Denken in termen van Weddenschappen (Annie Duke)
Gokken zit in de familie van Duke, haar broer haalde haar over om eens mee te kijken naar een professioneel toernooi in de tijd dat ze haar PhD over Cognitieve psychologie in de ijskast moest zetten door omstandigheden en hard op zoek ging naar inkomsten.
Maar de combinatie van psychologie en professioneel handelen bleek een perfect duo. Dit leidde uiteindelijk tot Thinking in Bets.
Pokerspelen is heel iets anders dan schaken. Bij deze laatste gaat het voornamelijk om kunde en nauwelijks om geluk, terwijl bij poker iemand zonder moeite kan winnen met een slechte "hand," puur door geluk, of kan verliezen met de beste kaarten. Dit is de essentie van het denken van Duke, namelijk dat het resultaat van een beslissing niet bepaalt of het een goede beslissing was.
Veel Behavioral Finance kennis zit opgesloten in dit boek, maar wat bijzonder is dat Duke daar toch nog wat aan toe weet te voegen, namelijk het denken in scenario's en het verschil tussen gelijk willen hebben en nauwkeurig willen denken. Bij het ene gaat het om het juiste resultaat, dat wanneer je dit van te voren bedacht je een ondersteuning geeft voor je ego: ik had gelijk. Maar veel belangrijker is het om na te gaan of je niet teveel risico hebt genomen met die beslissing. Als je terug zou denken aan die beslissingen en je zou er geld op moeten zetten, hoeveel zou je dan gewed hebben?
Dit is een samenvatting van het boek:*
De menselijk geest neigt ernaar om beslissingen te verwarren met hun uitkomst, en dat maakt het moeilijk om duidelijk fouten te zien. Een goede beslissing kan toch een verkeerde of niet gewenste uitkomst bieden. Pokerspelers noemen de neiging om de kwaliteit van een beslissing te verwarren met hun uitkomst resulting. En dat is een gevaarlijke tendens. Een slechte beslissing kan leiden tot een goede uitkomst achteraf, en goede beslissingen kunnen slecht uitvallen. Denk aan het rijden onder invloed en dat je geen ongelukken gemaakt hebt. Was het dan een goede beslissing om te gaan rijden, puur omdat je geen ongeluk veroorzaakt hebt? In feite, zijn beslissingen zelden 100% goed of fout. Het leven zit zo niet in elkaar. Het leven is net als poker, een spel met onvolledige informatie - omdat je nooit weet welke kaarten de andere spelers vasthouden - en van geluk.
Ons besluitvormingsproces is als pokerspelers die wedden. We wedden op toekomstige uitkomsten, gebaseerd op wat we geloven dat het meest waarschijnlijke is dat zal gebeuren.
Zo waarom kijken we er niet op deze manier naar? Als onze beslissingen weddenschappen zijn, dan kunnen we af van het idee dat we 100% "juist" of "fout" zijn en beginnen met te zeggen:
"Ik weet het niet zeker." Dit opent de weg naar een denken in termen van waarschijnlijkheid, dat veel praktischer is.
Als we de waarheid willen zoeken, dan moeten we om de hardwired tendens heen te geloven wat we horen. Iedereen wil goede beslissingen nemen, maar door enkel te zeggen, "ik denk dat X de beste optie is," vraagt om een geloof van goede kwaliteit. Geloof van kwaliteit zijn ideeën over X die geïnformeerd zijn en wel doordacht. Je kan echter geen hoog kwaliteit geloof verwachten met lui denken. In plaats daarvan moeten we werk doen in het vinden van de waarheid. Dat betekent dat we moeten streven naar de waarheid en objectiviteit, zelfs wanneer iets niet op een lijn zit met de overtuiging die we houden. Helaas, waarheid zoeken gaat tegen onze natuur in. Voor onze evolutionaire voorouders was het gevaarlijk om nieuwe overtuigingen te betwijfelen, en dus had het een lage prioriteit.
Wanneer je een leeuw door het gras hoort lopen, als voorbeeld, licht het voor de hand om niet te stoppen en de situatie te analyseren, maar om de benen te nemen!
Toen taal ontstond, konden we dingen communiceren die onze eigen sensoren nooit hadden ervaren, en dit leidde tot abstracte overtuigingen. Deze mogelijkheid werkte echter via oude overtuiging-gevormde methoden en het te vragen stellen bleef iets dat we bleven doen na geloofsvorming en enkel sporadisch. Een experiment uit 1993 van Daniel Gilbert toonde aan dat proefpersonen naarmate ze meer moe werden van informatie opnemen ze eerder geneigd werden om stellingen zomaar voor waar aan te nemen. En zo eenvoudig zoals geloofsovertuigingen gevormd worden, zo moeilijk is het om ze te veranderen. wanneer we iets geloven proberen we ze in stand te houden door Motivated reasoning. We zoeken dan bewijs dat ons geloof bevestigt en we negeren alles dat het niet onderbouwt.
Uiteindelijk wil iedereen goed van zichzelf denken en wanneer je fout bent, dan voelt dat slecht. Dus, informatie die onze overtuiging tegenspreekt voelt als een bedreiging. Het goede nieuws is dat er een workaround is, door het gebruik te maken van een eenvoudige frase: "Wanna bet?"
Als we wedden op onze overtuiging, dan werken we veel harder om de validiteit te bevestigen. Wanneer iemand voor 100 euro wedt dat je uitspraak fout is dan doet dat je denken veranderen. En direct.
Het zorgt ervoor dat je objectief en accuraat te werk gaat. En het is niet enkel om het geld. Wanneer er iets over de accuratesse gaat t.o.v. onze overtuiging, dan zijn we minder geneigd om absolute statements te maken en meer belang te hechten aan het valideren van onze overtuiging.
Focus op accuratesse en herkennen van onzekerheid is veel meer zoals waarheidsvinding, en dat zorgt dat we onze weerstand tegen nieuwe informatie opgeven en geeft ons iets beters om op te wedden.
Wanneer je een leeuw door het gras hoort lopen, als voorbeeld, licht het voor de hand om niet te stoppen en de situatie te analyseren, maar om de benen te nemen!
Toen taal ontstond, konden we dingen communiceren die onze eigen sensoren nooit hadden ervaren, en dit leidde tot abstracte overtuigingen. Deze mogelijkheid werkte echter via oude overtuiging-gevormde methoden en het te vragen stellen bleef iets dat we bleven doen na geloofsvorming en enkel sporadisch. Een experiment uit 1993 van Daniel Gilbert toonde aan dat proefpersonen naarmate ze meer moe werden van informatie opnemen ze eerder geneigd werden om stellingen zomaar voor waar aan te nemen. En zo eenvoudig zoals geloofsovertuigingen gevormd worden, zo moeilijk is het om ze te veranderen. wanneer we iets geloven proberen we ze in stand te houden door Motivated reasoning. We zoeken dan bewijs dat ons geloof bevestigt en we negeren alles dat het niet onderbouwt.
Uiteindelijk wil iedereen goed van zichzelf denken en wanneer je fout bent, dan voelt dat slecht. Dus, informatie die onze overtuiging tegenspreekt voelt als een bedreiging. Het goede nieuws is dat er een workaround is, door het gebruik te maken van een eenvoudige frase: "Wanna bet?"
Als we wedden op onze overtuiging, dan werken we veel harder om de validiteit te bevestigen. Wanneer iemand voor 100 euro wedt dat je uitspraak fout is dan doet dat je denken veranderen. En direct.
Het zorgt ervoor dat je objectief en accuraat te werk gaat. En het is niet enkel om het geld. Wanneer er iets over de accuratesse gaat t.o.v. onze overtuiging, dan zijn we minder geneigd om absolute statements te maken en meer belang te hechten aan het valideren van onze overtuiging.
Focus op accuratesse en herkennen van onzekerheid is veel meer zoals waarheidsvinding, en dat zorgt dat we onze weerstand tegen nieuwe informatie opgeven en geeft ons iets beters om op te wedden.
"wetenschapsstellingen zijn niet dat wat waar of niet waar is, maar ... wat is bekend met een zekere mate van zekerheid" - Richard Feynman.
We kunnen veel leren van uitkomsten, maar het is moeilijk te weten welke ons wat kunnen leren.
De beste manier om te leren is vaak om onze fouten te herzien. Evenzo, wanneer we onze toekomstige uitkomsten willen verbeteren dan moeten we aan outcome fielding doen.
Outcome fielding is het bekijken van uitkomsten om te zien of we van ze kunnen leren.
Sommige uitkomsten kunnen we attribueren aan geluk, en vergeten dat ze toch buiten onze controle/invloed lagen. Maar het zijn de uitkomsten die primair van onze beslissingen volgen waar we van moeten leren.
Na het analyseren van deze beslissingen, kunnen we onze overtuigingen die tot het initiële wedden hebben geleid verfijnen en bijwerken.
We kunnen veel leren van uitkomsten, maar het is moeilijk te weten welke ons wat kunnen leren.
De beste manier om te leren is vaak om onze fouten te herzien. Evenzo, wanneer we onze toekomstige uitkomsten willen verbeteren dan moeten we aan outcome fielding doen.
Outcome fielding is het bekijken van uitkomsten om te zien of we van ze kunnen leren.
Sommige uitkomsten kunnen we attribueren aan geluk, en vergeten dat ze toch buiten onze controle/invloed lagen. Maar het zijn de uitkomsten die primair van onze beslissingen volgen waar we van moeten leren.
Na het analyseren van deze beslissingen, kunnen we onze overtuigingen die tot het initiële wedden hebben geleid verfijnen en bijwerken.
In het geval van een pokerspeler die een spel verliest - moet deze direct analyseren of een uitkomst door geluk of door zijn eigen spel tot stand was gekomen. Als het door vaardigheid was dan moet ze onderzoeken waar haar besluitvorming de fout is in gegaan om de fout niet opnieuw te maken.
De meeste uitkomsten zijn het resultaat van een menging van vaardigheden en geluk, en van onbekende informatie. Dat is waarom we vaak fouten maken in onze Fielding. Precies te weten hoeveel van elk invloed heeft gehad is moeilijk. En verder zijn we allemaal subject aan self-serving-bias. We nemen graag de credits voor goede uitkomsten en we leggen de schuld bij iets anders voor slechte resultaten.
Bij auto-ongevallen is dit duidelijk onderzocht, door Robert macCoun en die stelt dat in 91% van de gevallen de bestuurder iemand anders de schuld gaf. Zelf in het geval dat er geen ander was, was in 37% van die gevallen de verantwoordelijkheid ergens anders gelegd door de participanten.
We kunnen proberen om self-serving-bias te ontwijken door naar andere mensen hun uitkomsten te kijken. Maar in dat geval werkt het juist tegengesteld: we zien hun succes als geluk en hun failures als resultaat van slechte beslissingen.
De meeste uitkomsten zijn het resultaat van een menging van vaardigheden en geluk, en van onbekende informatie. Dat is waarom we vaak fouten maken in onze Fielding. Precies te weten hoeveel van elk invloed heeft gehad is moeilijk. En verder zijn we allemaal subject aan self-serving-bias. We nemen graag de credits voor goede uitkomsten en we leggen de schuld bij iets anders voor slechte resultaten.
Bij auto-ongevallen is dit duidelijk onderzocht, door Robert macCoun en die stelt dat in 91% van de gevallen de bestuurder iemand anders de schuld gaf. Zelf in het geval dat er geen ander was, was in 37% van die gevallen de verantwoordelijkheid ergens anders gelegd door de participanten.
We kunnen proberen om self-serving-bias te ontwijken door naar andere mensen hun uitkomsten te kijken. Maar in dat geval werkt het juist tegengesteld: we zien hun succes als geluk en hun failures als resultaat van slechte beslissingen.
"We moeten in geluk geloven. Want hoe kunnen we ander verklaren dat anderen die we niet mogen zo succesvol zijn," - Jean Cocteau.
Om meer objectief te worden, moeten we onze gewoontes wijzigen. Phil Ivey is een van de beste pokerspeler in de wereld. Hij wordt bewonderd door zijn gelijken en hij is ongelooflijk succesvol in elk type poker. Een reden? Phil Ivey heeft de juiste goede gewoontes.
Gewoontes werken in neurologische loops en hebben drie onderdelen: cue, routine & reward. Charles Duhigg laat in zijn boek, the power of habits deze structuur zien. Laat de Cue en reward met rust en focus op de routine.
Laten we zeggen dat je je self-serving-bias in het pokerspel wil verlagen, maar je gewoonte is om een slag (win a hand) te winnen (Cue), dit te attribueren aan je vaardigheden (routine) en je positieve image te voeden (reward). Je zou kunnen proberen om dit tie te schrijven aan de combinatie van vaardigheid en geluk om zo je gewoonte te veranderen.
Maar hoe kom je dan aan die boost van je zelfbeeld? In plaats van goed te voelen om een pokerspel te winnen, kan je je goed voelen over het feit dat je een speler bent die goed fouten kan identificeren en zo accuraat je uitkomsten kan fielden en zo betere beslissingen te maken in de toekomst.
Zo heeft Phil Ivey de gewoontes ontwikkeld om ook wanneer hij gewonnen heeft niet te feesten voordat hij al zijn fouten heeft geanalyseerd om te zien waar hij het beter had kunnen doen.
We kunnen ons besluitvormingsproces verbeteren door deel te zijn van een groep, maar het moet wel de juiste groep zijn. We hebben allemaal blinde vlekken en het is eenvoudiger om die op te sporen door in een groep te zitten. Maar de groep moet wel een strakke focus hebben. En in deze groep moet het dus niet over slecht geluk gaan maar echt om de tactiek om beter te worden.
Om goed samen te werken heeft een groep "CUDOS" nodig. Shared commitment en duidelijke richtlijnen helpen om een goede kwaliteit besluitvormingsanalyse groep op te zetten. Maar hoe werkt het binnen in de groep? Bijvoorbeeld om te starten met elk een Cudos te geven.
Cudos is het mentale kind (brainchild) van socioloog Merton Schkolnick, die een template bedacht voor waarheidszoeking.
De C staat voor Communism. Ieder lid in de groep moet transparant werken en alle informatie overdragen aan het geheel. het licht namelijk voor de hand dat we details weglaten die ons slecht doen overkomen.
De U staat voor Universalsm, om dezelfde standaard te gebruiken om alle informatie te evalueren. ongeacht waar het vandaan kwam. Elk e bijdrage is belangrijk en je moet niet op voorhand een lid afschrijven.
De D staat voor Disinterestedness en gaat om het vermijden van bias. Richard Feynman merkte op dat we een situatie anders zien wanneer we al weten hoe het afloopt. Zelfs een hint voor wat er op het eind gebeurt zal onze analyse beïnvloeden.
Maar juist bij het analyseren van een pokerspel gaat het niet om de uitkomst omdat het er bij de analyse niet toe doet.
OS is Organized skeptism., een trek die het denken in weddenschappen voorbeeldig maakt. IN een groep betekent dit collegiaal, niet-confronterend onderzoek van wat we echt wel en niet weten, zodat iedereen gefocust blijft.
Eeuwen geleden begonnen de katholieken een proces om individuen te huren die moesten argumenteren tegen de heiligheid gedurende een canonisatieproces, en daar komt de term advocaat van de duivel vandaan.
Om betere beslissingen te maken, moeten we tijd besteden in de toekomst. Jerry Sienfield beschrijft zichzelf als de "Night Guy". Hij houdt ervan om laat op te blijven ook als het ten koste gaat van te weinig slaap. Dat is een probleem voor de ochtend, MorningJerry, not night Jerry. Geen wonder dat Morning Jerry de Night Jerry haat, hij screws him over altijd. Dit is een grappige beschrijving, maar temporal discounting - beslissingen nemen die onze onmiddellijke verlangens bevredigen ten koste van onze toekomstige zelf is iets wat we allemaal doen. Door rekening te houden of te denken aan hoe wel morgen zullen voelen wanneer we laat opblijven helpt ons om richting bed te kruipen.
Soortgelijke formule is die van Suzy Welch's 10-10-10 hoe we voelen over tien minuten, tien maanden en tien jaar... Wanneer we de toekomst voor de geest halen kunnen we er ook beter naar /over plannen.
De beste manier om dat te doen is om na te denken welke toekomst we willen hebben en dan daarvan terug te werken. We moeten overkomen dat we tijdelijke beslommeringen te veel nadruk geven.
Dit kan door backcasting. Denk aan een toekomst waar alles volgens plan verliep. "Hoe kwamen we hier?" Dit zorgt ervoor dat je denkt over de imaginaire beslissingen die geleid hebben tot het succes.
Ook kan je premortems gebruiken. Dat zijn vragen "wat ging er fout," zo kunnen we kijken welke backcasting misliep.
Gabrielle Oettingen heeft aangetoond dat mensen die hun obstakels verbeelden bij het plannen van hun toekomstplannen, grotere kans hebben om hun doelen te bereiken. We kunnen nooit onzekerheid beheersen, dus kan je maar beter plannen om er mee te werken.
Dus ook al ben je geen gokker, er is geen reden om niet in weddenschappen te denken. (* - Bron: Blinkist)
--
2018/06/lieg-nooit-tegen-een-idioot
2017/03/miss-pokerface
Om meer objectief te worden, moeten we onze gewoontes wijzigen. Phil Ivey is een van de beste pokerspeler in de wereld. Hij wordt bewonderd door zijn gelijken en hij is ongelooflijk succesvol in elk type poker. Een reden? Phil Ivey heeft de juiste goede gewoontes.
Gewoontes werken in neurologische loops en hebben drie onderdelen: cue, routine & reward. Charles Duhigg laat in zijn boek, the power of habits deze structuur zien. Laat de Cue en reward met rust en focus op de routine.
Laten we zeggen dat je je self-serving-bias in het pokerspel wil verlagen, maar je gewoonte is om een slag (win a hand) te winnen (Cue), dit te attribueren aan je vaardigheden (routine) en je positieve image te voeden (reward). Je zou kunnen proberen om dit tie te schrijven aan de combinatie van vaardigheid en geluk om zo je gewoonte te veranderen.
Maar hoe kom je dan aan die boost van je zelfbeeld? In plaats van goed te voelen om een pokerspel te winnen, kan je je goed voelen over het feit dat je een speler bent die goed fouten kan identificeren en zo accuraat je uitkomsten kan fielden en zo betere beslissingen te maken in de toekomst.
Zo heeft Phil Ivey de gewoontes ontwikkeld om ook wanneer hij gewonnen heeft niet te feesten voordat hij al zijn fouten heeft geanalyseerd om te zien waar hij het beter had kunnen doen.
We kunnen ons besluitvormingsproces verbeteren door deel te zijn van een groep, maar het moet wel de juiste groep zijn. We hebben allemaal blinde vlekken en het is eenvoudiger om die op te sporen door in een groep te zitten. Maar de groep moet wel een strakke focus hebben. En in deze groep moet het dus niet over slecht geluk gaan maar echt om de tactiek om beter te worden.
Om goed samen te werken heeft een groep "CUDOS" nodig. Shared commitment en duidelijke richtlijnen helpen om een goede kwaliteit besluitvormingsanalyse groep op te zetten. Maar hoe werkt het binnen in de groep? Bijvoorbeeld om te starten met elk een Cudos te geven.
Cudos is het mentale kind (brainchild) van socioloog Merton Schkolnick, die een template bedacht voor waarheidszoeking.
De C staat voor Communism. Ieder lid in de groep moet transparant werken en alle informatie overdragen aan het geheel. het licht namelijk voor de hand dat we details weglaten die ons slecht doen overkomen.
De U staat voor Universalsm, om dezelfde standaard te gebruiken om alle informatie te evalueren. ongeacht waar het vandaan kwam. Elk e bijdrage is belangrijk en je moet niet op voorhand een lid afschrijven.
De D staat voor Disinterestedness en gaat om het vermijden van bias. Richard Feynman merkte op dat we een situatie anders zien wanneer we al weten hoe het afloopt. Zelfs een hint voor wat er op het eind gebeurt zal onze analyse beïnvloeden.
Maar juist bij het analyseren van een pokerspel gaat het niet om de uitkomst omdat het er bij de analyse niet toe doet.
OS is Organized skeptism., een trek die het denken in weddenschappen voorbeeldig maakt. IN een groep betekent dit collegiaal, niet-confronterend onderzoek van wat we echt wel en niet weten, zodat iedereen gefocust blijft.
Eeuwen geleden begonnen de katholieken een proces om individuen te huren die moesten argumenteren tegen de heiligheid gedurende een canonisatieproces, en daar komt de term advocaat van de duivel vandaan.
Om betere beslissingen te maken, moeten we tijd besteden in de toekomst. Jerry Sienfield beschrijft zichzelf als de "Night Guy". Hij houdt ervan om laat op te blijven ook als het ten koste gaat van te weinig slaap. Dat is een probleem voor de ochtend, MorningJerry, not night Jerry. Geen wonder dat Morning Jerry de Night Jerry haat, hij screws him over altijd. Dit is een grappige beschrijving, maar temporal discounting - beslissingen nemen die onze onmiddellijke verlangens bevredigen ten koste van onze toekomstige zelf is iets wat we allemaal doen. Door rekening te houden of te denken aan hoe wel morgen zullen voelen wanneer we laat opblijven helpt ons om richting bed te kruipen.
Soortgelijke formule is die van Suzy Welch's 10-10-10 hoe we voelen over tien minuten, tien maanden en tien jaar... Wanneer we de toekomst voor de geest halen kunnen we er ook beter naar /over plannen.
De beste manier om dat te doen is om na te denken welke toekomst we willen hebben en dan daarvan terug te werken. We moeten overkomen dat we tijdelijke beslommeringen te veel nadruk geven.
Dit kan door backcasting. Denk aan een toekomst waar alles volgens plan verliep. "Hoe kwamen we hier?" Dit zorgt ervoor dat je denkt over de imaginaire beslissingen die geleid hebben tot het succes.
Ook kan je premortems gebruiken. Dat zijn vragen "wat ging er fout," zo kunnen we kijken welke backcasting misliep.
Gabrielle Oettingen heeft aangetoond dat mensen die hun obstakels verbeelden bij het plannen van hun toekomstplannen, grotere kans hebben om hun doelen te bereiken. We kunnen nooit onzekerheid beheersen, dus kan je maar beter plannen om er mee te werken.
Dus ook al ben je geen gokker, er is geen reden om niet in weddenschappen te denken. (* - Bron: Blinkist)
--
2018/06/lieg-nooit-tegen-een-idioot
2017/03/miss-pokerface
Reacties