Confessies van een arts
Confessions of a GP, a year of life, death and earwax. Geschreven door Dr. Benjamin Daniels. Ik las het boek met een professioneel oog: wat doet zo'n arts nu precies, in termen van productiviteit en stijl?
Hij stelt een diagnose. Daar begint het mee. En het is voor velen een roeping, maar niet altijd. Want geld - zo lees je aan het eind, waarom verdienen artsen zo veel - is ook een thema. Hij opent het verhaal met het moment waar hij net arts werd en in een KFC overtuigd was van een diagnose. De manager van het lokaal wist het echter beter: "deze man is gewoon dronken." Akward vragen stellen hoort helaas bij het beroep
Competenties dus, ook. Hij vertelt in de inleiding dat hij van zijn werk houd. Hij sluit er in het laatste essay ook mee af: de Baby, zijn zoon, mag best aspireren om arts te worden. Het is een mooi beroep.
Preferenties spelen een rol. Iedereen heeft ze dus ook de dokter. Hij wil het niet toegeven, maar moet wel. iedereen heeft zijn favoriet, dus ook de dokter over zijn patiënt (en vs vs natuurlijk).
Klachten. De opening gambit van de patiënt: hoe begint zijn of haar betoog?
Er staat ook het nodige te lezen over het systeem. Hij werkt voor het NHS en heeft te maken met QOF, quality and outcomes framework. Hij als dokter haat ziekte-richtlijnen, maar later komt het met evidence based medicine toch terug dat deze nodig zijn. "Boring" maar nodig. Alternatieve geneesmiddelen: is meestal niks, dus. Cannabis? Hmmm.
Zijn eerste dag: Ik was een dokter! schrijft hij trots. mee dan elke andere werknemer, natuurlijk. Maar ook de onzekerheid bij fouten (later noemt hij 4 categorieën) dat hij misschien het verkeerde professie gekozen kan hebben. Blijkt toch niet zo te zijn.
Jargon. is ook een thema. En nodig om de patiënte te beschermen van taal die hij verkeerd kan interpreteren. De relatie met drugcompanies is er ook. Hij is geen fan van drug representatives. Natuurlijk doen ze onderzoek en innoveren ze, maar ze willen ook hun medicijnen doordrukken.
Een dokter pleegt een eed en moet zijn oordelen voor zich houden. Hij schets zijn gemiddelde dag, met ca. 40 patiënten. Wanneer een dokter toch oordeelt, dan is het puur... omdat hij of zij ook maar een mens is.
Het idee van werkscope komt ook hier terug. Is een slaapstoornis nu wel iets voor de dokter of niet? Of borderliners, valt dat onder zijn expertise of niet. En hoe komt het, nature of nurture...
Relaties met patiënten: mag niet maar gebeurt toch "gewoon."
Een goede dokter zijn, is niet aardig zijn. Dat is duidelijk zijn stelling en lijkt me juist. Hoe zegt het gezegde, zachte heelmeesters....? [dit is duidelijk een punt waar andere professional van kunnen leren: wees niet te aardig maar strikt en juist, laat je niet teveel beïnvloeden]. "Nieuwe borsten," zeg maar gerust nee. En goede dokter zijn is integraal naar de patiënt en haar ziekte kijken. Psychologische factoren kunnen een rol spelen. Dat moet een dokter weten.
Empathie kan ook te ver gaan. Zoals eerder genoemde relaties met patiënten of in het geval van transgenders. Je kan het wel willen begrijpen allemaal, maar er echt in verplaatsten is niet altijd mogelijk.
Smalltalk? nuh... aantekeningen maken, yep...
De ene diagnose is de andere niet. Er zijn er in de categorie gevaarlijk: zoals hersenvliesontsteking. In een mum van tijd kan het afgelopen zijn. als je dan de jonge patiënt naar huis had gestuurd...
De luxe van het westen zie je pas wanneer je een uitstapje maakt naar Afrika. Daar ontmoet hij een collega en ziet echt wat levens redden is. Maar dan moet je wel een maag hebben die het aankan om een baby der arm te amputeren...
De ene patiënt is... dus. de andere niet. Met hugging wordt dat duidelijk. De een gaat zonder blozen uit de kleren, de ander vraagt om een omhelzing. Cultuurverschillen komen rakelings aan de orde. Hoe ga je om met euthanasie. Hij raakt het aan, maar gaat er nergens dieper op in.
De praktijk van de artsen is dat ze veel oplappen. "Patch people up for them going three extra years." Een ontnuchterende kijk op de professie wanneer hij zegt dat de levensverwachting niet door artsen is gestegen maar door verbeterde gezondheidstoestanden in sanitaire middelen en voedsel.
Waarom is de dokter extra voorzichtig wanneer het zijn eigen behandeling aangaat, zoals bij de geboorte. Dokters kiezen vaker dan gemiddeld voor een keizersnede. Antwoord: niet omdat we meer weten, maar omdat we meer dingen fout hebben zien gaan! Interessant detail.
Anders dan bijna alle andere professie zien dokteren de dood.
Vier soorten fouten: 1. the near miss. The cockup but arse covered (2). The cockup and shitcreeck (3) en... the probably in the wrong job (4). "Thankfully in never made mistake."
Reacties