Bukkuh - ook voor geld geldt de zwaartekracht
Nederland is een moderne maatschappij. Dat zie je aan alles. De automatisering bij bedrijven begon al vroeg, en Nederland loopt vaak voorop met innovaties, die dan wel technisch dan wel sociaal van aard zijn. het idee van Doe-het-zelf, is misschien niet in Nederland uitgevonden, maar ze sprongen wel snel op de trein. Dat heeft denk ik met het idee van zuinigheid te maken. Zelfdoen is vaak goedkoper, en het heeft misschien ook met vrijheid te maken, zelfdoen is ultieme vrijheid, want je hoeft niet iemand te regelen die pas de volgende week kan komen.
Waar ik me over verbaas zijn de wachttijden bij de huisartsen (posten). En die zijn slim logistiek geplaatst naast de apotheek en andere zorgverleners. Of dat ook modern is, het zou kunnen. Naast het ouderweste ziekenhuis, leerde de architectuur een aantal decennia terug, dat er gespecialiseerde zorgcentra zouden komen.Of dat echt waarheid is geworden. Apparatuur wordt steeds kleiner en handzamer. De ziekenhuizen - zo hoor ik ook - klagen over dekomst van privéklinieken die enkel de "leuke" operaties kunnen doen. Dat is m.i. ook iets wat al langer speelt.
En dan is er natuurlijk de huizencrisis, waar de moderniteit gevonden kan worden in de inversteringsmaatschappijen die huur enkel nog als business zien.
Waar Nederland ook in meeloopt in het getij der vooruitgang is de zoektocht naar hoge marges. In winkelcentra of de NEderlandse shoppingmall zie je steeds meer luxe, terwijl je de gewone dingen niet meer vindt. Als is gericht op marges. en dan vinden we het raar dat alles zo duur is geworden. Goedkoop is wat je zelf nog kan doen, en zelfs dat niet meer.
Maar het ging me vooral over die modernisering van de kassa. Doe-het-zelf-kassa's zijn een wereldwijd fenomeen, maar nu wordt de cassiere (m/v) steeds meer een toekijker, een soort persoonlijke supervisor. Betalen gaat nu ook niet meer via deze cassiere - waarvoor dus een nieuwe naam gevonden moet worden - maar via een geldwisselapparaat.
Ook daar kan je het zelf doen. Het biljet gaat dan nog wel netjes op hoogte in de doorvoor bestemde gleuf, maar het muntengeld, wordt nagenoeg op je voeten gegooid. Van waar ik sta kan ik niet zien wat ik terugkijk, dus moet ik bukken.
Als ik bijna op mijn knieen zit, kan ik de muntjes oprapen.
En dan herinner ik me nog iets waar Nederland nu eens niet voorop loopt. Op dienstverlening, en servicegerichtheid. Wie haalt het in zijn hoofd om die muntjes op tien centimeter boven de vloer uit te kieperen?
De cassiere kijkt tevreden terwijl ik klaag over mijn rug. Dat is mijn probleem niet denkt deze, met een stralende glimlach.
Reacties