Asterix en de Romeinen

De afgelopen vier jaar heb ik de zorgwereld beter leren kennen, en toevallig moest ik vanochtend denken aan Asterix en de romeinen.

Ik heb een organisatie leren kennen die in de lijn van tijdgeest, gaat fuseren met een andere zorgonderneming, want schaal en efficiency zijn nog steeds de grote gangmakers in deze economische wereld. 

Ik ken de ene organisatie, maar toevallig ken ik ook iemand van de andere organisatie en die heeft te maken met een burn'out. Dat bijproduct van deze schaalvergroting. Het is nog niet zo erg als bij Orange in Frankrijk waar werknemers wanhopig tot zelfmoord opschuiven, mar de spanning is om te voelen. Er zijn zieken, mensen nemen ontslag en gaan dan maar een stapje terug in hun carriere, maar zonder die tomeloze ambitie die meer kapot maakt dan je lief is.

Ook heb ik een klein eiland binnen die grote organisatie gezien, de afgelopen vier jaar, en dn ben ik om vele redenen erg blij en tevreden mee. Attentie en aandacht voor mensen kan een wreld van verschil maken. En zorg verlenen is denk ik gewoon nog een roeping in veel gevallen, natuurlijk zijn er die die geen ander werk konden krijgen of het doen voor brood op de plank, maar werken in de zorg en dus werken met mensen kan zoveel bieden een dynamiek en emotie in je leven, dat geld best wel op de tweede plaats kan komen. Daar maken de manager misschien wel misbruik van.

Maar e.e.a. overdenkend zag ik die kleine afdeling en de mensen die er werken waar je met de een wat meer een band op bouwt dan met de ander, maar een ieder met toch een zorgtaak en die ook voor de ene klant of patient beter uitvalt dan voor de andere. We zijn als mens allemaal anders, en de een kan beter met deze en de andere beter met die persoon omgaan.

We blijven mensen. Maar ik heb in zo´n kleine afdeling, ook een soort Gallie ontdekt. Een bolwerk van een cultuur die zich staande probeert te houden in dat grotere geheel dat geleid wordt door manages en bestuurders die allemaal bestuurskunde of een MBA achter hun naam hebben. Mensen die hoog opgeleid zijn, en knopen kunnen doorhakken. Of soms ook niet. Maar managers die voor efficiency gaan en schaalbaarheid, en die een reisje naar een ziekenhuis gaan vervangen door een thuisoplossing die "even goed moet werken," zonder dat daar echt evidence voor is, of zonder dat ze de echte impicaties kennen. HEt interesseert ze gewoon niet. Net als bij de financiele dienstverlener, die niet wil dat er een vreemde eend in de bijt is van een bedrijfsrekening in het buiteland in de NEderlandse (centrale) organisatie, wil dit bedrijf geen uitzonderingen, want die kosten geld.

Maar ik denk dat het mogelijk is dat het kleine eiland zich kan wapenen tegen de grotere dienst. Zie het las de Galliers tegen de romeinen.

Als de manager zegt dat je vandaag naar een afdeling moet gaan waar de klanten je niet kennen en waar je eigen patienten voor moet achterlaten, dan kan je NEE zeggen. Maar de meeste willen dat natuurlijk niet. Dit is een spel van geven en nemen, en zeker niet eenvoudig.

Maar de echte zorg die gebeurt op de kleine eilandje. En ik moet erkennen dat ik vroeger ook wel vanuit de centrale dacht. MIsschien heb ik zelf ook wel te weinig echt met klanten gewerkt.

Dat is een van de dingen die ik de afgelopen jaren gezien heb...

Asterix en de Romeinen kan dienen als een denkkader. Asterix het team, de romeinen als de centrale organisatie. Uiteindelijk hebben de romeinen ons veel gebracht aan cultuur. Maar iedereen weet ook dat de romeinen failliet zijn gegaan.