Lieg nooit tegen een idioot (Alicia Luna)

Een boek van Alicia Luna. Er is geen vertaling van dit boekje, want ik denk niet dat het publiek uitgebreid is, maar toch is voor de specialist de inhoud erg aantrekkelijk. De specialist of iedereen die op een bepaalde manier meer wil weten van spelen, van poker (of zelfs beleggen) of van schrijven van boeken of filmscripts. En zich afvraagt wat hier de samenhang tussen kan zijn. Zelf weet ik weinig van poker dus veel termen ken ik niet, zoals het calling station of loose. Maar toch vroeg ik me deze laatste vraag af.

Het centrale idee van het boek is dat het pokerspel veel te bieden heeft voor schrijvers, je moet dan denken aan het eerste waar het bij poker of bij elk ander spel omgaat is "de hand" die je krijgt, de eerste kaarten. Hoe zijn die? Geven die vertrouwen om te spelen om speel je enkel wanneer je goede kaarten hebt? In die analogie vertelt de schrijfster dat een schrijver in feite iemand is die met welke kaarten dan ook, een verhaal weet te maken, hoe insignificant de uitgangssituatie lijkt. Trek dit idee door naar andere beroepen of activiteiten en dan probeer je er altijd iets van te maken. Je geeft het niet op.

Een andere les is dat het pokerspel je leert om na te denken wie te tegenspelers zijn, of bij het schrijven waaruit je publiek kan bestaan. Die psychologische typering leek mij het meest interessant. zo bij de opening (introductie) stelt ze dat er twee type pokerspelers zijn: de categorie calling station, iemand die alles of veel callt versus de type tight, iemand die zelden verhoogt en weinig callt.
In het onderdeel - zeg me hoe je speelt en ik weet hoe je schrijft, gaat ze verder in op de type spelers. Zo is er de Loose: iemand die niet nadenkt en altijd speelt onafhankelijk van de kaarten die hij heeft. Calling station is dus een speler die als motto heeft, wie niet waagt wie niet wint. Het is ook een speler die bijna nooit bluft. Bij dit voorbeeld gaat ze in op het echte leven, en komt met een speltheoretisch voorbeeld (een winkeleigenaar pest de concurrent weg door lage prijzen te stellen).
Conservatief is iemand die weinig inzet toont en passief speelt totdat deze een goede hand heeft en dan de emoties losbarsten. En omdat iedere professional deze dan al herkend heeft, toch verliest.
De maniak speelt zo agressief dat hij de ander wil intimideren. De beste verdediging hiertegen is om geduld te hebben en toe te slaan wanneer de maniak niet goed oplet. Wederom komt de schrijfster hier met een voorbeeld van het filmscript van Jaws; er zijn drie personages die de haai willen vagen, maar welk personage - vraagt ze - is de maniak?
De Alfa Man bestaat ook, hij is de koning van het spel en neemt de beslissingen en wanneer deze verliest op zoek gaat naar revanche. De Haai bestaat ook (als personage moet je dan denken aan the silence of the lambs), maar ook de Verstandige en de Lost, iemand die al snel veel geld verliest. Hij lijkt op de loose (veel vragen en meegaan) en de Gambler, iemand die echt van het spel houdt. De Tilt, als laatste, is iemand die zijn emoties verliest.

Dit onderdeel is niet alleen handig bij poker dan wel bij het schrijven, maar ook bij een professie als beleggen. Geldt daar niet vooral dat je moet weten wie je tegenspeler is, de handelaar die koopt wanneer jij verkoopt?

Het boek gaat veel verder, maar voor mij was dit wat me het meeste aansprak. Een belangrijk punt waar beide werelden elkaar overlappen is nog die van de spanningsboog. De spanning van het spel, en de spanning bij het schrijven, of beter gezegd het opwekken van de spanning zodat de lezer blijft doorlezen.

--
2017/03/miss-pokerface