Skin in the Game

Ik heb Skin in the game (Nassim Nicholas Taleb, 2018) in één keer (in een weekend) uitgelezen. Op het internet zag ik daarna dat er wel een aantal samenvattingen te vinden waren. Dus wat schrijf ik over dit boek?
Allereerst valt het idiote gedrag op van de schrijver, haast puberaal, waar hij collega "scholars" (wat in zijn ogen natuurlijk geen collega's zijn, zoals Steven Pinker of Richard Thaler) te zeik zet. Hoe je het ook leest, letterlijk of niet, het valt op en haalt veel van de geloofwaardigheid die de inhoud heeft door de kennis die het openbaart onderuit.
Ik wilde dit boek graag lezen, al merk ik dat ik een Taleb-moeheid heb ontwikkeld (ik dus ook ), na het lezen van zijn andere / eerdere boeken (behalve Bed of Procrustes, dat ik niet ken). Toch wil je dit boek ook lezen, alsof het een oudejaarsconference is van een reizende ster die iedereen leest en iedereen is dan iedereen die werkt in de financiële wereld. Want daar is zijn werk en ook dit boek nog steeds een must.
Het boek werkt toe naar een climax (want het laatste hoofdstuk van elk boek bevat de kern...), maar die climax valt toch wat tegen. Het zijn voor mij in ieder geval de losse hoofdstukken die toch steeds weer inspirerend zijn. Maar wat ik bij dit boek had in tegenstelling tot eerdere werken is een toenemend scepticisme over de inhoud. Het hoogtepunt daarvan was wanneer ik aankwam bij de passage over Vitrivius en wat je kan opvatten als architectuur, al noemt hij dat natuurlijk niet zo. Wat hij schrijft over Vitrivius is maar een element van architectuur, namelijk de beleving (de columns van het Partenon staan niet recht om de gebruiker een estheticshe dient te doen) en toen viel het kwartje, namelijk dat bij veel van wat hij schrijft er ook een keerzijde is (en dat zoals bij architectuur er drie elementen spelen die in samenhang bij elkaar moeten passen: firmitas, utilitas en venustas - maar dit soort details laat hij onbesproken, omdat het niet in zijn straatje past...).

Bijzonder zwak vond ik ook de passage over Piketty: hij schrijft wel dat deze man een fout maakt, maar geeft niet aan welke. En dan kom ik erachter dat er een drukfout zit in het boek (minimaal één dus): in de inhoud noemt hij pikketism (and the revolt of the manderin class), maar bij het hoofdstuk aangekomen heet het opeens: pikettism (and...). Blijkbaar heeft hij te weinig aandacht besteed aan hoe deze econoom heet, en niet meer gelet op de spelling! Slordig, wanneer je zoveel kritiek hebt op anderen.

Maar dan de inhoud, die blijft interessant. Hierover later meer... wanneer ik het opnieuw gelezen heb.

--
2017/09/hoe-tijdloos-is-het-begrip-antifragiel