Biografische keerpunten
EEN. Tom Jones.
Een biografie is vaak een verhaal van verandering. In deze biografie gaan de veranderingen van de hoofdpersoon en het leven om hem heen hand in hand.
Deze biografie -- van Gwen Russell over het leven van Thomas Jones Woodward -- begint met een flash-forward; de jaarlijkse Brit award in 1998 “waar Robbie Williams het publiek in zijn handen had, maar waar een andere stem begon te zingen; Tom Jones had het weer gedaan, vijfendertig jaar ouder dan Williams.”
Afgezien van deze scène volgt de biografie een chronologische (en geografische) volgorde vanaf 44 Laura Street in Pontyridd in het zuiden van Wales. Het was onmogelijk dat zijn ouders zijn succesvolle carrière hadden kunnen voorzien, "wat hem te wachten stond". Het was een zwaar leven in het gebied en van de tijd. De achtergrond van zijn ouders wordt geschetst en hun affiniteit met optreden in lokale clubs. Een waardevolle ervaring voor Thomas Jones Woodward, maar twee andere dingen waren van grote invloed op zijn toekomst (Linda en Tuberculose).
Al snel wordt duidelijk dat hij op het juiste moment en op de juiste plaats lijkt te zijn geboren; Groot-Brittannië was aan het veranderen en muziek (en amusement) die Tom Jones bood, was zowel de drijfveer voor deze verandering als voor de verandering van de tijd. “De veranderende aard van de tijd had voor hem gemaakt kunnen zijn. Nu waren vrouwen blij om seks te hebben buiten de grenzen van het huwelijk en dus ook…” idool.
Een beschrijving van zijn relatie met Elvis Presley volgt wanneer de eerste contouren van zijn roem tot rust komen, deze relatie gaat door tot het einde van het boek en verklaart de verschillen tussen beide sterren; Elvis kon zijn roem niet echt aan, terwijl Tom Jones één persoon achter zich had die vastbesloten was dat zijn succes hem niet naar het hoofd zou stijgen. Dit eerste deel van zijn succes wordt beheerd door Gordon Mills.
Zijn Welsh wordt niet vaak genoemd in het verhaal. Pas aan het einde van het boek schrijft de biograaf over een uitdrukking uit het Welsh die Tom na elk optreden gebruikt. Er wordt niets gezegd over een mogelijke invloed van zijn Welshe accent.
De rol van zijn vrouw Linda is gedetailleerd maar oppervlakkig gezien speelde ze letterlijk een rol op de achtergrond. Pas nadat Toms affaire met Mary Wilson uit de hand loopt, opent ze zich in het boek; "Haal die koe hier weg." Miss World volgt later... en het verhaal van een affaire die echt te ver was gegaan, of was het opzet...? Het is een tijd, tot in de jaren tachtig, waarin zijn populariteit enorm stijgt. Veel details volgen bijvoorbeeld een 'conflict' met prins Philip.
Dan is er nog een verandering, hoewel niet uitgewerkt maar relevant voor het verhaal in de context van de tijd: punk begint te bloeien en de meer traditionele zang wordt gedegradeerd. Heel interessant is om te lezen wie hem door deze periode loodst. Er volgt een retroperiode waarin ook collega's als McCartney en Jagger het moeilijk hebben. Dan begint na "Full Monthy" de tijd zijn sporen na te laten (wat plastische chirurgie helpt) en vinden er geleidelijk nieuwe veranderingen plaats. Maar Tom Jones wil niet stoppen. Het voorlaatste hoofdstuk heet 'de peetvader van de rock'. Waar hij een concert geeft in zijn geboortestad. "Zijn moeder zou het geweldig hebben gevonden." Het is het hoofdstuk – ook van zijn leven – van introspectie. Er worden enkele geheimen onthuld van zijn langdurige succes, opnieuw in tegenstelling tot dat van The King.
En dan het laatste hoofdstuk: Sta op, want vanaf nu is het mijnheer. Anderen gingen hem voor (Mick Jagger, McCartney, Elton John…) maar die worden niet genoemd in het verhaal. Een zeer interessante biografie en een zeer interessant persoon. Voor degenen die op zoek zijn naar een les, hoe je succesvol kunt worden: luister naar de mensen om je heen, maar laat ze het niet overnemen, want dat is wat ik denk dat Tom deed.
TWEE. Kennedy.
Een vraag bij het managen van je carrière is: plan ik alles van tevoren, heb ik een missie of... laat ik mijn opties open voor een gelegenheid om langs te komen?
Er zijn veel voorbeelden van beide gevallen. Maar wat deed het voor John F. Kennedy? Hoe is hij de politiek ingegaan?
"Van journalistiek naar politiek", is een visie op het onderwerp, geschreven in de biografie over Kennedy door Francisco-Luis Cardona Castro, een Spaanse historicus.
Kennedy was zijn carrière in de journalistiek begonnen en had een proefschrift geschreven over de verzoening van München en een boek met de titel 'Why England Slept'. Zijn journalistieke carrière was gericht op de politiek. Daar begon het…
"Hij legde zijn vrienden uit", schrijft Francisco-Luis, "dat de journalisten zich een te passieve rol realiseerden en dat zijn geest daar niet klaar voor was." Dus nam hij ontslag als journalist.
Dit is duidelijk een visie op de journalistiek en deze matchen met wat hij denkt dat zijn rol in het leven (zijn missie) zou moeten zijn.
Hij wilde niet terugkeren naar het academische leven om professor te worden die hem ook niet aantrok. “Dus stortte hij zich in de politiek, met zijn dynamische en jonge karakter. Er zijn veel anekdotes geschreven over deze stap, maar blijkbaar heeft de invloed van zijn vader een doorslaggevende rol gespeeld in deze beslissing.” Natuurlijk veranderde de dood van zijn broer veel, zo niet alles, omdat Joe de natuurlijke kandidaat zou zijn om de politiek in te gaan. Wat zou er met de carrière van John zijn gebeurd als Joe niet zou zijn gestorven?
"Hoewel het besluit niet gemakkelijk was, was het eenmaal genomen doorslaggevend."
In een andere biografie over het leven van Kennedy, die van Andre Kaspi, is de uitleg uitgebreider:
“Kort na het herstel van zijn wonden in 1945, had hij zaken kunnen leiden, verleidt hem. Maar eerlijk gezegd interesseerden zaken, industrie en bankieren hem niet echt. In tegenstelling tot zijn vader bezat hij voor die bezigheden geen talent. De journalistiek trok hem echter wel... William R. Hearst nodigt hem uit om de journalistiek in te gaan en zo wordt hij verslaggever.” Op dit gebied voelt hij zich zelfverzekerd vanwege eerdere ervaring en "alles laat toe te geloven dat Kennedy zou hebben gezegevierd in de journalistiek." Maar waarom zou hij wetgeving indienen?
Volgens Kaspi zijn hier twee interpretaties over:
De eerste, de romantische versus is dat zijn vader hem de politiek in stuurt, nadat hij officieel heeft verklaard dat "hij na de dood van zijn broer de verantwoordelijkheid moet nemen om voor het congres te presenteren." John wilde niet omdat hij dacht dat hij er niet toe in staat was, maar 'hij zei dat het zijn taak of verplichting was'. Als ik zou zijn gestorven, zou Bobby zich kandidaat stellen, beweerde John. "Deze interpretatie toont een tragisch tintje aan de geschiedenis van de Kennedy's."
De tweede verklaring is veel realistischer: "... een van de zetels van de vertegenwoordiger van Boston stond op het punt vrij te komen." Het kwam overeen met een electoraat van arme arbeiders die in de haven werkten en door intellectuelen, industriëlen en enkele oude families. Het te vertegenwoordigen district werd bevolkt door Ieren, Italianen en tal van andere immigranten van verschillende afkomst, "oude Amerikanen", en in feite veel katholieken ... John besluit natuurlijk zijn geluk te beproeven, niet zozeer om de plaats van zijn broer in te nemen, maar hij is aangetrokken door het avontuur en hij acht zichzelf in staat om te zegevieren ondanks de duidelijke moeilijkheden. Het heeft geen zin, schrijft Kaspi om naar zijn motief te kijken voor een ideologische referentie. Hij draagt het insigne van een democraat zoals het past bij het kleinkind van Ierse immigranten en kandidaat van het elfde district van Boston.
Biografieën hebben deze beslissende momenten waarop de loop van de gebeurtenissen het leven verandert. Denk na over je eigen biografie en waar je een beslissing hebt genomen, volg de gang van zaken die voorbij komen, greep de kans in visie van wat je mogelijk ziet.
DRIE. Paul Volcker
Een biografie van Alan Greenspan - geschreven door Bob Woodward - begint met de periode dat Volcker nog president van de Federal Reserve was. Het werpt enig licht op het veranderingsritueel bij het krijgen van een nieuwe president.
Paul Volcker werd door de democratische president Carter aangewezen om het presidentschap van de FED op zich te nemen. Dat was in 1979. Na zijn eerste termijn was president Reagan gecharmeerd van de anti-inflatoire campagne van Volcker en gunde hem in 1983 een nieuwe termijn. In 1984 begon Reagan zijn campagne voor een tweede ambtstermijn. Zijn persoonlijke assistent, James Baker, leidde de campagne. Hij was bang – gezien het strikte beleid van Volcker met renteverhogingen wanneer dat ooit nodig was – dat hogere rentetarieven niet zouden passen bij de belangrijkste boodschap die Reagan zou uitdragen: die van een beschermende vader en optimist. Hoge rentetarieven zouden deze campagne in gevaar brengen. In 1985 wordt James Baker door Reagan aangesteld als minister van Financiën. "Het was niet zo dat Baker per se een 'Marionette' wilde, hij wilde alleen een republikein.
Met die instelling beginnen de laatste drie jaar van het Volckers-voorzitterschap. Als professionele "projectmanager" zou Volcker liever aftreden dan regeren zonder een volledig mandaat. Uiteindelijk is het Volcker die zijn ontslagbrief overhandigt aan de president.
Hoewel deze setting vrij duidelijk was, was het veranderingsritueel dat helemaal niet. De president van de Fed is en was vrij om te beslissen of hij zou blijven. Maar het klimaat was veranderd. Volcker had zijn werk gedaan en stond in hoog aanzien, hij had een periode van hoge inflatie onder controle, maar de tijden veranderden. Uit de biografie blijkt echter dat een verandering niet direct geregeld is. Evenals de opdracht en het ontslag is een politiek proces.
-- december 2022
The Dailybeast, een fox-netwerkstation, bericht over het andere ontslag van Volcker, dat van de adviseur van Obama:
"Een van de meest droevige dingen over het waarschijnlijke aftreden van Paul Volcker als een van de beste economische adviseurs van president Obama, is hoe hij herinnerd zal worden. Hij zal niet alleen de Fed-voorzitter zijn die tientallen jaren eerder een nationale dienst vervulde door het economische kwaad dat bekend staat als inflatie te verslaan, maar de bureaucraat die hielp bij het opstellen van een ingewikkelde financiële "hervormingswet" die weinig heeft gedaan aan de hervorming van activiteiten die ervoor zorgden de financiële ineenstorting van 2008." (bron: https://www.thedailybeast.com/paul-volckers-resignation-volcker-rule-is-a-sad-end-to-a-brilliant-career? , Charlie Gasparino, 2017.)
Reacties