Einde tijperk door roekeloze opportunisten?

End Times van Peter Turchin stond al langere tijd op mijn watchlist, nadat ik het boek vluchtig had door gebladerd. Dat was toen in de tijd dat ik wat dieper dook in The Fourth Turning.

Daar is een tweede verhaal bijgekomen: Reckless Opportunists van Aeron Davis. Beide boeken hebben rood als voertaal (kleur) maar die van deze tweede is wel het mooiste, een vector van Boris Johnson onder een parachute als aftrap van de Olympische spelen.

Beide boeken gaan over elite, en beide over de huidige crisis - crisis, what crisis? - waar het eerste meer theoretisch voert en het tweede juist vanuit de praktijk stuurt. Dat ze goed bij elkaar passen lijkt mij logisch maar er staan in beide gevallen geen referenties (moet ik nog even dubbelchecken).

Turchin schrijft meer theoretisch en leadership komt weinig aan bod, maar wel onderzoekt hij leiders, hier bijv- in relatie tot een ideologie: 

Bovendien is de ideologische inhoud van veel revolutionair bewegingen hebben de neiging te evolueren als ze lang genoeg duren. In zijn baanbrekende bijdrage aan de studie van revoluties en opstanden, Jack Goldstone wijst erop dat er één probleem is bij het beschrijven van de rol van De ideologie is dat zij zeer vloeibaar is. Zoals Goldstone schrijft: De ideologie slaagt er niet in om “een duidelijke gids te bieden voor de intenties en acties van revolutionaire leiders”, want “in de praktijk vaak revolutionairen veranderden hun standpunten als reactie op veranderende omstandigheden. En bij vele gelegenheden de wendingen van de revolutionaire strijd onvoorziene resultaten opgeleverd. Engelse puriteinen probeerden een gemeenschap van heiligen, maar Engeland werd een door de gemeenschap gedomineerde gemeenschap door soldaten toen de burgeroorlogen ophielden.

Het verhaal van Aeron Davis is als volgt:

--------------------------------------------------

1. Conclusie (het einde van het establishment)

De logica van het neoliberalisme en het grenzeloze eigenbelang is hetzelfde potentieel destructief voor het establishment, net als voor de rest van het establishment maatschappij. Na decennia worden hun tekortkomingen en tegenstrijdigheden steeds groter te groot om mee om te gaan.

Ze zijn ook de oorzaak van een andere tegenstrijdige fout bedreigt het establishment. Zowel Robert Peston als Owen Jones erkende deze: dat het nieuwe regime, ondanks al zijn individualistische en

anti-staatsretoriek, hangt nog steeds af van de staat. Elites hebben een heerschappij nodig recht, veiligheid, een transportinfrastructuur, bekwame arbeidskrachten en sociaal stabiliteit om te functioneren. Maar het neoliberalisme pleit voor een steeds kleinere economie staat, een armere, minder capabele werknemerspool, en knikt door het bedrijfsleven en belastingontduiking voor superrijken op industriële schaal.

De internationale vergankelijkheid van de nieuwe elite betekent dat het hen weinig kan schelen over de ruimtes, gemeenschappen of arbeidskrachten die essentieel zijn voor het bedienen van grote bedrijven, maar ook van hun persoonlijke behoeften. Alles van wat suggereert dat de huidige manifestatie van het establishment, als zo kunnen we het nog steeds noemen, heeft een uiterst beperkte toekomst.

Zoals het volgende hoofdstuk duidelijk maakt, is de nieuwe filosofie dat nu ook ook verspreid over andere delen van het establishment. Zelf-belangstelling en concurrentie hebben ervoor gezorgd dat politici bereid zijn hun belangen te vernietigen partijen, ambtenaren hun departementen, topbestuurders hun bedrijven en journalisten hun publicaties. Als dat het geval is, dan wie of wat zal er overblijven om de ondersteunende infrastructuur te onderhouden de vestiging zelf?

2. Conclusie (Elites tegen de instelling: alles van binnenuit vernietigen). In de geschiedenis heerst vaak het gevoel van nieuw, beter en meer meritocratische elites en instellingen komen in opstand om de strijd aan te gaan oude vervangen. De bourgeoisie verdringt de adel. Industriëlen vervangen landeigenaren, en financiers eigenen zich industriëlen toe. Nieuwe politieke partijen nemen de plaats in van de oude.

Maar voor het grootste deel zijn het de vernietigers van het Britse establishment instellingen die ik heb ontmoet, hebben van binnenuit geopereerd. Organisaties hebben met andere organisaties geconcurreerd en daarbinnen In deze organisaties hebben elites met andere elites geconcurreerd. In elke In dit geval het systeem van stokken en wortels dat als leidraad is gebruikt ambitieuze individuen heeft hen ook op gespannen voet gezet met hun bredere samenleving institutionele ethos. Persoonlijk succes is met geen van beide op één lijn gebracht institutioneel succes of met de beste belangen van de bredere samenleving ze zijn bedoeld om te dienen. Hoe en waarom dit systeem zich heeft ontwikkeld, wordt in het volgende onderzocht drie delen. Deze zijn gericht op het bereiken van de top, het blijven aan de top, en om vervolgens veilig naar buiten te gaan.

DEEL II de top bereiken

3 Verkopende leiders. Conclusie. Van korte ontmoetingen tot het einde van de affaire Al deze harde verkoop heeft nadelen voor zowel leiders als leiders. De eerste Het probleem is dat deze vaardigheden voor velen steeds belangrijker worden leiderschapssectoren, ook al is het vermogen om te verkopen dat niet maakt iemand noodzakelijkerwijs een goede leider. Veel mensen zweven naar de top

– Blair, Cameron, Bush, Berlusconi, Schröder, Sarkozy en nu

Trump – zijn degenen die de verkoop op de eerste plaats zetten en al het andere op afstand

seconde.

Clare Short, voormalig lid van het New Labour-kabinet, spelde dit niet lang na het verlaten van het kabinet. In haar beoordeling van Blair: ‘Hij leest geen details en hij is niet erg belezen. Zijn uitstekende vaardigheden zijn presentatief, daarom is hij daar. Maar er zit niet veel achter hem.’ Volgens haar had New Labour zijn beleidsmensen afgeschaft, haar deskundigen, en met kabinetsdebatten in het algemeen. In plaats daarvan de stijl van Blair van de ‘bankregering’ was afhankelijk van een elitaire mix van schimmige mensen technocraten en media Svengalis. Maar zoals zij uitlegde:

Het gaat niet alleen om het karakter van Blair… De omstandigheden overgeven van de mensen die met de omstandigheden om kunnen gaan. Dit De zeer vraatzuchtige vierentwintiguursmedia lijken te veranderen politiek. Kijk naar Bush, hij lijkt erg op Blair. Dit soort een volks Texaans ding dat charme heeft in Amerika, op de een of andere manier goed op de media, en een zeer hechte entourage om hem heen… Politici die de media aankunnen komen op de voorgrond. Dus jij Neem Ronald Reagan, Arnold Schwarzenegger, Blair. Het legt uit Struik. En zo ja, zitten we dan in de problemen? Omdat Churchill dat niet kon kom hier doorheen. Attlee kon dat niet.

Ten tweede leidt het oververkopen van leiders via de media vrijwel onvermijdelijk tot leidende resultaten tot teleurstelling. Ipsos-MORI vraagt mensen al sinds 1983 in welke beroepen ze het meeste vertrouwen hebben. Deze eeuw: vertrouwen politici, die al behoorlijk laag was, is blijven zinken. Vertrouwen bij bedrijfsleiders, bankiers en journalisten, met name in de roddelbladen degenen, is ook laag. Het is moeilijk te raden wie deze race naar de onderaan, terwijl leiders strijden om zich bij makelaars aan te sluiten, dubbele beglazing verkopers en andere professionele verkopers in de diepte.

En natuurlijk zijn het de topverkopers die waarschijnlijk zullen vertrekken meest teleurgestelde kiezers. Tijdens hun ambtstermijn, George W. Bush en Tony Blair nam beide op de hoogste en laagste naoorlogse goedkeuring ratings voor leiders in respectievelijk de VS en het VK. In een periode van zes weken verkiezingsperiode in 2017 daalde een oververkochte Theresa May met 44% haar persoonlijke goedkeuringscijfers. Maar al te vaak, net als teleurgestelde consumenten met hun nieuwe

aankopen hebben de kiezers zich veel te laat gerealiseerd dat dit het geval is een hoop onzin verkocht.

4 Opkomst van de vettige opiniepeilingen. Conclusie.  Tegenwoordig is in het moderne Groot-Brittannië de belangrijkste expertise vereist om een leider te zijn is van het soort dat je helpt de top te bereiken. PPE graden, netwerk- en mediavaardigheden voor politici; MBA's, disruptieve verandering

en boekhoudkundige vaardigheden voor CEO's; Economie graden en Nieuwe vaardigheden op het gebied van openbaar management voor mandarijnen. Het zijn deze vaardigheden en kennis die beginnende leiders in staat stelt voorop te lopen. Elke andere vorm van vakkennis en ervaring komt steeds vaker voor overbodig. In veel opzichten is het zelfs nog erger dan dat; het is een slepende zaak

kostbare persoonlijke hulpbronnen kunnen beter elders worden besteed.

De experts die nog steeds in het systeem zitten, hebben moeite om het hoofd boven water te houden. In de In de zakelijke en financiële wereld komen creatieve ondernemers aanlopen tegen financiële opportuniteiten op de korte termijn. Vernieuwers, die betalen aandacht voor onderzoek en ontwikkeling, te langzaam bewegen voor de meesters van de snelle terugkeer. In de wereld van politiek en overheid

bureaucratie stuiten de deskundigen op het politieke opportunisme. Kennisdiepte is te traag voor politiek per soundbite. Door aandacht voor details in de wetgeving zijn ze log en platvoetig geworden

te midden van de turbonetwerken van Westminster. In al deze gevallen is leiders falen bijna als gevolg van hun expertise, hun aandacht voor detail en een verlangen om het goed te doen. 

DEEL III aan de top blijven.

5. Verschillende werelden, verschillende culturen. Conclusie. Lid worden van een elite van welke aard dan ook betekent ondergedompeld worden in het specifieke cultuur en ideeën van die ruimte. Het is gemakkelijker om bij de club te blijven zwem met die cultuur dan ertegen. Met de stroom meegaan, of dat nu is die twijfelachtige praktijken overnemen, of meebewegen met het bizarre mode van die tijd, is veel eenvoudiger. En, uitstellend naar de generaal ideologie is de norm. Dit alles brengt een vorm van stabiliteit te midden van de wereld chaos van onder druk staande, snel bewegende ruimtes. Maar het kan zich ook opbouwen problemen die verwoestende gevolgen kunnen hebben. Wat gebeurt er als leiderschapsideeën te ver van beide verwijderd zijn? realiteit of grote delen van het publiek? Hoe beheren elites en onder deze omstandigheden de controle behouden? Eén manier is met geheimen en leugens, wat ons meeneemt naar het volgende hoofdstuk.

6. geheimen en leugens. Conclusie. Leiderschap wordt geteisterd door tegenstrijdigheden en morele ambiguïteit. Aan het doen het juiste voor de organisatie, medewerkers en alle anderen, terwijl je een toppositie behoudt, is moeilijk. Leiders hebben dus geheimen nodig en leugens om te functioneren. Veel hiervan zijn voor burgers en anderen belanghebbenden. Maar anderen zijn er om individuele leiders te behouden zelf functioneren. Ze zijn een manier om moeilijke keuzes te rechtvaardigen zichzelf; om problemen verborgen te houden en lastige onderzoekende ogen buiten te houden; en om een gebrekkig ideologisch raamwerk in stand te houden als leidraad voor het dagelijks leven beslissingen en praktijken. Als de kapitalistische democratie gebaseerd is op idealen en theorieën, dan is dat zo

in de praktijk niet echt werken, hoe regeert de moderne elite dan eigenlijk? bedienen? Het antwoord is, zoals het volgende hoofdstuk uitlegt, getallen.

7 Het getallenspel. Conclusie. De leiders van vandaag managen niet alleen degenen die lager staan

cijfers en doelstellingen. Ze beheren zichzelf, hun elitegenoten en rivalen ook op deze manier. Het is gemakkelijker dan het evalueren van creativiteit en innovatie en welzijn; vooral als ze weinig van deze eigenschappen hebben zich.

Maar het betekent ook dat leiderschap virtueel is geworden reality-spel, waarbij elites het spel mogen ontwerpen en spelen. In In dit spel hebben leiders speciale krachten en kunnen deze gebruiken om te behouden het verzamelen van schatten en meer krachten. Maar alle anderen ver hieronder wordt gewoon weer een machteloze, massale waas van nullen en degenen.

Natuurlijk kunnen leiders niet eeuwig aan de top blijven. Nieuwe spelers met geavanceerde vaardigheden wachten altijd in de coulissen. Dus degenen bij de top moeten hun exitstrategieën ontwikkelen. Dat brengt ons naar deel IV.

Deel IV: Exitstrategieën

8. De veiligheid van de kudde. Conclusie. Machtige, hoogopgeleide mensen, die grote bedrijven leiden,

Financiële instellingen en overheidsdepartementen zijn veel minder actief beheersen dan we denken. Het ontbreekt hen aan specialistische kennis en groot nieuws ideeën. Ze aarzelen om uit de kast te komen en iets opvallends te doen verschillend. Ze volgen meer dan dat ze leiden. Hun persoonlijke prikkels en het risicogevoel kan rechtstreeks indruisen tegen dat van hun bedrijven of bredere samenleving. In tijden van crisis wordt dit maar al te duidelijk wanneer het gevoel van persoonlijk risico acuut wordt. En persoonlijk risico wel verminderd door met de kudde mee te lopen.

Hoeden vergroot niet alleen de overlevingskansen; het betekent de De kenmerken van leiderschap kunnen behouden blijven. Het betekent ook dat leiders hun professionele legitimiteit kunnen behouden, netwerken en opties open. Ze kunnen blijven of, als de zaken er somber uit gaan zien, snel verhuizen

op. Zo blijven ze mobiel.  

9. Vloeibare leiders en netwerken. Conclusie. In een enigszins gezonde wereld, noch Boris Johnson, noch Michael Gove zou over alles de leiding hebben, laat staan over grote staatsdepartementen.

Dat zouden de topbankiers en CEO's die hun banken hebben verwoest ook niet doen en bedrijven, noch de hoge functionarissen en generaals die dat wel hebben gedaan rampzalige economische en militaire beslissingen genomen. Maar veel te veel van hen zweeft nog steeds aan de top, schijnbaar immuun

en onbeschaamd. Voor hen allemaal zijn mobiliteit en netwerken belangrijke hulpbronnen geworden,

waardoor ze de instabiliteit en inzinkingen kunnen omzeilen hebben helpen produceren. Slimme leiders kunnen altijd ontsnappen plannen klaar, hun activa en risico's gespreid. Ze kunnen de schuld afwenden of verantwoordelijkheid uitstellen. Ze kunnen een organisatie of sector verplaatsen publiek naar privé en weer terug. En als de zaken er echt somber uitzien, doen ze dat ook kunnen hun activa opnieuw in evenwicht brengen en zichzelf naar een ander verplaatsen land. Helaas zijn gewone bedrijven, naties en volkeren dat wel eerder immobiel. Ze hebben geen andere keuze dan de gevolgen. Ze blijven met grotere onzekerheid achter onzekerheid. En in de meeste gevallen zijn de verhuismogelijkheden zeer groot beperkt.

--------------------------------------------------

Als algehele conclusie schrijft Davis, dat:

Het probleem van leiderschap verder gaat rochting condities, systemen en praktijken waarin de elite nu opereren en is dus meer dan een probleem van de individuele leider opzich. Dus dat prbleem los je niet op door (in het geval van GB) Boris of Philip te vervangen.

De factoren die je ziet waar leiderschap tekort schiet hebben te maken met steeds meer technocratisch en het functionele karakter van leiderschap. Veel leiders missen gewoon specifieke expertise, creativiteit, bieden geen nieuwe ideeen en hebben geen visie [belangrijk punt m.i.]. Dit is belangrijk want met deze eigenschappen bereik je nu eenmaal niet de top: dat doe je met netwerken, mediaskills en andere zaken (goed kunnen verkopen) waardoor je op leiderschapskwaliteiten inboet (mijn vertaling). Deze leiders worden zodoende afhankelijk van experts die bijna nooit neutraal zijn.

Ideeen en innovaties zijn risicovol, want ze kosten tijd en investeringen. Je zet je hierdoor apart van de groep / massa en dat is ook een risico. Het is beter om ideeen te gebruiken die in het verleden gewerkt hebben [maar niet noodzakelijkerwijze in de tokeokomst effectief zijn].

[Veel leiders zijn volgers, die door een numbersgame gestuurd worden en aan het eind van de dag de echte problemen laten voor wat ze zijn ]

De nieuwe elite is sociaal gefragmenteerd in minder in te schalen in de bekende hokjes van geld, macht, opleiding en sociale status. Daarvoor in de plaats ontstaan de leiders door nieuwe kernideeen, of normen (waarden) en praktijken. Waaronder het adagium van Neoliberalisme en globalisering. en de gezamelijke noemer wordt omarmt in termen van minder status, meer markt en handel en meer individu en berekenend.

Het nadeel is dat deze ideen en parktijken niet voor de noodzakelijke cohesie zorgen. Dus:

• So, too, the basic contradictions of neoliberalism itself are further fragmenting elites.

Corporaties hebben een  sterke staat nodig, maar die staat wordt (zo) steeds minder sterk en afgebroken door het eigen neoliberalistische gedachtegoed. En door individualisme en toenemende competitie die dat meebrengt zetten leiders zich ook nog buiten het establishment. De toenemende onzekerheid zorgt voor meer kortere termijn targets waardoor de leiders zichzelf in het zadel houden wanneer deze bereikt worden, wetende dat hun positie op het spel staat. Naast korte-termjindenken zijn mobiliteit (leiders die jobhoppen) en transience / vergankelijkheid de vijfde factoren. Door het eerste hebben de leiders weinig band met hun organisatie en voelen ze zich minder verantwoordelijk. "Ze [de leiders] zijn psychologisch en sociaal, onverbonden nomaden." Kortgezegd:

• In effect, elite existence has become ‘solitary, rich, nasty, brutish and short.’

[Als aanbeveling, in zijn nederige rol als analist, ziet hij ruimte voor herziening:]

Systemen en principes om de elite in toom te houden. We hadden al veel eerder een revisie van veel van onze systemen moeten ondergaan instellingen. Zovelen zijn iets geworden wat ze nooit waren

bedoeld om. Toch gaan leiders en het publiek door alsof ze stilzitten opereren zoals ze ooit deden. Progressieve verandering in al deze gebieden zou dat wel doen zeker leiders in bedwang houden en ze opnieuw verbinden met het publiek in verschillende landen manieren.

Het zou arrogant en naïef zijn om te suggereren dat ik een systeemtype kan aanbieden oplossingen voor de grotere problemen die de elites in Groot-Brittannië hebben veroorzaakt (en veel soortgelijke landen) – van deïndustrialisatie tot financialisering, extreme ongelijkheid tot milieurampen, de puinhoop van het Midden-Oosten tot het voorteken van de Brexit, tot politieke verlamming disfunctioneren van de vastgoedmarkt. Over al deze dingen is al veel gebeurd geschreven door specialisten en hervormers in de vijf sectoren die ik heb besproken. Zij hebben alternatieven afgewogen en uitgewerkt suggesties voor verbeterde systemen. Ze zijn in veel van de publicaties die in dit boek worden aangehaald, evenals in veel goede wetenschappelijke publicaties en onafhankelijk gefinancierde onderzoekscentra en belangengroepen (maar niet vaak in denktanks uit Westminster). Als een korte samenvatting: In de politiek is ons first-past-the-post-electorale systeem niet zo’n systeem elke opkomende democratie zou nu kiezen. Het ontbreken van een schriftelijke grondwet en een slechte set van checks and balances behoren tot een anachronistisch verleden. Hervorming van onze geheimzinnige, amateuristische en insulaire burgerlijke samenleving service was een noodzakelijke stap; maar het simpelweg op de markt brengen en veranderen zijn functies in handen van onverklaarbare, vaak incompetente en insulaire particuliere handen, is regressief geweest. De stad lijkt misschien een bloeiende, wereldberoemde sector, maar dat is het ook een kapot, destructief systeem. Achter de boekhoudkundige façade vindt het plaats veel meer dan het oplevert. Het belemmert de Britse industrie en zorgt voor onevenwichtigheden

de economie. De financiële markttheorie is onzin. Ondoorzichtig en exotische financiële instrumenten spreiden geen risico; zij destabiliseren financiën en de reële economie. Er zijn nog veel meer landen die dat doen hebben meer evenwichtige, stabiele economieën met kleinere en meer gereguleerde financiële sectoren.

Op dezelfde manier kunnen systemen van corporate governance, hoewel een verbeteringen ten opzichte van vroeger, zijn nog steeds vrijwel een samenspel tussen senior management en grote investeerders. Aandeelhouderswaarde, de eerste en de laatste wet van bestuur, leidt eenvoudigweg tot geen waarde voor wie dan ook nog iets anders. Nogmaals, er zijn veel alternatieve modellen beschikbaar, zowel in Groot-Brittannië als in het buitenland. Onze nieuwsmedia zijn even gebroken als schadelijk. Democratie, markten en samenlevingen hebben gedeelde publieke fora nodig. Maar het meeste nieuws

operaties zijn geen onafhankelijke, autonome, vierde landgoeddiensten voor de samenleving. Ze zijn het speelgoed van rechtse miljardairs. Hun bedrijfsmodellen hebben gefaald en de online wereld is niet hetzelfde vervanging. We hebben een goed debat nodig en een heroverweging van de vraag hoe nationaal dit moet zijn nieuwsmedia moeten worden gereguleerd en gefinancierd. Op elk van deze gebieden is er altijd een tendens tot centralisatie, Ontwikkel krachtige hiërarchieën van controle en sluit de lokale en politieke macht uit onderkant boven. Staatsbureaucratieën, mondiale markten, politieke partijen, nieuwsmedia en bedrijven streven allemaal naar efficiëntieverbeteringen die de lokaal en de meerderheid. Het is niet zo dat het publiek meer zeggenschap wil elke complexe nationale beleidskwestie, maar ze willen wel meer inbreng de lokale instellingen, openbare diensten, economieën en bedrijven die dat doen zij maken deel uit van.

Die grote intermediaire beroepen, zoals rechten, public affairs en boekhouding, goed onderzoek, transparantie en verantwoordelijkheid ook. Ze laten elitenetwerken draaien. Zij zijn de fysiek bewijs van wat pure geldmacht kan doen, en dienovereenkomstig zijn op zichzelf krachtige generatoren van ongelijkheid geworden. In toenemende mate zijn het alleen de superrijken, grote bedrijven en

overheidsinstellingen die het zich kunnen veroorloven deze deskundigen in dienst te nemen kennismakers en -bewaarders. En dat doen ze ook vaak onverantwoordelijk en onzichtbaar worden, belastingen ontwijken en wetten veranderen regelgeving in hun voordeel.

Misschien belangrijker dan het kiezen van betere systemen en instellingen zet de principes uiteen die daarbij als leidraad dienen herzieningen, omdat elites zich, net als iedereen, aanpassen aan hun systemen en duw ze uiteindelijk uit hun juiste uitlijning. Dus de democratischer kiesstelsels van evenredige vertegenwoordiging zijn dat wel en ook extreme, op eigenbelang gerichte en populistische leiders. Traditionele banken, die geen zeer risicovolle beleggingen hadden activiteiten, werden eveneens ten val gebracht door de financiële crisis. En miljardairs hebben het in elk politiek en economisch systeem goed gedaan, inclusief de veel gelijkwaardiger Scandinavische landen.

Dus bij het aanpassen en kiezen van systemen die meer kunnen opleveren geschikte leiders, kunnen bepaalde principes worden aangenomen en genomen initiatieven:

• Transparantie: Elites verzetten zich hier waar mogelijk tegen. Maar er kan zoveel meer worden gedaan met de wil om publieke transparantie af te dwingen, zoals een goede registratie van lobbyisten en partijdonaties, publicatie van topsalarissen binnen organisaties en de verhouding van hoogste tot het laagstbetaalde personeel, eigendom van onroerend goed en financiële rekeningen in het buitenland gehouden, enzovoort.
• Belangenverstrengeling: ik sta er regelmatig versteld van hoeveel er zijn Er bestaan elite-instellingen met flagrante belangenconflicten. Accountantskantoren die zowel de rekeningen van een bedrijf controleren als verkopen belastingadvies aan hen. Investeringsbanken die bedrijfsaandelen verkopen terwijl ze ook diensten aan diezelfde bedrijven geselen. Openbaar zakenfirma's die commissies van alle partijen in het parlement financieren. Media eigenaren en redacteuren die regelmatig hoge partijfiguren ontmoeten. Meest hiervan mag niet gebeuren en kan eenvoudigweg worden gewijzigd wetgeving als de wil er was.
• Checks and balances: noties van verantwoordelijkheid in democratieën en markten zoeken naar checks and balances bij de elites om ze in stand te houden verklaren. Maar al te vaak zijn de checks and balances veel te groot zwak of onbestaande. Ze zijn evenzeer verondersteld als reëel. Het Parlement is bijzonder onevenwichtig, vooral als premier De minister heeft een sterke meerderheid. Bepaalde commissies hebben weinig macht over staatsdepartementen. Aandeelhouders werken zelden samen om het management ter verantwoording te roepen of opgeblazen te maken Beloningspakketten voor CEO's. Ze hebben beperkte bevoegdheden om in te grijpen Hoe dan ook. Die elites die geacht worden andere elites aan zich te binden account moet bevoegd zijn om dit daadwerkelijk te doen.
• Geen zelfcontrole: ik ben ook verbijsterd over het aantal elitesectoren zichzelf moeten reguleren. Jarenlang klagen de pers De Commissie bestond uitsluitend uit geselecteerde nieuwsmensen. IPSO is niet veel beter. De ACOBA-commissie2 die toezicht houdt en adviseert ministers en ambtenaren om naar buiten te gaan benoemingen is volstrekt ontoereikend. Elke financiële regelgeving body en review wordt gedomineerd door financiële insiders. En elke De raad van bestuur van het bedrijf zit vol met vrienden en collega's in de bedrijfsleven. Al zulke grote regelgevende comités hebben meer nodig buitenstaanders dan insiders die ze besturen. Bedrijfsbesturen hebben behoefte aan meer niet-bedrijfsvertegenwoordigers, vooral op hun remuneratiecommissies.
• Stokken: Het onvermogen om elitemisdaden op de juiste manier te bestraffen en af te schrikken mislukkingen zijn schokkend. Herhaaldelijk te veel banken en Bedrijven krijgen nog steeds boetes die een fractie bedragen van de totale boete winst behaald door illegaal gedrag. Leiders worden niet vastgehouden persoonlijk aansprakelijk voor grootschalige mislukkingen, of vervolgd of in de gevangenis gezet voor acties die leiden tot de dood van werknemers en bedrijf stort in. Verantwoordingsstructuren, structuren die functioneren op de langere termijn voor de elites, ook na hun vertrek, nodig hebben beter ontwikkeld te worden.
• … en Wortels: Waarschijnlijk, en er is enig bewijs ter ondersteuning Daarom moeten bonussystemen volledig worden geschrapt. Waarom mensen betalen meer doen wat ze zouden moeten doen? Maar als het wordt gehandhaafd, daar Er moet veel meer worden nagedacht over het afstemmen van prikkels op de langetermijnbelangen van de organisatie en haar bredere stakeholder baseren. Te vaak zijn dergelijke systemen kortetermijndenkend, op cijfers gebaseerd, gemakkelijk gespeeld en mede geconstrueerd door degenen die worden beoordeeld. De voornaamste voorbeelden zijn CEO-bonussen gekoppeld aan koersstijgingen, en bonusstructuren voor handelaars in de financiële wereld. Er zijn veel alternatieven die er zijn.
• Neutrale, publieke informatie: Overal, het nieuws en publiek. informatie die essentieel is voor markten, politiek, keuzes en beslissingen is overgelaten aan de krachten van de markt en dus in gevaar gebracht. De meesten denken tanks en vele zogenaamde deskundige instellingen worden gefinancierd door en te dicht bij de politieke belangen en de belangen van grote bedrijven. Nieuws en publiek rapporten staan vol met verborgen, niet-neutraal bronmateriaal. Top legaal informatie is slechts voor weinigen beschikbaar. Er moeten er een paar zijn publieke reflectie hierover en een engagement voor publieke financiering nieuwsbronnen, juridisch advies en gedetailleerd beleidsonderzoek informatie.
• Vergeet sociale mobiliteit, het is ongelijkheid stom! Al tientallen jaren lang. Politici van alle kanten hebben de ongelijkheid en de marktkrachten gerechtvaardigd op basis van het feit dat sociale mobiliteit de zaken eerlijk maakt. Maar zulke beleid, vooral rond onderwijs en welzijnssteun, heeft plaatsgevonden duidelijk mislukt. Zolang extreme ongelijkheid wordt gesanctioneerd Gezien de huidige situatie zal het mobiliteitsbeleid alleen altijd falen (iets wat New Labour nooit is gelukt). Nog drastischer actie moet worden overwogen, inclusief een terugkeer naar een actief begrotingsbeleid beleid op alles, van een hoger belastingtarief tot eigendom van onroerend goed en successierechten. Particuliere scholen en particuliere gezondheidszorg aanbieders mogen geen liefdadigheidsstatus hebben. Het loon kan worden beperkt, zoals zowel voor topvoetballers en CEO's als voor investeringen bankiers.
• Meer markten zijn niet het enige antwoord: publiek bezit Bedrijven, instellingen en bureaucratieën hebben veel tekortkomingen, maar dat geldt ook voor particuliere. Bepaalde diensten werken kennelijk beter meer gebundeld en kosteneffectiever in publieke handen. Veel stroom marktsectoren efficiënter zouden opereren en meer zouden zijn sociaal nuttig met grotere publieke interventie. Dit gaat niet over het toevoegen van boeken over nieuwe regelgeving of het kiezen van winnaars, het gaat over het stellen van duidelijke regels en grenzen. Momenteel de financiële markt, huizenmarkt en veel nutsmarkten zijn erg gebrekkig en uitbuitend. Regeringen hoeven ze niet te besturen maar ze kunnen wetten maken en reguleren om deze markten beter te sturen.
• Cultuur en ethiek zijn slechte mechanismen: vaak elites geconfronteerd met een mislukking, oplossingen voorstellen rond ‘het veranderen van de cultuur’ of nieuwe ethische codes. Daar hebben ze allerlei zinnetjes voor zoals maatschappelijk verantwoord ondernemen of aandeelhoudersactivisme. Ze zijn gewoon een andere manier om te zeggen dat elites kunnen reguleren zich. Ze kunnen het bewustzijn vergroten en klein veranderen dingen in de marge, maar in wezen zijn ze behoorlijk nutteloos, vooral als ze geen verschil maken voor de evaluatie of het loon van elites.
• Hervorm de intermediaire beroepen: het is tijd dat intermediaire beroepen zoals public affairs-lobbyisten en accountants en bepaalde delen van de advocatuur werden onderworpen aan brede publieke onderzoeken. Hun rol bij het faciliteren van corruptie praktijken en de besmetting ervan op politiek en economisch gebied processen zijn endemisch geworden. Zij vormen het hart van de elite macht en ongelijkheid.
• Ideeën en innovatie: ik weet niet zeker hoe we het opnieuw kunnen doen het aantal leiders vergroten met verbeeldingskracht, expertise en visie, hoewel er steeds meer toetsgebaseerd onderwijs wordt geschrapt systeem (voor leerlingen en personeel), zoals goed presterende landen dat willen Finland dat wel zou doen, zou een positieve stap zijn. Veto tegen PISA deelname zou ook verbetering brengen. Dat geldt ook voor veel van de voorgestelde punten hierboven. Creativiteit en nieuwe benaderingen zijn nodig tijd, verzorging en experimenteren. Het hervormen van de Stokken en Wortelregimes, de vormen van checks and balances, enz. zouden dat allemaal zijn moedig deze aan.

Er zijn nog tal van andere manieren. Leiderschap hoeft niet zo te zijn eenzaam, rijk, smerig, bruut en kort. Het kan op bescheiden wijze worden aangesloten betaald, aardig, beschaafd en lang. En dat zou behoorlijk gunstig zijn alle anderen ook.

--

The-fourth-turning-is-er-al