Top corporate nieuws 2024: Moord op CEO UHC

Een bericht van een moord op een topman is bijzonder, maar niet uniek dacht ik, maar AI gaf aan dat er toch nauwelijks eerdere gevallen waren aan te geven. Wat ze (LLama 3.1.) geeft zijn deze voorvallen van CEO's die overigens niet vermoord zijn:

• Alfred P. Sloan (1875-1966)...  was the CEO of General Motors from 1923 to 1941. He was not murdered, but he did have a close call when a group of union organizers attempted to assassinate him in 1937.
• Henry Ford II (1917-1987)... was the CEO of the Ford Motor Company from 1945 to 1960. He was not murdered, but he did have a close call when a group of union organizers attempted to assassinate him in 1947.
• Adolph Coors III (1915-1975): Adolph Coors III was the CEO of the Coors Brewing Company. He was kidnapped and murdered by a group of men who demanded a ransom in 1975.
• Thomas Cullen Davis (1933-present): Thomas Cullen Davis was a wealthy businessman and the CEO of the Davis Oil Company. He was accused of murdering a 12-year-old girl     Rajiv Gandhi (1944-1991): Rajiv Gandhi was the CEO of the Indian National Congress 
• Mikhail Khodorkovsky (1963-present): Mikhail Khodorkovsky was the CEO of Yukos Oil Company. He was arrested and

In Nederland werd Freddie Heineken ontvoerd, maar niet vermoord...

Maar dan Brian Thompson, CEO van United Health Care, een zorgverzekeraar. Wanneer je die laatste bedrijfssector hoort denk je al gelijk aan machtige organisaties, die onderling wel even bepalen wat wel en niet in het zorgpakket hoort. In Nederland is die macht bekend maar niet extravagant, maar in de VS is dat wel anders. 

Hier een interpretatie van het bericht door Mises:

"Vorige week werd de CEO van UnitedHealthCare, Brian Thompson, doodgeschoten op een stoep in New York City, wat duidelijk een grondig geplande aanval was. De daaropvolgende dagen, terwijl de autoriteiten op jacht waren naar de moordenaar, deden online progressieven niet hun best om hun vreugde te verbergen dat een miljonair en directeur van een zorgverzekering als Thompson was vermoord.

Sociale media werden overspoeld met berichten en video's, met verschillende subtiliteiten, die suggereerden dat Thompson het op zijn minst niet verdiende om te worden betreurd vanwege alle gezondheidszorg die zijn bedrijf aan arme en werkende mensen heeft ontzegd. Progressieven presenteerden de schietpartij als een daad van zelfverdediging namens de arbeidersklasse. Voordat de vermeende moordenaar maandag werd gepakt, beloofden ze niet te verraden als ze de schutter zelf zouden zien en fantaseerden ze over een jury van de arbeidersklasse die alle aanklachten ongeldig zou verklaren, wat ertoe zou leiden dat andere CEO's straffeloos zouden worden neergeschoten als ze toezicht hielden op prijsverhogingen.

Het verhaal dat deze online progressieven duidelijk onderschrijven en in stand houden, is er een waarin gezondheidszorg in de Verenigde Staten een totaal ongebreidelde, ongereguleerde industrie is; waar - vanwege een totaal gebrek aan overheidsbemoeienis - rijke CEO's elke prijs vragen die ze willen en vervolgens weigeren klanten te leveren waar ze al voor betaald hebben zonder dat ze daar slechte gevolgen van ondervinden.

De karakterisering van gezondheidszorg- en zorgverzekeraars die absurd hoge prijzen vragen terwijl ze hun klanten vreselijk behandelen zonder het risico ze te verliezen, is volkomen terecht.

Maar het idee dat dit werd veroorzaakt door een gebrek aan overheidsbemoeienis in het zorgstelsel is volkomen waanvoorstelling. En deze waanvoorstelling ontneemt progressieven op handige wijze alle verantwoordelijkheid die ze dragen voor de nachtmerrie die het Amerikaanse zorgstelsel is.

Tegenwoordig is gezondheidszorg een van de zwaarst door de overheid gereguleerde industrieën in de economie - net zo goed als de financiële- en de energiesector. Overheidsinstanties zijn betrokken bij alle onderdelen van het proces, van het onderzoek en de productie van medicijnen, de opleiding en licentieverlening van medische professionals en de bouw van ziekenhuizen tot de beschikbaarheid van ziektekostenverzekeringen, de samenstelling van verzekeringsplannen en de ingewikkelde betalingsprocessen.

En dat is niets nieuws. De Amerikaanse overheid bemoeit zich al meer dan een eeuw intensief met de gezondheidszorg. En geen enkele groep heeft hier meer aan gedaan dan de progressieven.

Het begon eigenlijk al tijdens het Progressieve Tijdperk, toen de American Medical Association de officiële accreditatienormen voor de 'ongereguleerde' medische scholen van het land wist vast te stellen. De AMA schreef normen die de medische benaderingen van hun concurrenten uitsloten, waardoor de helft van de medische scholen van het land moest sluiten. Het nieuwe tekort aan opgeleide artsen dreef de prijs van medische diensten omhoog, tot genoegen van de AMA en andere door de overheid erkende artsengroepen, waardoor de bekende crisis in de betaalbaarheid van de gezondheidszorg in gang werd gezet.

Rond dezelfde tijd drongen progressieven met succes aan op strenge beperkingen op de productie van medicijnen en kort daarna op het verlenen van monopolierechten aan geneesmiddelenproducenten.

Na de Tweede Wereldoorlog, toen de gezondheidszorg duurder werd, gebruikte de overheid de belastingwetgeving om de manier waarop Amerikanen voor gezondheidszorg betaalden te verdraaien. Onder president Truman maakte de IRS door werkgevers verstrekte ziektekostenverzekeringen fiscaal aftrekbaar, terwijl ze andere betaalmiddelen bleven belasten. Het duurde niet lang voordat werkgeversplannen de dominante regeling werden en ziektekostenverzekeringen veranderden van daadwerkelijke verzekeringen in een algemeen systeem van betalingen door derden.

Deze overheidsinterventies die de levering van medische zorg beperkten en verzekeringen boven andere betaalmethoden bevoordeelden, zorgden voor een echt betaalbaarheidsprobleem voor veel Amerikanen. Maar de crisis begon pas echt in de jaren 60, toen het Congres twee van de favoriete overheidsprogramma's van de progressieven aannam: Medicare en Medicaid.

Aanvankelijk waren brancheorganisaties zoals de AMA tegen Medicare en Medicaid, omdat ze geloofden dat de overheidssubsidies de kwaliteit van de zorg zouden verslechteren. Ze hadden daarin gelijk, maar wat ze duidelijk niet hadden voorzien, was hoe rijk de programma's hen zouden maken.

Iedereen die ook maar één inleidende economieles heeft gevolgd, kan je vertellen dat de prijzen zullen stijgen als het aanbod afneemt of de vraag toeneemt. De overheid hield het aanbod van medische diensten al kunstmatig laag, wat leidde tot kunstmatig hoge prijzen. Medicare en Medicaid lieten die tekorten bestaan ​​en pompten een hoop belastinggeld in de gezondheidszorgsector, waardoor de vraag aanzienlijk toenam. Het resultaat was een gemakkelijk te voorspellen explosie in de kosten van gezondheidszorg.

Steeds minder mensen konden zich gezondheidszorg veroorloven tegen deze stijgende prijzen, wat betekende dat meer mensen overheidssteun nodig hadden, wat betekende dat er meer vraag was, waardoor de prijzen steeds sneller stegen.

Ondertussen profiteerden particuliere aanbieders van ziektekostenverzekeringen ook van de toenemende crisis. In een vrije markt dient verzekering als een middel om risico's te verhandelen. Verzekerings risico's die goed voor ongelukken en calamiteiten die moeilijk individueel te voorspellen zijn, maar relatief makkelijk in bulk, zoals auto-ongelukken, woningbranden en onverwachte sterfgevallen in de familie.

Zorgverzekeraars werden al gesubsidieerd door alle belastingen op concurrerende betaalmiddelen, waardoor hun plannen verder konden groeien dan de typische grenzen van verzekeringen en gemakkelijk te voorspellen gebeurtenissen zoals jaarlijkse medische onderzoeken konden gaan dekken. En terwijl de prijs van al deze diensten bleef stijgen, werden de kosten van deze routinematige procedures hoog genoeg om te lijken op de kosten van noodgevallen, waardoor consumenten nog afhankelijker werden van verzekeringen.

Met de steun van progressieven gebruikte de politieke klasse overheidsingrijpen om een ​​gezondheidszorgsysteem te creëren dat zich gedraagt ​​alsof het enige doel is om zoveel mogelijk geld in de zakken van zorgverleners, farmaceutische bedrijven, ziekenhuizen, gezondheidsgerelateerde federale instanties en verzekeringsmaatschappijen te pompen.

Maar het feest kon niet eeuwig duren. Naarmate de prijs van de gezondheidszorg steeg, steeg ook de prijs van de ziektekostenverzekering. Uiteindelijk, toen de verzekeringspremies te hoog werden, waren minder werkgevers of individuele kopers bereid om een ​​verzekering af te sluiten en begon de geldstroom naar het zorgstelsel te wankelen.

De gegevens suggereren dat dat omslagpunt begin jaren 2000 werd bereikt. Voor het eerst sinds de cyclus in de jaren 60 begon, begon het aantal mensen met een ziektekostenverzekering elk jaar te dalen. Zorgverleners, die er schijnbaar van uitgingen dat de geldstroom nooit zou stoppen met toenemen, raakten in paniek.

Toen kwam Barack Obama. Obama's baanbrekende wetgevende prestatie, de Affordable Care Act of Obamacare, kan het beste worden begrepen als een truc van zorgverleners en de overheid om het feest gaande te houden.

Obamacare vereiste dat alle vijftig miljoen onverzekerde Amerikanen een verzekering moesten afsluiten en breidde de dekking van deze 'verzekeringsmaatschappijen' enorm uit. De vraag naar gezondheidszorg schoot weer omhoog en de vicieuze cirkel begon weer opnieuw, wat de reden is dat het wetsvoorstel zoveel steun kreeg van grote bedrijven in de hele gezondheidszorgsector.

Voordat de wet werd aangenomen, schreeuwden economen praktisch dat de Affordable Care Act de zorg minder betaalbaar zou maken door de premies en zorgprijzen te verhogen en tegelijkertijd het tekort te verergeren. Progressieven wuifden dergelijke zorgen weg als propaganda van de 'vrije markt fundamentalisten' uit het Reagan-tijdperk. Maar dat is precies wat er gebeurde.

Nu is de betaalbaarheidscrisis erger dan ooit, omdat de prijzen historische niveaus bereiken. En omdat Obamacare de Amerikaanse gezondheidszorg veel dichter bij een systeem met één betaler bracht, overtreft de vraag naar gezondheidszorg het aanbod ervan ver, wat leidt tot dodelijke tekorten.

Er zijn letterlijk niet genoeg middelen of beschikbare medische professionals om iedereen te behandelen die voor zorg kan betalen. Bovendien beschermen de belastingwetgeving en de verwrongen 'verzekeringsmarkt' deze aanbieders tegen concurrentie, waardoor het voor mensen bijna onmogelijk is om over te stappen naar een andere aanbieder nadat hun claims onterecht zijn afgewezen. Als het gewoon hebzucht was, zou het weigeren van klanten die al betaald hebben een kenmerk zijn in alle sectoren. Maar dat is het niet. Het vereist het soort polisbescherming dat progressieven hielpen implementeren.

En bovendien, ondanks al dat geld, worden Amerikanen snel een van de ziekste bevolkingsgroepen op aarde.

Dit is een van de meest urgente problemen waarmee het land kampt. Een probleem dat onmiddellijke, radicale verandering vereist om op te lossen. Maar het vereist ook een nauwkeurige en precieze diagnose - iets dat progressieven deze week hebben laten zien dat ze niet in staat zijn te maken.

De Amerikaanse progressieve beweging is verantwoordelijk voor het bieden van de intellectuele dekking aan de politieke klasse die ze nodig hadden om de gezondheidszorgmarkt te breken en het hele systeem te transformeren tot een middel om rijkdom over te dragen aan mensen als Brian Thompson. Nu willen ze achteroverleunen, doen alsof ze nooit hun zin hebben gekregen, dat de overheid nooit iets heeft gedaan met de gezondheidszorgmarkt en dat deze leidinggevenden in de gezondheidszorg zomaar zijn opgedoken en dit allemaal op eigen houtje zijn gaan doen - allemaal zodat ze kunnen vieren dat hij op straat is neergeschoten. Het is walgelijk.

Brian Thompson deed precies zoals elke economisch geletterde persoon de afgelopen vijftig jaar heeft gezegd dat CEO's van ziektekostenverzekeraars zouden handelen als progressieven hun zin zouden krijgen. Als we ooit een einde willen maken aan deze nachtmerrie die al een eeuw duurt, moeten we gaan luisteren naar de mensen die het bij het rechte eind hebben, en niet naar degenen die doen alsof ze onschuldig zijn terwijl ze online fantaseren over anderen die een gewelddadige revolutie beginnen."

(Bron:  Progressivism and the Murder of a Health Insurance CEO, 12/10/2024 • Mises Wire • Connor O'Keeffe, https://mises.org/mises-wire/progressivism-and-murder-health-insurance-ceo)

--