Wapenbezit en zelfmoord, een ... epidemie
"Zelfmoord komt met bijna 45.000 sterfgevallen per jaar vaker voor dan moord, en toch blijft het doorgaans afwezig in de discussies over wapengeweld. In Guns and Suicide herkadert Michael Anestis de heersende perspectieven op wapengeweld door de focus te verleggen naar zelfmoord. Geweren spelen een unieke diepgaande rol bij Amerikaanse zelfmoord, en Anestis legt uit hoe ze dit effect hebben: niet door mensen die anders niet suïcidaal zijn te laten sterven, maar door de handeling onder suïcidale individuen te vergemakkelijken. Hij bespreekt ruimschoots bewijsmateriaal dat aantoont dat het verminderen van de middelen waarmee mensen zich van het leven beroven, wat die middelen ook mogen zijn, het aantal zelfmoorddoden kan en zal verminderen. Dit zou kunnen betekenen dat wetgeving wordt aangenomen met betrekking tot het bezit en de opslag van vuurwapens, niet-wetgevende aanmoediging van de veilige opslag van particuliere vuurwapens, de vrijwillige en tijdelijke verwijdering van vuurwapens uit huis in tijden van nood, of een combinatie van deze maatregelen. Omdat ze het duizelingwekkende aantal zelfmoorden door wapens niet substantieel zullen terugdringen, onthoudt Anestis zich van een pleidooi voor beleid zoals strengere beperkingen op bump stocks, een verbod op aanvalswapens of beperkingen op de magazijncapaciteit. In plaats daarvan streeft Anestis met dit boek naar een bredere culturele verschuiving naar zelfmoordspecifiek veilig wapenbezit, waarbij een objectief, wetenschappelijk onderbouwd voorstel wordt gepresenteerd in de hoop een gemeenschappelijke basis te bereiken in het streven naar het redden van levens."
Dat is de algemene informatie over het boek van ... In een andere studie over hetzelfde thema, uit 2008, lees ik een andere conclusie:
"In 2005, het meest recente jaar waarvoor sterftegegevens beschikbaar zijn, was zelfmoord de op een na belangrijkste doodsoorzaak onder Amerikanen van 40 jaar of jonger. Onder Amerikanen van alle leeftijden zijn meer dan de helft van alle zelfmoorden zelfmoorden met vuurwapens. In 2005 pleegden gemiddeld 46 Amerikanen per dag zelfmoord met een vuurwapen, goed voor 53% van alle voltooide zelfmoorden. Zelfmoord met vuurwapens was in deze periode verantwoordelijk voor 40% meer sterfgevallen dan moord met vuurwapens. Waarom zou de beschikbaarheid van vuurwapens het risico op zelfmoord in de Verenigde Staten kunnen vergroten?
[1] Ten eerste zijn veel zelfmoorddaden – volgens onderzoeken een derde tot vier vijfde van alle zelfmoordpogingen – impulsief. Van de mensen die bijna dodelijke zelfmoordpogingen deden, duurde het bijvoorbeeld bij 24% minder dan vijf minuten tussen het besluit om zelfmoord te plegen en de daadwerkelijke poging, en bij 70% minder dan een uur. [dit punt spreekt de auteur van het boek dus tegen.]
[2] Ten tweede zijn veel suïcidale crises zelfbeperkend. Dergelijke crises worden vaak veroorzaakt door een directe stressfactor, zoals het verbreken van een romantische relatie, het verlies van een baan of een aanvaring met de politie. Naarmate de acute fase van de crisis voorbijgaat, neemt ook de drang om zelfmoord te plegen toe. Het tijdelijke karakter en de vluchtige invloed van veel suïcidale crises blijkt duidelijk uit het feit dat meer dan 90% van de mensen die een zelfmoordpoging overleven, inclusief pogingen waarvan verwacht werd dat ze dodelijk zouden zijn (zoals zichzelf door het hoofd schieten of voor een publiek springen) trein), ga niet dood door zelfmoord. Straf- en psychiatrische instellingen erkennen de zelfbeperkende aard van suïcidale crises en beperken de toegang tot dodelijke middelen voor personen die als potentieel suïcidaal zijn geïdentificeerd.
[3] Ten derde zijn wapens gebruikelijk in de Verenigde Staten (meer dan een derde van de Amerikaanse huishoudens bevat een vuurwapen) dodelijk. Een zelfmoordpoging met een vuurwapen biedt zelden een tweede kans. Pogingen met drugs of snijden, die verantwoordelijk zijn voor meer dan 90% van alle zelfmoorddaden, blijken veel minder vaak dodelijk.
Het empirische bewijs dat het zelfmoordrisico in de Verenigde Staten koppelt aan de aanwezigheid van vuurwapens in huis is overtuigend. Er zijn minstens een dozijn Amerikaanse case-control studies in de peer-reviewed literatuur, die allemaal hebben uitgewezen dat een vuurwapen in de woning thuis is geassocieerd met een verhoogd risico op zelfmoord. De toename van het risico is groot, doorgaans twee tot tien keer zo hoog als in huizen zonder wapens, afhankelijk van de steekproefpopulatie (bijvoorbeeld adolescenten versus oudere volwassenen) en van de manier waarop de vuurwapens werden opgeslagen. Het verband tussen vuurwapens in huis en het risico op zelfmoord is volledig te wijten aan een grote toename van het risico op zelfmoord met vuurwapens, die niet wordt gecompenseerd door een verminderd risico op zelfmoord zonder vuurwapens. Bovendien wordt het verhoogde risico op zelfmoord niet verklaard door toegenomen psychopathologische kenmerken, zelfmoordgedachten of zelfmoordpogingen onder leden van huishoudens die wapens bezitten.
Drie aanvullende bevindingen uit de patiëntcontrolestudies zijn het vermelden waard. Het hogere zelfmoordrisico in huizen met vuurwapens geldt niet alleen voor de wapenbezitter, maar ook voor de echtgenoot en kinderen van de wapenbezitter. De aanwezigheid van een wapen in huis, ongeacht hoe het wapen wordt bewaard, is een risicofactor voor zelfmoord. En er is een hiërarchie van zelfmoordrisico’s die consistent is met een dosis-responsrelatie. Hoe huishoudwapens worden bewaard, is vooral voor jongeren van belang. Uit een onderzoek bleek bijvoorbeeld dat de kans op zelfmoord onder adolescenten vier keer zo groot was in huizen met een geladen, ontgrendeld vuurwapen als in huizen waar wapens ongeladen en op slot werden bewaard.
Veel ecologische onderzoeken die meerdere regio's, staten of steden in de Verenigde Staten bestrijken, hebben ook een sterk verband aangetoond tussen het aantal wapenbezit door huishoudens en het aantal voltooide zelfmoorden – wat, zoals blijkt uit de case-control studies, kan worden toegeschreven aan het sterke verband tussen vuurwapenbezit en het aantal voltooide zelfmoorden. prevalentie en zelfmoord met wapens, zonder dat er een tegenwicht bestaat tussen de mate van wapenbezit en het aantal zelfmoorden zonder wapens. We hebben onlangs de relatie onderzocht tussen het wapenbezit door huishoudens en zelfmoord in elk van de 50 staten voor de periode tussen 2000 en 2002.4 We hebben gegevens over wapenbezit gebruikt uit een grote telefonische enquête (onder meer dan 200.000 respondenten) en gecontroleerd voor armoedecijfers. , verstedelijking, werkloosheid, psychische aandoeningen en drugs- en alcoholverslaving en -misbruik. Onder mannen, onder vrouwen en in elke leeftijdsgroep (inclusief kinderen) hadden staten met een hoger wapenbezit in huishoudens een hoger aantal zelfmoorden met vuurwapens en in het algemeen meer zelfmoorden. Er was geen verband tussen het aantal vuurwapenbezit en zelfmoorden zonder vuurwapens. Om de belangrijkste bevindingen te illustreren, presenteerden we gegevens voor de vijftien staten met het hoogste niveau van wapenbezit door huishoudens, gekoppeld aan de zes staten met het laagste niveau (waarbij we er slechts zes gebruikten, zodat de bevolking in beide groepen staten ongeveer gelijk zou zijn). In de tabel zijn de bevindingen bijgewerkt voor de periode 2001 tot en met 2005.
De recente uitspraak van het Hooggerechtshof kan leiden tot een hoger wapenbezit. Een dergelijke uitkomst zou d de incidentie van zelfmoord verhogen. Er zijn twee complementaire benaderingen beschikbaar voor artsen om deze mogelijkheid te helpen tegengaan: proberen het aantal zelfmoordpogingen te verminderen (bijvoorbeeld door psychische aandoeningen te herkennen en te behandelen) en te proberen de kans te verkleinen dat zelfmoordpogingen fataal zullen blijken (bijvoorbeeld door het verminderen van de kans op zelfmoordpogingen). toegang tot dodelijke middelen). Veel Amerikaanse artsen, van huisartsen tot psychiaters, richten zich uitsluitend op de eerste benadering. Toch zijn internationale experts tot de conclusie gekomen dat beperking van de toegang tot dodelijke middelen een van de weinige zelfmoordpreventiebeleidsmaatregelen is met bewezen effectiviteit.
Onze ervaring is dat veel artsen die zich sterk maken voor het voorkomen van zelfmoord niet op de hoogte zijn van het bewijsmateriaal dat wapens in verband brengt met zelfmoord. Te veel mensen schijnen te geloven dat iedereen die zelfmoord serieus genoeg neemt om een wapen te gebruiken, een even effectief middel zou vinden als er geen wapen beschikbaar zou zijn. Deze overtuiging is ongeldig.
Artsen en andere zorgverleners die voor suïcidale patiënten zorgen, moeten in staat zijn te beoordelen of mensen die het risico lopen op zelfmoord toegang hebben tot een vuurwapen of andere dodelijke middelen, en met patiënten en hun families moeten samenwerken om de toegang tot die middelen te beperken totdat de suïcidale gevoelens voorbij zijn. Een website van het Harvard Injury Control Research Center kan artsen en anderen hierbij helpen (www.hsph.harvard.edu/means-matter). Effectieve zelfmoordpreventie moet zich niet alleen richten op de psychische toestand van de patiënt, maar ook op de beschikbaarheid van dodelijke middelen – die het verschil kunnen maken tussen leven en dood." (Bron: Guns and Suicide in the United States. Matthew Miller, M.D., Sc.D., and David Hemenway, Ph.D. (https://www.nejm.org/doi/full/10.1056/NEJMp0805923)
Dan het boek.
Dat boek heeft een eenvoudige maar doeltreffende structuur: Het probleem, dat uiteenvalt in:
- de demografie achter de wapen-zelfmoord, mythes en theorieën over zelfmoord, waarom wapens een machtige kracht zijn bij zelfmoord en de vragende titel van hoofdstuk vier: is dit niet gewoon een mentaal gezondheidsprobleem en niet een wapenprobleem?
De oplossing - deel twee, bestaat ook uit vier hoofdstukken:
- verlagen van het zelfmoordpercentage vereist toename van veiligheidsmiddelen (wapenbezit moet samen gaan met maatregelen om wapens verplicht in een kluis op te bergen), wetgeving voor veiligheidsmaatregelen, wat als er hier geen wetgeving over komt, en het laatste hoofdstuk: "ontwapenen" van algemene concerns met betrekking tot veiligheidsmiddelen.
De auteur begint zijn boek en verhaal over een leraar psychologie die duidelijk een mentaal aangetast is door zijn werk in de vorm van een burn-out en al langer kampt met zelfmoord-ideeën. Niemand, zo vertelt hij na de feitelijke zelfmoord, had ooit gedacht dat dit een kandidaat voor zelfmoord was. De tweede anekdote is van iemand die juist een zelfmoord weet tegen te gaan, op het nippertje.
Het eerste hoofdstuk laat de statistieken zien over zelfmoord en dan vooral basis van wapenbezit. Zelfmoord is qua hoeveelheid groter dan het aantal auto-ongelukken en moord. Mannen zijn de grootste groep, en de leeftijdscategorie die uitsteekt is die van 46 tot 65. Ook zijn blanken de meest kwetsbaar.
Vervolgens kijkt de auteur naar de distributie van bevolkingsdichtheid, wapenbezit en zelfmoordpercentages. Waarna de mythes volgen.
De mythes komen voort uit het gevoeligheidsaspect van het thema zelfmoord. het is niet iets waar je over kan praten. En de grootste mythe is dat zelfmoord een kwestie van impulsief gedrag is. HIj gaat in op de wetenschapstheorie van Popper om aan te tonen hoe moeilijk het is om een theorie te ontwikkelen die mythes juist tegengaat. De ITS, interpresaonla theory of suicide is uit 2005, en stamt van Thomas Joiner. Popper zou trots zijn op deze theorie omdat het van duidelijke hypotheses uitgaat.
Twee variabelen vormen het fundament:
- - thwarted belongingness (er niet echt bij horen)
- - perceived burdensomeness (mensen voelen dat ze geen echte bijdrage leveren)
Uiteindelijk - wat impulsiviteit speelt dus geen rol -iets dat nog wel aandacht vraagt - komen deze mensen in een staat van hopeloosheid en uitzichtloosheid die aanleiding geeft tot zelfmoordpogingen.
Het verhaal of de brug naar de wapens is dan snel gelegd, want een wapen is snel bij de hand en vergoot de effecienty-rate om het oneerbiedig te noemen. Niet iedereen is (namelijk) in staat - capable - voor zelfmoord. Er is moed voor nodig, want er is geen eay way out. Dus een wens van zelfmoord heeft die "capability" nodig om doorslaggevend tot zelfmoord te leiden. Klonsky wordt genoemd in dit laatste element omdat hij juist hierin een toevoeging deed, dat je wens zo groot kan zijn, zonder toegang tot een dodelijk wapen kan zelfmoord onmogelijk bereikt worden.
Hier komen dus de wapen op het toneel en de rest van het boek gaat juist hierom.
Bij mij is het thema van impulsiviteit blijven hangen. De factoren dat je te weinig in de maatschappij betrokken voelt en bent, alles zeer subjectief dus, komt als duidelijke verklaring naar voren. In dat licht lees ik nog eens het verhaal van Joost Zwagerman terug? Hoe past dat daarin vraag ik me dan af.
Maar impulsiviteit en (of: versus) planning, dat is een thema dat breder te onderzoeken valt.
-- Als laatste, een korte verzameling van de voorkomende emoties in het boek (in afnemende volgorde van frequentie):
- desire, distress, fear, suffering, vulnerable, depressed
- driven, comfortable, shame, anguish
- rejected, surprise, acceptance, suspicious
- love, vigilance, pleasure, cowardly
- anger, hopelessness, afraid, isolated
- discomfort, kind, agony
Reacties