#5 - Emigreren

In een café kwam ik een Nederlander tegen, die alleen boven zijn krant zat gebogen en af en toe omkeek. Het was de Volkskrant. Vandaar dat ik een opening probeerde te vinden en die was er, want echt geconcentreerd zat hij niet te lezen. In Malaga kom ik bijna geen Nederlandse kranten meer tegen. Jaren geleden was dat wel anders. Hier waren die dus blijkbaar gewoon nog te vinden.

Toen hij mij herkende als een zoekende toerist, bood hij een stoel aan.

- Jij woont hier neem ik aan.

Ik ben me vaak bewust van het feit dat ik heel veel aanneem in het leven. Aannames zijn een vaste reispartner geworden. Ik merk dat ik niet meer vragen heb, maar meestal gewoon een aanname doe hoe iets zal zijn. Zoals bij deze man, die woont hier gewoon, daar ging ik van uit. En dat was inderdaad het geval. Dit keer zat ik daarin goed.

“Ik heb zo een afspraak hier,” zei hij, “maar ondanks dat dit het land van de horloges en de stiptheid is, weet je toch niet altijd zeker of de mensen op tijd komen.”

Mijn tweede aanname was dat hij in dienst was van een bedrijf. Ik zie hier weinig ondernemers, Zwitserland is geen land waar je als buitenlander een onderneming komt opzetten. Je wordt hier gevraagd voor je kennis en ervaring. Ik probeerde deze stelling later te toetsen.

- Werk jij voor de VN?

Ik werd op een sympathieke manier uitgelachen.

“Dat is inderdaad de vraag die veel buitenlanders stellen, werk je voor de VN? En dan de vraag weke organisatie precies, UNHCR de vluchtelingen organisatie, Unicef, of gewoon de VN. Maar nee, ik werk voor een asset manager.” 

- Ah, vroeg ik in een opwelling van verbazing, welke dan?

“Lombard... 

- Ik viel hem van verbazing in de rede, want ik kende het bedrijf en wilde snel vertellen van mijn scriptie ervaring bij een kantoor in Amsterdam. Het is een van de oudste bedrijven in de stad vertelde hij aansluitend. De afspraak was met een klant.

“Ik dacht in eerste instantie dat jij mijn afspraak zou zijn. Ik ken de persoon niet, maar een dergelijke outfit had ik wel verwacht.”

De assetmanager deed vooral zaken met fortuinlijke klanten en soms zijn het net toeristen, “zoals ze erbij lopen.”

Ik liep er als een toerist bij. Maar niet als een financiële toerist en zeker niet als een high net-worth client op wie zijn bedrijf zich richt.

Hij liet me een website zien van een aantal top financiële instellingen in Genève. Even later kwam inderdaad zijn cliënt eraan, waardoor we afscheid namen en ik verder de website naging met de financials in Genève. Dat was een hele lijst:

• Allianz, Barclays, BNP Paribas, Capital Group, Citi, Crédit Agricole, Credit Suisse, Deutsche Bank, FIS, HSBC, ING, J.P. Morgan Chase & Co, Merrill Lynch, Pictet, Santander, Société Générale, Temenos, UBS, ...

De meeste kende ik wel, maar Temenos. Ik vroeg me af wat dat voor een instelling was, het leek op een soort van Fintech, clouds gebruiken om services aan elkaar te linken. Bij Temenos zou ik gelijk naar de cultuur kijken, meestal via de kernwaarden. Die zocht ik later op: dat had het bedrijf mooi in een vorm gegoten, de 4C’s: we challenge, commit, collaborate en we care.. Zo kan het.  Die waren in ieder geval meer geloofwaardig dan die van Credit Suisse, leek me.

Het bedrijf zit aan de Rue de l’ecole-de-chemie en heeft in Genève haar hoofdkantoor. Knap. Kortom, als ik met de financiële wereld in contact kom, voel ik me toch op een bepaalde manier thuis... Reizen is ervaren waar je je thuis voelt en dat is bij mij de financiële wereld. Groot probleem is het imago van die wereld.

Ik nam nog een koffie en begon wat te schrijven. Wat moest ik weten over Genève en wat wilde ik met die biografie gaan doen? En nu ik hier toch was, kwam het thema van emigreren boven. Zou ik ooit naar Genève kunnen hebben emigreren? [...]

Het idee om te emigreren kwam niet uit de lucht vallen, en Spanje was daarbij de logische plek. Toch Europa, EU en geen Nederland. Zou Zwitserland ook mogelijk geweest zijn? Niet zonder dat je daar een band mee hebt natuurlijk, zoals een baan of een relatie die daar wortels zou hebben.

Emigreren op zich, wat moet ik erover zeggen. Wat in me opkomt is dat je plaats vergaat, jij vertrekt en er komt iemand anders voor terug. Dat begint bij het verkopen van je huis.

Naar een “slechter” land? Zwitserland heeft een  hoger BBP per inwoners, en is dus rijker. Maar Spanje heeft een lager inkomen per bewoner. Doe je dan een stap terug? En op welke manier?

Waarom Zuid Amerika destijds? Als je op wereldreis gaat dan kiest je meestal niet Noord-Amerika als startpunt. Misschien wel als eindpunt. In mijn tijd ging je of naar het Oosten, meestal China, waar je ook nog even de taal van ging leren, of naar het Zuiden, zoals Zuid- of Latijns-Amerika. Afrika-gangers waren uniek. Toch begon daar mijn reis zo'n beetje. Op het eiland Goree voor de kust van Senegal ontmoette ik een Amerikaanse, Laura geheten. Zij kwam uit Mitchigan. Toch besloot ik mijn reisdoel aan te houden. Maar wat nu als ik wel naar Noord-Amerika gegaan was? En later daarheen geremigreerd zou zijn? Die vraag hield me tegenwoordig bezig. Met Laura heb ik geen contact meer onderhouden. Nooit meer gereageerd op een brief die ze me stuurde... 

Dan is er het gedoe met de taal. Voor Engelsen was het makkelijk die konden na de oorlog massaal emigreren naar landen waar hun moedertaal gesproken werd, zoals Australië, Canada of de VS. De taal van een land spreken is de basis om contact te maken met de cultuur. Emigreren naar een Afrikaans land zou nooit in me opgekomen zijn, al was Senegal best aardig. Maar je bent dan toerist. Definitief settelen is toch anders.

In Geneve srpeekt met Frans, maar Zwitserland is overheersend Duitstalig...