100 - Jimmy Carter
Carter overleed op honderdjarige leeftijd. Op zich al een mijlpaal? Of is dat gegeven irrelevant voor zijn professionele en persoonlijke merites? Hij ontving in 2002 - net als president Obama - de Nobelprijs voor de vrede door onderhandelingen in het midden-oosten.
Review. Jimmy Carter and the Birth of the Marathon Media Campaign
Vóór 2016 was de verkiezing van Jimmy Carter als 39e Amerikaanse president de grootste verkiezingsverrassing van de twintigste eeuw. Een vrijwel onbekende pindaboer uit Georgia verdreef een zittende president na het grootste presidentsschandaal in de geschiedenis van de VS. De enige verklaring?
[Product van de tijdgeest? Post] Watergate.
Jarenlang hebben waarnemers, deskundigen en historici beweerd dat president Jimmy Carter alleen werd gekozen vanwege Watergate, waarbij zijn verkiezing in 1976 de laatste fase van die nationale schande vertegenwoordigde.
Het nieuwe boek van Amber Roessner schetst een ander portret en vraagt de lezers om een bredere context te overwegen die verklaart waarom de voormalige gouverneur van Georgia het Oval Office kon bemachtigen. [het boek] betoogt dat Carters verkiezing niet het einde van Watergate was, maar in plaats daarvan het begin van iets heel anders. Carter, samen met zijn perssecretaris Jody Powell, voerden een nieuw type mediacampagne die gebruikmaakte van verschuivingen in de politieke en journalistieke wereld. Ja, Watergate veroorzaakte veel van die veranderingen, maar Carters campagne was meer dan dat, merkt ze op.
Vanaf 1952 mengde Dwight D. Eisenhower entertainment, Madison Avenue-reclame en televisie om een nieuw type presidentiële campagne te creëren. Eisenhower was bijvoorbeeld de eerste presidentskandidaat die in spotjes op televisie verscheen. Terugblikkend naar de jaren 70 begreep Carters campagne de nieuwe krachten die aan het werk waren en greep “een transformatiemoment in de Amerikaanse politiek en journalistiek” aan (p. 5). Ze lanceerden een historische mediacampagne en schokten daarbij de wereld met een van de meest onwaarschijnlijke presidentiële overwinningen in de geschiedenis van het land.
Dus in plaats van Carter alleen door de lens van Watergate te bekijken, betoogt Roessner dat Carters
mediacampagne het begin was van iets nieuws, niet de conclusie van een nationale tragedie.
Carter zou de machtige media het hof maken in een poging zijn imago en de publieke opinie te vormen. Soms wist zijn campagne de media meesterlijk te managen. Maar andere keren leek de kandidaat amateuristisch, zoals toen hij aan Playboy vertelde dat hij in zijn hart begeerde. Terwijl hij uitlegde dat hij trouw was aan Rosalynn, bekende hij dat hij in zijn hart begeerde, verwijzend naar de Schrift over
christelijke trouw. Carters Southern Baptist-denominatie zou zijn verwijzing naar begeerte in zijn hart begrijpen, maar de media (en dus het publiek) niet. Die faux pas was zijn schuld en de zijne alleen. Powell vroeg hem zelfs ooit: "Heb je een diepe psychologische behoefte om op je beste lijnen te stappen?". Uiteindelijk was het het mediamanagement dat Carter in het Witte Huis bracht. De ironie, merkt Roessner op, is dat dezelfde topverslaggevers die Carter aan de macht hielpen, hem vier jaar later de deur naar de West Wing zouden wijzen. Roessners betoog is net zo overtuigend als haar schrijfstijl. De geloofwaardigheid van het boek is te vinden in de grondigheid van haar onderzoek. Ze besteedde tien jaar aan dit project en onderzocht "duizenden mediateksten die tussen 1968 en 1980 zijn geproduceerd, duizenden documenten in honderden archiefdozen en tientallen diepgaande interviews met Jimmy Carters campagnemedewerkers en frontlineverslaggevers uit 1976" (xv). De rijkdom van haar onderzoek heeft de aandacht van de lezers getrokken.
Dit boek breidt de presidentiële geschiedschrijving uit door te veranderen hoe lezers president Carter zien - in plaats van een onverklaarbare toevalstreffer, zou zijn campagne kunnen worden uitgelegd als een goed-georkestreerde mediamachine die werd uitgevoerd in een transformerende tijd in Amerika. Van de glamour van presidentiële campagnes die in de jaren 50 begonnen tot de macht die werd gegeven aan verslaggevers die in de jaren 70 overheidsleugens in Vietnam en Watergate aan het licht brachten, voerde Carter zijn campagne in een nieuw landschap. Hij verleidde invloedrijke verslaggevers als kanaal om kiezers te verleiden.
Het werkte een tijdje - deze waarheid verklaart zijn eerste en enige termijn. Roessners werk onthult een slimme strateeg, geen toevallige president. Iedereen die geïnteresseerd is in presidenten, politiek en de media zou dit boek moeten lezen. Het zal lezers ertoe aanzetten om president Carter te heroverwegen als media-savvy dan ze oorspronkelijk dachten. Maar de auteur onderzoekt ook de beperkingen van het managen van de beste media van het land door voorbeelden van momenten waarop Carter buiten zijn bereik leek te liggen.
Door een uitgebreid, helder beeld van de Carter-mediacampagne slaagt Roessner erin de lezer ervan te overtuigen dat het iets nieuws markeerde in de geschiedenis van het Amerikaanse presidentschap. Dit boek zou goed zijn voor afstudeercursussen over het presidentschap, verslaggeving, publieke opinie, public relations, mediamanagement of zelfs historische onderzoeksmethoden. Kortom, dit opmerkelijke boek weerspiegelt de tijd en talenten van de auteur, en kan zelfs jaloezie opwekken bij andere historici die wensen dat ze het hadden geschreven. Het is gewoon zo goed. (bron: Pam Parry, Department of Mass Media, Southeast Missouri State University, Cape Girardeau, Missouri, USA, https://www.academia.edu/118503709/Jimmy_Carter_and_the_Birth_of_the_Marathon_Media_Campaign)
Twee. Met Carter het jaar door
In "Through the Year with Jimmy Carter" neemt de negenendertigste president van de Verenigde Staten u mee op een unieke reis naar het hart van het christelijk geloof. Gebaseerd op meer dan drie decennia van praktisch Bijbelonderwijs, putten deze lezingen uit de rijkdom van Gods Woord en de meeslepende ervaringen uit het leven van meneer Carter. Of het nu gaat om fascinerende blikken op de activiteiten achter de schermen in het Witte Huis, of inzichtelijke herinneringen aan zijn carrière bij de Amerikaanse marine, meneer Carter houdt nooit op de wijsheid van de Schrift te verbinden met uw eigen cruciale plaats op het toneel van het leven.
Drie. President en auteur of publicist - 32 boeken
- Sommige van zijn boeken zijn nu in herziene edities, waaronder: Why Not the Best?, 1975, 1996;
- A Government as Good as Its People, 1977, 1996;
- Keeping Faith: Memoirs of a President, 1982, 1995;
- Negotiation: The Alternative to Hostility, 1984, 2003;
- The Blood of Abraham: Insights into the Middle East, 1985, 1993, 2007;
- Everything to Gain: Making the Most of the Rest of Your Life, geschreven met Rosalynn Carter, 1987, 1995;
- An Outdoor Journal: Adventures and Reflections, 1988,1994;
- Turning Point: A Candidate, a State, and a Nation Come of Age, 1992;
- Talking Peace: A Vision for the Next Generation, 1993, 1995;
- Always a Reckoning, and Other Poems, 1995;
- The Little Baby Snoogle-Fleejer, geïllustreerd door Amy Carter, 1995;
- Living Faith, 1996;
- Sources of Strength: Meditations on Scripture for a Living Faith, 1997;
- The Virtues of Aging, 1998;
- An Hour before Daylight: Memories of a Rural Boyhood, 2001;
- Christmas in Plains: Memories, 2001;
- The Nobel Peace Prize Lecture, 2002;
- The Hornet’s Nest: A Novel of the Revolutionary War, 2003;
- Sharing Good Times, 2004;
- Our Endangered Values: America’s Moral Crisis, 2005;
- Palestine Peace Not Apartheid, 2006, 2007;
- Beyond the White House: Waging Peace, Fighting Disease, Building Hope, 2007;
- A Remarkable Mother, 2008;
- We Can Have Peace in the Holy Land:
- A Plan That Will Work, 2009;
- The White House Diary, 2010;
- Through the Year with Jimmy Carter: 366
- Dagelijkse meditaties van de 39e president, 2011;
- als algemeen redacteur, NIV Lessons from Life Bible: Personal
- Reflections with Jimmy Carter, 2012;
- A Call to Action: Women, Religion, Violence, and Power, 2014;
- The Paintings of Jimmy Carter, 2014;
- A Full Life: Reflections at Ninety, 2015;
- The Craftsmanship of Jimmy Carter, 2018; en
- Faith: A Journey for All, 2018.
Vier.
Zelf ben ik als Boomer nog opgegroeid met Carter als president, het bekende "pindaboer" verhaal. Maar Carter begrijp ik nu, was duidelijk een product van zijn tijd, en die tijd was net na Watergate, en ook al werd hij niet direct daardoor gekozen, zijn marketing-boodschap van "I'll never tell a lie," had daar alles mee van doen.
In hoeverre dat werkelijkheid is geworden is een ander verhaal. In het licht van de huidige presidenten, was Carter een gewone man
... Maar er is ook de kwestie Iran (...):
https://x.com/sarahraviani/status/1873722627556364355?
Een Spaanse krant schrijft:
Iran speelde een fundamentele rol tijdens de presidentiële termijn van Jimmy Carter, hoewel veel inwoners van Teheran minder positieve herinneringen hebben aan de voormalige Amerikaanse president die zondag op 100-jarige leeftijd stierf en die door de Iraanse staatstelevisie de ‘architect van de sancties’ werd genoemd.
"Carter had een slecht humeur", zegt Hasan Taherifar, een medewerker van een bazaar in de buurt van de voormalige Amerikaanse ambassade in Teheran, bekend als het "Nest van Spionnen".
“In plaats van onze opkomende revolutie te steunen, opende hij een spionagecentrum in ons land”, voegde Taherifar eraan toe.
“Laat hem rotten in de hel”, riep een 50-jarige man buiten het gebouw uit, zonder zijn naam te noemen.
Tijdens het bewind van de laatste sjah, Mohamed Reza Pahlavi, onderhielden Iran en de Verenigde Staten nauwe betrekkingen. Carter beschreef Iran tijdens een staatsbezoek in 1977 als "een eiland van stabiliteit in een van de meest onrustige gebieden van de wereld".
Maar de situatie veranderde drastisch na de Islamitische Revolutie van 1979, geleid door ayatollah Ruhollah Khomeini.
Op 4 november van datzelfde jaar bestormden studenten die loyaal waren aan Khomeini de Amerikaanse ambassade in Teheran en gijzelden 52 arbeiders. Ze drongen er bij Washington op aan de afgezette sjah, die in de Verenigde Staten een kankerbehandeling kreeg, te deporteren.
De gijzelaars werden 444 dagen vastgehouden, tijdens welke presidentsverkiezingen werden gehouden in de Verenigde Staten, die Carter verloor.
"Het onvermogen van Carter om met Iran om te gaan, maakte zijn presidentschap kort, slechts één termijn", zei een verslaggever van de Iraanse staatstelevisie.
De gijzeling oefende aanzienlijke druk uit op Carter, die in april 1980 toestemming gaf voor een totaal geheime militaire reddingsmissie die in een fiasco eindigde, met de dood van acht Amerikaanse functionarissen.
Washington verbrak officieel de diplomatieke betrekkingen met Teheran in 1980, tijdens de crisis, en deze werden nooit hervat.
Lees ook: Voormalige Amerikaanse presidenten en wereldleiders groeten de erfenis van Jimmy Carter
De gijzelaars werden vrijgelaten op 20 januari 1981, de dag dat Carters opvolger, Ronald Reagan, aantrad.
Tegenwoordig wordt de voormalige Amerikaanse ambassade gebruikt als museum, en in het voormalige kantoor van de ambassadeur hangt nog steeds een portret van Jimmy Carter.
"Carter was niet goed voor ons", zegt Alireza, een 60-jarige man die eigenaar is van een verzekeringsmaatschappij.
“Dit incident [de gijzelaarscrisis] had een grote impact op de betrekkingen tussen Iran en de Verenigde Staten en de rol van Carter was negatief”, voegde hij eraan toe.
In 2015 steunde wijlen de president een baanbrekend nucleair akkoord met Iran, dat de sancties versoepelde in ruil voor het beperken van zijn nucleaire programma door Teheran.
De overeenkomst strandde in 2018, toen de toenmalige president Donald Trump de Verenigde Staten eenzijdig uit het pact terugtrok en opnieuw sancties oplegde.
In een interview met het Amerikaanse televisienetwerk CNBC in 2014 verklaarde Carter dat hij voor een tweede termijn had kunnen worden herkozen als hij tijdens de gijzelaarscrisis militaire actie tegen Iran had ondernomen.
"Het zou hebben aangetoond dat hij sterk, vastberaden en mannelijk was", verklaarde hij. ‘Ik had Iran van de kaart kunnen vegen met de wapens die we hadden.’
‘Maar daarbij zouden veel onschuldige mensen zijn omgekomen, waarschijnlijk inclusief de gijzelaars’, zei hij. (bron: La Razon, https://www.la-razon.com/mundo/2024/12/30/en-iran-al-fallecido-jimmy-carter-lo-recuerdan-como-el-artifice-de-las-sanciones/)
--
2009/08/edward-moore-kennedy-1932-2009
Reacties