Verlangen naar verbinding
Braving the wilderness, een boek uit 2017 van Brené Brown. In het Nederlands kreeg het bovenstaande titel. Toch wel iets anders, maar hoe vertaal je precies de oorspronkelijke titel: trotseren van de wildernis, zou de letterlijke vertaling zijn. Juist die wildernis neemt een belangrijke rol in in het verhaal.
Het is me niet precies duidelijk welke scope haar onderzoeksgebied heeft, maar Brown is veelzijdig, naast hoogleraar, ook ondernemer en schrijfster. In het boek benoemt ze het moment dat het haar allemaal te veel wordt. Ze voegt daad bij het woord en stelt zich kwetsbaar op.
Voor mij is het boek op de rand van wat ik interessant vind. Ja er zitten zeker raaklijnen voor #MCenV, vooral persoonlijke verandering, ook hier weer met voorbeelden wanneer de auteur schrijft dat ze haar theorie zo goed mogelijk in praktijk wil brengen. En in het boek is voldoende over cultuur te vinden, al is het maar over de cultuur van de VS waar iedereen toch veel meer ondernemer is. Vandaar haar brede werkgebied en manager van een viertal bedrijven.
Het boek refereert aan haar vorige succes daring greatly waar ze de energie beschrijft die vrijkomt wanneer je je kwetsbaar op durft te stellen. Ook dit is terug te vinden in Dare to Lead, durft te leiden.
Dit komt o.a. naar voren in een hoofdstuk dat getiteld is Sterke rug. Zacht voorkant. Een wild hart.
Ze predikt een duale levensvorm waarin je zowel kwetsbaar als moedig moet zijn. Specifiek gaat het in dit boek over - gegeven de ondertitel - Er echt bij-horen en de moed om alleen te staan. De essentie daarvan komt in een hoofdstuk aan de orde wanneer ze (wederom) een voorbeeld van haar eigen leven geeft. Ze vertelt dat haar ouders, haar vader vooral jager is geweest en zij opgegroeid is met jachtgeweren. En dan komt ze opeens met iemand in gesprek die begint over de National Riffle Association, NRA. Die stelt het debat zo zwart-wit dat Brown het gevoel krijgt dat ze moet kiezen - je bent voor of je bent tegen, je bent vriend of anders mijn vijand - terwijl zij de nuance zoekt. Zij is tegen de lobby van de NRA, maar begrijpt ook en verdedigt de cultuur van haar ouders die jagers zijn, ook al heeft ze zelf een hekel aan de jacht en heeft ze nog nooit een konijn geschoten. Maar thuis was er altijd wild (meestal een hert) voor het diner.
Of ik een relatie moet zoeken tussen dat wild en de wildernis, nee, ik denk het niet. De wildernis in haar verhaal is dat grijze gebied, waar je als outsider, buitenstaander, under-dog of gemarginaliseerde persoon staat ten opzichte van de massa die duidelijk gekozen heeft. Misschien niet gemarginaliseerd, maar Brown voelt zich wel een outsider en voelt zich nooit echt ergens bij behoren. Maar daar is niets mis mee. Soms heb je dat gevoel en dan kan je beter in die wildernis overleven dan dat je geveinsd doet alsof je er toch bij-behoort, maar zonder dat de rest van de groep je waardig acht. want zo is het ook. De rest moet ook willen dat je erbij hoort.
Al met al toch een mooi verhaal, wat erg persoonlijk vaak en met een boodschap die in dit dunne boekwerk past (140 blz). Leuke referenties naar Joseph Campbell (de reis van de held) of "de paradox van" Carl Jung die tot onze grootste spirituele bezit behoort (de absurditeit dat je overal, maar tegelijkertijd ook nergens bij kan horen) ... En met aardige referenties voor zelfvertrouwen (a.d.h.v. zeven concepten, zoals "grenzen" en "betrouwbaarheid"). Verder lees ik graag over referenties als: Charles Feltman (the book of trust), The Big Sort (Bill Bishop), of over On Bullshit (Harry Frankfurt).
Helemaal uniek is het thema niet, want ook een andere psycholoog zag al dat de mens soms moet afwijken en dat daar moed voor nodig is (de moed om niet in de smaak te vallen)
Verder ben ik persoonlijk van mening dat dit boek toch typisch een product is van de tijdgeest. We leven in een spirituele crisis, schrijft Brown, en daar past de terugkeer naar vertrouwen in: De ander vertrouwen en jezelf, ook in moeilijke tijden zoals die van nu.
--
2018/11/durf-te-leiden
Het is me niet precies duidelijk welke scope haar onderzoeksgebied heeft, maar Brown is veelzijdig, naast hoogleraar, ook ondernemer en schrijfster. In het boek benoemt ze het moment dat het haar allemaal te veel wordt. Ze voegt daad bij het woord en stelt zich kwetsbaar op.
Voor mij is het boek op de rand van wat ik interessant vind. Ja er zitten zeker raaklijnen voor #MCenV, vooral persoonlijke verandering, ook hier weer met voorbeelden wanneer de auteur schrijft dat ze haar theorie zo goed mogelijk in praktijk wil brengen. En in het boek is voldoende over cultuur te vinden, al is het maar over de cultuur van de VS waar iedereen toch veel meer ondernemer is. Vandaar haar brede werkgebied en manager van een viertal bedrijven.
Het boek refereert aan haar vorige succes daring greatly waar ze de energie beschrijft die vrijkomt wanneer je je kwetsbaar op durft te stellen. Ook dit is terug te vinden in Dare to Lead, durft te leiden.
Dit komt o.a. naar voren in een hoofdstuk dat getiteld is Sterke rug. Zacht voorkant. Een wild hart.
Ze predikt een duale levensvorm waarin je zowel kwetsbaar als moedig moet zijn. Specifiek gaat het in dit boek over - gegeven de ondertitel - Er echt bij-horen en de moed om alleen te staan. De essentie daarvan komt in een hoofdstuk aan de orde wanneer ze (wederom) een voorbeeld van haar eigen leven geeft. Ze vertelt dat haar ouders, haar vader vooral jager is geweest en zij opgegroeid is met jachtgeweren. En dan komt ze opeens met iemand in gesprek die begint over de National Riffle Association, NRA. Die stelt het debat zo zwart-wit dat Brown het gevoel krijgt dat ze moet kiezen - je bent voor of je bent tegen, je bent vriend of anders mijn vijand - terwijl zij de nuance zoekt. Zij is tegen de lobby van de NRA, maar begrijpt ook en verdedigt de cultuur van haar ouders die jagers zijn, ook al heeft ze zelf een hekel aan de jacht en heeft ze nog nooit een konijn geschoten. Maar thuis was er altijd wild (meestal een hert) voor het diner.
Of ik een relatie moet zoeken tussen dat wild en de wildernis, nee, ik denk het niet. De wildernis in haar verhaal is dat grijze gebied, waar je als outsider, buitenstaander, under-dog of gemarginaliseerde persoon staat ten opzichte van de massa die duidelijk gekozen heeft. Misschien niet gemarginaliseerd, maar Brown voelt zich wel een outsider en voelt zich nooit echt ergens bij behoren. Maar daar is niets mis mee. Soms heb je dat gevoel en dan kan je beter in die wildernis overleven dan dat je geveinsd doet alsof je er toch bij-behoort, maar zonder dat de rest van de groep je waardig acht. want zo is het ook. De rest moet ook willen dat je erbij hoort.
Al met al toch een mooi verhaal, wat erg persoonlijk vaak en met een boodschap die in dit dunne boekwerk past (140 blz). Leuke referenties naar Joseph Campbell (de reis van de held) of "de paradox van" Carl Jung die tot onze grootste spirituele bezit behoort (de absurditeit dat je overal, maar tegelijkertijd ook nergens bij kan horen) ... En met aardige referenties voor zelfvertrouwen (a.d.h.v. zeven concepten, zoals "grenzen" en "betrouwbaarheid"). Verder lees ik graag over referenties als: Charles Feltman (the book of trust), The Big Sort (Bill Bishop), of over On Bullshit (Harry Frankfurt).
Helemaal uniek is het thema niet, want ook een andere psycholoog zag al dat de mens soms moet afwijken en dat daar moed voor nodig is (de moed om niet in de smaak te vallen)
Verder ben ik persoonlijk van mening dat dit boek toch typisch een product is van de tijdgeest. We leven in een spirituele crisis, schrijft Brown, en daar past de terugkeer naar vertrouwen in: De ander vertrouwen en jezelf, ook in moeilijke tijden zoals die van nu.
--
2018/11/durf-te-leiden
Reacties