragen door te geven aan de volgende gast. Zowel de ondernemer als Boomsma maakten gebruik van dit matje. Boomsma ging in op de cultuur van behaaglijkheid die onze vooruitgang of onze (), gebracht had en dat mensen "niet meer de trap namen." Het weerwoord hierop, zo vertelde Aria dat iemand helemaal "naar de dertiende verdieping moest," vond hij een argument dat geen hout snijdt.  Op dit moment lees ik het werk van iemand di...

Nee, dit is niet het Rusland van voor de oorlog, maar ... toch een verhaal om even stil bij te staan: - drie oligarchen waren vroeger democraat en nu (met Trump) republikaan. Oligarchen waaien met de wind van het kapitaal mee - maar moeten ze ook vrij spel krijgen? - En hebben ze echt het beste met ons voor, of gaat het ouderwets om zakkenvullen? " .., als je het opmerkt, zijn er weinig dingen die laffer zijn dan geld. Als er een crisis is, vliegt en rent [het] om een veiliger toevlucht te zoeken. Vaak ook een belastingparadijs.   Als ze zien dat tijden kunnen veranderen, dan schuift het geld zich aan bij de macht,  waar ze weten dat daar het geld zich altijd vermenigvuldigt. Het is een patroon dat niet nieuw is, het komt uit industrialisatie en we hebben vele voorbeelden gehad in de loop van de geschiedenis. Zo waren er de Fords, de Rockefellers of meer onlangs was er de grote oligarch van de media, Rupert Murdoch, maar de technologie revolutie en het internet ...

Via een tweet kom ik op deze biografie, waar deze historicus een samenvatting over schreef: Op 20 juli 1995 stierf de Belgische econoom Ernest Mandel (1923-1995), een onvermoeibaar maar ook onverbeterlijk gelovige in het marxisme. Het wrede bolsjewistische experiment in de Sovjet-Unie schokte zijn marxistische geloof allerminst. Evenals zijn held Leo Trotski was hij een criticus van het Sovjetregime, dat het marxisme zou hebben verraden. Zelfs na de val van de Muur, toen menig al twijfelende marxist genezen werd van dit geloof, zocht Mandel nog naar ‘vernieuwing’ van het marxisme. Zijn leven werd in 2007 adequaat beschreven door biograaf Jan Willem Stutje, die echter terugschrok voor de voor de hand liggende conclusie dat dit een leven van vergeefs streven is geweest – vermoedelijk omdat hij teveel sympathie koesterde voor dit onvruchtbare denken. Naar aanleiding van zijn boek Ernest Mandel, rebel tussen droom en daad schreef ik eens onderstaand artikel. Nieuwsgierig naar een verhaal w...

De put, El Hoyo, is geen film voor mij. Op moment van publiceren heb ik twee series gezien die grote impact op me hebben gemaakt, voornamelijk omdat ze me terug brengen naar een tijd ergens in de vorige eeuw. Maar daarover later meer. "Call me Chichiro," is geen parel of anderszins een exceptionele film, maar ik zag deze precies na het lezen van een exposé van David Lynch over creativiteit en films en een van de dingen die Lynch daar zegt is dat films intuïtief te begrijpen zijn, en dat probeerde ik hier in de praktijk te brengen. Franse Wikipedia: " Chihiro heeft haar baan als prostituee opgezegd en werkt nu parttime in een bento-winkel in een kleine badplaats. Ze leeft een gelukkig leven zonder te proberen te verbergen dat ze een voormalige prostituee is en iedereen zonder discriminatie behandelt.  De mensen die dicht bij haar komen, hebben elk hun eenzaamheid. Ze deelt bento's met een dakloze oude man en neemt hem mee om zich bij haar thuis te wassen. Okaji is een...

" ...‘ Wat zou 't niet heerlijk voor je kunnen zijn, een praktische man, die niks zei, die geen gevoeligheidjes zat uit te drukken, dagen lang, die met een paar kloeke zetten alles uit de soep bracht. Hè! zóó'n man te zijn!’ Dit schreef Eddy du Perron op 28 mei 1937 aan Bep de Roos, met wie hij toen vijf jaar was getrouwd. Deze on-Nederlands bezeten man had een diepe afkeer van alle mooischrijverij, maar ook schuwde hij de vlotte stukjes. Een ‘producent van teksten’ wilde hij niet worden, al dwong financiële noodzaak hem soms opdrachten aan te nemen die hem van het ‘echte werk’ afhielden. Dat echte werk bestond voor hem uit de essays, gedichten, verhalen en romans waarin hij trachtte zijn verhouding tot de wereld te bepalen en het raadsel te doorgronden van zijn eigen hart. Hij was een gecompliceerde persoonlijkheid, die met tomeloze energie een zelfverwerkelijking nastreefde die tot stand moest komen in zijn teksten, maar ook in de talloze brieven die hij schreef. Schrij...