Adios Opera
De afgelopen twee jaar heb ik heel wat opera's "gezien."
Welke de mooiste was? Puf. Dat is een lastige vraag.
Ik merkte bij de laatste opera - Andrea Chenier - dat ik een beetje opera-moe werd. De muziek viel me wat tegen, en dat terwijl ik die muziek - als combinatie van zang en orkest - al redelijk vaak gehoord had en daar nu juist van onder de indruk was.
Toen ik terug liep naar huis, kwam het idee in me op dat dit wel eens heel goed het laatste bezoek zou kunnen zijn. "Als Parsifal op de agenda komt," dan ga ik daar misschien heen, maar dat acht ik ook weer onwaarschijnlijk want het is een verhaal en uitvoering van ... zoveel uur en dat feit alleen maakt het lastig als commerciële operatie.
Het operabezoek is mede ingegeven, denk ik, door mijn moeder. En door haar overlijden, maar ook daarvoor al probeerde ik haar ervaring te herleven. Samen keken we nog naar Madame Butterfly, en toen moest ik denken aan mijn eigen reis naar Japan, decennia eerder.
Maar opera is meer dan een verhaal. Wel denk ik, of juist denk ik dat het verhaal in de weg dan zitten. Dat dacht ik bij Don Quichotte, maar daar werd het verhaal uitvergroot of geïsoleerd tot een enkel emotioneel fragment.
"Heb je die verhalen nodig," is een vraag uit onze efficiënte tijdsgeest. Je kan ook gewoon naar de muziek van de opera luisteren en het verhaal erbij denken, net zoals je een roman ook niet als filmmateriaal tot je hoeft te laten komen, maar gewoon kan lezen en je gedachten de vrije loop laten gaan.
Ik denk inderdaad dat ik niet zo vaak meer "naar de opera" zal gaan. En daarmee neem ik denk ik ook weer een beetje afscheid van mijn moeder die dat prachtig vond.
Reacties