Dwars door Amerika (Huib Maaskant)
Wanneer je zelf niet reist kan je altijd de verhalen van anderen lezen. Of reisverhalen kunnen je aansporen om zelf (weer) eens te gaan reizen. Ik ben zelf niet echt gek op reisverhalen, maar ik merk zelf wel dat ik minder zin heb om zelf te reizen. Waarom anderen dan die drive hebben interesseert me wel.
Het laatste echte reisverhaal dat ik las was de nachttrein naar Lissabon, niet echt het typische genre, maar wel een zoektocht in een andere omgeving dan thuis. Reizen is weg van thuis.
De auteur van Dwars door Amerika zegt daar ook iets over. Ik luisterde naar het boek, en moet bekennen dat het me niet echt intrigeerde. Huib Maaskant ging in zijn eentje "Dwars door Amerika," en schreef er een boek over. De verhalen die hij vertelt zijn wel grappig, maar brachten bij mij geen echte emotie los. Hij vertelt over zijn vele AirBnB "avonturen" over andere ontmoetingen en dan gewoon over de reis zelf, de natuur, Amerika en over zijn planning (ik moest nog duizend kilometer, dus ik besloot om het voor gezien te houden...) gedurende de tocht. Het is zeker niet een filosofisch verhaal al refereert hij aan zijn eigen idool, Zen and Motorcycle Maintenance.
Dat het verhaal me niet echt aansprak kwam denk ik door zijn gekozen vehikel: een motor. Daar heb ik weinig mee, maar de motor zorgt ook voor een wat geïsoleerde reis. Hoe het is op de motor weten natuurlijk alleen andere motorrijders, maar de ontmoetingen van een (eenzame) motorrijder zijn anders dan die van een lifter (hitch-hiker). Met de duim, zou het een hele andere tocht en ander verhaal zijn geworden. Of dat van de wandelaar, er is zo'n figuur die aan het begin van de reis ik meen zes maanden een trail volgt. Dat verhaal zou ik wel willen lezen. Wandelen is meer mijn ding. Wandelen en filosofie.
Later pas, zag ik dat er een fotoboek gemaakt was van de reis (the Long cut across) en dat lijkt me veel meer inspirerend. Zelf zou ik overigens minimaal Louisiana hebben uitgekozen.
In de kast staat The old Patagonian Express, van Paul Theroux. Dat wil ik nog steeds een keer lezen.
Reisverhalen trekken me, door het veranderingselement. Maaskant zelf zegt "dat hij zijn familie geen keuze liet," hij moest weg. Die drijfveer en het motief om te reizen zie je niet in het werk terug. Wel ben ik benieuwd of de auteur veranderd is. Hij vertelt over een Hollandse dame die voor Apple is gaan werken, en dus nooit meer naar Nederland terug zou kunnen. Die verandering zoek ik. Maar in Dwars door Amerika zie ik geen spoor van verandering.
...
--
2011/08/in-nederland (Cees Nooteboom)
2013/12/de-wegen-naar-santiago
Het laatste echte reisverhaal dat ik las was de nachttrein naar Lissabon, niet echt het typische genre, maar wel een zoektocht in een andere omgeving dan thuis. Reizen is weg van thuis.
De auteur van Dwars door Amerika zegt daar ook iets over. Ik luisterde naar het boek, en moet bekennen dat het me niet echt intrigeerde. Huib Maaskant ging in zijn eentje "Dwars door Amerika," en schreef er een boek over. De verhalen die hij vertelt zijn wel grappig, maar brachten bij mij geen echte emotie los. Hij vertelt over zijn vele AirBnB "avonturen" over andere ontmoetingen en dan gewoon over de reis zelf, de natuur, Amerika en over zijn planning (ik moest nog duizend kilometer, dus ik besloot om het voor gezien te houden...) gedurende de tocht. Het is zeker niet een filosofisch verhaal al refereert hij aan zijn eigen idool, Zen and Motorcycle Maintenance.
Dat het verhaal me niet echt aansprak kwam denk ik door zijn gekozen vehikel: een motor. Daar heb ik weinig mee, maar de motor zorgt ook voor een wat geïsoleerde reis. Hoe het is op de motor weten natuurlijk alleen andere motorrijders, maar de ontmoetingen van een (eenzame) motorrijder zijn anders dan die van een lifter (hitch-hiker). Met de duim, zou het een hele andere tocht en ander verhaal zijn geworden. Of dat van de wandelaar, er is zo'n figuur die aan het begin van de reis ik meen zes maanden een trail volgt. Dat verhaal zou ik wel willen lezen. Wandelen is meer mijn ding. Wandelen en filosofie.
Later pas, zag ik dat er een fotoboek gemaakt was van de reis (the Long cut across) en dat lijkt me veel meer inspirerend. Zelf zou ik overigens minimaal Louisiana hebben uitgekozen.
In de kast staat The old Patagonian Express, van Paul Theroux. Dat wil ik nog steeds een keer lezen.
Reisverhalen trekken me, door het veranderingselement. Maaskant zelf zegt "dat hij zijn familie geen keuze liet," hij moest weg. Die drijfveer en het motief om te reizen zie je niet in het werk terug. Wel ben ik benieuwd of de auteur veranderd is. Hij vertelt over een Hollandse dame die voor Apple is gaan werken, en dus nooit meer naar Nederland terug zou kunnen. Die verandering zoek ik. Maar in Dwars door Amerika zie ik geen spoor van verandering.
...
--
2011/08/in-nederland (Cees Nooteboom)
2013/12/de-wegen-naar-santiago
--
Een ander boek dat me qua samenvatting erg aansprak is Shift into a higher gear, van Delatorro McNeal II. Hij gebruikt de motor als filosofische levensmetafoor, en ziet het achter wiel als je verleden, krachtig, maar je komt er niet mee vooruit zonder je voorwiel en stuur te gebruiken. Move on. Don't live your life in Park!
Reacties