A Renegade History of the United States (2)
Een tweede review van het boek van Russell:
Thaddeus Russell is niet zozeer een historicus als wel tegendraads. ... zijn denken is zo vaag, zijn voorbeelden zo selectief en zijn uitspraken zo ongefundeerd, dat het moeilijk is om dit boek serieus te nemen als geschiedenis.
 |
Zijn stelling, ... is dat afvalligen verantwoordelijk zijn voor de meeste vrijheden in de Verenigde Staten, want wat de wet ook zegt, afvalligen zullen de wet of sociale meer negeren en negeren totdat uiteindelijk de wet of de samenleving verandert om het te accepteren. Maar hij definieert nooit echt wat hij specifiek bedoelt als hij het heeft over vrijheden. Hij praat uitgebreid over drinken, dansen, seks, genieten van vrije tijd en niet werken. Deze, zo lijkt het, belichamen vrijheid. En zeker, dat doen ze. Maar hij negeert zaken als bijvoorbeeld stemmen. Hij komt eigenlijk over als extreem minachtend voor het fundamentele recht van Amerikanen om te kiezen hoe ze willen leven. Hij typeert iedereen die geen afvallige is als een vijand van 'vrijheid', inclusief bijvoorbeeld abolitionisten (die de slaven willen bevrijden) vanwege hun christelijke principes.
Ik moet om te beginnen zeggen dat ik genoten heb van het gedeelte over hoe hoeren die bordelen in het westen bezitten, een baanbrekende overwinning was voor het recht van vrouwen om eigendom te bezitten. Ik dacht ook dat het gedeelte over FDR als Amerikaanse dictator enkele interessante punten aanhaalde die indruisen tegen de standaard geschiedschrijving van zijn presidentschap. (Hij deed tenslotte vier termijnen als president en probeerde het aantal rechters in het Hooggerechtshof uit te breiden, zodat hij het kon stapelen met loyalisten.) Zijn opmerkingen over hoe de regering de hennepproductie tijdens de Tweede Wereldoorlog ondersteunde, leidde tot het begin van de marihuana-landbouwindustrie in Californië zijn ook op punt. Het zijn deze insluitsels, samen met het feit dat hij vroeger les gaf aan Columbia, die aantonen dat hij in staat is tot serieuze en inzichtelijke wetenschap. En dat maakt de rest van het boek gelijk aan gêne en travestie.
De geschiedenis van Renegade staat vol met ingrijpende generalisaties, te brede uitspraken, schetsmatig anekdotisch bewijs en vaak verwerpelijke conclusies. In het hoofdstuk getiteld 'De vrijheid van slavernij' stelt hij dat 'slaven genoten van genoegens die voor blanken verboden waren' en dat 'slaven vaak jaloers waren op Amerika'. Een van zijn belangrijkste ondersteuningen voor dit argument? De populariteit van black face minstrel-uitvoeringen. Nu, wie zijn de minstreelartiesten met het zwarte gezicht? Witte mensen. Maar hij schrijft hun routines toe als een verlangen om zwart te zijn, of om slaven te zijn, die op een plantage wonen. Ik zou eigenlijk beweren dat het hun verlangen om entertainers te zijn vertegenwoordigt. En zeg dat je de kijk van een blanke op slavernij niet kunt nemen als een nauwkeurige beoordeling van het leven onder die instelling, aangezien hij niet echt, weet je, een slaaf is geweest.
Russell doet ook uitspraken als: "In tegenstelling tot wat populaire beelden van emancipatie ons vertellen, bleven de meeste slaven toen ze de kans kregen om de plantage te verlaten." Om dit te staven, gebruikt hij een anekdote van een vrouw die omstreeks 1937 werd geïnterviewd (leeftijd niet gegeven, dus als ze in 1865 werd geboren, zou dat haar minstens 72 maken - haar leeftijd zou een soort belangrijke indicator zijn voor hoe oud ze was toen de emancipatie kwam en hoe lang ze onder slavernij leefde en hoe goed ze het zich herinnerde). Hij citeert ook WPA-interviews met ex-slaven die aan het eind van de jaren dertig zijn gedaan, en zegt dat Paul D. Escott ze in een tabel heeft gezet om te leren dat "9,6% na hun vrijheid bij hun meester bleef, maar niet zeker wist hoe lang 18,8% bleef voor een tot twaalf maanden bleef 14,9% één tot vijf jaar en 22,1% bleef langer dan vijf jaar. Daarentegen vertrok slechts 9% direct na de emancipatie." Allereerst, vanaf welke datum markeren we de tijd? Als het de datum is van de Emancipatieproclamatie, die vrijheid voor alle slaven in de Confederatie afkondigde, had de federale regering van de Verenigde Staten geen manier om dat af te dwingen of aan slaven in het zuiden te communiceren. Misschien hoor je er pas iets over, of kun je er iets aan doen, tot het einde van de oorlog, twee jaar later. En onder welke voorwaarden verbleven ze? Zijn ze aangebleven als betaalde krachten? Als ze een week bleven totdat ze wisten waar ze heen moesten, waar valt dat dan? En alle percentages in dit onderzoek vertegenwoordigen slechts 74,4% van het totaal. Wat deed iedereen? Dit is een uiterst selectieve presentatie op basis van schaars historisch bewijs. Maar voor die bewering gebruikte hij tenminste echte statistieken.
Vergelijk met zijn theorie: "Veel onbemande slaven werden verkocht door meesters die hun inefficiëntie niet langer konden betalen. Inderdaad, in een tijdperk waarin de overgrote meerderheid van de vrije Amerikanen op familieboerderijen woonden, werden ze geboren bij hun werkgevers - hun vaders - en moreel verboden waren om hun baan te verlaten, is het volkomen redelijk om te beweren dat slaven meer beroepsmobiliteit bezaten dan de gemiddelde vrije Amerikaan." Samenvattend: ze waren 'vrijer' in termen van arbeidsmobiliteit omdat ze VERKOCHT kunnen worden. En hoewel vrije Amerikanen zich misschien verplicht voelen om te blijven en op de familieboerderij te werken, ziet hij het punt over het hoofd dat slaven WETTELIJK verplicht waren om in hun baan te blijven als eigendom van hun meester. Wat, denk ik, lijkt aan te geven dat hij meer bezig is met provoceren dan met serieus of accuraat zijn. De enige andere conclusie is dat hij geen rationeel denkvermogen heeft.
Wat er misschien ook mee te maken kan hebben. P 67: "Statistieken suggereren verder dat verkrachtingen zeldzaam waren op plantages." De statistieken die hij citeert, hebben betrekking op de volkstelling van 1860 met betrekking tot het aantal mulatten dat in het zuiden leefde. Alle informatie over hoe de volkstellingsgegevens werden verzameld, wie het rapporteerde en hoe nauwkeurig we het kunnen aannemen, wordt niet vermeld. Zijn de percentages gecorrigeerd voor de 3/5e van een persoonsclausule van de Grondwet? Handelen alsof deze informatie ofwel juist is, of gerelateerd is aan verkrachtingsstatistieken, zou lachwekkend zijn als het niet zo walgelijk was. Hij besluit die paragraaf door te stellen: "Er is ook bewijs van een aanzienlijk aantal consensuele relaties tussen blanke mannen en slavinnen, waardoor het percentage kinderen dat door verkrachting wordt voortgebracht nog kleiner zou worden." Er wordt op dit moment geen echt bewijs aangehaald, geen discussie over wat een 'aanzienlijk' aantal zou zijn, en geen discussie over de vraag of een slavin de mogelijkheid heeft om in te stemmen met seks met de man die het recht heeft om te slaan, te doden of te verkopen haar als ze weigert. Hij laat ook onopgemerkt de manieren waarop slavernij, vanuit economisch oogpunt, wijdverbreide verkrachting bevorderde omdat de kinderen van slavinnen in slavernij werden geboren, en daardoor het aantal arbeidskrachten van de meester vergrootte. Dit is het historische equivalent van rommelwetenschap, en deze weglatingen zijn een duidelijk signaal dat zijn conclusies niet slagen voor een eenvoudige test van logica, laat staan voor academische of morele uitdagingen.
De secties over dans, jazz en immigrantencultuur zijn minder flagrant aanstootgevend, maar ze lijken allemaal veel op elkaar, en ontberen strengheid in hun voortdurende gebruik van secundaire bronnen - het citeren van de kranten en woorden van de blanken, de machtigen en de rijken om te beschrijven hoe zij dachten dat het leven van immigranten was. Er is een verschil tussen een populair cultureel stereotype en een historische realiteit, een onderscheid dat Thaddeus Russell nooit lijkt op te merken, en dat niet zou slagen in een eerstejaars geschiedenisseminar.
Het hoofdstuk over homobevrijding leest alsof de Stonewall-rellen er vooral toe dienden om hetero's te laten genieten van orale seks. Russell veegt alles van de baan dat homofiele organisaties in de jaren vijftig hebben bereikt omdat ze niet radicaal genoeg waren ... , en schrijft het mythische vlampunt van homobevrijding toe met het beëindigen van intimidatie door de politie, en homoseksualiteit tot een "gemeenschappelijk thema" te maken in Hollywood-films in de jaren zeventig. Hij wijkt ook af van de (toegegeven, op dit moment grotendeels krankzinnige) façade van zichzelf als historicus om te verklaren over "de huidige beweging voor het homohuwelijk..." En dat "voorstanders van het homohuwelijk volhouden dat een dergelijke hervorming nodig is om veel lang geweigerde rechten te verwerven, maar toch zijn vrijwel al die rechten in Europa verworven door middel van 'binnenlandse partnerwetten' en in de meeste grote bedrijven in de Verenigde Staten, die volledige voordelen geven aan niet-gehuwde binnenlandse partners." Wat een zeurderige lading blanke bevoorrechte meningen, vermomd als iets diepers of belangrijkers voor Amerika. Tenzij hij misschien ironisch laat zien hoe onderdrukking in Amerika kan voortkomen uit blanke jongens die denken te weten wat het beste is om met minderheden te doen.
Wat echt ontbreekt in de geschiedenis van Russell (nou ja, één ding) is respect voor de keuzevrijheid in Amerika. Alle niet-afvalligen worden als anti-vrijheid beschouwd, in plaats van te worden afgeschilderd als mensen die gewoon een andere kijk op het land hebben, of die ervoor kiezen hun vrijheid voor andere doeleinden te gebruiken. Ik weet zeker dat hij zichzelf als een afvallige historicus beschouwt, maar dat is hij niet. Hij is gewoon een idiote provocateur.
Reacties