Management, Cultuur & Verandering

Twee plaatjes zeggen meer dan... Noord (Elsevier), tegen Zuid (Portugal, @insoniascarvao)    -- 2011/10/noord-zuid-europa-. ..

[] ... een uitleg over de verschillen tussen de ondernemer en professional. Waar zitten die nu precies? Een veel gehoorde uitspraak is dat een baan voor het leven niet meer van deze tijd is. Bedrijven willen meer flexibiliteit en zoeken ZZP’er onder andere om geen pensioen meer te betalen. Daardoor verdient de ZZP’er nu meer, maar juist dat pensioen moet dan nog wel geregeld worden. Een professional is nagenoeg altijd verbonden met een bedrijf of (overheids)instelling. Een accountant kan werken voor de overheid of voor een groot bedrijf en  binnen die structuur heeft hij of zij de vrijheid om te bewegen. Maar het werk is en blijft accountancy of boekhouding. Wanneer de werknemer nieuwe business initiatieven ziet en oppakt, die buiten het doel en de strategie van het bedrijf vallen, dan wordt hij op het matje geroepen. Nieuwe ideeën, prima, maar niet voor de troepen uitlopen. Nu zal een boekhouder dat vaak niet doen, maar een programmeur die veel meer innovatief georiënteerd is m...

De titel van dit boek sprak me erg aan. "De eeuw van," daar zat het in. En daar was ik naar op zoek, hoe zou de eeuw van Heldring (volgens) Heldring en of zijn biograaf eruit hebben gezien? Ik moet bekennen dat ik de naam Heldring (met voornaam Jérôme Louis) voornamelijk van horen-zeggen ken. Columnist van de NRC, veel verder ging het niet. In deze blog komt zijn naam toch een keer voor, merkte ik zojuist. Dat betreft een uitspraak over het humanisme - hij is tegen die beweging omdat ... (zie link), maar dit komt in de biografie juist niet terug. De term humanist valt niet. Het boek is zeker interessant, al dekt de titel niet geheel de lading van het boek. Ja, de eeuw komt wel ter sprake, maar niet zo nadrukkelijk. Het verhaal begint over zijn afkomst, over zijn familie, dat hij de jongste telg aan de boom was, en dat hij "als gretige lezer," naar het gymnasium gaat (Barlaeus) en daar met allemaal achten (voor - ook de oude - talen) zijn diploma haalt. Allemaal?...

Het thema beurscrash is niet alleen cultuurtechnisch interessant als sociaal thema, maar natuurlijk vooral ook economisch en dan vooral voor beleggers.  Nu schreef ik (in 2013 al weer) laconiek dat er geen nieuwe crash komt terwijl dit natuurlijk onmogelijk te voorspellen is. Er zijn crash-goeroes die de volgende crash al zien hangen, maar niemand weet het of deze komt. Aan de andere kant zijn er bubbles die later leeglopen omdat hun structurele eigenschappen niet houdbaar zijn. Ook het aantal bubblehunters is heden ten dagen groot. Dat geeft denk ik ook aan dat er nog veel angst in de markt / maatschappij zit. Men is nog steeds bang en daar is alle reden voor. De vraag hoe voorkom je een crash helpt bij het onderzoek naar crashes. Even belangrijk is de vraag: hoe ontsteek je een crash. "Wat is de trigger," of hoe voorspel je het kantelpunt ? De kantelpunttheorie heeft fysische wortels en voorspelt aan de hand metafoor - zoals die van een onevenwichtige lading op een s...

Dezelfde schrijver als Sapiens, Yuval Noah Harari, denkt in dit boek vooruit: "21 vragen voor de 21-ste eeuw," gaat over veranderingen die op politiek en technologisch vlak verschijnen zoals intelligente computers en fake news. Hoe anticiperen of reageren we op de uitdagingen voor deze eeuw en kunnen we daar iets zinnigs over zeggen? Hierbij een samenvatting.  Computer technology is disrupting our financial, economic and political systems throughout the 20th century into three distinct political ideologies: fascism, comunism and liberalism . Aan het eind van de 20 ste eeuw, viert liberalisme democratie, vrij ondernemingschap en individuele vrijheid zijn de winnaars. Maar hoe wil dit liberale systeem omgaan met de eisen van de 21ste eeuw? De tekenen zijn niet goed, en de revolutie in informatie technologie krijgt de schuld sinds 1990. Computer technologie heeft onze wereld getransformeerd. Politici lijken niet te begrijpen wat nieuwe technologie betekent en hoe deze te beh...

Discipline en Straf, is een boek uit 1975 van filosoof Michel Foucault. Ik vond het op blinkist en las de samenvatting (en later het boek). In de negentiende eeuw gaf de publieke lichamelijke straf (Punishment) de weg open voor private geestelijke straf. Op 2 maart 1757 gaf de straten van Parijs een spektakel bloot. Robert-francois Damiens een huishoudelijke diender, werd publiek geëxecuteerd voor zijn poging om de Franse koning Louis xv te vermoorden. Damiens zou in vieren gedeeld moeten worden... Deze executie was de laatste van zijn soort. Bij de eeuwwisseling van de achttiende eeuw in Europa, was straf als publiek spektakel niet langer in vogue. In plaats daarvan werd een nieuwe benadering van straffen de norm. Het werd nu achter gesloten deuren uitgevoerd op op gezette tijden. In de negentiende eeuw, minder dan honderd jaar na de executie van Damiens, werd de nieuwe straf stijl in de code opgenomen, zoals in die van Leon Faucher's regels "voor het huis van jonge gevang...

Waar het begon? Of is dit iets van aller tijden? Ik herinner me actie van de acteur (Robert de Niro)... die zich opeens politiek ging uitspreken. Dat een acteur of willekeurige andere professional van beroep verandert is niet nieuw maar gewoon. Why not. Wat afwijkt is dat een auteur zijn productieve werkpalet gaat uitdiepen en er nieuwe rollen bij gaat nemen. De schrijver als activist is het meest bekende fenomeen. Het probleem daarmee is dat de nieuwe stijl zich keert tegen beide professies: de auteur krijgt een smet op zijn blazoen, en als activist zijn deze personen nooit zo succesvol als waarmee ze hun beroep tot grote hoogten hebben gebracht. Twee recente voorbeelden van dit fenomeen zijn Grunberg en McEwan. De eerste schrijft een toespraak voor de 4mei-herdenking, en leest deze aan een groot publiek voor; "als het gaat om Marokkanen, dan weet ik, dit gaat over mij," in woorden van die strekking. Leuk provocerend natuurlijk, maar wat moet een schrijver op dit vlak va...

Hoe belangrijk is een goede conditie? Een lichamelijke conditie is typisch zo'n voorbeeld van iets dat niet zichtbaar is, maar wat toch wel belangrijk kan zijn. Het is desondanks vaak moeilijk te meten. Hoe belangrijk is nu precies een goede conditie? Laatst hoorde ik iemand vertellen dat hij verhuist was en nu meer moest lopen. Concreet, twee keer een half uur of ik geloof zelfs een uur per dag. En dat was voor de verhuizing slechts vijf minuten. Op het eerste gezicht is dat een achteruitgang. Reistijd is natuurlijk een verkapte vorm van overwerk zonder dat het uit betaald wordt. Maar is dat ook zo? Wandelen wordt gezien als een van de belangrijkste gezondheidsfactoren, wandelen, sporten of gewoon bewegen. De grootste filosofen waren fervente wandelaars . Wanneer je jong bent en meer dan gemiddeld actief dan merk je dat misschien niet zo, maar vooral naarmate je ouder wordt wordt beweging belangrijk. Maar ook stil zitten en mediteren is belangrijk. Ik kan het niet concreet ...

Ook in een ander boek van dezelfde auteur komt het thema Anxiety terug (zie grote denkers). Dit keer werkt de auteur zelf het thema uit.  Status anxiety gaat over het huidige tijdsbeeld van sociale media in combinatie met het meritocratisch denken, waar mensen door het spiegelen aan anderen al snel anxious kunnen worden. Status gaat niet enkel om geld, want mensen die rijk zijn blijven meer verzamelen, dus er moet meer zijn. En dat zou wel eens een tekort aan liefde of respect kunnen zijn. Veel van wat we van ons zelf vinden is in onze cultuur afhankelijk van wat anderen denken. We leven niet in een isolement en door de hoeveelheid aan publicaties en successen van andere waar we door omringd worden zou menig een aan zich zelf gaan twijfelen; wat is onze plaats precies in de wereld? Het woord snob waar de auteur de etymologische betekenis van vindt speelt in dit verhaal een grote rol. Ook al vinden we sommige mensen een snob, hun invloed op ons welzijn blijft bestaan. Anxiety -...

Ideologisch kan je het begrip Populair op drie manieren ontleden. Op verstandelijk vlak, op gevoelsmatig gebied en als status. Dus dat probeer ik. Hardop denkend.   Verstandelijk gezien, gaat populair om duidelijkheid. Iets, een thema, een gedachte, een onderwerp kan al dan niet duidelijk zijn. Helder. Het werk van de filosoof Hegel valt daar dus bijvoorbeeld niet onder, want zijn teksten zijn niet eenvoudig te begrijpen. Hij werd dus niet populair. Dat zijn filosofen in het algemeen niet. Literaire schrijvers die op een bepaald gebied rivaliseren met filosofen bijvoorbeeld over het leven en de maatschappij, weten vaak wel een begrijpelijke en duidelijke tekst te presenteren. Dit klopt niet helemaal want een roman is vaak op verschillende manier te interpreteren. In tegenstelling tot de meeste filosofen, raken de romanschrijvers vaak een gevoelige snaar. Ronald Giphart is bijvoorbeeld een populaire schrijver. Dit biedt gelijk een brug naar gevoelens: populair en de relatie tot l...

Het idee om boeken te schrijven komt bij Sinek van een eenvoudig concept, dat hij vervolgens loslaat op de (bedrijfs)geschiedenis en daar leuke lessen uit trekt. Begin met waarom vond ik een typisch consultantsboek, en dat zelfde idee had ik nu weer, meer toen ik zag - Sinek vertelt er gewoon over - dat de eigenaar van dit concept prof. James Carse was. Hij kwam met het boek Finite and Infinite Games . In 1986! Sinek gaat nu door op de ene tak van dat verhaal: het oneindige spel. Als snel komen oude vertrouwde concepten naar voren, zoals korte termijn (denken) voor eindige spellen, en lange termijn denken voor oneindige spellen. Het eerste voorbeeld in het verhaal is dat van Apple tegenover Microsoft (toen nog onder Balmer), bij de eerste houdt hij een presentatie en de werknemers willen betere dingen doen, bij Microsoft waar hij ook ingehuurd werd, is de discours heel anders: "hoe kunnen we Apple verslaan." Een eindig spel zoals voetbal heeft vaste regels. Een oneindig sp...

Waarom leest de één liever een boek en de ander eerder een krant, of een tijdschrift of een wetenschappelijk artikel? Dit alles is vaak een kwestie van persoonlijke voorkeuren, die wanneer je ze breder bekijkt deel zijn van verschillen in organisatiecultuur . De een is meer handels-georiënteerd, de ander heeft een onderzoekende insteek. Op het gebied van beleggen en kennisverwerking, heb ik dit (typeringen van organisatiecultuur) verder uitgewerkt, tot een aantal tabellen, waarin de tegenstellingen staan. Deze tegenstellingen geven vaak de uitersten weer van een bepaalde cultuur of voorkeur, in een zwart-wit-vorm. Het het dagelijks leven moeten we ook kiezen, maar gebruiken we deze voorkeuren door elkaar heen. Toch is er voor ieder van ons vaak wel een dominante voorkeur die vaak terugkeert. Bij kennis algemeen gaat het om de verschillende manieren hoe mensen (professionals) naar kennis kijken. Heb je kennis nodig voor je werk, en wil je precies weten wat daarvoor nodig is, ...

De mensen die klagen over de toenemende macht in "Brussel," zullen nu helemaal moeten opletten, want ten tijden van crisis komt er nog meer centralisatie. Gisteren wilde ik een order plaatsen op de beurs en toen kreeg ik de melding: deze order kan niet worden uitgevoerd... Waarom was dat? Er stond geen extra informatie en dus belde ik de beleggersbank. Deze vertelde doodleuk dat  toevallig sinds "vandaag" het niet meer mogelijk is om opties te verkopen die een langere looptijd hebben dan twee jaar. "Dat is centraal vastgesteld."  Mij werd niet duidelijk of een officiële instantie deze richtlijn had doorgegeven, of (meer waarschijnlijk) dat de bank zelf zo besloten had. "Beleggers in deze producten maken veel verlies." Ten tijden van groei en economische welvaart is alles mogelijk en zie je bij bedrijven dat decentrale (business) units veel macht krijgen. Zodra het fout gaat worden de enthousiaste managers teruggefloten en grijpt de cent...

Een van de levensvragen waar ik mee zat, was of ik dit of dat nu wel of niet moet doen. Dat is een hele brede vraagstelling, en heeft natuurlijk te maken met focus. Waar wil ik mijn energie aan "geven?" Ik zal wat voorbeelden geven. In de literatuur is er het fenomeen van de Canon. Boeken die  literatuurkenners menen dat je ze gelezen moet hebben. Bij mij kwamen dan al direct twee schrijvers naar boven waarvan ik dacht, "oh jé, dan moet ik die boeken gaan lezen." Ik bedoel dan Ulysses van James Joyce en een willekeurig boek van Faulkner, waarvan ik overigens niet weet of deze in een Canon is opgenomen. Maar het zijn boeken van schrijvers waar ik niet doorheen kom. Recent nog, begon ik aan een boek dat van mijn moeder was, en omdat ze zelf niet meer leest en haar boeken weg moest doen, bedacht ik me  om ze allemaal te gaan lezen. Maar ook dat stokte. Hoe aardig ook het verhaal van Anna, Hanna en Johanna, ik kom er niet doorheen. Niet omdat het te moeilijk is, zoal...

Dit boek gaat over een paradox, waarom zoekt het individu, trots op zijn eigen uniciteit, een uitvlucht in de handen van de groep? Canetti, een socioloog, (toneel) schrijver geboren in Bulgarije en van Duitse afkomst schreef dit boek in 1960. Ik las (eerst) de samenvatting op Blinkist, een bijzonder knap overzicht van het werk van bijna 500 pagina's: Dat begint met het beschrijven van vijf verschillende soorten groepen tot massa. Een massa ontstaat wanneer een gebeurtenis mensen bij elkaar brengt, zo opent de samenvatting, Denk aan een trein die opeens stopt (of een vliegtuig dat een noodlanding moet maken): opeens zijn de mensen in de groep niet uniek en uitzonderlijk meer, maar: gelijk. The baiting crowd (Hetzmassen in het origineel, als vertaling: de lokroep?) heeft een duidelijk doel: het doelwit doden, en een klassiek voorbeeld is de kruisiging van Jezus. De vluchtmenigte (Fluchtmassen) is een groep die met een gezamenlijke bedreiging te maken heeft. Wanneer de bedreiging ...

Is het nu eindige en oneindige spellen, of spelen. Het meervoud van spel is spellen, maar oneindige spellen klinkt in licht van het boek toch wat vreemd. Voor de zekerheid heb ik de oorspronkelijke titel aangehouden. Finite and infinite games, a vision of life as play and possibility , is een boek uit 1986, van ... James P. Carse. Ik kwam erop door het lezen van een boek van Simon Sinek. Possibility in de ondertitel verwijst naar Bismarck, die politiek beschreef als de kunst van het mogelijke. Hierbij - in eerste instantie - geen echte samenvatting hetgeen na een keer lezen niet echt mogelijk is, maar meer een bloemlezing van de inhoud. Een. Er zijn twee soorten spellen. Een hoofdstuk dat een beetje de lijn van het boek markeert, maar tal van stellingen en haast modern aandoende one-liners. (zie links). Het hoofdstuk bevat tal van bedenkingen, zoals: "Wanneer je verplicht wordt te spelen kan je niet spelen," Twee. Niemand kan alleen spelen. Onophoudelijke verandering...