Renoir

 Renoir is een gelijknamige film naar het leven van de kunstenaar. De film is een verzameling buitengewoon mooie beelden, vooral landschap en vrouwelijk schoon in de vorm van een enkel laat model, die voor de schilder poseerde. Het landschap is het buitenverblijf van de kunstenaar in zijn nadagen. De film laat een deel van zijn levenseinde zien, waar dit model (Andrée) en zijn oudste zoon (Jean) de hoofdrol spelen.

De oorlog klinkt door op de achtergrond. Het is een film uit 2013 en heeft weinig goede kritieken. Voor ons Nederlanders heeft de film misschien minder waarde dan een film over het leven van Van Gogh, die er ook is. Van alle grote kunstenaars is wel een biografie verfilmd.

In dit verhaal komen weinig feiten voor. het is denk ik wat impressionistisch gefilmd. Renoir zegt in het begin over zijn eigen ontwikkeling dat hij porseleinen borden schilderde, maar toen de machines hiervoor het werk overnamen moest hij een ander metier vinden. zijn ouders waren allebei ambachtsmensen.

"Laat je voortdrijven in het leven zoals een kurk in het water," is de kern van de film en misschien in het leven van de impressionist.

Maar hoe?

Het model wil films maken maar dat deel krijgt weinig aandacht. Wanneer je de film ziet en nadenkt over kunstenaars dan kom je tot de alledaagse ontdekking dat een groot kunstenaar nooit een even groot kunstenaar als zoon grootbrengt. In dit geval is dat toch anders, want de Jean wordt een succesvol cineast, al is dat geen echte kunst wellicht... Hoe de Renoir zich ontwikkelt laat de biografie niet zien, maar de oorlog heeft invloed op de ontwikkeling van de zoon.

Aan het eind van de film schildert Renoir zoals een kind. Hij schildert zijn laatste pinture les bagneuses, voordat hij sterft in 1919. Net na het einde van de oorlog. Andrée en Jean trouwen en richten zich op filmproducties. Na hun scheiding vervalt zij in vergetelheid, maar Jean's succes neemt enkel toe.

...

--


--

De bekendste leerlingen van Pierre-Auguste Renoir waren zijn drie zonen: Pierre, Jean en Claude.
Pierre was een Franse toneel- en filmacteur, die korte tijd directeur was van het Théâtre de l'Athénée in Parijs.
Jean was een Franse filmregisseur, scenarioschrijver, acteur, producent en auteur. Hij en de rest van de familie Renoir waren de onderwerpen van veel van de schilderijen van zijn vader toen hij opgroeide. Na de Tweede Wereldoorlog volgde Renoir de suggestie van zijn vader op en probeerde hij keramiek te maken, maar al snel zette hij dat opzij om films te maken. Als filmregisseur en acteur maakte hij meer dan veertig films van het stille tijdperk tot eind jaren zestig. Als auteur schreef hij de definitieve biografie van zijn vader, de schilder, Pierre-Auguste Renoir, Renoir, mijn vader.
Claude werd kunstenaar en ambachtsman.
Renoir, een van de grootste kunstenaars van zijn tijd, had een enorme impact op de kunstwereld en had een trouwe groep supporters.
Victor Chocquet was een kunstverzamelaar, die het werk van Renoir steunde wanneer anderen het bekritiseerden, en hij verzamelde een aanzienlijk deel van het oeuvre van de kunstenaar. Chocquet was ook het onderwerp van veel van Renoirs schilderijen.
Picasso beschouwde Renoir als een artistieke inspiratie, ondanks hun artistieke verschillen. Hij bewonderde de stedelijke afbeeldingen van Renoir en verwees later naar hem in zijn eigen schilderijen en tekeningen.
Paul Bérard was bankier en diplomaat van zijn tijd, hij was een van de belangrijkste beschermheren van Renoir. Bérard ontving de schilder tussen 1879 en 1885 bijna elke zomer op zijn landgoed. Renoir voerde in deze periode tal van opdrachten uit voor de familie Bérard, zoals decoratieve panelen en portretten van Bérard en zijn familie.
Paul Durand-ruel was een gerespecteerde Franse kunsthandelaar die banden had met de impressionisten, die met succes de markt voor het impressionisme vestigde en een uitgebreide collectie schilderijen van Renoir had. Hij was een van de eerste moderne kunsthandelaren die zijn schilders ondersteunde met stipendia en solotentoonstellingen. (bron: https://www.renoirexperts.com/renoir-bio.html)

--

-- 22 dec Renoir en Estetisch Realisme, volgens Eli Siegel, is een interessante filosofie over kunst die het traditionele emotie versus logica overschrijft met een meer dialectisch idee, hieronder asl voorbeeld uitgewerkt door: Carrie Wilson

Elke vrouw wil trots zijn op de manier waarop ze een man ziet. Elke vrouw wil voelen dat liefde mooi is op dezelfde manier waarop ze kan voelen, kijkend naar een schilderij, "Dit is mooi!" Maar we hebben niet geweten wat ons daartoe in staat zou stellen. Eli Siegel heeft het voor ons mogelijk gemaakt om dit te weten door de vraag "Wat is schoonheid?" te beantwoorden. "Alle schoonheid," zei hij, "is het maken van tegenstellingen, en het maken van tegenstellingen is waar we in onszelf naar op zoek zijn."

Toen ik 25 was, vroeg meneer Siegel me tijdens een les over esthetisch realisme: "Denk je dat je kunt liefhebben?" Ik antwoordde: "Nee." Hij legde uit: "Liefhebben is de schoonheid en superieure schoonheid van iets anders voelen op een manier die ons doet zegevieren." Dit gevoel, heb ik geleerd, is zowel de essentiële emotie in ware liefde als de emotie die voor kunst zorgt. Ik denk dat Pierre-Auguste Renoir dat voelde toen hij in 1881 dit grote, stralende doek, The Luncheon of the Boating Party, schilderde, en daar kunnen we allemaal van leren.

Elk echt kunstwerk komt voort uit het verlangen om de wereld te kennen en te respecteren. De problemen in de liefde komen wanneer we een andere persoon gebruiken om superieur te zijn aan wat we zien als een alledaagse, bemoeizuchtige wereld. We proberen tot een overweldigend gevoel te komen door de feiten terzijde te schuiven. Renoir maakt deze fout niet; hij maakt tegenstellingen prachtig één. 

... het hele verhaal is te vinden via deze link:

https://aestheticrealism.org/terrain-gallery/art-history-criticism/renoir-luncheon-of-the-boating-party/

-- nov 2023
In het boek, Renoir an intimate biogrpahy, van Barbara Ehrlich White (Adjunct Professor Emerita of Art History, Tufts University, Medford, Massachusetts) Staat de volgende passage over de Vlaamse schilder Theo van Rijsselberghe die over Renoir rapporteert: 
"Het heroïsche gedrag van Renoir werd een jaar voor zijn dood welsprekend beschreven door een van zijn jonge kunstenaarsvrienden, Theo van Rijsselberghe (of Rysselberghe, 1892–1926), een Belgische schilder geboren in Gent. Hij schreef in 1918 aan zijn vrouw: ‘Ik kan niet adequaat beschrijven hoe onder de indruk ik was van mijn bezoek aan Renoir; het is zielig, pijnlijk en tegelijkertijd heel inspirerend om te zien hoe een wezen dat zo zwak en fysiek gehandicapt is, op onvoorstelbare wijze, zo'n enthousiasme behoudt, zo'n behoefte om te creëren, altijd, altijd, en opnieuw. Zijn atelier staat vol met honderden, dat klopt, honderden recente schilderijen. Er zijn gruwelijke en er zijn heel mooie, er zijn verbijsterende, maar om deze man te zien, vol leven, vol vuur, geloof en enthousiasme, maar verminkt, half verteerd door gangreen, niet langer in staat om op te staan of te gebruiken zijn handen, die hij niet meer heeft, is verbijsterd en bewonderend. Ik begrijp dat je na het zien van zo'n gezicht een enorm respect hebt voor zo'n menselijke wil.'20 Vandaag kunnen we zien wat Van Rijsselberghe zo inspirerend vond door naar de video uit 1915 te kijken waarin Renoir schilderde."





Reacties

Populaire posts van deze blog

Typisch Spaans: Balay

Economie - Teveel wiskunde, te weinig geschiedenis?

Begraven of cremeren?