Nobelprijs economie voor Claudia Goldin

Claudia Goldin ontvangt dit jaar de Nobelprijs voor economie: "for having advanced our understanding of women’s labour market outcomes" (https://www.nobelprize.org/prizes/economic-sciences/2023/summary/)

Ze is economisch historicus en dat is een professie die niet altijd goed valt bij alle economen. Geschiedenis als ook gender krijgt bij deze Nobelprijs dus extra aandacht.

Je zou haar kunnen zien als de vrouwelijke Piketty, want ze gebruikt en onderzocht ook heel veel historische data. Hun werkaanpak toont overeenkomsten. En Piketty focust zich op ongelijkheid, maar Goldin zoekt ze de niche, vrouw-en-ongelijkheid op.

Zij is de eerste vrouw die de prijs solo won en de derde vrouw ooit die de Nobelprijs voor economie ontving.

... Claudia Goldin was de eerste vrouw die een vaste aanstelling kreeg bij de afdeling economie van Harvard. Ze doet al ruim dertig jaar onderzoek naar vrouwen op de arbeidsmarkt en loonverschillen tussen mannen en vrouwen. (Wikipedia)

En ze is ook pas de derde vrouw die de Nobelprijs voor Economie wint, na Elinor Ostrom in 2009 en Esther Duflo in 2019.  (bron: https://www.eur.nl/nieuws/anne-boring-over-2023-nobelprijswinnaar-claudia-goldin)

... Van (een van haar boeken),  Career and Family: Women’s Century-Long Journey toward Equity, en Greedy Work, is een recensie te vinden bij het IMF:

"De afgelopen eeuw hebben vrouwen in de Verenigde Staten buitengewone vooruitgang geboekt op de arbeidsmarkt, betoogt Harvard-econoom Claudia Goldin in Career & Family. De meesten hoeven niet langer te kiezen tussen het krijgen van een kind of een baan. De inschrijvings- en afstudeercijfers van vrouwen aan universiteiten zijn hoger dan die van mannen. En langzaam maar zeker zijn de kansen voldoende uitgebreid om veel vrouwen niet alleen de mogelijkheid te bieden op een baan, maar ook op een carrière.

Goldin brengt nauwgezet de benadering van vrouwelijke universiteitsstudenten in de 20e eeuw in kaart met betrekking tot werk en gezin, gegeven de beperkingen van elk decennium. Een vrouw die in 1910 afstudeerde, moest kiezen tussen een gezin en een carrière. In de jaren twintig en dertig werkten veel vrouwen daarentegen tegen betaling voordat ze kinderen kregen. De trend sloeg om in de jaren vijftig toen de huwelijksleeftijd daalde en vrouwen eerder met hun gezin begonnen, om later – als ze dat konden – later een baan te krijgen. De brede acceptatie van de anticonceptiepil veranderde alles, zodat veel vrouwen in de jaren zeventig eerst voor een carrière kozen, soms ten koste van hun gezin. Maar in de jaren tachtig en negentig streefden vrouwen tegelijkertijd naar een carrière en een gezin.

Laat u echter niet misleiden: de vooruitgang betekent niet dat we ook maar in de buurt van economische gelijkheid of gendergelijkheid zijn. Neem de gapende loonkloof tussen mannen en vrouwen – en dan bedoel ik gapen in elke betekenis van het woord. Het inkomen van vrouwen in de Verenigde Staten ligt al 25 jaar ergens tussen de 77 en 82 cent voor elke dollar die een man verdient. (En dat cijfer maskeert hoeveel erger het is voor gekleurde vrouwen.) Om de loonkloof alleen maar te baseren op gendervooroordelen of seksisme of de ogenschijnlijk ondermaatse onderhandelingsvaardigheden van vrouwen – of hun schijnbare voorliefde voor lager-betaalde rollen – mist het punt volledig. , suggereert Goldin. Dat komt omdat juist de structuur van het werk de kern van het probleem vormt.

Werk, zegt Goldin, is hebzuchtig. Het vergt tijd van medewerkers, en hoe meer tijd ze te besteden hebben, hoe meer ze beloond zullen worden. In een wereld van vraag en aanbod betalen bedrijven meer voor medewerkers die bereid en in staat zijn om eindeloze uren te werken en die alles laten vallen voor een deadline. Maar de tijd is, zoals we weten, eindig. En niets illustreert dat zo krachtig als wanneer een kind in beeld komt. Plotseling is er weer een druk op de tijd van een werknemer die niet kan worden genegeerd. (Probeer een telefoontje van de schoolverpleegkundige te negeren en kijk waar dat je brengt.) 

Bedrijven betalen meer voor medewerkers die bereid en in staat zijn om eindeloze uren te werken.

Dus, wat moet er gedaan worden? Eén oplossing is om te kijken naar sectoren waarin professionals elkaar gemakkelijk kunnen vervangen. Hier wijst Goldin naar apothekers, die erachter zijn gekomen dat consumenten hun recepten niet elke maand door dezelfde persoon hoeven te laten invullen. Maar apothekers vormen een uitzondering; andere witteboorden beroepen zoals de advocatuur of het bankwezen zijn er nog niet. Klanten verwachten nog steeds dat ‘hun man’ de telefoon opneemt als ze bellen.

De vooruitgang die we hebben geboekt wordt belemmerd door hebzucht, betoogt Goldin. Helaas is datgene waar we het meest naar verlangen het enige waar we niet meer van kunnen maken: tijd."

(Bron: Maart 2022, FRANCESCA DONNER, an executive editor at Quartz focusing on the future of work, women, and gender, https://www.imf.org/en/Publications/fandd/issues/2022/03/book-review-greedy-work-donner)