Vernietigen
Toch maar gelezen... De Spaanse versie heeft als titel Aniquilacion, dat vernietiging betekent. De oorspronkelijke Franse versie is nog mooier: anéantir.
Ja, mijn eerste indruk (link hieronder) is toch wel gebleven over dit boek. Nog voor ik het had gelezen, afgaande op de reviews van anderen in korte bewoordingen via twitter / X.
Want zo is mijn indruk, dat dit een boek van een manager is, terwijl Michel natuurlijk een leidersrol had, lange tijd. En dan opeens zijn je boeken niet meer de verbeelding van de tijdgeest, maar zijn ze het resultaat van een persoonlijke verandering. Dat kan haast ook niet anders voor zo'n schrijver, en met zijn werk.
Het verhaal is een combinatie van een provinciaalse vertelling gecombineerd met een globale - en nu niet een economische visie maar een - maatschappelijke invalshoek. De verkiezingen in Frankrijk op de achtergrond, en dan weer tegen de achtergrond van de politieke onrust en de diverse actiegroepen. Waarom dat minder interessant was dan bij zijn vorige boeken weet ik eigenlijk niet. Maar het verhaal lijkt allemaal wat te veel gekunsteld. Technologie speelt een groter rol.
Leuke ingrediënten zijn de diverse expliciete verwijzingen naar literatuur en filosofie (Nietzsche), als ook naar non-fictie, zoals de figuranten zoals Bill Gates of Greta Thurnberg. Thematisch komen er ook wel wat taboes aan de orde zoals euthanasie, zelfmoord of prostitutie. Deze laatste is vooral leuk ingekleed doordat de hoofdpersoon een behandeling van de dochter van zijn zus ontvangt. Wanneer hij dat beseft, reageert zij met: wil je de vierhonderd euro terug hebben? Maar de intellectuele of ethische discussies komen bij mij niet echt tot leven.
Schrijver is de kunst om interpretaties te kunnen opwekken en die zijn met dit boek natuurlijk op diverse manieren te maken. Maar een schrijver die de tijdgeest kan verbeelden, steekt daar bovenuit, en m.i. is dat niet meer het geval hier.
...
-- een tweetal / aantal reviews op een Franse website:
(1) Altijd cynisch, vaak bijtend, loopt Paul Raison zijn depressie door de lange ontmenselijkte gangen van het Franse Ministerie van Financiën. Zijn huwelijk ligt stil, en alleen zijn vertrouwensrelatie met de dominee lijkt hem terug te houden tot een schijn van menselijkheid. Terwijl digitale aanvallen van internationale omvang het evenwicht van de wereld bedreigen, kan de in 2022 herkozen president niet herverkozen worden na een tweede termijn. Bruno Juge, de minister van Financiën, lijkt het best geplaatst om hem op te volgen. We zijn in 2027. Welkom bij de nieuwe roman ... Misschien wel zijn meest toegankelijke boek, met een menselijker karakter dan ooit. Want achter de enscenering van de gedesillusioneerde - maar lucide - westerse bourgeoisie gaat een diepe reflectie over de menselijke conditie schuil. Hoe ouder worden, sterven en vernietiging te voorkomen? De wereld staat aan de rand van de afgrond, maar geconfronteerd met het beschavingsvacuüm weerspiegelt zich ook een existentieel niets. De leegte fascineert. Op welk eiland van mededogen moet je je toevlucht zoeken om er niet in te vallen? Familie, geloof, toewijding, spiritualiteit en liefde voor altijd. Liefde en passie. Hoe weerstand te bieden aan definitieve vernietiging? Het boek had ook "Confrontatie" kunnen heten, met "vernietiging" en het is een positiever boek dan het lijkt..
(2) “De echte reden voor euthanasie is in werkelijkheid dat we oude mensen niet meer kunnen uitstaan, we willen niet eens niet weten dat ze bestaan, daarom wij parkeren op gespecialiseerde plaatsen, uit het zicht van andere mensen. Bijna alle mensen tegenwoordig geloven dat de waarde van een mens afneemt als en naarmate zijn leeftijd toeneemt; dat het leven van een jonge een mens, en nog meer een kind, heeft veel meer waarde met mij eens zult zijn?
- Ja helemaal
"In alle vorige beschavingen," zei hij. ten slotte, wat de achting, zelfs de bewondering bepaalde die naar een man kon worden gedragen, wat het mogelijk maakte rechter van de waarde ervan was de manier waarop het tot stand was gekomen. gedroeg zich zijn hele leven; zelfs de eer burgerlijke vrijheid werd alleen in vertrouwen verleend, zoals voorlopige ; het was toen nodig, door een heel leven van eerlijkheid hoofd, verdien het. Door meer waarde te hechten aan het leven van een kind – als we geen idee hebben wat er aan de hand is worden, of hij nu intelligent of dom zal zijn, een genie, een crimineel of heilige - we ontkennen elke waarde aan onze echte acties. Onze heldhaftige of gulle daden, alles dat we erin zijn geslaagd te bereiken, onze prestaties, onze werkt, niets van dit alles heeft de laagste prijs voor de ogen van de wereld - en al heel snel hebben we niets meer te bieden eigen ogen. We nemen dus alle motivatie en zo weg zin voor het leven; dit is, heel precies, nihilisme. Verleden en heden devalueren ten voordele van worden, het reële devalueren om er een virtualiteit boven te verkiezen gelegen in een vage toekomst, dit zijn symptomen van de Het Europese nihilisme is veel doorslaggevender dan dat Nietzsche kon opvoeden - eindelijk zou het nu nodig zijn praten over westers nihilisme, zelfs nihilisme modern, ik ben er helemaal niet zeker van dat de Aziatische landen op middellange termijn worden gespaard. Is het waar dat Nietzsche het fenomeen niet kon lokaliseren, dat deed hij niet manifesteerde zich pas op grote schaal na zijn dood. Dus nee, binnen inderdaad, ik ben geen christen; Ik heb zelfs de neiging om te overwegen ontkennen dat het begon met het christendom, ook deze neiging om zich neer te leggen bij de huidige wereld ondraaglijk als het is, wachtend op een redder en een hypothetische toekomst; de erfzonde van het christendom, voor mij is het hoop. » (bron: https://www.babelio.com/livres/Houellebecq-Aneantir/1376626#!)
Reacties