Facebook wordt volwassen
Bedrijven worden niet volwassen. Dat zou je op het eerste gezicht zeggen. De ene generatie leiders staat op de andere komt binnen en als organisatie merk je niets van de wijziging. Of als klant. Dat is het hele idee van organiseren: de werknemer is in feite onzichtbaar. Denk maar aan het ziekenhuis. Je komt bij een specialist, die onderzoekt wat het probleem is, en vraagt je op een andere tijdstip en datum terug te komen voor een vervolg. Bij die vervolgafspraak gaat zijn vervanger met jouw case door. Je bent vrij om dan te zeggen: "ik wacht liever drie weken tot uw collega terug is," maar of dat verstandig is...
Ploegendienst is ook typisch een vorm van organiseren, waar de ene professional door de ander wordt vervangen, puur met als doel om de continuïteit te waarborgen.
Wanneer ik even niet op mijn werk ben, maar de telefoon wel kan rinkelen, merkt de centrale dit en stuur het gesprek door naar een collega. Of bij minder gesofisticeerde organisaties kan iemand anders de telefoon opnemen. De klant wil in meeste gevallen geholpen worden. Door wie maakt niet uit.
Zo kan men rustig op vakantie gaan en het leven in het bedrijf gaat gewoon door.
De hele robotisering heeft er ook mee te maken dat mensen teveel prominent aanwezig denken te zijn, terwijl ze gewoon door iemand anders kunnen worden vervangen. Het summum van een kapitalistische organisatie is misschien wel dat deze altijd werkt, 24 uur per dag.
Of dit meer of minder waar is of wordt, doet niets af aan de essentie. De cultuur van een organisatie staat los van de mensen die deze bevolken. Met het verdwijnen van de ene, komt er iemand anders en over tien jaar bestaat het bedrijf, maar dan met een gerenoveerde set van professionals. Organisaties worden in die zin bijna niet ouder. Een goed voorbeeld hiervan is misschien wel het recente optreden van Jan Timmer, die man van Philips. Met die titel verklapt hij precies het probleem: niemand kent Jan Timmer nog, terwijl Philips rustig doorleeft in de samenleving.
Toch hebben organisaties te maken met groeiproblemen. Ze groeien of krimpen in. Daarin lijkt een organisatie op een mens. Die groeit ook. Maar waar een mens volwassen wordt, blijft de organisatie altijd jong. Zo jong als mogelijk.
Maar hoe zit het dan met de start, het begin de incubatie of inceptie? Of gewoon de geboorte van het bedrijf? Komt een bedrijf ook niet gewoon een keer in de puberteit? Er is natuurlijk een groot verschil tussen bedrijven die al decennia bestaan en nieuwe startups die net beginnen. Rondom de eeuwwisseling had je de oude- en nieuwe economie; oudere bedrijven en jonge startups.
Eén zo'n bedrijf dat zich in de garage of in dit geval in een studentenkamer heeft ontwikkeld is Facebook. Een jong bedrijf dat nog maar net op de beurs is gekomen, maar zich daarmee wel al bij de grootste beursbedrijven kan scharen qua beurswaarde. En toch heeft het maar relatief weinig mensen in dienst. Jonge mensen, trouwens.
Facebook begon heel ludiek, heel op eigen wijze stapte ze in de wereld, en emuleerde her en der de groten in haar omgeving. Zo kwam ze met een setje kernwaarden. Gewoon om mee te doen, maar dan op een speelse manier. "Wij hebben een hackerscultuur." Daar waren ze trots op.
Mark Zuckerberg droeg altijd een spijkerbroek - ook al toen hij zich onder investeerders schaarde die hem van geld voorzagen, gewoon zoals een jongen dat kan, in zijn situatie. Het moet natuurlijk gezegd worden dat zijn bedrijf de wereld wel veranderd heeft. Mag je dan ook wat vrijheid nemen.
Maar organisaties groeien niet zonder cultuurproblemen te overwinnen. De eerste proef in het leven is wanneer je als kind de pubertijd in komt, of als organisatie voor het eerst geconfronteerd wordt met een uitdaging. Een echt probleem.
Zuckerberg heeft niet eerder in zijn leven een pak aangehad, maar daarmee was hij toch de laatste keren zichtbaar toen hij voor de EU zich moest verantwoorden. Hoe het mogelijk was dat zijn technologie in handen van de georganiseerde "misdaad" was gekomen. Hij draagt zelfs een stropdas, het begin is er. De Maverick-stijl uit zijn jeugd, maakt plaats voor een meer serieuze houding. En die van Facebook zelf.
Hoe de cultuur precies zal veranderen is moeilijk te zeggen, maar de indicaties zijn er dat het bedrijf volwassen begint te worden. Volwassenheid begint met verantwoording afleggen.
Over onvolwassen gesproken.
Nadat hij in het EU parlament werd ondervraagd, waar dit keer het parlement niet erg serieus te werk ging, was een on-professional van het parlament zo handig om een selfie met hem te vragen:... Wél kwalijk was het gedrag van de Zweedse liberaal Cecilia Wikström, die als volksvertegenwoordiger had moeten opkomen voor de rechten van haar burgers, maar in plaats daarvan na de mislukte ondervraging als een groupie naar Zuckerberg snelde voor een selfie. (bron: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/waarom-je-wel-een-selfie-wilt-met-ariana-grande-en-niet-met-mark-zuckerberg-zeker-niet-als-je-politicus-bent~b82c8f77/)
De cultuur van Facebook past bij deze tijd.
Ploegendienst is ook typisch een vorm van organiseren, waar de ene professional door de ander wordt vervangen, puur met als doel om de continuïteit te waarborgen.
Wanneer ik even niet op mijn werk ben, maar de telefoon wel kan rinkelen, merkt de centrale dit en stuur het gesprek door naar een collega. Of bij minder gesofisticeerde organisaties kan iemand anders de telefoon opnemen. De klant wil in meeste gevallen geholpen worden. Door wie maakt niet uit.
Zo kan men rustig op vakantie gaan en het leven in het bedrijf gaat gewoon door.
De hele robotisering heeft er ook mee te maken dat mensen teveel prominent aanwezig denken te zijn, terwijl ze gewoon door iemand anders kunnen worden vervangen. Het summum van een kapitalistische organisatie is misschien wel dat deze altijd werkt, 24 uur per dag.
Of dit meer of minder waar is of wordt, doet niets af aan de essentie. De cultuur van een organisatie staat los van de mensen die deze bevolken. Met het verdwijnen van de ene, komt er iemand anders en over tien jaar bestaat het bedrijf, maar dan met een gerenoveerde set van professionals. Organisaties worden in die zin bijna niet ouder. Een goed voorbeeld hiervan is misschien wel het recente optreden van Jan Timmer, die man van Philips. Met die titel verklapt hij precies het probleem: niemand kent Jan Timmer nog, terwijl Philips rustig doorleeft in de samenleving.
Toch hebben organisaties te maken met groeiproblemen. Ze groeien of krimpen in. Daarin lijkt een organisatie op een mens. Die groeit ook. Maar waar een mens volwassen wordt, blijft de organisatie altijd jong. Zo jong als mogelijk.
Maar hoe zit het dan met de start, het begin de incubatie of inceptie? Of gewoon de geboorte van het bedrijf? Komt een bedrijf ook niet gewoon een keer in de puberteit? Er is natuurlijk een groot verschil tussen bedrijven die al decennia bestaan en nieuwe startups die net beginnen. Rondom de eeuwwisseling had je de oude- en nieuwe economie; oudere bedrijven en jonge startups.Eén zo'n bedrijf dat zich in de garage of in dit geval in een studentenkamer heeft ontwikkeld is Facebook. Een jong bedrijf dat nog maar net op de beurs is gekomen, maar zich daarmee wel al bij de grootste beursbedrijven kan scharen qua beurswaarde. En toch heeft het maar relatief weinig mensen in dienst. Jonge mensen, trouwens.
Facebook begon heel ludiek, heel op eigen wijze stapte ze in de wereld, en emuleerde her en der de groten in haar omgeving. Zo kwam ze met een setje kernwaarden. Gewoon om mee te doen, maar dan op een speelse manier. "Wij hebben een hackerscultuur." Daar waren ze trots op.
Mark Zuckerberg droeg altijd een spijkerbroek - ook al toen hij zich onder investeerders schaarde die hem van geld voorzagen, gewoon zoals een jongen dat kan, in zijn situatie. Het moet natuurlijk gezegd worden dat zijn bedrijf de wereld wel veranderd heeft. Mag je dan ook wat vrijheid nemen.
Maar organisaties groeien niet zonder cultuurproblemen te overwinnen. De eerste proef in het leven is wanneer je als kind de pubertijd in komt, of als organisatie voor het eerst geconfronteerd wordt met een uitdaging. Een echt probleem.
Zuckerberg heeft niet eerder in zijn leven een pak aangehad, maar daarmee was hij toch de laatste keren zichtbaar toen hij voor de EU zich moest verantwoorden. Hoe het mogelijk was dat zijn technologie in handen van de georganiseerde "misdaad" was gekomen. Hij draagt zelfs een stropdas, het begin is er. De Maverick-stijl uit zijn jeugd, maakt plaats voor een meer serieuze houding. En die van Facebook zelf.
Hoe de cultuur precies zal veranderen is moeilijk te zeggen, maar de indicaties zijn er dat het bedrijf volwassen begint te worden. Volwassenheid begint met verantwoording afleggen.
Over onvolwassen gesproken.
Nadat hij in het EU parlament werd ondervraagd, waar dit keer het parlement niet erg serieus te werk ging, was een on-professional van het parlament zo handig om een selfie met hem te vragen:... Wél kwalijk was het gedrag van de Zweedse liberaal Cecilia Wikström, die als volksvertegenwoordiger had moeten opkomen voor de rechten van haar burgers, maar in plaats daarvan na de mislukte ondervraging als een groupie naar Zuckerberg snelde voor een selfie. (bron: https://www.volkskrant.nl/cultuur-media/waarom-je-wel-een-selfie-wilt-met-ariana-grande-en-niet-met-mark-zuckerberg-zeker-niet-als-je-politicus-bent~b82c8f77/)
De cultuur van Facebook past bij deze tijd.
-- 27 sept 2020.
The reality Game, is een boek van Samuel Woolley, over Facebook en andere social media bedrijven en hoe deze onder druk staan door de fake news "war." How the next wave of technology will break the truth. Oude media (kranten) hebben vertrouwen opgebouwd in de nieuwsvoorziening, terwijl Facebook en compagnons het vertrouwen ondermijden, door hun hands-off benadering. Door commerciele motieven komt bij deze bedrijven de waarheid op de tweede plaats zoals we bij de verkiezingen van Trump en bij de Brexit hebben gezien. De Bots die met fake news komen en de socialmedia markt indringen zijn niet erg gesofisticeerd, maar desondanks wel effectief. Facebook moet nu techniek inzetten om deze bots onschadelijk te maken, at kan door machine-learning in te zetten.
-- "Inside Facebook" schrijft Cecilia Kang o.a. over the mdeium is the message:
"The medium is the message" is a phrase coined by the Canadian communication theorist Marshall McLuhan and the name of the first chapter in his Understanding Media: The Extensions of Man, published in 1964. McLuhan proposes that a communication medium itself, not the messages it carries, should be the primary focus of study. He showed that artifacts as media affect any society by their characteristics, or content.
https://en.wikipedia.org/wiki/The_medium_is_the_message
Reacties