The Flash Boys (Michael Lewis)
Elektronische en computer-gestuurde beurshandel bestaat al sinds 1987, toen zelf meende men dat de computerhandel de oorzaak was achter de crash van dat jaar. Maar sindsdien is er veel veranderd; de handel is steeds sneller gegaan.
Dat snelheid van informatie en een soort voorkennis wapens zijn bij de beurs is niet nieuw. Al ten tijden van Napoleon had de familie Rothschild duiven afgericht om informatie te transporteren en ook daar werd misbruik gemaakt van de kennis die enkelen hadden over wat er in de oorlog gebeurde. De Rothschilds verspreidde de verkeerde kennis over het einde van de oorlog van Napoleon en verdienden hier fors geld mee...
In het boek komt een soortgelijk verhaal aan het bod. Maar dit keer is de voorkennis, niet massaal in de zin dat de Kennis heel groot is, maar zijn het kleine voorsprongetjes die ervoor zorgen dat HFT handelen eerder weten van orders van particulieren en (bank)bedrijven dan anderen en "snel hierop nog even tussen handelen." Het is dus een vorm van tussenhandel die op zich zelf weer handel genereert.
In het boek begint Lewis met een hoofdstuk over glasvezelkabels die massaal gelegd worden en waar niemand mag weten waarvoor die dienen.
Dat komen er twee aangrenzende hoofdstukken over "de hoofdrolspelers" in het verhaal. Brad Katsuyama, die begon als handelaar bij The Royal Bank of Canada, RBC en verantwoordelijk werd voor een bedrijf dat RBC opgekocht had die aan "schermenhandel" deed, waarvan echter niemand wist wat het precies was. Brad - en dit is cultuurtechnisch interessant - was anders, had een andere achtergrond en was ook als Canadees met Japanse achtergrond anders dan de Wall Street guys.
In zijn zoektocht om na te gaan hoe het nu komt dat wanneer hij een order inlegt de bied-laat-koersen opeens veranderen, laat Brad een computerprogramma bouwen dat dit fenomeen (front-run) onderzoekt. Uiteindelijk komt hij er bij de bank achter dat er snelle handelaren achter zitten die al van het bestaan van klantorders weten, zonder dat zij dit merken. Het programma wordt uiteindelijk Thor genoemd, en is belangrijk in de verdere ontwikkeling van het verhaal.
De tweede hoofdrolspeler is Ronan Ryan, een Ier, ook belangrijk, omdat ook hij een andere achtergrond had. Het waren beide mensen die niet pasten in hun cultuur. Ronan was geen handelaar, wist niks van bied of laatkoersen, maar had zich ontwikkeld tot it-specialist. Hij werd een expert op het gebied van snelheid.
Als een cocktail komen beide figuren met elkaar in aanraking (Brad huurt Ronan in bij RBC) en gaan samen verder op avontuur uit, in onderzoek naar wat HFT nu precies is en doet. Veel kennis die je als belegger een beetje hebt opgedaan over darkpools (de interne handelsplatformen van banken die tot stand komen door klantorders tegen elkaar te verhandelen nog voor deze op de beurs komen) komen uitgebreid aan het bod in het boek. Als ook hoe HFT nu precies werkt. Wel niet helemaal precies, want er zijn technieken die niet ter sprake komen.
Door de samenwerking met Ronan krijgt Brad inzicht in de structuur van de HFT handel, omdat deze eerste alles weet van infrastructuur en snelheid.
IN een vervolg stap wanneer de beiden mannen hun kennis willen gebruiken om iets zinvols te ondernemen, wordt het fundament gelegd voor een nieuw beursplatform speciaal voor "investeerders" in tegenstelling tot de HFT-handelaren, zo krijgt het project de naam, IEX, investement exchange. En wordt een nieuwe concurrent in het toch al overvloedige beurswereld met dan al 14 exchanges.
Maar het boek biedt wel veel informatie, wat overigens niet het enige verhaal is, maar wel een overtuigend verhaal. Ook komt er nog een Russische computernerd aan bod, die voor Goldman (Sachs) gaat werken, Serge Aleynikov, en dat verhaal beschrijft hoe hij als HFT-programmeur kennis inbrengt voor GS, die nog van niks weten.
Het is typisch - wederom cultuur - dat Russen , maar ook anderen professionals met een beta-achtergrond het speelveld uitmaken, super intelligente "wizzkids," die creatief zijn en gewoon beginnen te programmeren. Deze persoon in kwestie stuurt de code die hij zelf via open-source programmatuur (wederom een cultuurelement) geschreven heeft naar een cloud-platform waar hij het later ophaalt wanneer hij bij GS vertrekt. GS klaagt hem vervolgens aan, omdat de code niet in andere handen mag komen. Waarom Lewis schrijft: "omdat deze gevaarlijk is, maar blijkbaar wel gewoon door GS gebruikt mag worden."
Omdat het boek in verhaalvorm is geschreven ontbreken de plaatjes, van de infrastructuur, van de posities van de handelsplatformen en het glasvezelnetwerk om precies inzicht te krijgen in de details, ook over de verschillende ordertypes krijg je als lezer zo'n oppervlakkig inzicht dat dit boek wel uitnodigt om het precies in detail te weten. Wat ook na het lezen, kom je erachter dat je wel een idee hebt, maar nog steeds niet de echte details kent. Maar dat het complex is, en dat alleen de slimste mensen weten hoe het echt werkt.
Dat is qua cultuur dan de grootste openbaring. Zelfs bij "Goldman" werken ze met oude systemen en waren ze niet in staat de nodige inzichten in de technologie eigen te maken (zonder Russische programmeurs). Ook over de SEC (de beurs"waakhond") leer je veel qua cultuur: die heeft een cultuur dat ze niet open staan voor nieuwkomers, en dat hun systemen niet ingericht zijn om deze handel te controleren, want ze kunnen de snelheid gewoon niet meten. De SEC ziet orders in termen van milli-seconden, terwijl er tussendoor dan al honderden andere orders zijn geweest.
--
2016/08/the-big-short
Reacties