Als mens kijk ik terug als professional kijk ik vooruit

 Sinds enige tijd ben ik bezig met de toekomst. Een soort van project. Expliciet met de toekomst bezig zijn ben ik eigenlijk nooit, dacht ik altijd. In grote lijnen klopt dat ook wel. Maar toch ook niet helemaal.

In de hedendaagse moderne wereld waar je het moment moet zien te (be)leven op een geestvolle manier, vraag ik me af of ik dat ook in het verleden gedaan heb. Tegenwoordig leef en werk ik wel zonder expliciet met de toekomst of het verleden bezig te zijn, behalve nu dus bij dit intermezze, het project De Toekomst.

En nu ik daar brochures over download van Business Schools, of boeken lees over life 3.0 merk ik dat ik wel degelijk met de toekomst bezig ben geweest.

Maar eerst het verleden. Als mens in ontwikkeling ben ik altijd een terugkijker geweest. Iemand die altijd zat te wroeten in het verleden. Daa zit ook qua mensenkennis de meeste kennis. Sociologie of antropologie, is gebaseerd op wat volksstammen in het verleden deden, En psychologie in feite ook. De vraag van een psycholoog is misschien wel, wat zou je willen, waar droom je van, maar vrij snel is het vervolg toch, wat belet je?

Altijd spitten in het verleden. Het boek, Het schilderij, de bank en het staatslot is daar ook een product van. En hoe meer ik dacht over het verleden, hoe meer ik vond. Dat doet denken aan het wiskundige oneindige: het houdt nergens op. Als je over je verleden denkt als ware het even getallen, dan is er een even groot verhaal te vertellen alsof het onevengetallen zouden zijn. En ook nu kom ik nog zaken tegen, waaronder dit dus: dat ik altijd met het verleden bezig was.

Maar, ... en dat is dus de andere kant, er stond altijd een professionele kijk naast. In mijn werkzame leven nog in dienst van bedrijven, had ik grof gezegd twee functies: projectleider of business architect, en beide functies zijn gericht op... de toekomst. Hoe kom je daar (functie een)? Waar willen we heen (functie twee)?

... Op het web vond ik deze foto, toepasselijk een berg: