Stage lopen bij de coach (3)
Wat is dat toch met groepen?
Volgens de motivatietheorie van McClelland, is affiliatie een van de menselijke motivatoren. De wens om ergens bij te horen. Ik merk dat ik dat zelf ook voelde, toen ik me hier intuitief bij aansloot. Het idee dat je deel wordt of uitmaakt van een groter geheel en samenwerkt met anderen. Samenwerken kan wanneer je doelen overeenkomen. Alleen dan zijn de verschillen te overbruggen.
Zelf ben ik dit coachingstraject begonnen uit nieuwsgierigheid. Je schrijft niet zomaar een boek, en een van de eerste intake-vragen om het zo maar te noemen was dan ook, ben je positief gestemd over coaching. Dat was de vraag om te zien of er iets van synergie of een gezamenlijke basis was voor iets als co-creatie. Zelf voel ik altijd snel dingen aan, en ook hier in het gesprek, maar ook bij het kijken wat voor een omgeving ik zou komen, merkte ik dat er wel verschillen waren tussen ons. [Inmiddels ben ik aardig gevorderd met mijn project over coaching en nog voor het einde voel ik al dat ik het einde in zicht ga krijgen.]
Nog even terug hoe ik hier kwam, dat begon met het profiel van de belegger, ik merkte dat vele beleggers daar helemaal niet geïnteresseerd in zijn, die willen geld verdienen, maakt niet uit hoe. Dus sluiten ze zich aan bij nieuwsbrieven en andere partijen die iets inhoudelijks doen. Voor mij ging het veel meer om de menselijke kant, wat voor een figuur is Buffett nu precies, OF Simons of onze eigen Jaap of Rolf (of zelfs Willem).
En daar kreeg ik zicht op. Toen ben ik me tussen economen gaan begeven en gek genoeg stond men daar wel open voor interviews en dit soort meer persoonlijk onderzoek. De vraag was heel simpel: welk risico neemt de econoom zelf. Maar ook daar merkte ik dat onze doelen niet geheel overeenstemden. Voor mooi-weer verhalen waren de economen wel in, maar een echt scherp beeld schetsen van wat de econoom nu zo eigen maakt, ...Nee. Dat ging te ver. Met een van de economen heb ik nog steeds contact en doe ik nu het project over Filosofen. Het zelfde idee. Wat doet de filosoof in de economie. Wat heeft de wereld gehad aan iemand als Sartre, en ontbreekt het in onze tijd nu aan filosofen of hebben we er juist te veel?
Die vraag moet ik nog beantwoorden voor coaches en dat doe ik door zowel naar de vraag als het aanbod van coaches te kijken. Deel een gaat over het aanbod, welke soorten coaches zijn er en wet bieden ze [deel twee zou eigen lijk kunnen gaan over de coachee. na het lezen van het boek over coach, Bill campbell die zegt, je moet wel getrained willen worden wil het effect hebben. Je moet er open voor staan. wat zoekt een coachee, zou je je kunnen afvragen. En helpt die training als je al dat coachingswerk aggregeert op macroniveau. wat verandert er dan voor de economie?]
Maar zo kwam ik hier dus stage te lopen.
En zo kwam ik ook tot het besef, tot een deja-vu, dat dit toch niet mijn wereld is. Mijn wereld ligt niet bij Human Resources, maar bij "de business." wat wil die, wat doet een bedrijf of wat doet de economie?
Ik voel me steeds meer als macro-econoom die op hoog niveau zaken wil samenvatten of aggregeren. Wat is de emotie in onze economie? Bij beleggen gaat het om twee zaken: angst en hebzucht. Maar bij de economie begint het bij onzekerheid, maar ook gaat het om vertrouwen, zelfvertrouwen op microniveau, en over waardering.
Maar ik begon over motivatie, en ergens bijhoren. Affiliatie als motivator. En ik vole teveel afstand tussen de coach en wat ik zelf wil en ben. Ik denk dat mensenkennis belangrijk is in de wereld, maar het risico bij coaching zie ik dat het enkel maar over gevoel gaat en vooral ben ik bang dat hun veranderingsmodel niet overeen komt met mijn eigen visie.
Ik denk dat veranderingen niet zo eenvoudig en diep gaan. Mensen die naar een coach gaan doen dat omdat ze stress hebben in hun leven. Dat is de gezamelijke noemer, van burn-out, relatieproblemen, rendement op het werk, maar ook (zich) gewoon ondergewaardeerd voelen en dan kan een coachingsgesprek helpen om te zien of je iets anders moet doen.
Ik kijk vooral daar na. De Human Capital theorie zegt dat je investeringen zo vroeg mogelijk in je leven moet doen, dan hebben ze het grootste effect. Maar hoe later in je leven, hoe moeilijker het wordt om nog opnieuw te beginnen. Dat is gewoon economie 101. En de coachingsindustrie (die net als om huisdieren een hele industrie opbouwt, rond de emotie van het hebben van een huisdier) blaast alles op, maakt de coach een mythische figuur en de positieve psychologie gaat erook van uit dat je alles moet kunnen, als je maar wil.
Terwijl de economie omgeven is door inherente onzekerheid, is de coach als professional toch wel oevrtuigd dat hij veranderingen kan bewerkstelligen. hier zit de valkuil. Wat waar haalt die de zekerheid vandaan? En als het niet gewerkt heeft dan komt dat altijd omdat je niet genoeg wilde, of inzet hebt getoond...
Maar dit wordt een heel verhaal. Mijn intuitie zegt dat ik hier mee moet stoppen. Ik heb dit project met plezier gedaan en heb het belang van emoties gezien, maar wil me nu blijven richten op de economie als geheel, en daar spelen emoties zeker een rol. hoe komt het dat er zoveel burn-out (specifiek) of stress in eht algemeen is? Een ontologische coach had het over wrok in de samenleving.
Dat soort vragen lijken me interessant om verder uit te zoeken. Maar de brug tussen dit en microcoaching op indivuduel niveau is voormij onoverbrugbaar. Ik zie teveel afstand tussen ons. dat betekent niet dat ik ze geen warm hart toedraag. Ik zou graag betrokken blijven op een afstand...
[maar of dat wederzijds is, vraag ik me af, ik denk dat ik dan mijn emoties niet kan verbergen dat ik het toch niks vind, welk emotie dat precies is, minachting, of arrogantie. Op zich weer iets om verder te onderzoeken. Emoties zijn sterke boodschappers. Dat is zeker zo. Probeer ze snel onder woorden te brengen. Dat is en blijft belangrijk.]
...
Reacties