"Het is niet veel meer"

Hoe gaan we om met ouder worden, en vooral met ouderen die hun (belangrijkste) capaciteiten beginnen te verliezen?

...

Beste, 

Ik heb nog lang nagedacht over jouw opmerking, "het is niet veel meer." 

En nee, op een bepaalde manier zou je dat kunnen vinden. Ze zegt niet veel meer, ze is snel moe en ze reageert nog heel eenvoudig of primair.

Zelf moest ik opeens denken hoe onze relatie met haar is, en hoe verschillend die is voor onze alle drie. Bij de een begint ze geïrriteerd te raken wanneer ze op bezoek komt, ze reageert vaak boos en bot, maar dat kan ik wel begrijpen vanuit wat er in het verleden is gebeurd. Los dat ze zelf niet altijd een lieverdje is geweest, zie ik of denk ik nu te zien dat ze genoeg heeft van rake streken. En dat terwijl ze nauwelijks nog bewustzijn over heeft. Dus van het kleine stukje wat ze over heeft weet ze nog heel goed wat ze wil en niet wil, en kan ze dat duidelijk maken.

Bij jou is de relatie weer anders. Want je zegt dat het niet veel meer is, dat ze niet veel meer zegt, maar misschien heeft ze jou ook niet veel meer te vertellen. Ik vraag me af of dat vroeger anders is geweest. Jij hebt haar altijd gezien en behandeld als iemand die dingen voor je regelde en oploste en heel diepgaand contact is er nooit geweest. Je was al vroeg uit huis en bent je eigen gang gegaan.

Zelf heb ik misschien ook niet heel diepgaand contact gehad, maar er is toch wel altijd een band

geweest tussen ons. Een soort van wederzijds begrip of respect. Met alle kritiek die ik op haar heb gehad en heb geuit, weet ze denk ik van mij dat achter de kritiek en opmerkingen ik er toch altijd wel voor haar geweest ben, zoals zij er voor mij ook altijd was. Misschien niet op de manier die je verwacht en hoopt op die leeftijd, maar ze was er wel.

...