Crossing, a transgender memoir
Deel drie, Deirdre, is vooral een reisverhaal. Nederland (Tinbergen leerstoel), Australië (operaties), en af en toe terug naar de VS. Het deel begint met het legendarische Vriendinnetjes. En foto's volgen, in die zin is het echt een biografie.
Hoe is de vrouwenwereld? Terwijl Donald daar in deel een niets over vertelde komt nu het vrouw-zijn en de cultuur aan de orde. Vrouwen helpen elkaar. In die zin is het crossing tot vrouw makkelijker omdat je als transgender vrouw eerder geaccepteerd wordt in een vrouwelijke omgeving dan mannelijke transgenders in de mannenwereld. Het helpen van mannen onderling wordt als een zwakte gezien. Zeker in de VS, zo leer ik.
Dan houd ze een oratie (oh-ratt-zee) aan de EUR en wanneer Arjo en zijn vrouw een dochter krijgen leer ik dat haar middelnaam Deirdre is.
De reeks aan operaties is verontrustend. Ik probeer aan de ene kant mijn urge te onderdrukken om op het internet te zien hoe dat nu precies werkt. Ze vertelt het wel, maar hoe darmwanden en de penishuid nu precies gebruikt worden blijft toch een beetje een raadsel. Ik wil het ook niet precies weten. Maar ze vertelt het wel. Dat is knap.
En steeds denk ik maar: dit is een product van een mannelijke geest. Donald heeft dit allemaal bedacht. dit vrouw-worden. De operaties mislukken, duren langer en kosten meer geld. Het is geen kosten-baten zegt ze wel steeds, het is identiteit, maar dit kost veel geld.
Ook dat is economie denk ik dan. Durven investeren. En wie doet dat nu, Deirdre of Donald? Wie heeft het meeste moed? Dan komen de hormoonbehandelingen en de facelift.
Maar wordt ze geaccepteerd als vrouw? hoort ze er nu echt bij?
In weer een andere locatie wordt ze opgewacht en vragen ze of zij relatie is van Donald McCloskey, waarop ze zegt: ja zijn slimme zus. IN 1997 bij een nieuwe Elfstedentocht (Eleven Town Tour) maakt ze aanstalten om terug te keren. The Dutch are good at ceremonies, want ze krijgt een afscheid in Dudok. In de VS wordt ze niet even openlijk onthaald. Mensen begrijpen het niet allemaal. Er zijn veel vooroordelen. De kosten zijn dan opgelopen tot negentigduizend dollar. Economen voegen daar aan toe dat de kosten niet dit geld is, maar wat je er voor opoffert. In haar geval bestaan deze kosten uit het opofferen van een vrouw, en twee kinderen.! De vrouw was boos en schaamde zich, de zoon was kwaad. Het komt niet meer goed (maar andere bios lezend, zijn er wel vaker ruptures tussen ouder en kind...).
En dan is ze vrouw. Het went. We zijn twee jaar verder, in 1997.
Dan komen de productieve verschillen aan het licht. Ze heeft meer geduld en in tegenstelling tot Donald luistert ze veel meer naar mensen. Donald kon uren lang aan een paper werken. Dagen. Zij niet.
Dan is er nog een nawoord. Twee decades later. Het meest zware van alles is het verlies van haar kinderen, en kleinkinderen. I would have been a good grandparent, lees je en dan voel je dat ze daar heeft moeten huilen. Maar je zal het nooit weten hoe het was. Relaties zijn er nauwelijks gekomen en over de Amerikaanse cultuur, die blijkt toch minder vrij te zijn dan in Europa: when people exercise their freedom, others are not that happy, lees ik in soortgelijke woorden.
Liberty made us rich. zo sluit ze af...
Reacties